Voor hen die Satanisch zijn gebleven heeft Necrophobic een nieuw koekje gebakken. Het heet In The Twilight Grey en het telt als nummer tien. Deze death/blackmetalfabriek uit Zweden kan je niet zijn ontgaan als je enigszins bekend bent in het genre. In 1989 keken stichtende leden Blackmoon en Joakim Sterner elkaar diep in de ogen en dachten: “Neuken of een band beginnen?” Het werd dat laatste. Momenteel heeft de band een redelijk stabiele line-up sinds 2016. Volgens de band kan je op In The Twilight Grey klassieke nummertjes verwachten maar ook pareltjes van “plechtige somberheid”.
Laat ik gelijk duidelijk zijn: dit album moet je even luisteren. Het is een kleurrijke verzameling tracks die reikt van atmosferische black metal tot de typische catchy Necrophobic-vuistpompnummers. Dit album is gemaakt met liefde voor het vak en liefde voor de muziek. Je hoort een band die kwaliteit wil leveren en de lat hoog legt. Het is anderzijds een album dat traditioneel is en voortbouwt op bewezen riffs en ideeën.
Dat de mannen geen koekenbakkers zijn in de negatieve zin van het woord is duidelijk vanaf opener Grace of the Past. Een symfonische opmaat is het begin van een duivelse dollemansrit. Het is een klassieke track voor de band met een verrassend kwaadaardig refrein. Clavis Inferni heeft wat meer thrashbeats en heeft gedurfd soleerwerk. As Stars Collide is een duidelijk hoogtepunt met verwijzingen naar Dissection. De dalende tonen worden extra hard aangezet om het dramatische effect te vergroten. Stormcrow ent met zijn notendichtheid en vocale ritmes in het refrein op Hail Murder van landgenoten Dark Funeral. Nordanvind is het meest uitgesponnen nummer op de plaat met meer atmosferische invloeden. Helaas is het niet erg verrassend. De titeltrack biedt de epische opbouw die je hoopt te horen. De lead is arctisch koud en melancholisch. Een waardige kers op de taart, maar zelfs met 7:54 minuten op de teller duurt het me te kort!
De mix is ruimtelijk, soms misschien wat al te rigoreus. Als minpunt bijvoorbeeld dat je kierewiet kan worden van de hi-hat tijdens Mirrors of a Thousand Lakes. Of dat in de brug voor de solo de gitaar van rechts in twee stappen naar het midden wordt geschoven voor de solo. Wat mij betreft allemaal wat erg steriel. Het is een track die overigens briljant in elkaar zit. Eerst krijg je een spannende opbouw naar het ontzettend catchy refrein waar je een prachtige reverbende lead te verwerken krijgt. Alsof je nog niet vol zit serveert Necrophobic nog een ziekelijk complexe gitaarsolo. De track pakt na een korte whammy bar nog een keer de thrash beats op. Als laatste hapje slik je dat refrein nog een keer door. Smullen! Ik begon met kritiek op de mix, maar zie, aan het eind van de track lig ik weer op de knietjes in aanbidding.
U wilt natuurlijk nog een conclusie. In Twilight Grey is een sterk album. Eentje die je met plezier en gemak voorbij laat razen. Misschien iets minder zwaar en intens dan Dawn of the Damned. In vergelijking daarmee zou ik zeggen dat de band toleranter voor zijn eigen stijl speelt en meer ontspannen te werk is gegaan. Desondanks is het een zekerheidje voor de jaarlijst. Dat de band nog altijd zijn eigen creatieve spectrum uitbreidt en verfijnd is bewonderenswaardig. Het mooiste is het niveau van zowel songwriting als creativiteit dat Necrophobic gedurende de hele zit weet vol te houden. Het album is verrassend divers en heeft genoeg diepgang om meerdere keren te luisteren. Mocht je nog nooit van Necrophobic hebben geproeft dan kan je van in Twilight Grey gerust je eerste hapje nemen.
Score:
88/100
Label:
Century Media / Sony Music, 2024
Tracklisting:
- Grace of the Past
- Clavis Inferni
- As Stars Collide
- Stormcrow
- Shadows of the Brightest Night
- Mirrors of a Thousand Lakes
- Cast in Stone
- Nordanvind
- In the Twilight Grey
- Ascension (Episode Four)
Line-up:
- Joakim Sterner – Drums
- Anders Strokirk – Vocalen
- Sebastian Ramstedt – Lead gitaar
- Johan Bergebäck – Gitaar
- Tobias Cristiansson – Basgitaar
Links: