Headlines

In de inleiding van zijn recensie van de nieuwe Biohazard maakte Remco de rake observatie dat metalfans in hun blijheid over een comeback soms lijken te vergeten dat de laatste platen van een band voor “de split” helemaal niet zo geweldig waren. Laat dat bij Coroner nu eens niet opgaan, omdat de albums van de band steeds van hoog niveau waren. Hoewel, ook de laatste plaat die die groep uitbracht voor hij zichzelf – geheel in lijn met zijn naam - in 1996 ten grave droeg, werd niet door iedereen evenzeer gewaardeerd. Heeft die Remco misschien dus ook hier een klein beetje een punt… Maar dat punt wordt gemakkelijk opzij gezet door de verbluffende kwaliteit van Dissonance Theory, de eerste plaat nadat de band in 2010 nieuw leven werd ingeblazen.Lees verder ›

Ik ga jullie eens iets vertellen. Ik ben nog nooit in Egypte geweest. Ik heb nog nooit  piramides gezien noch de Nijl bevaren. De reden? Het boeit me helemaal niks. Ook niet de rijke geschiedenis. Het kan me , zo gezegd, gestolen worden. Misschien ben ik voor sommigen toch te recht voor de raap en krijg ik commentaren maar over smaak valt niet te fisten werd er ooit geschreven door Kutschurft.Lees verder ›

Ergens in de Tweede Wereldoorlog lag er een Duitse boot, Tirpitz, voor anker in een Noorse fjord. De bedoeling van de geallieerden was deze te doen zinken. Er is zelfs over deze gebeurtenis een film gemaakt met, je raadt het al, als titel Above Us The Waves. Ik weet niet of onze Griekse vrienden in de gelijknamige melodische metalcoreformatie hier hun mosterd vandaan hebben weten halen.Lees verder ›

Eind 2023 zag ik het Franse Skaphos live aan het werk in het voorprogramma van Vader en Vomitory in Kavka Zappa (Antwerpen). Op dat moment kende ik deze band nog niet, maar ik was wel behoorlijk onder de indruk van de professionaliteit die Skaphos die avond aan de dag legde inzake sfeerschepping en podiumpresence. Ze hadden hun optreden duidelijk met de nodige zorg voorbereid en zelfs dusdanig vakkundig benaderd dat het wel leek alsof zij die avond de headliner waren en niet Vader. Die vakkundigheid beperkte zich niet enkel tot de podiumaankleding, want ook muzikaal wisten ze meer dan te overtuigen, getuige ook mijn relaas van die avond: “Wat Skaphos hier vanavond neerzet is best indrukwekkend. De black/deathmetal met doommomentjes overdondert iedereen, maar overtuigt vooral met zijn sfeerschepping. De nummers lopen wat in elkaar over, wat het idee van een totaalconcept nog wat versterkt. Dit is zware en dus geen lichtverteerbare kost, maar de vette riffs en het grootse, imposante geluid houden het publiek wel bevredigd en alert.”Lees verder ›

Of je nu houdt van symfonische muziek of niet, als Nederlandstalige blackmetalliefhebber kan je niet anders dan enorm veel respect opbrengen voor een band als Carach Angren. Ik bedoel, je moet het eigenlijk maar doen: in 2008 met een album op de proppen komen (Lammendam) waarmee je jezelf onmiddellijk op de kaart zet in een overbevolkt blackmetallandschap. Een regelrechte tour de force, die plaat, want na een mooie eerste poging met Ethereal Veiled Existence (2005) was Lammendam echt wel op alle vlakken een enorme sprong vooruit. Het album bracht muzikale diepgang met veel spanning, waarbij technisch onmiddellijk op een hoog niveau werd geacteerd, en dat allemaal omkaderd door een totaalconcept, een volksverhaal dat de legende vertelde van de witte joffer van kasteel Lammendam. Zowel thematisch als muzikaal was de coherentie zo groot dat het geheel hier echt véél meer was dan de som van de delen. Het was tevens de officiële geboorte van een eigen gezicht voor Carach Angren, het ontstaan van een uniek concept vanuit een interessante invalshoek; iets wat nog niemand hen ooit had voorgedaan: horrorblackmetal die naam meer dan waardig.Lees verder ›

Kennen we niet allemaal onderwerpen en zorgen die ons bezig kunnen houden? En dan heb ik het niet eens over dagelijkse, terugkerende beslommeringen zoals de bus die te laat komt waardoor je de trein mist, de vergadering die eindeloos lijkt te duren zonder iets op te leveren, de kinderen die op tijd van school gehaald moeten worden, of de altijd maar weer terugkomende vraag wat er vanavond op het bord moet komen. Allemaal zaken die soms meer tijd en gedachten in beslag nemen dan dat we willen, toch?Lees verder ›

Je kan het zo gek maken als je zelf wilt. Dat kan met alles. Je kan bolognese saus op je harde boterham smeren en dat dan een croque bolognese noemen. Je kan je frikandel dopen in elke saus die je maar wilt en er zelfs chocoladekorreltjes op doen. Ja, je kan van je patat of friet zelfs een heel oorlogsveld maken. Ik sta ook al lang niet meer versteld van wat er allemaal in blackmetalland gebeurt. Neem nu dit Griekse, uit Athene afkomstige, Penthos dat zijn tweede album, Erevos, presenteert.Lees verder ›

Ik moet soms wel een beetje glimlachen om het korte geheugen dat metalliefhebbers lijken te hebben. Bijvoorbeeld als het gaat om bands die in het verleden één of enkele goede albums hebben uitgebracht, stopten, na een periode van inactiviteit weer terugkomen en onthaald worden alsof god zijn zoon wederom naar Aarde heeft gestuurd, terwijl iedereen lijkt te zijn vergeten dat de bands er überhaupt mee op waren gehouden omdat het succes weg was.Lees verder ›

Aleksej Leonov was ooit de eerste man die een ruimtewandeling maakte. Het is ook de naam van een Noorse band die hun nieuwe EP uitbrengt via het Duitse Pelagic Records. Of er gelijkenissen zitten tussen de muziek en de ruimtelijke inspirator? Hmm. Deels. De vier nummers kun je gerust omschrijven als wat zware, maar toegankelijke post-doom, die vooral door de zang van Tåran wel gelijkenissen vertoont met het werk van Julie Christmas en ons eigen GGGOLDDD.Lees verder ›

De Berlijnse black/death bulldozer Norkh is terug met Under Teargas Fire, en de titel liegt er niet om. Zes jaar na het uitstekend ontvangen Tides Of Acid // Piles Of Dirt raast het oostelijke beest opnieuw door de puinhopen van onze tijd, gewapend met een sonisch wapenarsenaal dat even meedogenloos als doordacht is. De fundering blijft klassiek: ruwe black metal in de geest van de vroege jaren ’90, met dodelijke uitspattingen richting death, thrash en crust. Toch is het vooral de sfeer die verrast: onder al het geweld sluimert een melancholie die Norkh's geluid een nieuwe, beklemmende diepgang geeft.Lees verder ›

Je kunt de klok er inmiddels gelijk op zetten: na twee jaar keert de metalcoreband Dying Wish keurig op tijd weer terug aan het front met een nieuwe plaat. Eerder was het de beurt aan Fragments Of A Bitter Memory (2021) en Symptoms Of Survival (2023), twee dijken van albums die hier nog steeds regelmatig een ronde maken. Persoonlijk keek ik dan ook met argusogen uit naar deze release. Flesh Stays Together is nummer drie in de discografie en verschijnt wederom via het eveneens Amerikaanse Sharptone Records.Lees verder ›