Into The Grave 2019: Rukwinden, māori metal en deathmetalmachines (dag 2)

Into the Grave, het jaarlijks terugkerende metalfestival in Leeuwarden, is groter dan ooit. Vandaag betreden onder andere God Dethroned, Alien Weaponry en Powerwolf het podium. Redacteuren Meindert Meinsma, René de Jonge en Michiel Hoogmaker zijn erbij om verslag te doen. Ruth Mampuys is tevens aanwezig om het festival vandaag vast te leggen met haar camera.

Lees ook ons verslag van vrijdag 9 augustus met Anthrax!
Lees ook ons verslag van zondag 10 augustus met Opeth!

Crobot (Michiel, Loud Noise Stage)

Het is net tien minuten middag wanneer Crobot de tweede dag van Into The Grave in gang trekt. Het weerhoudt frontman Brandon Yeagley er echter niet van zijn Las Vegas nachtclubjasje en blouse met ruches aan te trekken in een poging het tweede podium om te toveren in een heuse nachtclub. Onbegonnen werk natuurlijk, maar het laat wel zien dat de band er ook vroeg op de dag al wil staan. En eerlijk is eerlijk, Crobot komt een heel eind.

Muzikaal (de zanger niet meegerekend) een klassieke driemansbezetting is de band overtuigd van de kracht van een lekkere hardrockriff. Ook vandaag staat die dan ook centraal. Eenkennig is men daarbij niet, want de ene keer gaan de gedachten – ook door de vrij fenomenale zang van Yeagley – uit naar Led Zeppelin en dan weer naar grunge-iconen als Alice In Chains of (vooral) Stone Temple Pilots. Het komt allemaal prima uit de boxen, waarbij in een track als Skull Of Geronimo maar weer eens opvalt hoe lekker zo’n zware bas kan zijn als de gitaren niet alle ruimte invullen. Dat de gitaar in Plague Of Mammoths tweemaal hapert en zelfs uitvalt, valt zo eigenlijk niet eens op. Het bandgeluid dat stevig in de jaren ’70 is geworteld geeft natuurlijk veel ruimte om een lekkere cover te spelen, maar dat de band dan een uiterst zoetsappig Toto-intro inzet, doet toch wat wenkbrauwen omhoog gaan. Die kunnen echter meteen weer naar standje grimmig bij de daaropvolgende heftigste riff van de set. Ja, het zijn grappenmakers, de mannen van Crobot, zo was ons ook al duidelijk uit de redelijk hilarische clip voor Keep Me Down die de band recent op de wereld los liet. Maar laat je vooral niet in de luren leggen door de grappen, muzikaal en vocaal wordt hier een huzarenstukje neergezet.

God Dethroned (Michiel , Mainstage)

We weten het, het wordt van (te) veel bands gezegd, maar God Dethroned is live echt een machtige alles vermorzelende deathmetalmachine. We zetten ons dan ook schrap voor de storm die ongetwijfeld zal losbarsten. Maar wanneer het intro van tape ten einde loopt, kijk ik mijn medemetalheads voor het podium verbaasd aan. Het geluid dat uit de boxen komt is totaal ongevaarlijk: zacht en alleen drums en zang! Pas halverwege het eerste nummer Soul Sweeper gaat het gitaargeluid van leadgitarist Dave open, maar die heeft er dan al een volledige solo opzitten. Later in de set wordt het allemaal nog wat beter en horen we ook de lekkere Slayer-iaanse solo’s van bandleider Henri Sattler. Tussen de nummers door is de man overigens kort van stof, want “lullen doen we wel na de show”. Dat moet toch bijna wel de beste uitspraak van het festival geweest zijn. Belangrijker is dat het de band in staat stelt om in veertig minuten toch nog een flink aantal klassiekers te spelen. Meeste indruk maken het verbeten Poison Fog met fraaie langgerekte solo en No Man’s Land. Die laatste draagt Sattler op met een kort “deze is voor Thomas”. Meer is ook niet nodig wanneer woorden altijd tekort zullen schieten. Al met al speelt God Dethroned een goed optreden. Alleen hebben we de band wel eens beter uit de speakers horen knallen.

Crystal Lake (Michiel, Loud Noise Stage)

Op een holletje naar het kleine podium, want het Japanse Crystal Lake is daar al begonnen aan een ziedende set. Nog in het eerste nummer hoor ik de zanger tweemaal tevergeefs om een circlepit vragen. Daar gaan we weer, denk ik als oude zeur. Maar die oude zeur moet al snel zijn ongelijk bekennen. Crystal Lake schiet van hardcore naar zware metalcore en van ultra logge death metal naar woeste grindcorepassages, en dat het liefst in één nummer. Omdat dat (uiteraard!) nog niet genoeg is, worden in de tweede track ook thrashritmes gespeeld en zoekt men soms de regionen van de pig squeel. Maar wat de band ook speelt, het gaat steeds met volle overtuiging en energie. Dit is duidelijk een groep die het gewend is om voor een groot publiek te spelen. Bij alle razernij houdt men steeds controle genoeg voor opzwepende gebaren en ingestudeerde dansjes. In Agony, Lost In Forever en Apollo komen zelfs momenten van melodieuze samenzang voorbij en ook die klinken professioneel. Enige kanttekening die je zou kunnen maken is dat het her en der misschien wat veel van de hak op de tak is. Dat zal eerder een nadeel zijn wanneer je de band thuis beluistert. Live voegt het eerder toe aan de intensiteit, die die dan toch resulteerde in de door de band zo gewilde circlepits, springende fans en zelfs een (te late) wall of death.

Battle Beast (Meindert, Mainstage)

Het is tien over twee en het veld is al lekker gevuld. Tijd voor de Finnen van Battle Beast om Mainstage te betreden. De toch al imposante zangeres heeft twee omgekeerde drinkhoorns op haar hoofd staan, wat haar zowat nog imposanter maakt. De band heeft er zin in en vanaf het eerste nummer is er interactie met het publiek dat hier heel enthousiast op reageert. De band speelt een mix van oude en nieuwe nummers van het recente album en het publiek geniet zichtbaar. Tezamen met de vaste meezingmomenten voor het publiek zet Battle Beast een degelijke show neer en laat een tevreden publiek achter.

Alien Weaponry (Loud Noise Stage, René)

Ik ben op tijd bij het tweede podium gaan staan om een goed plekje te bemachtigen bij Alien Weaponry, en dat is maar goed ook. Er moeten mensen teleurgesteld worden, omdat het (te kleine!) terrein bij het Loud Noise Stage vol is. De Nieuw-Zeelandse band stond vorig jaar al op de afterpatry van Into The Grave en dat is klaarblijkelijk erg goed bevallen. Het trio maakt vanmiddag zijn reputatie meer dan waar. Hoewel de band nog maar de beschikking heeft over één album, speelt hij alleen eigen materiaal. Dat is toch iets wat je ook wel eens anders ziet. En waarom ook niet eigenlijk? Dat het sterk materiaal is, blijkt wel uit de reactie van het publiek dat helemaal losgaat in de pit, tijdens een wall of death of een portie gaat crowdsurfen. Dit jonge drietal laat vandaag zien en vooral horen dat dit kleine podium nu al veel te klein is voor hem. Het publiek weet het en geniet van nummers als Kai Tangata, Ahi Ka, of het nieuwe nummer Blinded. Alien Weaponry speelt goed en heeft het publiek in de palm van zijn handen. Volgend jaar op het grote podium?

TesseracT (Michiel, Mainstage)

Vorig jaar zagen we TesseracT een betoverende set spelen op Graspop Metal Meeting. Op die avond klopte werkelijk alles. De complexe muziek, de engelenstem van Daniel Tompkins, een fraaie lichtshow en het publiek vonden elkaar volledig in een bijzonder optreden. Vandaag staat de band in het volle daglicht te spelen voor een relatief beperkt aantal geïnteresseerden. Het zal dus van de muziek alleen moeten komen.

De band barst stevig los met stuiterende mathcore, welke atmosferisch wordt geladen door de bijzonder heldere stem van Tompkins. Daarbij valt op dat de tweede stem ook van Tompkins, en dus van USB komt. Dat gebeurt ook later in de set nog een paar keer en doet een beetje afbreuk aan het live-gevoel. De lange instrumentale stukken komen echter geenszins uit een doosje en worden met een bijna onmenselijke strakheid neergezet. Met name het drumwerk in tweede track Concealing Fate Part 2: Deception is van een wel heel hoog niveau. Het is echter de stem van Tompkins die “You’re in denial” huilt die voor het eerste kippenvel van de dag zorgt. Toch raakt het plein voor het podium leger en leger naarmate de set van Jinjer op het tweede podium dichterbij komt. Het einde van het emotionele King is zelfs het startsein voor een grote leegloop. Het ontgaat de band niet want Tompkins neemt afscheid met een ietwat bedrukt “thanks for staying around”.

Jinjer (Meindert, Loud Noise Stage)

Op het Loud Noise Stage is het inmiddels tijd voor Jinjer. Deze band uit de Oekraïne timmert stevig aan de weg en is een graag geziene gast op vele festivals. Zo ook vandaag op Into The Grave wordt de band enthousiast onthaald en trakteert Jinjer het publiek op een geweldige show. Muzikaal strak en met een zangeres die goed bij stem is, wordt het publiek opgezweept en meegenomen in de wereld die Jinjer heet. Het hele podium wordt benut en ik weet zeker dat bij het volgende bezoek deze band echt op het hoofdpodium moet staan.

Queensrÿche (Main Stage, René)

Behalve dat het een nummer van het nieuwe album The Verdict is, zou ik je toch echt niet meer kunnen vertellen waarmee Queensrÿche vandaag zijn optreden start. Het boeit ook totaal niet, want een ieder aanwezig wil de oude nummers horen. Het publiek krijgt precies wat het wil, want behalve het eerste nummer worden er alleen nummers van de eerste vijf en een halve albums gespeeld. Ik sta nagenoeg vooraan bij dit optreden en het valt me op dat de zang hier slecht hoorbaar is. Erg jammer, want ik weet dat Todd La Torre het erg goed doet met het oudere werk van de band. Hoewel ik La Torre dan niet duidelijk kan horen, hoor ik wel het Oldehoofsterkerkhof massaal meezingen. Als je al wilt praten over iets wat mis was aan dit optreden, was dat hoogstens het gebrek van een nummer. Silent Lucidity werd niet gespeeld namelijk, maar mijns inziens was het daar vandaag ook niet de dag voor tussen alle andere bands. Andere nummers als Take Hold Of The Flame (kippenvel!), NM156, Queen Of The Reich, Screaming in Digital (waarbij de drummer een gasmasker draagt) en Operation: Mindcrime kwamen daarentegen wel voorbij, net als enkele andere klassiekers. Daarmee geeft Queensrÿche het publiek precies datgene wat hij wil.

Ost+Front (Meindert, Loud Noise Stage)

Volgende band op het Loud Noise Stage is de meester van de wansmaak Ost+Front. Het optreden start met een stukje theater waarna de band meteen vol inzet. Ost+Front is een muzikaal theater en gedurende het hele optreden wordt de aandacht van het publiek goed vastgehouden. Ook muzikaal gezien is er niks op het optreden aan te merken, want de band speelt gewoon een heel strakke set. Op driekwart van het optreden wordt een aantal zakken met zwarte ballonnen losgelaten op het publiek, maar ook nu is hier de wind een spelbreker en waait alles heel snel weg het centrum in. De band eindigt met een aanstekelijk marsmuziekje waarbij ieder bandlid het publiek bedankt voordat hij/zij het podium verlaat. Ost+Front laat hier een visitekaartje achter en ik denk (hoop) dat we deze band nog veel vaker mogen begroeten in ons land.

Testament (Mainstage, René)

Eén van de grote vier thrashbands op Into the Grave dit jaar is Testament. De band werd vorig jaar als eerste bekend gemaakt voor de line-up van deze editie en dat was voor mij reden genoeg om naar Leeuwarden te reizen. Als ik zie wie er achter de drums plaatsneemt, maakt mijn thrash hart een sprongetje van blijdschap. De meester, Gene Hoglan himself, speelt namelijk vanavond mee.

Testament stelt geenszins teleur en brengt een groot scala nummers uit de langlopende carrière van de band. Van het eerste album The Legacy tot aan Brotherhood Of The Snake speelt de band een ‘grootste hits’ compilatie vandaag. Natuurlijk zal er voor de kritische fan één, of meerdere nummers niet gespeeld zijn, maar dat kan ook gewoon niet in de relatief korte tijd die de band tot zijn beschikking heeft. Het publiek krijgt in één uur tijd nummers voorgeschoteld als Into The Pit, Over The Wall, D.N.R. en The Formation Of Damnation. De vraag die na afloop gesteld kan worden, is waarom Testament niet gewoon later op de dag speelde en daarmee meer tijd had gekregen. Voorlopig was dit in ieder geval het hoogtepunt van het festival.

Lacuna Coil (Meindert, Loud Noise Stage)

Het is alweer kwart voor acht als de Italiaanse gothicband Lacuna Coil het podium van het Loud Noise Stage betreedt. Deze band mag gerekend worden tot één van de godfathers in dit genre en dat zal blijken ook. De band beschikt over een grote keuze aan nummers en vanavond is een trip down memory lane met een mooie mix van oude en nieuwere nummers. Muzikaal gezien staat het als een huis en de zanger en zangeres zijn goed bij stem. Dat alles maakt het een memorabel optreden. Lacuna Coil laat zien wie hij is en wat hij kan. Gelukkig spelen ze op het kleine podium, want het is jammer dat ik het moet zeggen, maar het geluid is hier zoveel beter dan op het Mainstage, wat vandaag nog erger is door de harde wind.

Meshuggah (Meindert, Mainstage)

Dan is het tijd voor Meshuggah op het Mainstage. Ik zeg eerlijk dat ik hiervoor niks wist van deze band en mij echt even in heb moeten lezen/luisteren. Hierdoor kan ik wel open gaan luisteren naar deze band, waarvan ik begrepen heb dat je hem geweldig vindt of dat je het helemaal niks vindt. Meshuggah speelt lange, complexe nummers en inderdaad zie je in het publiek verschillende reacties op de muziek. Na de eerste twee nummers moet ik eerlijk bekennen dat ik ook nog steeds niet goed weet wat ik ervan moet denken. Maar gaandeweg het optreden ga ik de muziek meer waarderen en kan ik me er redelijk in vinden. In ieder geval zijn de fans heel tevreden over het optreden, en heb ik er weer een nieuwe ervaring bij, hoewel ik eerlijk toegeef dat ik het thuis niet op zal zetten.

Sacred Reich (Loud Noise Stage, René)

Sacred Reich komt deze maand drieëntwintig jaar na het vorige met een nieuw album (Awakening genaamd). Goed excuus om te toeren dus en daar hebben de organisatoren van Into The Grave goed op ingespeeld. Waar de hoge heren minder goed op ingespeeld hebben, is de populairiteit van de Amerikanen. Weer staat het kleine podium vol. Mensen zijn inmiddels buiten het terrein gaan staan om daar een plekje te zoeken. Voorlopig zijn er nog wel wat verbeterpunten aan het tweede podium, en dan doel ik vooral op de capaciteit.

Goed, het optreden dan. Uiteraard wordt er afgetrapt met American Way en geëindigd met Surf Nicaragua. Daar tussenin speelt de band echter heel veel nummers van het nieuwe album Awakening. Niet alleen het titelnummer, dat al als single is uitgebracht, maar ook nummers die nog niet gehoord zijn, worden goed opgepikt door het publiek. Sacred Reich voedt zich met de energie van het publiek dat helemaal uit zijn dak gaat. Het is maar goed dat de lantaarnpaal, die enkele dagen eerder op het pleintje aanwezig was, is verwijderd, anders was die zonder twijfel gesneuveld in de moshpit. Zanger Phil Rind meldt meerdere keren hoe blij hij is dat het optreden zo erg gewaardeerd wordt. Zonder publiek is het namelijk lastig om op te treden en zo is het natuurlijk ook. Sacred Reich blijkt vanavond een maatje te groot voor dit kleine podium (of is het podium gewoon te klein?).

Powerwolf (Mainstage, René)

En dan kom je van een optreden vol energie weer naar het hoofdpodium waar je Powerwolf aantreft. Wat een overgang is dat zeg! Van de energieke thrash naar de theatrale power metal. Ik sluit maar netjes achter aan bij het hoofdpodium. Ik merk dat er een duidelijk splitsing plaatsvindt bij het publiek, want de ene helft vindt het geweldig en de andere helft verafschuwt het.

Powerwolf moet het duidelijk hebben van zijn showelementen. De vlammenwerpers, de wierook en vooral de interactie met het publiek. Het publiek doet als mak klapvee klakkeloos alles wat gevraagd wordt door Attila Dorn en vindt het geweldig. Ik begrijp wat de band doet, en dat doet het op zich ook erg goed, alleen kan ik er helemaal niks mee. Waarom is dit de hoofdact, terwijl daar ook Testament of Sacred Reich had kunnen staan? Bands met veel meer energie dan krachtige popdeuntjes van deze Duitsers. Ik haal helaas het einde van dit optreden niet, omdat het voor mij het goede gevoel dat ik aan deze dag had overgehouden na eerdere bands een beetje weghaalt. Morgen keren we voor de laatste keer dit weekend terug naar het Oldehoofsterkerkhof, voor onder andere The Vintage Caravan, Death Angel en het machtige Opeth!