De Poolse blackmetalscene is in volle bloei. Mgła en Batushka zijn uiteraard de bekendste namen momenteel, maar ook “kleinere” bands als Blaze of Perdition, Furia, Arkona en recent nog Popiół demonstreren het enorme potentieel dat in dit land aanwezig is. Met Mgła en Batushka heeft Polen natuurlijk ook enkele absolute trendsetters in huis, maar wat het land écht helemaal interessant maakt voor blackmetalliefhebbers zijn die enkele eigenzinnige buitenbeentjes met hun typisch Poolse subversieve karakter die we enkel hier vinden. Bands die zich niets aantrekken van genregrenzen of andere verwachtingspatronen, maar gewoon lekker hun eigen ding doen. Hieronder reken ik zeker Popiół (en bij uitbreiding dus ook pagan-blackklassieker Thy Worshiper) en een knettergekke band als Narrenwind. Ook het onnavolgbare en krankzinnige Medico Peste hoort thuis in dit rijtje.
De band is genoemd naar de Medico della Peste of pestmeester: een persoon die in tijden van pestepidemie (voornamelijk in de zeventiende tot negentiende eeuw) instond voor het opsporen, isoleren en soms ook behandelen van pestlijders. Zoals je je wel kan voorstellen (zeker nu het COVID-19 virus heel de wereld in zijn greep houdt) was dat zeker geen dankbare taak, want het risico op besmetting was zeer groot. Pestmeesters droegen zeer kenmerkende kledij: een beschermende mantel, leren handschoenen, lange laarzen en een masker met kijkgaten en een “snavel”, waarin kruiden werden verbrand om de “pestdampen” onschadelijk te maken. Dat “pestmasker” is tegenwoordig niet alleen een populair carnavalsmasker, maar heeft ook een heel sterke associatie met de dood.
De band Medico Peste heeft hier dus voor een nogal naargeestig thema gekozen. En zo luguber het thema, zo sinister ook de muziek. Medico Peste brengt ons een duistere en compleet gestoorde vorm van black metal, waarbij niet zozeer de pestdokter zelf, maar wel een aantal randverschijnselen zoals de dood, waanzin, religie en nihilisme centraal staan.
Medico Peste bestaat ondertussen tien jaar, maar is nu pas toe aan zijn tweede volledige album. Er is een behoorlijk hiaat van maar liefst vijf jaar tussen het vorige studioalbum א: Tremendum et Fascinatio (2012) en de EP Herzogian Darkness, al heb ik niet kunnen terugvinden wat daaraan ten grondslag ligt. De line-up is namelijk al sinds 2010 behoorlijk constant. Enkel drummer Desolator is er in 2017 bijgekomen. De band deelt overigens een aantal bandleden met hun landgenoten van Mgła, wat op zich bijna een garantie is voor kwaliteit. Net zoals bij Mgła geldt ook hier dat de muziek centraal staat, niet de bandleden en ook niet de diepere betekenis van de muziek. Volgens de band moet de muziek namelijk vooral aangevoeld worden, niet geïnterpreteerd. Wat ik wel even voor u wil interpreteren zijn die vreemde lettertekens aan het begin van elke albumtitel. Het is nochtans vrij logisch, want א en ב zijn gewoon de eerste twee letters van het Hebreeuwse alfabet. Ook nog even meegeven dat ב :The Black Bile het eerste album is waarbij Medico Peste onder de auspiciën van Season of Mist Underground Activists acteert. En uiteraard werd het album opgenomen en gemixt in de No Solace studio in Krakau, of wat had u verwacht?
Voorganger א: Tremendum et Fascinatio was een behoorlijk chaotisch en “beschrijvend” album, zonder duidelijke melodieën of herkenbare songstructuren. Hoewel er naast de evidente atmosferische blackmetalelementen ook invloeden van Deathspell Omega, Gorgoroth, Emperor en Mayhem te horen waren, is het moeilijk om dit album in één of enkele zinnen te beschrijven. Daarvoor was er gewoon veel te veel gaande in korte tijd. Het album miste wel wat coherentie, maar was vooral een heel interessant luisterstuk. Vandaar dat ik heel erg benieuwd was naar deze opvolger.
ב :The Black Bile opent met God Knows Why, een nummer waar ook een video voor is gemaakt. Wanneer je die opzoekt (op YouTube bijvoorbeeld), krijg je de melding: “Deze video is mogelijk ongeschikt voor sommige gebruikers.” Ja, en dan weet je eigenlijk al wat je te wachten staat: gekmakende schizofrene en psychopathische black metal. Ik stel toch voor dat u hieronder gewoon even op “Ik begrijp het en wil doorgaan” klikt, want die video is best wel goed gemaakt. De muziek krijgt hier gestalte door middel van Anokuh Butoh, een Japanse dansstijl die vooral de duistere kant van de mens belicht. Startend met de tekst “The priest with the head of the goat. The goat with the voice of a man.” krijg je fragmentarisch de lyrics van het nummer te zien, afgewisseld met volkomen gestoorde beeldflitsen van wit geschilderde mensen in taferelen die enkel aan een mentaal ziek brein kunnen zijn ontsproten. Behoorlijk verontrustend en bevreemdend allemaal. God Knows Why klinkt vooral heel erg zwaar: een deeltje atmosferisch, een stukje occult (denk hierbij vooral aan Schammasch), soms slepend (wat bijzonder sfeervol is) en af en toe ook flink verpletterend en dissonant in de stijl van Deathspell Omega. Niets is voorspelbaar op dit nummer, dat werkelijk alle kanten uitgaat. Er hangt ergens wel een koud progressief post-blacksfeertje over, maar de uitgespuwde vocalen houden ons netjes met onze voetjes op de vieze, banale grond.
Ook op Numinous Catastrophy tapt men uit hetzelfde vaatje en hoewel we nog maar drie nummers ver zijn in het album begin je toch al het gevoel te krijgen dat het allemaal wat teveel van hetzelfde is. Begrijp me echter niet verkeerd: zuiver kwalitatief is hier absoluut niets op aan te merken. Het is overduidelijk dat deze muzikanten hun instrumenten perfect beheersen en ze uitstekend samen weten te spelen. De krachtige en veelzijdige stem van Lazarus is ook een absolute meerwaarde. De productie is werkelijk glashelder waardoor alle elementen perfect tot hun recht komen. De composities zitten daarnaast bijzonder sterk in elkaar. Daar is echt geen speld tussen te krijgen. Medico Peste slaagt er ook in om die krankzinnige onvoorspelbaarheid, die zo typisch is voor de stijl van de band, in elk nummer te verwerken. Het geheel mist echter coherentie in songstructuren en afwisseling in sfeer en sound. Er zijn ook te weinig hoogtepuntjes aanwezig om het album tot het einde interessant te houden.
Ik vind dat met name een nummer als Skin dit heel mooi aantoont. Op zich is dit een redelijk klassiek atmosferisch blackmetalnummer met wat meer melodie dan de voorgaande tracks, een lekker messcherpe gitaarsound, drumwerk als een aanstormende stoomlocomotief en heerlijk gekwelde uithalen met best wel wat emotie. Degelijk, maar op geen enkel moment vernieuwend of memorabel. Jammer, want het klinkt op zich zeker niet verkeerd.
Waar ik de eerste tracks nog redelijk boeiend vond, moet ik toegeven dat mijn interesse toch wat zakt naarmate het tweede deel van het album vordert. Het bijna tastbaar psychotische Holy Opium blijft teveel in hetzelfde tempo hangen en ook afsluiter The Black Bile is ondanks enige vocale variatie en een Mgła-achtig einde té eentonig naar mijn zin. In vergelijking met het debuutalbum vind ik ב :The Black Bile dan ook een stukje minder gevarieerd, minder avontuurlijk en minder opwindend. Het klinkt chaotisch, waardoor het aan samenhang inboet, maar dat wordt te weinig gecompenseerd door het toevoegen van spannende, in het oor springende elementen. Die zijn er wel (zoals de vreemd vibrerende synths in Holy Opium en de Bölzer-achtige schreeuwvocalen in The Black Bile) maar dragen te weinig bij tot de muziek.
Dankzij dit album ben ik echter nog meer overtuigd geraakt van de technische bagage en mogelijkheden die deze band bezit. Ik hoop dat het volgende album toch wat meer creativiteit zal brengen. Gezien het centrale thema van Medico Peste stel ik daarnaast voor om over te stappen van de pest naar COVID-19: inspiratie genoeg voor een groot aantal nieuwe albums over ziekte, ellende en dood lijkt me…
Score:
70/100
Label:
Season of Mist Underground Activists, 2020
Tracklisting:
- God Knows Why
- All Too Human
- Numinous Catastrophy
- Were Saviours Believers?
- Skin
- Holy Opium
- The Black Bile
Line-up:
- Lazarus – Stem, gitaar
- The Fall – Gitaar, basgitaar
- Nefar – Gitaar
- Desolator – Drums
Links: