Het ebolavirus in Tilburg: Babymetal

Toen Babymetal in 2010 vanuit het niets in metalland verscheen, waren de meningen hopeloos verdeeld. Drie meisjes van dertien jaar die zich als popsterretjes bewegen samen met een metalband. Het was een leuke gimmick. Tien jaar later bestaat de groep nog steeds, is het waanzinnig populair en op wereldtournee. Ik ben benieuwd vanavond. Ik heb de groep nog niet eerder live gezien en wil dat allemaal wel eens meemaken. Ik sta hier dan ook met een open geest, zonder oordeel. Dat zal echter niet zo heel lang duren. 

Even geheel terzijde, je kan dan een fenomeen zijn, een reden om een fotograaf die ook maar zijn job doet een waar wurgcontract voor te leggen is dat nog steeds niet. Bij Zware Metalen zijn we nogal consequent in die dingen, dus dan maar geen foto’s.

Als voorprogramma is er vanavond het Zweedse Skynd, deels concept deels groep. Men brengt een vorm van industrial met heel veel gothic invloeden. Onderwerpen zijn de dood en allerlei vormen van geweld. De leden dragen ook de naam van seriemoordenaars. Een gimmick die sinds Marilyn Manson redelijk passe kan worden genoemd. Muzikaal stelt het allemaal geen bal voor, maar door middel van een masker en heel veel tegenlicht kan je nog wel wat verbergen. De bandleden staan op het podium en ze maken wat lawaai, meer kan je er niet echt van zeggen.

Het publiek vanavond is niet echt het typische metalpubliek dat we gewend zijn maar veel gemengder. Het is een mix van cosplay-figuren, ouders met kinderen, hipsters, popliefhebbers, metalliefhebbers en nieuwsgierigaards als ik. Het wijst er op dat Babymetal een breed publiek weet aan te spreken. Het is meteen ook de reden dat 013 vanavond uitverkocht is. Dat gemengde publiek levert verrassende gesprekken op. Zo raak ik aan de praat met mijn buurman die opmerkt dat hij vanavond zijn horizon komt verruimen, want normaal gaat hij voor het hardere werk. Wanneer ik hem vraag wat dat hardere werk dan precies is noemt hij Nickelback! Het duurt even vooraleer ik uit mijn hoestbui geraak. Maar goed, we blijven open minded. De tweede verrassing komt als de lichten doven en de intro aanfloept. Een gegil dat je normaal alleen bij boybands krijgt barst los, maar het waanzinnige is dat het komt van volwassenen die plotseling alle zin voor realiteit lijken te verliezen. Het is weer even wennen.

Vooraleer ik los ga over Babymetal toch heel even een opmerking. Wij bespreken metal op deze site en het is dan ook op die manier dat ik tegenover deze groep ga staan. Ik kom naar een band kijken die er zich op beroept een metalband te zijn. En ook omdat niemand anders op de redactie wilde, maar dat is een ander verhaal. Here we go!

Babymetal barst los met DA DA DANCE wat later overgaat in Distortion.  Eigenlijk heb je met deze twee nummers alles al gezien. De dansjes, het popperige, de gruwelijk irritante stemmetjes. Een beetje zoals K3, jong volwassen vrouwen gedragen zich als dertienjarigen en 1.500 volwassenen kicken daarop. Dat er veel mis is met hoe Japanners met hun seksualiteit omgaan weten we, dat we het daarom moeten overnemen is een andere zaak. PA PA YA volgt en daarna BxMxC. Hetzelfde gehuppel, met zowat driekwart van de muziek op band. Dat wordt zelfs niet weggemoffeld: je hoort doodleuk een gitaar wanneer de beste man zijn instrument niet eens aanraakt! Wonderlijk!

Hierna komt Kagerou. Aan het begin van dit nummer krijgen de muzikanten elk hun eigen solospot. Dat die muzikanten ooit klassevol waren blijkt uit vroegere opnames, maar ondertussen zijn er zoveel personeelswisselingen geweest dat het niveau aardig gezakt is. Wat je nu krijgt is een gitaarsolo van het niveau dat in onze streken alleen maar kan omschreven worden als bagger. De drumsolo die volgt is zo mogelijk nog erger, maar wordt wel op massaal gegil onthaald. Na vijf nummers is het wel heel duidelijk: dit Babymetal is een productje, ergens verzonnen rond een vergadertafel waarbij elk onderdeeltje volstrekt inwisselbaar is. Alleen de zangeres is in de loop der jaren weerhouden, maar zo geweldig klinkt die nu ook alweer niet meer. Het is een heel apart concept en dat is goed, want daar komt volk op af. En volk brengt geld op en meer dan dat is dit Babymetal niet. Een Japanse geldmachine met de originaliteit van een defecte mangastrip. Alles wordt afgewerkt met de spontaniteit van een dode samoerai. Nergens ook maar iets wat afwijkt van de gebruikelijke routine (dat kan natuurlijk niet als zowat alles uit de laptop komt). Voor mij werkt dit voor geen meter. Ik word er compleet onwel van. Zo moet ebola aanvoelen: het begint met een kriebel en wat later stroomt het uit al je openingen. Ik hou het na vijf nummers alvast voor bekeken. Meehuilen met de massa ligt niet in mijn aard. Meegillen al helemaal niet. Waarschijnlijk vonden die gillende buffeltjes het allemaal nog helemaal te gek. Al moet het feit dat de groep maar zo’n 55 minuten heeft gespeeld toch ergens wel pijn doen. Nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar na vijf nummers Babymetal klinkt Nickelback inderdaad als het hardere werk!

Fotos: 

Noppes

Datum en locatie.

17 februari 2020, 013, Tilburg

Link.

013