Na de geslaagde vrijdag van Pitfest 2019, met afgeleverde hoogtepunten door Overruled, Discharge en 1914, volgt de overvolle zaterdag. Van twaalf uur ‘s middags tot één uur ‘s avonds worden de drie podia druk bezet door klinkende namen als Sodom, Asphyx, Wolfbrigade en Skitsystem. Het is dan ook geen verassing dat de kaarten voor deze festivaldag het snelst uitverkopen, al is de publiekssfeer wat minder uitbundig dan op de vrijdag. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met de enthousiaste bierconsumptie van gisteren, waar vandaag de prijs voor betaald moet worden. De beleving van Pitfest 2019 wordt er echter niet door aangetast. Daar zijn de optredens van de spelende bands, die elkaar in moordend tempo opvolgen, gewoonweg te goed voor. Hoofdredacteur Pim brengt verslag met hulp van een interviewende Clemens (verwacht in ieder geval gesprekken met Sodom en Venom Inc.) en fotograaf Frido Stolte.
Lees ook ons verslag van vrijdag 24 mei!
Bloodbastard (Crustbus, Pim)
Zware Metalen stapt het zaterdagprogramma in tijdens Bloodbastard. De Hollandscheveldse deathgrindgroep speelt na ongeveer een decennium afwezigheid een reünieshow waarin traditiegetrouw de lompheid centraal staat. De geluidsman heeft een simpele taak; als de bas maar niet ondervertegenwoordigd is. De hoemparitmes, eindeloze breaks en logge death metal die naar old-school deathcore riekt, wordt afgetopt door angstaanjagende samples uit horrorfilms en een passende verschijning. Met juten zakken over het hoofd, liters uitgesmeerd nepbloed en gehesen tuinbroeken zijn vergelijkingen met Exhumed, Brujeria of Haemorrhage snel gemaakt. Op basis van de “let’s fucking go”, “mosh it up” en “fuck yes” aansporingen had de zangergitarist net zo goed een t-shirt van Terror en een korte sportbroek aan kunnen hebben. Bij die gespeelde bruutheid gaan natuurlijk meteen alle poseralarmen rinkelen, maar het ligt wel geheel in lijn met de bravourige muziek. Extra humoristisch is dan het boerse accent dat in het Nederlands de gespeelde nummers aankondigt. Op dit tijdstip keuren we het goed en steken we met een glimlach op het gezicht twee duimen omhoog.
Malignant Tumour (Punkhol, Pim)
Het is maar goed dat fotograaf Frido niet bij Malignant Tumour in het Punkhol staat. De ongeïnformeerde passant denkt namelijk dat Hellyeah aan het spelen is. Aanvoerder Bilos, wiens keelgeluid als twee druppels water lijkt op die van Vader, heeft een foute goatee-baard en een cowboyhoed op het hoofd. De overige bandleden zijn eveneens een verfysiekering van white trash, al heeft de idiote, wollige (opplak?)snor van bassist Robert Šimek humor. De zonnebrillen, do-rags en vetrollen spelen versnelde punk, heavy en southern rock riffs die verkocht worden als crust ‘n roll. Plezierig, ja, maar het geheel raast consequentieloos voorbij, verbleekt bij het aankomende Skitsystem of Wolfbrigade en weet de aandacht niet vast te houden.
Herder (Crustbus, Pim)
Dankzij mijn voortijdige vertrek bij het matige Malignant Tumour ben ik net op tijd bij de kleinste tent voor het afscheidsconcert van Herder. In een lange rij schuifelen de belangstellenden door de crustbus, alwaar een aantal festivalbezoekers de nationaliteit van de passanten proberen in te schatten (uw verslaggever is vanaf nu een Duitser, jawohl). Die drukte komt niet als een verrassing, want Herder was een jaar of tien geleden de heetste shit van Nederland. Stoere stonerriffs werden omhelsd door goed geschreven nummers en melodische gitaarlijnen die de boel open konden breken. Het explosieve momentum van het vroege studiomateriaal is echter langzaamaan steeds verder ingekakt en op “Fitpest” wordt de kaars dan uitgeblazen.
Zanger Ché maakt met zijn opgestoken middelvingers een onverschillige, laconieke indruk, maar de opgeroepen sfeer lijkt een rancune over te brengen dat Herder het verder had kunnen schoppen. Daar sta je dan, op één of ander onbeduidend grasveldje in Erica, afscheid te nemen met een sigaret in de mond. Verzachtend werkt de aanwezigheid van talloze bekenden, naar wie Ché liefdevolle hartjesgebaren maakt. De band trekt de gastoevoer van de motorfiets open en beukt ongecompliceerd over een ruwe geluidsmix die weinig ruimte aan nuance geeft. De monsterlijke grooves van Wasted ronden een wrang afscheid af van een band die uniek was binnen het Nederlandse metallandschap. Herder was harder, Herder is fergean.
Seein Red (Punkhol, Pim)
Voor een deel van de Pitfestbezoekers zal de reünieshow van Seein Red een belangrijke zijn, aangezien onlangs nog de dB’s in Utrecht uitverkocht werd. Als new jack binnen de punkscene ontgaat mij echter waarom. Met de pretentie dat er een diepe betekenis in de lyriek verscholen zit, wordt het ‘words, not just music’-adagium gebracht. De zangergitarist mag dan gehuld zijn in een vers shirt van de jonge hond Pressure Pact, alles aan de hypernerveuze flitslichtpunk schreeuwt gedateerdheid. De muziek is niet op Spotify te vinden, maar wellicht wel op MySpace. Daar zal ongetwijfeld een politiek motief achter zitten. De Nederlandstalige teksten van de protestmuziek zijn wel aardig (“alles! wordt! steeds maar duurder!“), de Engelstalige te onorigineel om te beklijven. Constructiviteit was wellicht nooit het doel van deze drammerige punk, maar Seein Red is vandaag een boze stier die rood ziet, maar kleurenblind blijkt te zijn.
Asphyx (Skullcrusher, Clemens)
Asphyx live, altijd goed voor een feestje. Dat moeten meer mensen gedacht hebben, want als het intro uit de boxen schalt, is de tent afgeladen vol. Eén voor één komen de bandleden op en geven elkaar een “boks”en een korte omhelzing. En waarom niet: dit is behalve een band ook een club vrienden die vandaag wederom het podium op mag. Gitarist Paul Baayens rent meermaals met een brede glimlach en half meezingend van links naar rechts over het podium. Ondertussen zweept Martin van Drunen het publiek lekker op. Natuurlijk steken we de vuistjes in de lucht wanneer hij daar om vraagt en beginnen we een pit, ook als hij daar niet om vraagt. Oudjes als Wasteland Of Terror en Last One On Earth worden moeiteloos afgewisseld met een relatief nieuwere nummer als Death… The Brutal Way of Scorbutics. Asphyx geniet zichtbaar van het optreden vandaag en bedankt publiek, crew en de andere bands uitbundig en welgemeend.
Integrity (Punkhol, Pim)
Om 19:14 begint het verrassingsoptreden van 1914, maar ik betreed toch het Punkhol voor Integrity. Wat jammerlijk is het toch altijd om te zien hoezeer deze legendarische metalcoreband uit de gratie geraakt is. Veel metalheads hebben nooit doorgehad dat Integrity een melodische metalweg ingeslagen is. In de hardcorehoek kent iedereen de band, maar niemand lijkt fan. Vandaag is dat verdiend, want hier wordt ontzettend rommelig gespeeld. De gitaristen lopen tegen elkaar aan en haasten zich om ongeduldige shredsolo’s te spelen over de stuwende hardcoreriffs. Integrity kan de beide gezichten van Discharge waarderen, maar weet de melodische en corige elementen niet coherent samen te voegen. Zo komt Armenian Prosecution met een volstrekt onverantwoorde solo binnenvallen en monden de thrashriffs van All Death Is Mine uit in een Holy Diver-achtig gieren. Eeuwige aanvoerder Dwid Hellion, met de voeten in high top Nikes gestoken, is na wat keelgebrul snel buiten adem. De tent wordt vakkundig leeg gespeeld en maar weinigen blijven hangen om het geniale en genrebepalende Micha: Those Who Fear Tomorrow te beleven. Wanneer het publiek denkt uit haar lijden verlost te worden, ontdekt de band dat het nog snel één nummer kan spelen. De leegloop van het Punkhol wordt er niet mee gestopt, maar de The Misfits-cover Hybrid Times zorgt wel voor een bescheiden feestje onder de overgeblevenen.
Skitsystem (Punkhol, Pim)
Velen hadden een optreden van Skitsystem tijdens Roadburn 2019 verwacht, waar ex-zanger Tomas Lindberg curator van het festival was, maar het is uiteindelijk Pitfest dat een exclusief optreden van de Göteburgse corporate arena punk heeft weten te strikken. De verdiend volle tent is dus voor niemand een verrassing. “Are you having a good time? Let’s change that!” Skitsystem krijg je wanneer je de death metal van de Skullcrusher combineert met de d-beat van het Punkhol. Wat een massieve zaagtuning en statische schuurbas! De kwaliteit uit zich vanavond ook zeker via de interessante drumpatronen. Met twee gitaristen die de vocalen op zich nemen had dit een statisch optreden kunnen zijn, maar vanaf de eerste snaretikken gaan de vuisten in de lucht en wordt er enthousiast mee geschreeuwd. Terwijl de scherpe krijsen door het tentdoek snijden, draaien constante pitkolken voor een stagedivewaterval. Het geluid staat relatief helder afgesteld en geeft daardoor ruimte aan het ingewikkeldere gitaarspel. Het is duidelijk waar bands als Martyrdöd, Tragedy, Victims en zelfs Kvelertak hun invloeden vandaan hebben gehaald. Na dertig minuten aan serieuze en intense razernij komt er helaas een veel te vroeg einde aan dit skitterende optreden.
Sodom (Skullcrusher, Clemens)
Om onduidelijke redenen begint Sodom vijftien minuten te laat. De bomvolle tent kan alvast het podium aanschouwen waarop twee gigantische Persecution Mania-banners staan. Dat belooft wat… Uit het niets begint Sodom haar set met het majestueuze Agent Orange, welke vrijwel direct overgaat in Sodomy And Lust. Allebei de nummers worden tot ver achterin de tent meegezongen en als Outbreak Of Evil wordt ingezet is het helemaal duidelijk: Sodom gaat ons vandaag trakteren op lekker veel oude thrashkrakers. Het is heerlijk om Frank Blackfire terug te zien op het oude nest en hij lijkt zich als een vis in het water te voelen! Van het nieuwe Partisan krijgen we het titelnummer voorgeschoteld en het is bijkans een wonder hoezeer dit nummer aansluit op het oudere werk van Sodom.
In de tent is de temperatuur dermate hoog dat het lijkt alsof er een atoombom is afgegaan. Sodom voelt dat goed aan en zet Nuclear Winter (alweer een publieksfavoriet) in. Hierna volgen Blasphemer en One Step Over The Line. Sodom beschikt over het beste geluid van het hele weekend en het toevoegen van een tweede gitarist doet het geluid zeker goed. De lichtshow is rustig en roept de sfeer van de jaren tachtig, toen dit vaak het meest sobere gedeelte van het optreden was, op. Blackfire richt zich kort tot het publiek en vraagt of we moe zijn. ‘Tuurlijk niet Frank, kom maar door met Tired And Red! Het album Agent Orange wordt andermaal aangestipt middels Remember The Fallen. Met Bombenhagel, inclusief Duits volkslied, wordt de set afgesloten alsof het nog steeds 1988 is. Sodom laat het publiek murwgebeukt achter en is een waardige hoofdact van Pitfest 2019.
Wolfbrigade (Punkhol, Pim)
Wie na Skitsystem nog niet verzadigd is op het gebied van de (g)ruizige crust, meldt zich wederom in het Punkhol. Met pijn in het hart loop ook ik eerder weg bij het weergaloze Sodom, maar doe dat niet zonder gegronde reden. Tijdens Roadburn 2018 moest ik Wolfbrigade missen, en dat gaat me niet nog eens gebeuren. Genoeg mensen blijken ook trek te hebben in deze herhalingsoefening, want de opgehoopte mensenmassa voor het podium doet denken aan de slotscène van Perfume: The Story Of A Murderer. Het sfeerbeeld wordt weer gekenmerkt door een energieke pit en talloze plankenduikers. Zelfs de dure statiegeldbekers vliegen, half gevuld met bier, door de lucht. De melodische en haast feestelijke inslag zorgt voor een gruwelijke afterparty na Sodom. Ook het meer downtempo hardcoregehak wordt goed ontvangen. In tegenstelling tot scenegenoten Skitsystem en Disfear is deze wolvenbrigade nog steeds actief in de studio en dat levert gedreven nummers als Nomad Pack en Warsaw Speedwolf op die perfect passen naast oudjes als het meezingbare No Future en het moshbare Living Hell. Na een half uur begint bij mij de verveling toe te slaan, aangezien de eenzijdige muziek samen smelt tot een onafgebroken waas, maar het publiek dat minutenlang, vergeefs, blijft schreeuwen om een toegift bewijst dat Wolfbrigade tekent voor één van de hoogtepunten van Pitfest 2019.
Thanatos (Skullcrusher, Pim)
Terwijl ik tussen alle dronken boeren die staan te schoffelen bij de snackbar zelf ook nog even een patatje haal, begint Thanatos aan het afsluitende optreden op het hoofdpodium. De dranktent is een populaire verzamelplaats voor de nocturne feestmensen en maar weinig bezoekers weten mijn pad richting Thanatos te volgen. Wellicht is dat te wijten aan de uitgebreide geschiedschrijving van mijn naamloze collega, die de band onlangs over drie interviews haar levensloop liet becommentariëren (deel 1, deel 2, deel 3). Wat valt er verder nog te weten te komen over de oudste deathmetalband van Nederland? Niet veel, zeker niet wanneer je ook ons uitgebreide verslag van de recente jubileumshow in de Baroeg hebt gelezen. Maar goed, het is ook weer niet netjes om verder niets over dit optreden tijdens Pitfest 2019 te melden. Vijfendertig jaar besta je niet zomaar, en dus behoort Thanatos gewoon tot de metalroyalty van de Netherworlds. Het zelfverklaarde toetje na Sodom belooft een old-school set te spelen, maar recente nummers als Global Purification en Feeding The War Machine komen ook gewoon voorbij. Voorman Stephan Gebédi maakt het publiek uit voor een verzameling half ingeslapen bejaarden en ik kan hem geen ongelijk geven. De publieksrespons is wat lauwtjes. Aan de band ligt het niet, want Thanatos zet een knallend optreden neer dankzij krakers als And Jesus Wept en War.
Het einde van Thanatos betekent het einde voor Zware Metalen op Pitfest 2019. Vanwege een chauffeur met voedselvergiftiging vertrekken we noodgedwongen eerder naar huis. Met pijn in het hart laten we de partygrind van Gutalax en de satanische speed metal van Bütcher achter ons. Gelukkig is er volgend jaar gewoon weer een Pitfest, ditmaal met de nieuwe mascotte Captain Erica aan het roer. Een exclusief optreden van The Exploited staat al geboekt, evenals Fredag Den 13:e, Henry Kane en Graceless.
Lees ook ons verslag van vrijdag 24 mei!
Foto’s:
Frido Stolte (The View Photography)
Datum en locatie:
25 mei 2019, Resort Zuiddrenthe, Erica
Links: