All Them Witches – Nothing As The Ideal

Geschreven door op 25-12-2020 om 19:00.

De psychedelische stoner- en bluesrock van All Them Witches baant zich met succes een weg naar de alternatieve cultuursnuiver sinds 2012. De band is met Nothing As The Ideal al toe aan het zesde album en het verbaast me dan ook dat géén van de voorgangers zijn weg gevonden heeft naar onze geliefde site. Het trio uit Nashville, Texas trekt naar Abbey Road – wie kent deze legendarische studio niet – voor deze plaat. All Them Witches heeft onlangs afscheid genomen van toetsenist Jonathan Draper en dat resulteert in een meer directe en ook hardere plaat dan we tot nu gewend zijn. Durf ik te zeggen de beste plaat tot nu?

Volmondig ja! De vorige platen stonden sporadisch op doorheen de jaren en individuele nummers zoals het dreigende Diamond, de knaller When God Comes To Town of het harde 1st vs. 2nd worden enorm gesmaakt. Alleen is een volledig album minder overtuigend omdat de band de tendens heeft om nogal wat te gaan ‘spacen’. Daarbuiten steekt de band ook erg véél variatie op één plaat en dat werkt niet altijd even goed. Opener Saturnine & Iron Jaw belichaamt die problemen, maar lost ze tegelijkertijd ook op. Het nummer gaat van een psychedelische ‘spacy’ intro over in een zeer mooie bluestokkel. Echter valt de band hierna in op zulk een zeldzaam meesterlijke riff. De buren houden maar beter van stevige gitaarriffs want dit is zo een plaat die op standje elf gedraaid moet worden! De fuzzy, maar toch zeer gedefinieerde klank van de gitaar weet je meteen aan te spreken. De drums houden de spanning vast door met opzet bijna géén cymbalen te gebruiken en wanneer de crash dan toch gestreeld wordt, opent zich bijna een nieuw klankenspectrum dat lekker contrasteert met de zéér duistere ridecymbaal en de zware, maar bezwerende stem van Charles Michael Parks, Jr. De zang is over het gehele album vrij consistent qua volume en kent een klein bereik, maar de sfeer die ze daarmee oproept is pakkend. Een zwakte die als sterkte wordt uitgespeeld.

Opvolger Enemy of My Enemy verslapt niet, in tegenstelling tot alle voorgaande platen waar je amper twee hardere nummers achter elkaar kon vinden. Bij Everest gebeurt dat wel en bestaat enkel uit gitaar met zeer lichte oversturing. Echter is dat gitaararrangement zo mooi dat het absoluut zijn plaats verdient. De kikkergeluiden waarmee See You Next Fall begint zijn echt grappig: “Hi Adam, Hi Andy”. Maar wanneer de zware pompende bas invalt weten we dat we aan een echte ‘slowburner’ toe zijn. De gitaar stapelt zich daar nog eens boven met een lekkere bluessolo en negen minuten vliegen zo voorbij.

U leest het, er is op Nothing As The Ideal meer dan genoeg variatie. Toch doet The Children of Coyote Woman er nog een schepje bovenop. Het is niet enkel het beste nummer op de plaat, maar een country-, bluesballade met een pakkend verhaal. 41 is dan weer een knaller die steunt op een spannende opbouw en een climax van jewelste. Lights Out ramt nog even door en Rats In Ruin voelt aan als een afsluiter. Deze laatste druipt in duistere weemoed en is bijna ‘post-rockiaans’ tot het nummer zijn ware kleuren toont. Blauw. Zo blauw als de sterrenhemel.

Nothing As The Ideal is genieten van voor tot achter. Het album is enerzijds meer gefocust, directer en harder dan voorgaand werk, maar anderzijds gewaagd en experimenteel. Beide aspecten worden voor het eerst perfect gebalanceerd en dat werpt zijn vruchten af. Nothing As The Ideal is de sterkste plaat van de groep tot nu.

Score:

92/100

Label:

New West Records, 2020

Tracklisting:

  1. Saturnine & Iron Jaw
  2. Enemy of My Enemy
  3. Everest
  4. See You Next Fall
  5. The Children of Coyote Woman
  6. 41
  7. Lights Out
  8. Rats in Ruin

Line-up:

  • Charles Michael Parks, Jr. – Zang, basgitaar
  • Ben McLeod – Gitaar
  • Robby Staebler – Drums

Links: