Headlines

Death Etiquette is het tweede album waarmee Atomic Witch op de proppen komt. Net als debuut Crypt Of Sleepless Malice duurt dit schijfje maar rond de dertig minuten. Daarmee wordt de luisteraar echter niks tekortgedaan. Hordes blackmetalbands spuien tegenwoordig oeverloze nummers, waarbij je als luisteraar met engelengeduld zit te wachten op die ene toffe riff, die dan tot in den treure wordt herhaald. Death Etiquette is wat dat betreft precies het tegenovergestelde: de plaat is een aaneenschakeling van korte en krachtige nummers vol met pakkende riffs, vernuftige tempowisselingen en vocalen die je bij de lurven pakken.Lees verder ›

Stel je voor. Je leeft ergens erg verlaten. Op een plek waar je buurman zelfs niet zichtbaar is als je uit je venster kijkt. Dat gevoel van eenzaamheid, afstand krijg ik bij het beluisteren van de debuutplaat van het Australische - uit Queensland afkomstige - Echoes Of Gloom. The Mind's Eternal Storm komt uit via ATMF Records en geeft te kennen dat je om eenzaam te zijn, je je natuurlijk helemaal alleen moet voelen. Daarom dat deze band misschien ook gewoon het geesteskind is van één persoon, met name Dan Elkin.Lees verder ›

Oude koeien uit de sloot halen is nooit een goed idee. Meestal een behoorlijk rommelige aangelegenheid. Maar goed, aangezien er in de beschouwingen van zowel Seven als Liberate The Unborn Inhumanity geen woord over geschreven is, zullen we het volgende hier toch kort behandelen. Vlak voor het uitkomen van het zevende album (met de te verwachten titel hierboven) werd bekend dat langgediende gitarist en liedjessmid Andy Gillion de band zou verlaten... of de band werd uitgezet, het is maar vanuit welk kamp je het bekijkt. Hoe dan ook, dit kenmerkte het einde van een tijdperk aangezien Andy van 2011 tot 2021 bij de band betrokken was en in die periode grotendeels het schrijven van de songs op zich nam. Al snel werd duidelijk dat – op de drummer na en de toetsenist zit er ook niet bij – alle bandleden van het eerste uur zouden terugkeren. Lees verder ›

Sommige bands ontstaan uit een visie, andere uit pure noodzaak. En dan zijn er bands zoals Ghazghkull. Geboren uit vriendschap, een gezamenlijk verleden en een gezonde dosis zelfspot. Wie terugbladert in de geschiedenis van de Nederlandse metal-scene, herinnert zich misschien Eria d’Or, een band uit het begin van dit millennium die uiteindelijk verdween in de nevelen van de tijd. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: gitarist Lennart, drummer Rutger en brulboei Werner vonden elkaar opnieuw en besloten dat het tijd was om de boel weer aan te trappen. Niet met grootse ambities, maar met plezier, energie.Lees verder ›

Ik ben niet zo pessimistisch ingesteld en ook een overmatig wantrouwen naar de medemens heb ik niet. Ik bestempel me dus niet echt als een misantroop. In het Duits vertaald noemt men dit Menschenfeind. Dit is nu toevallig of niet de titel van de eerste volwaardige plaat van het Duitse Sardonic. Een deathmetalgezelschap dat getekend staat bij het eveneens Duitse Fetzner Death Records. De band bestaat sinds 2022 en het eerste teken van leven kwam in 2023 middels een EP die de niet mis te vatten titel Sardonic kreeg.Lees verder ›

Dubbel zo doods, dubbel zo brutaal, dubbel zo vernuftig. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar met een nieuwe, langverwachte, snoeiharde plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Deze keer gaan redacteur MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en Michiel Hoogkamer (favoriete genres: van Prince tot Napalm Death en alles daartussen en misschien zelfs daarbuiten) aan de haal met New Gods, New Masters, ‘de nieuwe’ van de technische deathmetalformatie Revocation. De plaat ziet het licht via Metal Blade Records.Lees verder ›

Na pak hem beet een jaar geleden het schitterende Livskramper te hebben uitgebracht via het Franse cultlabel Osmose Productions, komt het uit Trondheim, Noorwegen, afkomstige Gjendød al met de opvolger Svekkelse. Het duo bestaande uit K en KK, heren die heel goed weten hoe de vork in de blackmetalsteel steekt trouwens, maakt al geluid sinds 2015 en sinds een paar jaar zit ook de heer Kråbøl op de drumkruk. Niet die Kråbøl van Enevelde of Misotheist maar de andere. Je weet of je weet niet, het is één grote familie. Nu daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat om de meest recente plaat van Gjendød.Lees verder ›

Ik heb wel eens een melancholische bui, weliswaar niet al te vaak maar mijn vrolijke zelf heeft ook een wat emotioneel beladen alter ego in zich. Daar is niks geks aan denk ik dan. Dit Wehmut, het soloproject van niemand minder dan J.R., bezingt in dit III: Frühling alles wat met de lente van zijn leven te maken heeft en dat vind ik nog eens een mooie omschrijving. Het spreekt voor zich dat de winter en de herfst al gepasseerd zijn. Goed dat hij de lente bezingt denk ik dan, want ondanks de depressieve ondertoon waarmee de black metal wordt aangekondigd kan je vermoeden dat er zowaar misschien ook een lach aan de traan wordt toegevoegd.Lees verder ›

De bandnaam doet vermoeden dat deze groep eigenzinnige Finnen de capaciteit heeft om van gedaante te veranderen. Al is de toevoeging van de eerste letter van het alfabet voor een woord vaak juist een aanduiding van het tegenovergestelde (denk bijvoorbeeld aan atypisch). In dit geval geeft die toevoeging wellicht ook het omgekeerde aan, aangezien Amorphis juist bekend staat om zijn zeer consistentie geluid en kwaliteit over de afgelopen jaren (of eigenlijk doorheen het gehele vijfendertig jarige bestaan van de band). Dat geluid werd geperfectioneerd en verder geraffineerd in de trilogie bestaande uit de sterke albums Under The Red Cloud, The Queen Of Time en werd afgesloten met het meest recente album Halo. Hiermee laat de band zien de wortels uit de death metal perfect te kunnen combineren met wonderschone melodieën, Noordse folkelementen en speelse progressiviteit. Dan blijft natuurlijk de vraag over of deze koers na de trilogie wordt doorgezet of dat hier met een nieuw hoofdstuk ook nieuwe grenzen worden opgezocht of zelfs verlegd. Ditmaal bespreken we Borderland.Lees verder ›

From The Crypt komt uit Limburg (Nederland) en werd opgericht in 2022. De band maakt old school death metal zonder al teveel poespas en brengt met dit Born In The Grave zijn debuutalbum uit via Raw Skull Recordz, een label bij uitstek in dit genre natuurlijk. Helemaal nat achter de oren is het gezelschap overigens niet, want vocalist Ben was bijvoorbeeld al eerder actief bij Inhume en gitarist Ivan maakte voorheen deel uit van Cliteater.Lees verder ›

Maar liefst dertien jaar heeft het geduurd om te komen met een opvolger voor Mournful Cry Of A Dying Sun. Dit Jordaanse Falling Leaves is intussen klaar met plaat nummer twee, The Silence That Binds Us. Blijkbaar opereert de band nu vanuit Dubai en de Verenigde Arabische Emiraten. Hun melodische death/doom metal zal deze Oosterse invloeden wel uitademen, vermoedde ik. De band is me onbekend, maar dat wil niet zeggen onbemind. Naar de meegeleverde informatie doet de band alles in eigen beheer.Lees verder ›

The Flesh Consumes The Mind is de debuutplaat van een stel Roemenen met een voorliefde voor deathgrind. Treasondom is de naam van deze band. Lelijk is dan weer de cover. Een recept voor een prima album in dit genre zou ik zo denken! Treasondom bracht eerder een EP uit die niet terug te vinden is in de annalen van Zware Metalen. Het wordt dus een eerste kennismaking.Lees verder ›

In het graven naar de releases die dit jaar reeds verschenen, kwam ik nog een oude bekende tegen en die verdient toch wel een review. Nortt is een Deens project dat rond de millenniumwissel de zoektocht startte naar een platencontract. Toch deed de demo Graven van deze Deen me heel wat jaren terug ook best wel wat. Erg diepe, melancholische funeral doom met een krakende gitaarmuur die het allemaal wel erg koud deed klinken.Lees verder ›

Æl-Fierlen een blackgazegezelschap uit het Verenigd Koninkrijk is me totaal onbekend. Kan ook moeilijk anders want de band bestaat nog maar amper een jaar of iets meer. Hij bracht al wel een aantal singles uit maar nu het is dus tijd voor het grote werk. Dit debuutalbum dat de titel All Is Far Away meekreeg is het eerste wapenfeit. Daarnaast kondigt de band ook een aantal live optredens aan op Rabid Fest en One For Sorrow Fest. Het ziet er dus meteen goed uit voor dit viertal. Nochtans doen ze alles in eigen beheer en daar kruipt dus heel wat tijd in.Lees verder ›

Tome I Apidæ bleek de voorloper van Tome II Ignis Sacer gemaakt door het Zwitsers/Duitse Vïgljós. Een band die zich graag hult in gewaden en zo het mystieke rondom hen graag in stand houdt. Zoek maar eens het wereldwijde web af met als zoekterm live-optreden en de bandnaam. Zeker het optreden eerder dit jaar in Kortrijk levert stof op tot nadenken. Het tweede gedeelte in hun verhaal werd opgenomen met de hulp van niemand minder dan Marc Obrist (Zeal & Ardor) in zijn studio Hutch Sounds in Oberwil. Nu dat is nog niet eens zo bijzonder wat dat wel is, is de centrale thematiek waarrond de band dit album opbouwt. Deze keer heeft het niet direct iets met honing en bijen te maken maar blijven ze wel in de agriculturele sfeer. Lees verder ›

Grindcore klinkt vaak alsof een vuilniswagen een porseleinwinkel binnenrijdt en dat terwijl de zanger zo smerig klinkt dat je zou zweren dat hij probeert een diarree-aanval te overstemmen. In het geval van Jawtrap is het niet veel anders. In amper een half uur ramt de band er op zijn debuut zeventien nummers doorheen. Jawtrap is ontsproten uit het brein van Niels Højgaard Sørensen die onder andere actief is in Stöj Snak, Mighty Midgets en Lemlæstet Forsterbræk. Verdere informatie over de line-up wordt door het label niet gedeeld en ook online is er op het moment van schrijven niets over te vinden.Lees verder ›