Van 9 tot en met 11 juni was het weer tijd om naar de Friese hoofdstad Leeuwarden af te reizen voor het jaarlijkse feestje genaamd Into The Grave. Aan de voet van de scheve Oldehove is in de loop der jaren een festival ontstaan dat een gevarieerd aanbod aan verschillende genres biedt. Op dag 2 was fotograaf Seth Abrikoos present om beeldmateriaal te verzamelen. Ze kreeg gezelschap van schrijvende redacteuren René de Jonge, Remco Faasen en Marleen van de Kerkhof en gastschrijver Sander, die de brandende zon trotseerden om een verslag te maken.
Bekijk het fotoverslag van dag 1.
Kryptos (Mainstage, René de Jonge)
Dankzij een recensie van het album Burn Up The Night was ik al een beetje bekend met de Indiërs van Kryptos en daarom was ik benieuwd hoe de band het er op een live podium vanaf zou brengen met zijn kruising van heavy, speed en thrash metal. Kryptos laat vandaag een goede indruk achter met een strak klinkende set waar de nodige energie vanaf spat. Enige minpuntje is wat mij betreft het gitaarspel dat net niet helemaal weet te overtuigen maar wel telkens tegen dat randje aanduwt. De boog wordt gespannen, maar net niet genoeg om een voltreffer te scoren zeg maar.
Jungle Rot (Mainstage, René de Jonge)
Ik had hier en daar wel eens een nummer beluisterd van Jungle Rot en verheugde me er op om de band een keertje live te aanschouwen. Omdat Cane Hill vaststaat in een Duitse file, mogen de Amerikanen hun mix van death en thrash metal ten gehore brengen op het grote podium. De band lijkt het niet te deren waar hij speelt en zet een strak optreden neer. Daarbij weet ik alleen niet genoeg om de nummers te kunnen herkennen. De gespeelde nummers lijken ook teveel op elkaar om mij duidelijk te maken welk nummer er ten gehore wordt gebracht.
Orbit Culture (The Reaper Stage, Marleen van de Kerkhof)
Hoe geweldig is het om een band, die je al jarenlang bewondert, opeens enorm aan populariteit ziet winnen? Het Zweedse Orbit Culture timmert de afgelopen tijd flink aan de weg. Sinds er drie jaar geleden is getekend bij het Seek and Strikelabel gaat het de band in het bijzonder voor de wind. Het laatste album Nija gooide hoge ogen en ook de EP Shaman viel goed in de smaak. Deze festivalzomer is dan ook aardig volgepland voor de jongemannen. Tent na tent en grasveld na grasveld spelen ze plat. En nu is het tijd voor hun derde optreden in Nederland. De derde keer dat wij ze ook live aan het werk zien.
De ultrabrute opener Open Eye biedt een heerlijke opwarmer voor de nekspieren. Met een diepe, vettige grunt schreeuwt frontman Niklas Karlsson ‘Go!’. Het startschot voor een kolkend optreden is gegeven! Ze houden de energie vast met Strangler van Shaman, echt een nummer dat voor live optredens is geschreven. Het valt ons op hoe enthousiast de publieksparticipatie is, heerlijk! Het meespelende North Star of Nija tovert bij velen een grote glimlach op het gezicht. Fantastisch, die vocale variatie van Niklas! The Shadowing klinkt vervolgens meer emotioneel, met vochtige oogjes en kippenvel in deze hete zon als gevolg. Niet in het minst door de prachtige tekst. Derhalve staan we liever niet al te lang stil bij de technische problemen met de gitaar. A Sailor’s Tale geeft het obligate (relatieve) rustmoment in het optreden en dat hebben we hard nodig om ons klaar te maken voor breakdownkampioenen Vultures of North en Saw, met ijzersterke riffs die je uit duizenden kunt herkennen. Man man man, wat is dit genieten! Er zijn weer vele zieltjes gewonnen.
Het zijn bands zoals Orbit Culture die me vertrouwen geven in de toekomst van metalfestivals. Kleine jongens worden groot en deze Zweden zitten nog middenin hun groeispurt. Binnenkort komen ze met een nieuw album, genaamd Descent. Geloof me, we zullen horen dat ze nog lang niet uitgegroeid zijn. Volgende editie dus wel even op de Mainstage programmeren hè!
Vreid (Mainstage, Remco Faasen)
Black metal in de bloedhitte kan natuurlijk helemaal niet. En dan ook nog eens op een groot podium, pal in de zon. Alle voorwaarden voor een teleurstellend optreden zijn voorradig, maar het Noorse Vreid trekt zich er niets van aan en gaat enthousiast van start. En kijk aan: de melodieuze, richting aan Borknagar doen denkende black metal past eigenlijk best goed binnen het programma, vooral ook dankzij het toetsenwerk van Espen Bakketeig en de heavymetalondertoon. Het meest aan het woord is evenwel Sture Dingsøyr, die een lekkere venijnige grunt in huis heeft. Het publiek moet even loskomen maar dan pakt het de muziek goed op. Satan zal er niet voor van zijn troon afkomen, maar in de schaduw met een biertje in de hand is het prima te doen, al zou het allemaal wel nèt een tikkeltje spannender kunnen daar op het podium.
Met Flammen komt er nog een gloednieuw nummer voorbij en net zoals de andere tracks heeft deze een kop en een staart en is het precies wat je mag verwachten van een band met bijna twintig jaar ervaring. Noen å hate is een cover van het mij onbekende Noorse Raga Rockers en volgens Dingsøyr is die groep in de jaren ’80 van grote invloed geweest op verschillende blackmetalmuzikanten. Nu meen ik toch redelijk ingevoerd te zijn in het genre maar deze invalshoek was mij volstrekt onbekend. Maar hé, muzikant Dingsøyr de Noor is geloofwaardiger dan schrijvertje Faasen de Nederlander. Je helden eren is bovendien belangrijk, maar deze bijdrage had achterwege mogen blijven. Een gevarieerd genoeg orkestje, dit Vreid, dat netjes het pad der melodieuze black metal bewandelt, maar ik vrees dat een plek hoger op de bill er niet in zit.
Haliphron (The Reaper Stage, Remco Faasen)
Een bombastisch intro kondigt de komst aan van de nieuwe Nederlandse zwartgeblakerde deathmetalband Haliphron en even later brult er een bekende stem in de microfoon. Eigenaar dezes: Marloes Voskuil. Na het einde van Izegrim heeft ze een nieuwe uitlaatklep gevonden en een aantal bekende namen die deze passie met haar delen. Op gitaar: Ramon Ploeg (Bleeding Gods, ex-Houwitser) en Jeroen Wechgelaer (ex-Izegrim), op toetsen David Gutierrez Rojas (Bleeding Gods), op bas Jessica Otten (Bleeding Gods, Dictated) en op drums Frank Schilperoort (God Dethroned, The Monolith Deathcult). Het geheel staat als een huis. Wat zeg ik, als een burcht. Het applaus na ieder nummer is even groots als terecht want dit is lekker hoor! The Resistane? Wat een nummer. Haliphron speelt kiezelhard maar heeft dankzij het toetsenwerk een heerlijke melodieuze basis. Met Human Inferno probeert het gezelschap de klinkers uit de straat te spelen en de paar die dat weerstaan geven het haast op bij Prey. De pit is zó heftig dat Voskuil verzoekt of ze een beetje rustiger aan kunnen doen. Unidentified Mass sluit niet alleen het debuutalbum maar ook deze geweldige set af. Nederland heeft er een enorme kwaliteitsband bij, zoveel is zeker. Vandaag Leeuwarden voor Haliphron, morgen de wereld.
Bloodbath (Mainstage, Remco Faasen)
De leden van Haliphron mogen dan wat jaartjes ervaring met elkaar delen, er is altijd baas boven baas. En de bazen van vandaag zijn die van Bloodbath. Sinds 1998 is het beuken geblazen voor dit sterren ensemble der death metal. Natuurlijk is er aandacht voor het nieuwe album, het lekkere Survival of the Sickest, bijvoorbeeld in de vorm van Zombie Inferno, maar net zo makkelijk komt er oud materiaal langs. Zoals Weak Aside en Breeding Death: het eerste Bloodbath-nummer ooit en het startsein voor de crowdsurfers. Maar de band wil vooral spelen, spelen, spelen. Zelf de normaal zo spraakzame zanger Nick Holmes (Paradise Lost) is zwijgzaam. Bloodbath speelt niet groots, maar zó soepeltjes, zó gemakkelijk. En dan die droge grunt van Holmes die er bovenuit steekt.
Like Fire komt langs: het nummer dat de doden weer tot leven kan wekken en ondertussen is Bloodbath angstaanjagend soepel aan het spelen. Zoals in Cancer of the Soul. En zei ik eerder dat de band wellicht niet groots speelt? Ik neem het terug, want dit nummer wordt magistraal uitgevoerd, zeker met die heerlijke gitaarpartij van Anders Nyström erbij. De bandleden zijn vandaag opmerkelijk schoon: de bloeddouche is achterwege gelaten. Wat geeft dat als Mock the Cross in dit tempo gespeeld wordt? Cry My Name is een masterclass, Eaten wordt meegezongen alsof er geen deathmetalband maar een popidool op het podium staat. Het is de perfecte afsluiter.
Cradle of Filth (Mainstage, Remco Faasen)
Als Exodus, een Amerikaanse thrashmetalband, afbelt, dan haal je als vervanger natuurlijk Cradle of Filth, een Engelse extreme gothicmetalband…? Uw verslaggever klaagt niet, want die volgt het gezelschap rond Dani Filth op de voet. De grote kleine man komt nu als een bokser, gekleed in monnikspij het podium op maar de stuiteraar kan zijn identiteit nooit lang verborgen houden en dus springt hij er als snel op los. Het gruwelijk lekkere Gilded Cunt komt al vroeg in de set voorbij en negende toetsenist/zangeres in de bandgeschiedenis Zoë Marie Federoff onderscheidt zich in een spetterende uitvoering van Cruelty Brought Thee Orchids. De crowdsurfers melden zich alweer, headbangers laten zich inspireren door bassist Daniel Firth en ‘Pinhead’ Ashok. Roerganger Filth is uitstekend bij stem en brengt het nieuwe She Is a Fire met het grootste gemak. Even later vervloekt hij de zon die verstoppertje speelt met de scheve kerktoren waar het terrein naar is vernoemd omdat hij bang is tot as te worden verpulverd.
Gelukkig gebeurt dat niet, anders hadden we de heerlijke gouwe ouwe The Principle of Evil Made Flesh gemist. We gaan way back vandaag in Leeuwarden, way back naar 1994. Nymphetamine (Fix) geeft Federoff een nieuwe kans zich te onderscheiden en ze vult de zanglijnen van Liv Kristine met verve. Gitarist Donny Burbage doet zijn werk prima maar het blijft jammer dat hij meestentijds op het podium rondloopt als een hert dat in een stel koplampen kijkt: een heel verschil met de over de planken zwevende Pinhead. Crawling King Chaos is een waar cadeau voor de pit en Born in a Burial Gown brengt magie dichtbij. Her Ghost in the Fog is simpelweg prachtig: de crowdsurfers melden zich nu vooraan het podium als dorstigen in de woestijn. From the Cradle to Enslave – één van de beste nummers van deze band – sluit de set perfect af. ‘We are Cradle of fucking Filth‘ schreeuwt Dani Filth een laatste keer. Zo is het maar net.
The Vintage Caravan (The Reaper Stage, Sander)
We zijn aangekomen bij de laatste act op de Reaper Stage. Aan The Vintage Caravan de eer om de boel hier af te sluiten. Nog maar vier jaar geleden stonden de IJslanders ’s middags op het programma van Into the Grave, toen ze ook in de tour openden voor Opeth. Dat deze band nu een headliner mag zijn, is echt niet toevallig. De muziek van The Vintage Caravan zit heel strak in elkaar, maar live komt dat bijna nog beter tot zijn recht dan op plaat. De drie mannen zijn uitstekend op elkaar ingespeeld, en dat is te zien. Het speelplezier spat ervan af. Terwijl Óskar Logi Ágústsson over het podium danst en de ene na de andere gitaarsolo er virtuoos uit gooit, enthousiasmeert bassist Alexander Örn Númason het publiek. The Vintage Caravan heeft ongemakkelijkheid tot kunst verheven en weet zo het publiek zowel aan het lachen te krijgen als volledig mee te nemen in zijn rockshow. En dat is een prestatie. Ik hoop dat we nog heel veel meer van deze band gaan zien. Op de terrassen na het festival viel de bandnaam met enige regelmaat als één van de toppers van de dag.
Testament (Mainstage, René de Jonge)
Na het afzeggen van Exodus en verder voor mij teleurstellende optredens van vandaag is mijn hoop gevestigd op Testament. Voordat de Amerikanen begonnen aan dit gedeelte van hun tour, kreeg de moeder van gitarist Alex Skolnick gezondheidsproblemen waardoor de gitarist besloot om op ene later tijdstip aan te haken. Tot mijn verbazing stapt zo rond de klok van half elf meneer Skolnick op het podium. Achter de drumkit neemt echter niet Dave Lombardo plaats, maar Chris Dovas. Het maakt uiteindelijk geen drol uit, want Testament klinkt vanavond net zo strak als de voorgaande keren dat ik de band zag.
Hoewel de nadruk op het oude Testament lijkt te liggen wordt ook het nieuwe Testament niet vergeten natuurlijk. De laatste vijf albums zijn vertegenwoordigd deze avond terwijl de eerste drie albums zeker niet vergeten zijn. Het maakt het publiek niet uit want alle nummers worden stuk voor stuk zonder enige moeite meegezongen, tenminste als je niet even een duikje in de pit neemt natuurlijk.
Op naar dag drie!
Bekijk het fotoverslag van dag 1.
Datum en locatie
10 juni 2023, Oldehoofsterkerkhof, Leeuwarden
Foto's:
Seth Abrikoos (Sethpicturesmusic – Linktree)
Link: