Lustmord – The Others [Lustmord Deconstructed]

Geschreven door op 01-04-2022 om 19:44.

Als je een beetje van ambient en aanverwante genres houdt, dan is de kans groot dat je ooit van Lustmord hebt gehoord. In de meer dan 40 jaar dat hij actief is, heeft hij ruim 40 albums en soundtracks geproduceerd. Zijn voorlaatste album, Altar, verscheen zelfs op de jaarlijst van een van onze redacteuren. Waar hij op dat album samenwerkte met slechts één artiest (Karin Park), werkt hij op The Others [Lustmord Deconstructed] samen met maar liefst zestien artiesten. En dit zijn niet de minsten. Zo staan Mono, Ulver en Boheren & der Club of Gore op de lijst.

Wat we voorgeschoteld krijgen, is een gevarieerd werk waarin de kwaliteiten van de diverse gastartiesten goed worden benut. Op sommige nummers zijn deze echter meer aanwezig dan op andere. Zo zouden op albumopener Eon de blackmetallegenden van Enslaved te horen zijn. Helaas is hun bijdrage niet zo merkbaar. Qua ambient is het een prima nummer dat een mysterieuze en onheilspellende sfeer weet weg te zetten, maar een extra portie Enslaved saus was wel welkom geweest.

De volgende in de artiestenrij is het Japanse Mono. Mono is een band die al vaker heeft gewaad in de diepe meren van de ambient. Het nummer Er Eb Os klinkt alsof we verloren zijn in een Japans bos, en worden toegezongen door eeuwenoude bosgeesten. Plots komen we tot de ontdekking dat deze bosgeesten verdomd irritante stemmetjes hebben, en eigenlijk alleen maar een hoge “ieeeehieeehieeee” kunnen uitbrengen. Op het begin is dit nog goed te pruimen, maar na een tijdje gaat het wat tegenstaan. Gelukkig geven de geesten er zo halverwege het nummer de brui aan, en worden ze overstemd door de aanzwellende drums en toetsen. Ik gebruik eigenlijk nooit een duur woord als ‘crescendo’, maar áls er een moment is om dit te gebruiken, dan is dat dit wel. Na zo’n zeven minuten is alle kalmte verdreven en worden we overdonderd door beukende drums terwijl we in vervoering worden gebracht door de hypnotiserende gitaarlijn. Hier is ook goed de invloed van Mono te horen. Na een heftige climax vervalt het nummer weer in de stilte waarmee ze is begonnen.

Hierna is de volgende black metal grootmacht aan de beurt: Isahn. Vanaf dat Dark Awakening begint, begeven we ons in een soort jaren ’80 horrorfilm. Door het angstige gehijg en de vervreemdende synth-akkoorden worden we meteen teruggeworpen naar toen we voor de eerste keer keken naar A Nightmare on Elm Street. Je kan die akelige touwspringmeisjes al bijna horen zingen.  Op het daaropvolgende Prime is Roadburn stokpaardje Jo Quaill te horen. Haar onheilspellende celloklanken sluiten naadloos aan bij de sfeervolle ambient van Lustmord. Het is een nummer dat qua toonzetting goed aansluit bij het vorig jaar verschenen Alter. Het zou dan ook geen verassing zijn als we in de toekomst meerdere samenwerkingen zullen zien tussen Jo Quaill, Karin Park en Lustmord.  

Bohren & der Club of Gore wordt hierna het podium op gesleurd. Na het in 2020 verschenen Patschouli Blue hebben we niet veel meer van deze band vernomen. Bohren & der Club of Gore is een darkjazz collectief dat muziek maakt die het beste klinkt onder het genot van een rokerige whisky en een sigaar. In Prime wordt verrassend genoeg niet meteen de jazzy koers gevaren. Na zo’n vijf minuten horen we echter alsnog die warme saxofoon waar de band bekend om staat. De minimalistische piano voegen nét die extra sfeerdimensie toe die het nummer nodig heeft. Op het daaropvolgende Trinity Past is een band genaamd Hackedepicciotto aan de beurt. Ik had er nog nooit van gehoord, maar na een snelle google zoektocht, kwam ik er achter dat zij vrij ‘experimentele’ muziek maken. De ingetogen celloklanken vormen in samenspel met de repetitieve gitaren een aangenaam en sfeervolle productie. De melancholische akoestische gitaar op het einde van het nummer is het kersje op de taart.

Vervolgens doen de alleskunners van Ulver een duit in het zakje. Een band die begon als blackmetalband, maar die zich in de loop van jaren flink heeft ontwikkeld. Vorig jaar brachten ze zelfs een eigen ambient album uit. Tevens was zanger Kristoffer Rygg te horen op het meest recente album van Me and that Man. Op dit nummer (Godeater) houdt hij echter zijn mond. De heren van Lustmord en Ulver nemen goed de tijd om een klassiek stukje ambient weg te zetten. Met haar lange klanken en minimale variatie wordt je helemaal door de sfeer omvangen. Het nadeel hiervan is echter wel dat er over dit nummer verder vrij weinig te vermelden valt.

Ook Katatonia’s Jonas Renske mag even mee komen doen. Het nummer waar hij op te horen is heet ook Er Eb Os. Vreemd genoeg zijn er meerdere nummertitels die meerdere keren terug komen. Hier zal vast een reden voor zijn. Door de repetitieve bas lijken we ons in een antieke trein te bevinden die zijn weg baant door niemandsland. Het klinkt een beetje als bepaalde stukken in het werk van Godspeed You! Black Emperor. De variatie in dit bijna acht minuten durende nummer is zo minimaal, dat je soms even vergeet dat je naar muziek aan het luisteren bent. Toch blijft er altijd een onderliggend gevoel van mysterie en onheilspellendheid hangen.

De indringende stem van Zola Jesus komt op Prime aan bod. Doordat de vocalen in een bedje van echo’s liggen, lijkt het alsof we naar gebedsdag aan het luitsteren zijn. Dit wordt nog eens onderstreept door het onverstaanbaar fluisterende geprevel. Even wanen wij ons in de tempel van een of andere oudgriekse sekte. Voordat we goed in de sfeer zitten, is het nummer helaas alweer afgelopen. In het daaropvolgende Of Eons staat Spotlights in de spotlight. We horen nu zelfs wat onverwacht stevige gitaarriffs. Het is dan ook het eerste nummer waarin we niet meer kunnen spreken van ambient, maar eerder van wat langzame stoner. Na zo’n zes minuten vallen we toch terug in wat horror-eske gitaarriedeltjes. Het voelt alsof we worden begluurd door een of andere boosaardige entiteit.

Een of andere Nederlandse band had het ooit over een oceaan waar je in kunt vluchten. Ik denk niet dat ze hiermee de heren van The Ocean bedoelden. Want als je daarin probeert weg te duiken, dan verzuip je geheid. Op Primal [State of Being] brengen zij omineuze en lichtelijk psychedelische gitaarklanken ten gehore. Ook is er een flink aanwezige drumpartij. Logge, overrompelende klanken knallen uit de speakers. Gezien de ingetogen opening van het album, is het opvallend dat er nu zo bombastisch wordt ingezet. Het klinkt even als een totaal ander album waar Lustmord niets mee te maken heeft. De laatste vier minuten van het nummer staan echter in schril contrast met de eerste zes. Van prettig proggy beukgeweld verzandt het namelijk haast abrupt in ietwat saai ambient geluid.  Zo tegen het einde van het nummer zijn wederom de gitaren te horen. Deze worden ondersteund door een keyboard die klinkt als een aantal koperblazers. Een bizarre overgang die ik niet helemaal kan volgen. Op Element krijgen we met de band Crown een opvallend catchy en radiovriendelijk nummer voor onze kiezen. Het klinkt een beetje als een vergeten nu-metal plaat. We horen onder andere gescratch, een groovende baslijn en verstaanbare zang. De duistere toonzetting van het album blijft echter wel behouden.

De dertiende artiest die aan bod komt, is singer-songwriter Jayle Jayle. Met zijn donkere stem drukt hij een duidelijke stempel op het nummer (Er Eb Es). Doordat het instrumentgebruik erg minimalistisch is, leunt het nummer volledig op zijn mistroostige keelklanken. Hierdoor krijgt het een extra kwetsbaar randje. De klarinet geeft het geheel een warme ondertoon. Een lauwwarm muzikaal tranenbad dat qua opzet en klank volledig anders is dan de voorgaande nummers. En toch sluit het er perfect op aan. Een flinke prestatie dus.

Op het daaropvolgende Ashen trakteert Godflesh ons op wat vervreemdende ambient met industrial ondertonen. Het klinkt alsof we door een vervallen fabriekshal lopen waarbij een aantal doorgeroeste machines nog steeds staan te doen waar ze ooit voor zijn gemaakt. Wat dat precies is, is door de tijd vergeten. Ashen is de ideale combinatie tussen de rauwheid van Godflesh en de atmosferische klanken van Lustmord.

Steve von Till kennen de meesten van zijn werk bij Neurosis en zijn soloproject. Ook op The Others [Lustmord Deconstructed] is zijn gitaar te horen. Door de langzame opbouw van het nummer, wordt je er helemaal in meegezogen. De industrial toonzetting heeft plaatsgemaakt voor een wat meer ruimte-achtig thema. Dit is vooral te danken aan de reverb en de echo’s die gedurende het hele nummer duidelijk aanwezig zijn. Je verwacht dat er op ieder moment een psychedelische gitaarjamsessie kan uitbreken. Na alles wat we tot nu toe gehoord hebben, weet je namelijk niet meer wat je kunt verwachten. Verdere heftige psychedelica blijft echter achterwege.

Het album wordt afgesloten met behulp van gekkehoedendragende goth-liefhebber Arabrot. In deze zeven minuten durende track, wordt de onheilspellende sfeer van het album voortgezet, voorzien van een semi religieuze inslag. “See the Light” klinkt het. Het enige wat zeker is, is dat Lustmord met dit album zeer zeker het licht heeft gezien. Met zestien meewerkende artiesten en een speelduur van meer dan twee uur, is het wel een flinke zit. Iedere artiest brengt echter zijn eigen kwaliteiten ter tafel, en krijgt van Lustmord goed te kans om te laten zien wat ze te bieden hebben. Het album is afwisselend, sfeervol en een echte aanrader.

Score:

90/100

Label:

Pelagic Records, 2022

Tracklisting:

  1. Eon (Enslaved)
  2. Er Eb Os (MONO)
  3. Dark Awakening (Isahn)
  4. Prime (Jo Quaill)
  5. Plateau (Bohern & Der Club of Gore)
  6. Trinity Past (Hackedpicciotto)
  7. Godeater (Ulver)
  8. Er Eb Os (Jonas Renske)
  9. Prime (Zola Jesus)
  10. Of Eons (Spotlights)
  11. Primal [State of Being] (The Ocean)
  12. Element (Crown)
  13. Er Eb Es (Jayle Jayle)
  14. Ashen (Godflesh)
  15. Testament (Steve von Till)
  16. The Last Days (See The Light) (Årabrot)

Line-up:

  • Lustmord – Synthesizer

Meewerkende Artiesten

  • Enslaved
  • MONO
  • Isahn
  • Jo Quaill
  • Bohern & Der Club of Gore
  • Ulver
  • Jonas Renske
  • Zola Jesus
  • Spotlights
  • The Ocean
  • Crown
  • Jayle Jayle
  • Godflesh
  • Steve von Till
  • Årabrot

Links: