Charles Darwin zat er natuurlijk totaal naast. Het gaat helemaal niet om het aanpassen aan de omgeving bij het wel of niet overleven van de soort. Nick Holmes en zijn troepen van ondode beenhouwers bewijzen namelijk dat slechts de meeste brute van de soort de eindstreep zal halen. Het sterrenensemble van Bloodbath brengt immers twintig jaar na de eerste langspeler Resurrection Through Carnage het zesde met bloed doordrenkte hoofdstuk in de geschiedenis van de band uit. Maak je borst maar nat, of nog beter, gooi een emmer karmijnrood levenselixer over je hoofd leeg en bereid je voor op bijna driekwartier aan bloedgorgelende goorlapperij van de bovenste plank. Bloodbath brengt ons Survival of the Sickest.
De benaming sterrenensemble uit de vorige alinea mag zeker genoemd worden als we het over Bloodbath hebben. Een klein stukje geschiedenis is wel op zijn plaats. Bloodbath werd opgericht door niemand minder dan Dan Swanö (bekend van een moeilijke held zijn), Mikael Åkerfeldt (Opeth), Jonas Renkse en Anders Nyström (beiden Katatonia). Op de microfoon passeerde terloops ook nog even Peter Tägtgren (Hypocrisy) en inmiddels vinden we ook al lange tijd drummachine Martin Axenrot (ex-Opeth) met de stokken in de handen terug. Vandaag de dag kunnen we als frontman Nick Holmes van Paradise Lost noteren. Niet de minste jongens zullen we maar zeggen.
De huidige brulboei was echter niet een onwijs logische keuze toen hij acht jaar geleden mocht opdraven om de grote legerkisten van Åkerfeldt en Tägtgren op te vullen. Grand Morbid Funeral was dan ook een plaat waar veel over gediscussieerd werd, in de eerste plaats door de vocale prestaties van Holmes. Op The Arrow of Satan Is Drawn liet Old Nick echter al horen dat zijn plek achter de microfoon totaal gerechtvaardigd is. Op dit nieuwe werk wordt die stijgende lijn doorgezet en laat Holmes zijn beste vocale werk horen sinds hij bij de band zit. Sterker nog, ik opteer ervoor om zijn huidige bijnaam te vervangen door New Nick. Wat een transformatie heeft hij doorgemaakt! Grote klasse dit.
Survival of the Sickest start direct lekker agressief met het thrashy Zombie Inferno. Een ietwat lange introductie met aanzwellende gitaren slaat om in snelle riffs en dito tromgeroffel. ´Fucked, fucked, fucked, fucked. Nowhere to run.´, wordt ons toegebeten door Nick Holmes. Op dat moment weet je al waar je aan toe bent. Een explosie van excessief gitaargeweld is de verwachte uitkomst. De bruutheid zegeviert. De zombies ook natuurlijk. Putrefying Corpse begint vervolgens minstens net zo verpulverend, om daarna uit een iets ander vaatje te tappen. Logge, midtempo gitaargolven beuken verder op je in tot je een rottend hoopje vlees bent geworden. Het eerste grote hoogtepunt is te vinden in het opvolgende Dead Parade. Smerig, sloom en gruwelijk bruut. De blubberende riffs dreunen door tot in de nekspieren, die gehoorzaam meedeinen met het heerlijke geweld.
Wat een gruwelijke plaat is dit geworden. Dit is met gemak het beste werk dat Bloodbath heeft uitgebracht in het tijdperk van Nick Holmes. Dit is hoe old school death metal moet klinken, niets meer en niets minder. Laten we hopen dat Bloodbath gelijk heeft met zijn albumtitel en Charles Darwin het nakijken geeft. In dat geval kunnen we namelijk nog lang blijven genieten van deze grootmeesters in bruutheid.
Score:
89/100
Label:
Napalm Records, 2022
Tracklisting:
- Zombie Inferno
- Putrefying Corpse
- Dead Parade
- Malignant Maggot Therapy
- Carved
- Born Infernal
- To Die
- Affliction of Extinction
- Tales of Melting Flesh
- Environcide
- No God Before Me
Line-up:
- Nick Holmes – Zang
- Anders Nyström – Gitaar
- Tomas Åkvik – Gitaar
- Jonas Renkse – Basgitaar
- Martin Axenrot – Drums
Links: