Machine Head – Catharsis

Geschreven door op 05-02-2018 om 21:23.

Machine Head neemt een speciaal plekje in in mijn hart. Debuutplaat Burn My Eyes was een oerknal op het moment dat mijn hoororgaan werd geteisterd door de happy hardcore om mij heen, het laatste album Bloodstone & Diamonds hielp mij door de moeilijkste periode in mijn leven heen en de albums die daartussen verschenen konden in meer of mindere mate op mijn warme belangstelling rekenen. Ondanks dat bandopperhoofd Robb Flynn een rare betweterige snijboon is, keek ik dus met bijzonder veel belangstelling uit naar album nummer negen: Catharsis.

Dat had ik beter niet kunnen doen, want het is allemaal niet zo heel bijzonder. Sterker nog: als hier geen Machine Head-labeltje op had gestaan, had een kwalitatief matige plaat als deze nooit de aandacht getrokken. De ellende begint met Volatile: een rare, eenvoudig meezingtrack waarbij het lijkt alsof Flynn eerst een uur in een orkaan zijn keel schor heeft staan schreeuwen voordat hij de zang opnam. Met het titelnummer wordt het gelukkig wat beter, mede door het lekkere gitaarwerk van Phil Demmel en de typische Machine Head-breaks. Het had zomaar een leuk vullertje op een B-kant kunnen zijn, maar het is helaas de belangrijkste track van de plaat, met een zwaar aangezet emotioneel einde van de kant van de zanger.

Beyond the Pale hakt er vanaf de start lekker in, alsof Machine Head dan eindelijk wakker is. Wat volgt is best een lekker, melodieus nummer, dat het ongetwijfeld goed gaat doen in concertzalen over de wereld. Niet op festivals, want daar wil Flynn niet meer verschijnen. Met California Bleeding begint de angst dan toch toe te slaan: komt Machine Head nog tot iets op deze plaat? Het geschreeuw van Flynn begint op de zenuwen te werken en het achtergrondkoortje doet de wenkbrauwen fronsen. Bij Triple Beam valt dan eindelijk het kwartje: Machine Head is weer terug bij de meest verguisde periode uit de bandgeschiedenis, de periode die de band bijna de das omdeed, de tijd van de nu metaluitstapjes The Burning Red en Supercharger. De periode waarin Flynn met zijn toenmalige verzameling inhuursoldaten ging voor emotie, rap en onverwachte breaks en dit probeerde te mengen met thrash. Een periode die best leuke nummers opleverde, maar nu niet een periode om met veel genoegen op terug te denken.

Terug naar het nu, terug naar Kaleidoscope. Een nummer waarvan het refreingedeelte doet lachen. Cynisch lachen, want eigenlijk is het treurig. Dit Kaleidoscope, met een bizar slechte video, laat precies horen waar het misgaat met Machine Head: de krachtige, beukende stukken waar de band patent op heeft, worden gemixt met rare fratsen en vreemde breaks. Met daaroverheen alle mogelijke manieren om stiltes die overblijven dicht te plamuren met strijkers, geluidseffecten en wat er verder maar voor handen was in de studio. Bloodstone & Diamonds had ook al zo’n volgepropt geluid, maar nu wordt het hinderlijk. Less is more is niet aan Flynn besteedt.

Met Bastards kruipt Flynn op z’n preekstoel betreffende de situatie in de Verenigde Staten. Het nummer is een boodschap voor zijn zoons en dat is een mooi gebaar, maar het is wederom doorspekt van bijna pathetisch overkomende emotie. We zijn nog niet eens op de helft (er passen 74 minuten op een cd, dus er gáán 74 minuten op een cd godverdomme!) en het wordt nu al een hele zware bevalling. Hope Begets Hope en zowaar brengt dit nummer weer enige hoop. Dit is namelijk best wel lekker, met wederom een fraaie hoofdrol voor gitarist Demmel. Als we het daadwerkelijke screamen bij Screaming at the Sun voor lief nemen, is ook dit een aardig nummer.

Met Behind the Mask gaan we weer helemaal de verkeerde kant op. Meer woorden hoeven er niet vuil te worden gemaakt aan een ballad met een akoestische solo. Heavy Lies the Crown ligt met z’n speeltijd van bijna negen minuten (het langste nummer op de plaat) inderdaad wat zwaar op de maag, maar is nog best te pruimen.

We zijn nu op een punt aanbeland dat Catharsis te lang duurt. De lat ligt dus hoger voor het laatste kwartet nummers. Zo beluisteren we Psychotic misschien wel te kritisch, is het stiekem best een aardige track als je je niet eerst door allerlei ellende heen hebt moeten worstelen. Grind You Down is écht wel een lekker agressief-melodieus nummer, dat nog het meest aansluiting vindt bij de vorige platen. En hé, kijk eens aan, Razorblade Smile kan er ook mee door! Gaan we dan afsluiten met een positieve noot? Enigszins, want Eulogy is een lekker meeslepend nummer dat zomaar op The Blackening of Through the Ashes of Empires had kunnen staan. Maar het is te weinig om deze plaat nog te redden.

De overall score van Catharsis is veel te laag voor een band met de kwaliteiten van Machine Head. Dit is een ongekende sof van bijna St. Anger-achtige proporties. Het valt te prijzen dat Robb Flynn vernieuwing en het verkennen van grenzen niet uit de weg gaat, maar soms maak je daarbij verkeerde keuzes. Catharsis staat er vol mee. Eén troost: na de vorige mindere periode kwam Machine Head ijzersterk terug. Laten we hopen dat dat over een jaar of drie weer zo is.

Score:

65/100

Label:

Nuclear Blast, 2018

Tracklisting:

  1. Volatile
  2. Catharsis
  3. Beyond the Pale
  4. California Bleeding
  5. Triple Beam
  6. Kaleidoscope
  7. Bastards
  8. Hope Begets Hope
  9. Screaming at the Sun
  10. Behind a Mask
  11. Heavy Lies the Crown
  12. Psychotic
  13. Grind You Down
  14. Razorblade Smile
  15. Eulogy

Line-up:

  • Robb Flynn – Vocalen, gitaar
  • Phil Demmel – Gitaar
  • Jared MacEachern – Bas
  • Dave McClain – Drums

Links: