Where Darkness meets Death: de vrijdag van Graveland Festival 2024

Een nieuwe locatie, een nieuw motto. Graveland Festival verhuisde een grasveld verderop van Hollandscheveld terug naar Hoogeveen, ‘Realm of the Symphonies of Sickness’ werd ‘Where Darkness meets Death’. Wat bleef: één podium met daarop de betere bands uit de extreme genres. Zware Metalen was op vrijdag present met Joris Meeuwissen (JM), Clemens Schaap (CS) en John the Savage (JS) die de pen hanteerden. Frido Stolte (FT) had een camera paraat.

Lees ook het verslag van de zaterdag!

(Deadspeak)

Wake, een Amerikaanse death/blackmetalband die al in 2009 werd gevormd, is de eerste extreme band van de dag die ik kan aanschouwen. Na pak hem beet 3 uren rijden vanuit het zonnige Genk tot in Hoogeveen, kom ik in contact met een erg sterke technisch goed onderlegde band die aangespoord wordt door een energieke frontman en dito bassist. Het publiek is maar matig enthousiast kan natuurlijk ook gewoon te maken hebben met het druilerige weer dat omslaat naar toch stevigere buien. De Amerikanen brengen volgens mijn oren vooral werk van hun meest recente plaat uit 2022, Thought Form Descent. Wel jammer van de backingvocalen door de bassist want het duurt toch een poosje eer de geluidsman doorheeft dat er nog aan wat knopjes moet gedraaid worden (JM).

(Wake)

(Deathless Void)

Xoth speelt volgens de frontman voor het eerst in Europa. Deze Amerikanen vallen op door hun groene instrumentenkabeltjes en dito gitaarelementen. Ook opvallend is de bassist die speelt in een met goud ingelegd hemdje passend bij de slagplaat van zijn instrument. Al slappend wurmt hij zich door de set, ik heb het zelden gezien. Daags nadien kom ik de brave man volledig doordrenkt door alcohol op de intussen ondergelopen weide tegen. Terug naar de muziek van dit vierkoppig collectief. Het zijn erg energieke kerels die het publiek wel wat warmer weten maken met hun muziek die toch wat weg heeft van Morbid Angel voorzien van een geut thrash metal. De thema’s die de heren in hun nummers aansnijden zijn deze van parasieten afkomstig van je telefoon, trollen en reuzen afkomstig uit één of ander intergalactisch ruimtestation. Best grappig. Spreekt het je aan, beluister dan de laatste plaat van dit heerschap, Exogalactic (JM).

(Xoth)

Het Poolse In Twilight’s Embrace bracht in 2023 Eden Of Iniquity uit, mij staat echter de plaat daarvoor, Lifeblood – het nummer waarmee wordt geopend – me meer voor de geest. Misselijkmakend goed strak gespeelde black metal met een snuifje rock and roll word je gepresenteerd door een band die wordt aangevuurd door een sterke frontman die voor de verandering het podium wat heeft opgeleukt met begrafenisbloemen. De band raast en blaast, de bassist speelt zoals het hoort, hard en brutaal, de drum klinkt gemillimeterd. Nu en dan komt er vanonder een zompig zonnetje verbazingwekkend soleerspel vanop het podium vandaan. Tijd dat ik die nieuwste plaat eens ga bestellen bij het voor mij relatief onbekende Old Weapons Music (JM).

(In Twilight’s Embrace)

Ik sta nog van mijn bakje pindasaus met friet (dat had ik zelf ook liever andersom gehad maar voor anderhalf muntje krijg je blijkbaar meer saus dan friet) te genieten als Centinex aan de set begint. Het toegestroomde publiek lijkt even aan de Zweedse Death metal met Death’n’Roll te moeten wennen. Er staat een handvol liefhebbers vooraan en voor de rest van het publieke lijkt dit de eerste kennismaking met de band te zijn, maar Apocalyptic Armageddon gaat er wel in als de spreekwoordelijke koek. Er zit erg veel distortion op de bas die weliswaar zorgt voor een vol geluid maar anderzijds tegen het einde van het veertig minuten durende optreden wat voor verveling zorgt. Een nummer als Evil Is Evil blijkt een lekkere meezinger en dat doet het publiek (die-hard fans en nieuwkomers) eensgezind. Zanger Henrik Andersson heeft tegen het einde een typische dronken grijns op het gezicht, hij zweept het publiek er lekker mee op en weet zowaar een pit te creëren. Centinex lijkt vandaag zieltjes gewonnen te hebben. (CS)

(Centinex)

De afsluiter voor mij vandaag wegens nog andere verplichtingen, is het Noors/Italiaanse Darvaza. Hun laatste plaat dateert ook al wel weer van 2022 en kwam via Terratur Possessions, Ascending Into Perdition. Broederlijk wordt er gezamenlijk gemusiceerd op een bijzonder agressieve wijze. Zowel schuurpapieren screams als cleane vocalen worden gebracht met behulp van een gortdroge drumsound. Een knotterende Rickenbacker in combinatie met bijzonder intensief gitaarspel maakt indruk. “Dit is pas een attitude!” en ik citeer even collega Clemens die naast me is komen postvatten. Intussen ligt de microfoonkabel van de heer Wraath rond de hals van de bassist. Hij stikt net niet. Het hoort allemaal bij de bijzonder indrukwekkende show (JM).

(Darvaza)

Vlak voordat Tsjuder aan zijn set mag beginnen, pakken zich donkere wolken samen boven de weidegrond waarop Graveland plaatsvindt. Het wordt langzaam donker en het onheilspellende karakter van het weer is symbolisch gezien een mooie voorbode voor deze Noorse blackmetalband. Massaal worden paraplu’s ontvouwd en poncho’s aangetrokken terwijl de drie heren, na een korte line-check, zonder intro abrupt aan het optreden beginnen. En dat wordt gedaan met veel venijn en boosaardige energie. Een nummer als Slakt, lekker vroeg in de set, hakt er live altijd in en wordt goed ontvangen. De wind is inmiddels gaan liggen en de regen komt met bakken uit de hemel maar het echte geweld komt vanavond van Tsjuder. Het is onduidelijk of het knipperende podiumlicht een stroboscoop of onweer is maar wat verrekt het wanneer het visueel bijdraagt aan de muzikale show die wordt gegeven? Tsjuder dondert en raast voort en doet weinig aan aankondigingen, behalve voorafgaand aan Gods of Black Blood. Het is dan even droog geworden waardoor de damp letterlijk van de voorste rijen van het publiek afkomt. Gelukkig staat de pyrotechniek ook bij Tsjuder aan zodat het visuele aspect nooit onderbelicht wordt. De mannen brengen hun black metal met een enigszins statische show maar dat zorgt er wel voor dat de kijker niet wordt afgeleid en het geheel lijdzaam mag ondergaan. Tegen het einde van de set is het opnieuw gaan regenen maar het echte geweld komt vandaag van het podium waar een goede mix van oud en nieuw werk wordt gebracgt. Dit is hoe black metal live gespeeld dient te worden: hard, meedogenloos en allesvernietigend. (CS)

(Tjsuder)

Dool, dat onlangs The Shape Of Fluidity aan de wereld toevertrouwde, doet het goed na alle regenval en weet het publiek in vervoering te brengen. Vocalist Raven van Dorst is goed bij stem en er valt aan de muziek af te horen dat er de afgelopen jaren heel wat meters zijn gemaakt. De melodische leads drijven de sfeer tot grote hoogte en Dool weet daarmee een lekker ouderwetse jaren zeventig sfeer op te roepen. Het geluid is goed en schalt lekker over de festivalweide waarbij vooral de zware gitaarriffs goed uit de verf komen en Van Dorst een minstens zo verdienstelijke gitarist als zanger blijkt. De voorganger van Dool laat weten dat ze nog door moeten naar een volgend optreden. Hierbij lijkt wat chagrijn over het baggerweer door te klinken maar dat mag de pret bij het publiek niet drukken. De invallende schemering blijkt een mooie bijkomstigheid en bevorderlijk voor de toch al sombere rockklanken die het ensemble ten gehore brengt. Hoewel qua genre misschien een vreemde eend in de bijt tussen alle metal-extremen op Graveland, toch is duidelijk te merken dat er vanavond menig metalhart warmloopt voor Dool. (JS)

(Dool)

Het publiek heeft met een regenachtige eerste festivaldag achter de kiezen even moeten doorbijten om vrijdagnacht uiteindelijk afsluiter Tiamat te mogen aanschouwen. De Gravelandbezoekers zijn toe aan warmte en Tiamat blijkt gelukkig als een warm bad. Met het werk van de albums Clouds en Wildhoney nemen Johan Edlund en co. ons mee terug in de tijd, naar de eerste helft van de jaren negentig om precies te zijn. De klanken die ze uit deze oude muziekdoos tevoorschijn toveren klinken echter verrassend eigentijds en blijken nog steeds erg effectief. Tiamat lijkt in het hier en nu helemaal op zijn plaats te vallen. De nummers van de verschillende albums vinden een mooi evenwicht en vloeien naadloos in elkaar over. De feestvreugde wordt alleen maar groter nu het inmiddels echt droog is geworden.

Na een paar tracks wordt de Sleeping Beauty ingezet en gaan op die kenmerkende slepende gitaarriffs de vuisten op het veld de lucht in. Het publiek brult en knikt naar hartenlust en de vlammen maken van het geheel een sfeervol en vurig tafereel. Sommige van de oudste nummers knallen er wat compositie betreft wat harder in. Toch vloeien de death- en doom-georiënteerde nummers van Clouds naadloos over in de melodieuzere gothicsfeer van Wildhoney. Bij vlagen lijkt enige langdradigheid op de loer te liggen maar het publiek is welwillend. Het wachten op de bloemetjes en bijtjes-intro van Wildhoney wordt vervolgens beloond met een bloemlezing van de fijnste stukken van het album, zoals Whatever That Hurts, The Ar, Do You Dream Of Me? en Gaia. Wat een weldadigheid na alle wolkbreuken. Bij de bekendere deuntjes veert het publiek telkens weer op en de zanger – wiens stem bijzonder goed gerijpt blijkt – neemt het publiek aan de hand om samen uiteindelijk tot Pink Floyd-achtige hoogten te stijgen. Na een dag met toch wat troosteloos weer werkt Tiamat zalvend en is daarmee misschien wel de best denkbare afsluiter. (JS)

(Tiamat)