Na een geslaagde eerste dag van Into The Grave 2018, welke helaas veel te kampen had met regen, is het aan de zaterdag om voor wat meer zon en warmte te zorgen, geheel bijgestaan door de verrukkelijke programmering die ons vandaag te wachten staat. Het schrijversduo van Marleen van de Kerkhof (MvdK) en Meindert Meinsma (MM) wordt vandaag uitgebreid met Frank Geerligs (FG). Ook aanwezig is redactielid Vitus-Frank (VF), welke enkele aanvullingen wist te benadrukken. Hans Schoo is tevens aanwezig om het festival vandaag vast te leggen met zijn camera.
Het is aan de Duitsers van Dust Bolt om de tweede dag van Into The Grave 2018 te openen. Helaas voor de thrashers starten ze al om 12.00 uur in de stromende regen. Waar vooraan bij het podium een paar rijen die-hards staan opgesteld, zij het wel of niet gehuld in een poncho of bewapend met een paraplu, wordt door onderstaande ervoor gekozen zich achterin op te stellen bij het kleine stukje overdekte gedeelte op dat voor moet doen als een tribune. Velen denken er echter hetzelfde over, waardoor elk overdekte gedeelte op het festivalterrein al rond het middaguur is volgepropt. Helaas vervliegt vanuit die positie bekeken ook het geluid ontzettend, maar halverwege het optreden wordt het toch eindelijk droog – zij het niet voor lang blijkt later – en kan er op het veld genoten worden van Dust Bolt, terwijl de zon dan toch eindelijk ook heerlijk begint te schijnen.
Twee maanden geleden wisten de Duitsers al te imponeren toen er geopend mocht worden voor Exodus in de Berlijnse Lido en ook nu weet de band weer een verdomd fijne set aan nummers af te leveren. De Slayer-invloeden liggen er dik bovenop, maar het zorgt er des te meer voor dat er in een goed tempo wordt afgetrapt. De heren laten er geen gras over groeien en voor we het weten is het halfuur alweer om en is de nek opgewarmd voor dat wat nog komen gaat deze dag. Een uitstekende manier om de dag te openen, waarbij alleen collega Vitus-Frank zich nog wist te storen aan het gespuug van de frontman. (FG)
Death metal met een vleugje black en thrash, en dat om één uur ’s middags in de stromende regen. De Amerikanen van Goatwhore komen even de boel op stelten zetten. We moeten het doen met slechts veertig minuten speeltijd, waarin drie nummers van het laatste album Vengeful Ascension worden gebracht. Met Apocalyptic Havoc en Baring Teeth For Revolt wordt ook wat ouder werk uitgevoerd en worden de haren losgegooid. De audio staat goed afgesteld en de band heeft er zin in.
Tijdens het optreden is het kermis in de hel, maar wanneer het dan toch echt droog lijkt te zijn zegt zanger Ben Falgoust “Looks like Lucifer has revealed his wings”. Het publiek lacht en grijpt naar de zonnebril. Met Fucked By Satan komt er een einde aan het veel te korte maar erg brute optreden. We want more! (MvdK)
Met het zonnetje inmiddels strak aan de hemel is het tijd voor Gloryhammer. Angus McFife, Zargothrax, Ser Proletius, The Hootsman en Relathor zijn met hun ruimteschip geland vanuit de ruimte, zoals ze aankondigen en hebben alle donkere wolken verdreven.
Gloryhammer is natuurlijk een gimmick en je houdt ervan of je haat het, een tussenweg is er bijna niet. De band straalt vrolijkheid uit en heeft natuurlijk een perfect meezinggenre waar ook volledig gebruik van wordt gemaakt. Het podium is één groot theater en er gebeurt eigenlijk van alles. Er komt een alien het podium op met een hamer die we later nog veelvuldig terug zullen zien. De enige echte “Gloryhammer”. De nummers lopen vlot in elkaar over en het publiek krijgt geen tijd om in te kakken.
De band is gekomen voor een feestje en een feestje wordt het. Zanger Thomas Winkler bespeelt het publiek en laat ze actief meedoen. De gitaristen bespelen het publiek op hun eigen manier en zelfs de toetsenist heeft zijn rol in het geheel. Deze band weet het publiek los te krijgen en de vangploeg heeft het ineens druk met vele crowdsurfers.
Ondanks het hoge gimmickgehalte, is dit wel een partyband pur sang en het publiek geniert ervan. Als je dan na het optreden met een aantal kritische metalheads staat te praten die je vertellen dat ze er gewoon blij van werden, denk ik dat er voor Gloryhammer nog genoeg reisjes vanuit de ruimte naar de aarde zullen volgen. (MM)
Yes, dan het is tijd voor een potje gruwelijke deathmetal met Dying Fetus! Het zoete liedje Tomorrow van Annie wordt gedraaid alvorens de Amerikanen het podium betreden om los te barsten met Wrong One to Fuck With van het gelijk genaamde laatste album. Het contrast kan haast niet groter zijn, maar dat is ook precies de bedoeling. Al snel wordt een aantal bezoekers op handen gedragen richting het podium en zit de sfeer er goed in. Fixated on Devastation van het laatste album wordt opgevolgd met een van de hoogtepunten van de show, Subject to a Beating. Met de meezinger Kill Your Mother, Rape Your Dog eindig na vijftig minuten de ongelikte set.
De diepe grunts van John Gallagher klinken op de albums allesvernietigend. Je verwacht dus omver te worden geblazen maar helaas, het lijkt erop dat het geluid niet optimaal staat afgesteld. Het gesprek van de heren die achter mij stonden was beter te horen dan de keel van Gallagher. Bij gebrek aan lul-niet-lolly’s dan maar het vriendelijke doch dringende advies om een lekker kopje koffie bij hun luide praatje te nemen. Volgende keer graag iets meer decibels voor Dying Fetus! (MvdK)
Ook memorabel is overigens de aanwezigheid van een klein jong jochie die met zijn beschermingsgehoorkappen vooraan staat te genieten van de oorverdovende klanken van Dying Fetus. De kleine man weet zelfs al snel een heldenstatus te verwerven wanneer hij ook nog crowdsurfend en high-fivend door het publiek gaat. Een Zware Baas in wording! (FG)
Na Dying Fetus is het de eer aan de volgende partyband Suicidal Tendencies. En dat het een feestje ging worden, stond vanaf het begin al vast. Vanaf het moment dat de band het podium betreedt, gaat het helemaal los. Crowdsurfers en een moshpit (rondom de regeltent zoals gevraagd door Jacco de Boer) en wat al niet meer. Zanger Mike Muir lacht van oor tot oor en vliegt van de ene naar de andere kant ondertussen druk fladderend op de maat van de muziek.
Bassist RA Diaz is ook overal aanwezig en zoekt continu contact met het publiek en probeert de boel nog meer op te zwepen. Alle klassiekers komen voorbij, waardoor het voor het publiek een feest van herkenning is en er luidkeels wordt meegezongen en gebruld. Dean Pleasants en Jeff Pogan zorgen samen voor een strak stukje gitaargeweld, en over drummer Dave Lombardo valt weinig te zeggen, die is gewoon goed.
Suicidal Tendencies laat zien dat ze ondanks hun lange bestaan zeker niet zijn uitgerangeerd en de boel nog steeds volledig op zijn kop kunnen zetten. Hoogtepunt van het optreden is het alom bekende deel dat publiek wordt uitgenodigd op het podium. Dit was wel even een slikmoment voor de vangploeg, maar die pakten het goed op en zorgden er voor dat de mensen veilig op het podium konden komen en ook er weer af.
In ieder geval was het een gekkenhuis op het podium met al die mensen die luidkeels ST staan te brullen. In ieder geval was het een memorabel einde van een optreden dat als zeer geslaagd in de boeken opgenomen zal worden. (MM)
Iets voor de klok van zes zijn het de metalgrootheden van Paradise Lost die hun opwachting mogen maken. Vitus-Frank noemt het al regelmatig gekscherend de Nick Holmes-karaoke show. Naar verluid zou de Brit al een tijdje gebruik maken van hulpmiddelen om zich een geheugensteun te bieden voor de teksten van de band. Naar mijn mening niks mis mee als het doet voorkomen dat er geïmproviseerde nonsens wordt gemompeld. Dat de frontman als enige met een zonnebril het podium op komt gelopen, terwijl de zon aan zijn achterzijde staat, doet het vermoeden al een beetje bevestigen. Maar het wordt vooral duidelijk als we Holmes geregeld even naar beneden zien kijken voor sommige nummers. Stoort het? Totaal niet. De zanger klinkt nog prima bij stem en de band weet een solide mix af te leveren uit het brede oeuvre van de band die vele verschillende fasen heeft gekend.
Er wordt loodzwaar geopend met No Hope In Sight, afkomstig van Paradise Lost zijn beste album sinds jaren, The Plague Within uit 2015. Gevolgd wordt er door het wat snellere, maar net zo harde Blood & Chaos, afkomstig van het in vorig jaar verschenen Medusa. Een sterk begin, dat degenen die de band al lang niet meer volgen, duidelijk wordt gemaakt dat Paradise Lost terug heeft gegrepen naar zijn doomwortels. Des te groots is dan ook de omschakeling wanneer het volgende nummer Mouth is. Ik kan me geen andere reden bedenken over de aanwezigheid van dit nummer in de setlist, dan dat het album Believe in Nothing (2001) dit jaar opnieuw is uitgebracht, een album uit een tijd waarover de band al jaren niet positief terug kijkt op het muzikale resultaat. From The Gallows van Medusa weet de neerslachtigheid al weer gauw in je gezicht te schuiven en het opbeurende Forever Failure strooit slechts meer zout in eventuele wonden.
Inmiddels begint er echter een grote ergernis te ontstaan over enkele randdebielen die rechts vooraan onbeschoft blijven schreeuwen om oude liedjes (Saviour en As I Die) en de rest van de tijd irritant lopen te ouwehoeren. Gelukkig voor één wordt Saviour níet gespeeld vandaag. Wel horen we vervolgens nog Requiem, The Longest Winter en The Rise Of Denial voor een goede weergave van de afgelopen tien jaar. Na het uptempo Erased wordt dan eindelijk de ultieme Paradise Lost-klassieker As I Die ingezet en als het al niet verbazingwekkend genoeg was heeft de besnorde zeur het in eerste instantie nog niet door ook. Afijn, er wordt luidkeels mee geschreeuwd door ondergetekende bij de openingszin en na deze laatste hap depressieve doom/death wordt afgesloten met het relatief luchtige Say Just Words. Deels karaoke of niet, het deert niks, want Paradise Lost heeft op een zeer zakelijke wijze een fijne set afgeleverd met onder andere ook een constant lachende Aaron Aedy en de altijd woeste tronie van Gregor Mackintosh. (FG)
Na een plaspauze en een korte blik op de metalmarkt, wordt al gauw weer een plekje opgezocht voor een andere grootheid: de melodische deathmetalgiganten van At The Gates. Collega Bart zag de Zweden een week eerder nog oud worden op de Lokerse Feesten en ook vandaag wordt het nieuwe werk van de band sinds de reünie weer volop vertegenwoordigd, met maar liefst zes nummers die afkomstig zijn van At War With Reality en slechts drie van het dit jaar verschenen To Drink From The Night Itself. De overige zes nummers zijn echter allen afkomstig van de klassieker Slaughter Of The Soul.
Ook At The Gates laat er geen gras over groeien en weet met een uur speeltijd het publiek te trakteren op een aaneenschakeling aan heerlijk, beukende riffs. De zang van Tomas Lindberg is er nooit één geweest waar ik liefhebber van was, al viel zijn werk op het debuut van The Lurking Fear wel degelijk goed in de smaak. Één ding staat vast: At The Gates staat als een huis! (FG)
Na het optreden van de Zweden moet de maag gevuld worden en wordt daarna de metalmarkt wat beter bekeken. Om die reden wordt van Children Of Bodom niet al te veel opgepakt. De Finnen hebben me persoonlijk nooit echt kunnen interesseren, maar het horen van Needled 24/7 brengt toch een vleugje nostalgie en doet terug denken aan de tijd dat de bijbehorende videoclip geregeld voorbij kwam op de toenmalige Nederlandse on-demand muziekzender The Box. Des te opmerkelijker is het dan ook om te zien hoe frontman Alexi Laiho nauwelijks ouder lijkt te zijn geworden. De vele fans zullen ongetwijfeld een fantastisch optreden hebben ervaren. Immers speelt de band vol energie en is de passie er na al die jaren nog steeds onverminderd. Op persoonlijk vlak weet het mij helaas niet te veroveren. (FG)
Dan nu het moment waar menig bezoeker de hele dag al naar heeft uitgekeken: Behemoth! De Poolse blackened deathmetalgrootheid heeft een aantal jaar getoerd met het laatste album The Satanist, maar nu is het tijd voor een aantal nieuwe nummers en ook meer variatie in de setlist. Kom maar door!
Met startschot Ov Fire and the Void bewijst de band gelijk in topvorm te zijn. De beruchte blasfemie van de Polen dendert over het oude kerkhof. Wat een genot dat ook Demigod, Slaves Shall Serve en Conquer All van het album uit 2004 worden gespeeld. Laatstgenoemde introduceert frontman Nergal als de twee woorden die zijn leven definiëren. Ook Alas, Lord Is Upon Me en At the Left Hand Ov God van het geroemde album The Apostacy en het oude Decade of Therion uit 1999 worden ten gehore gebracht. De moshpits worden er niet minder om.
Het nieuwe nummer GOD=DOG, dat negen dagen eerder het livedebuut op Wacken Open Air beleefde, rekent nu al op veel bijval. Men zingt belust “Living God, I forgive thee not!” mee. Ook tijdens het nieuwe Wolves Ov Siberia gaat het er hard aan toe in de moshpit. De afwisseling van oud werk met nieuw werk is heerlijk en laat aan de nieuwere fans zien waar de band allemaal toe in staat is.
De show van Behemoth is niet zomaar een metaloptreden, maar meer een schouwspel met vele theatrale elementen. Bij opkomst zwaait Nergal met twee vlammen en bij de introductie voor Ora Pro Nobis Lucifer zit hij gehurkt en met gestrekte armen op het podium waardoor het licht op een esthetische manier zijn lichaam bereikt.
Het aantal crowdsurfers tijdens het optreden is enorm. Ervoor zorgen dat je geen laarzen in je gezicht krijgt, leidt behoorlijk af van het optreden.
Waar normaliter Chant for Ezchaton 2000 het einde van het optreden tekent, komt de band hierna terug het podium op voor de toegift, het magnum opus O Father O Satan O Sun!. Het publiek wordt dan bedolven onder zwarte confetti en de rookmachines tekenen rookpluimen in de vorm van een omgekeerd kruis. Het vuur wordt aangewakkerd en halverwege het nummer krijgen Nergal, Inferno, Orion en Seth een masker op omdat dan de nadruk moet liggen op de muziek en de tekst en niet op de bandleden. Ademloos kijkt men toe. Kippenvel van top tot teen.
Met de Behemoth Rhapsody is een einde gekomen aan deze memorabele editie van Into the Grave. Graag tot volgend jaar, Leeuwarden! En Behemoth? Die zien we op 2 februari weer in TivoliVredenburg Ronda met Wolves in the Throne Room en At the Gates! (MvdK)
Lees ook het verslag van Into the Grave, vrijdag.
Foto’s:
Hans Schoo (Hans Schoo Photography)
Datum en locatie:
11 augustus 2018, Leeuwarden
Links: