Voor het eerst drie dagen Into The Grave. Dus ook op deze gratis toegankelijke dag waren redacteuren Michiel Hoogmaker en René de Jonge aanwezig om verslag uit te brengen van deze negende editie. Ruth Mampuys maakte weer de schitterende de foto’s.
Lees ook ons verslag van vrijdag 9 augustus met Anthrax!
Lees ook ons verslag van zaterdag 10 augustus met Powerwolf!
Klone (Mainstage, Michiel)
De zondag begint relatief rustig met Klone. Gepositioneerd als progressieve metal – eerder dit jaar stond men nog op Complexity Fest in Patronaat in Haarlem– ligt de kracht van de band namelijk vooral in mooie bezwerende melodieën. Deze vormen de basis voor mijmerende overwegingen van zanger Yann Ligner over zaken als innerlijke landschappen en eeuwige passagiers. Het progressieve aspect zit wat meer verstopt en kan vooral worden gevonden in de los gespeelde drums en de gitaarsolo’s die vaak een jazzy ondertoon hebben. Slechts bij vlagen komen er tussen het getokkel wat (nu) metalriffs voorbij. Dit niet al te offensieve geluid is uiteraard leuk binnenkomen voor de dagjesmensen die ook eens een kijkje komen nemen op een metalfestival.
Hoewel de zanger van dienst over het podium struint alsof hij een zondags wandelingetje maakt, kun je je behoorlijk verliezen in zijn meeslepende zang. Bij Immersion en Grim Dance – twee van de mooiste nummers uit de catalogus – slaat het kippenvel dan ook onverbiddelijk toe. De band sluit zijn korte set af met Yonder, een nummer van het nieuwe album Le Grand Voyage dat in september bij Kscope zal verschijnen. Het is een moody golvende song met een grootse brug die de indruk geeft dat het nieuwe album eerder episch en emotioneel dan hard zal zijn. Het mooi uit de speakers vloeiende optreden levert de heren een vrij lang aangehouden applaus op. Toch horen we her en der ook mensen die opmerken dat de muziek van Klone prima zou zijn om eens goed bij bij te slapen.
Prognosis (Mainstage, Michiel)
Voor hen biedt Prognosis mogelijk uitkomst. De enkele openingszin van de band – “We play groove metal” – doet al mensen naar het podium rennen. Zij horen in openingstrack Drones in eerste instantie vooral drums, zodat direct goed te horen is dat drummer Aaron James Youd agressief maar zeer afwisselend speelt. Het matige geluid weerhoudt het deel van het publiek dat gekomen is om te feesten niet de eerste circlepit van de dag te starten. Er zullen er nog velen volgen.
Naarmate het optreden vordert wordt het geluid wel steeds beter, maar de echte dreunende heftigheid die we verwachten bij groove metal blijft uit. Dat maakt het wat lastig om de muziek van de band echt op waarde te schatten, ook al omdat deze zich ergens in de wat ondefinieerbare regionen van Mastodon bevindt (de door de band zelf genoemde invloeden van Muse schitteren in ieder geval door afwezigheid). De naam Mastodon dient zich niet alleen aan om de muziek van de band te duiden maar zeker ook de zang. Ook bij Prognosis wordt de leadzang afgewisseld (in dit geval door de bassist en de beide gitaristen) en net als bij de Amerikaanse grootheden komt dat niet altijd even lekker uit de verf.
Dat de muzikanten hun instrumenten beheersen staat echter als een paal boven water. De beide gitaristen strooien regelmatig met pittige solo’s waarbij met name Christian de vingervlugheid van een jaren ’80 gitaarheld blijkt te bezitten. De lange instrumentale stukken kennen verder veel door de bas gedreven breaks die elkaar snel opvolgen. Daardoor en door het geluid van vandaag is er van groove lange tijd echter geen sprake. Pas bij vijfde track Echoes komt het allemaal bij elkaar en is die er ineens wel. Echt overtuigd zijn we echter nog niet. Misschien een volgende keer?
The Vintage Caravan (Mainstage, Michiel)
De muziek van de volgende band is beduidend toegankelijker. The Vintage Caravan speelt een soort “retroprog”. Dat wil zeggen harde rock zoals deze in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw gemaakt werd. Inclusief de lange instrumentale uitstapjes die de meer experimentele bands in die tijd maakten. De driemansbezetting slaagt er zelfs in al bij de soundcheck goed te klinken en dat wordt zelfs nog een tandje beter wanneer men de eerste track inzet. De IJslanders zetten een stuwend maar los bluesy geluid neer dat zelfs aan Band Of Gypsies doet denken, maar dan met een prima hardrockzanger. Heel erg metal is het allemaal niet, maar groove heeft het zonder meer.
Waar de eerste songs korter en best aardig zijn, bewijst The Vintage Caravan dat langer in zijn geval dan toch lekkerder is (je weet wat ik bedoel: muzikaal!). Later in de set worden de nummers namelijk langer en daarmee beter. Zo begint Innerverse als een mooie ballad maar bouwt de song langzaam op naar een climax met minutenlange gitaarsolo’s. Het lokt Opeth-gitarist Fredrik Åkesson naar de zijkant van het podium om (samen met Death Angel-drummer Will Caroll) wat goedkeurende blikken te werpen. Het is inderdaad fraai wat de muzikanten uit hun instrumenten weten te halen. Zo wordt de gedwongen onderbreking om een van de drummicrofoons opnieuw te bevestigen gewoon een extra mogelijkheid om nog maar eens een gitaarsolo op het publiek los te laten alvorens los te barsten in een nummer dat klinkt als Purple Haze on steroids.
Met de stampende boogietrack Midnight Meditation neemt de band enthousiast afscheid van het publiek. Zo enthousiast dat de zanger roept dat hij ons in november van dit jaar zal zien wanneer de band zal openen voor Opeth. Dat optreden op dinsdag 5 november in Tivoli Vredenburg wordt officieel echter pas later op de avond na het optreden van Opeth zelf bekend gemaakt. Oeps!
Death Angel (Mainstage, René)
Ik ben hier vandaag eigenlijk maar voor één band en dat is Death Angel. Vanwege de verwachte drukte door de gratis toegang ben ik netjes op tijd aanwezig om zeker te zijn dat ik de Amerikanen niet misloop. De hele dag verbaas ik me al over de moshpits en het crowdsurfen op momenten die daar totaal niet om vragen. Begrijp me niet verkeerd, ik kan genieten van beiden en heb zelfs tijdens Testament voor het eerst van mijn leven gecrowdsurft, maar als dergelijke bezigheden de aandacht totaal van de artiest afhalen dan gaat het naar mijn idee niet helemaal goed. Als ik redelijk vooraan sta en ik moet meerdere keren dezelfde persoon langs tillen geeft dat te denken. Ik vertrek dus ook snel naar een plekje verder achteraan waar duidelijk te zien is dat er mensen zijn die dit zien als een ritje in de achtbaan en keer op keer over het publiek getild worden. Organisatie: als dit het soort publiek is dat je binnen krijgt door het festival gratis toegankelijk te maken, doe dat dan alstublieft NOOIT meer! En dan heb ik het nog niet eens over veiligheidsaspecten zoals glazen flesjes bier meenemen op het terrein!
Goed, de muziek dan, voor zover ik dat nog mee krijg. Vooraan was de zang nagenoeg weer niet te horen. Misschien had Mark Osegueda dat door, want aan het eind van de dag had hij duidelijk hoorbaar problemen met zijn stem. Hij zet echter dapper door, mede met de hulp van een blauwe fles gevuld met een drankje van onbekende aard. Het helpt dan niet als je drummer zijn snaredrum kapot slaat en je als zanger de show even aan de praat moet houden. Mooi moment wel om de band even voor te stellen en te vertellen dat Nederland het geweldigste land is om op te treden. Behalve de zang klinkt de band goed.
Net als bij andere bands krijgen we ook hier een mooi overzicht van de carrière van de band voorgeschoteld. Van The Ultra-Violence tot Humanicide, alles komt voorbij. Uiteraard de beide singles van het nieuwe album, de titeltrack en The Pack, maar ook enkele nummers van mijn favoriete album The Evil Divide. Met een dubbel gevoel voor mij is de band na iets minder dan een uurtje klaar. Ik wil Death Angel zeker nog een keer zien, alleen dan graag wat langer en vooral zonder het dagje uit-publiek.
Opeth (Mainstage, Michiel)
In het programmaboekje lezen we dat Opeth vandaag geen lullig festivalsetje speelt, maar liefst een optreden van twee uur zal geven. Daar hebben we wel onze vraagtekens bij omdat de heren twee dagen terug op zusterfestival (de festivals trekken samen op bij het boeken van bands) Alcatraz slechts zes songs speelden. En inderdaad, een paar nummers in de set vertelt de immer bedeesd sprekende Mikael Åkerfeldt ons dat de band gisteren pas gehoord heeft dat men een lange set moet spelen en slechts een uur aan muziek heeft ingestudeerd. Naast deze ingestudeerde nummers zullen de (voornamelijk) Zweden echter nog een aantal songs spelen die zij zouden moeten kennen, zo stelt de zanger-gitarist ons gerust. In de praktijk betekent dit dat Opeth alle nummers van de laatste live release Garden Of The Titans (Opeth Live At Red Rocks Amphitheatre) speelt met dien verstande dat het nieuwere Era is ingeruild voor The Drapery Falls van het bij veel fans favoriete Blackwater Park-album.
Net als op genoemde liveplaat wordt afgetrapt met Sorceress, het titelnummer van de laatste studiorelease van de band uit 2016. En net als op de liveplaat klinken de gitaren behoorlijk steviger en gruiziger dan bij de studioversie. Het geluid is verder mooi in evenwicht zodat de progpassages verderlicht uit de boxen komen en de zwaardere passages lekker wegdreunen. De cleane zang van Åkerfeldt klinkt als altijd wat breekbaar. Schijn bedriegt echter, want ook in de hoogte houdt hij gemakkelijk zijn toon. Ik neem aan dat we het over de muzikanten verder niet uitgebreid hoeven te hebben, want als bekend zijn deze virtuoos op hun instrument. Zij spelen de ingewikkelde patronen onder de melodieën foutloos. Als we dan toch één van hen verder in het spotlicht willen zetten, dan is het drummer Martin Axenrot. We hebben dit weekend behoorlijk wat goede drummers voorbij zien komen, maar geen van allen is speelt zo gemakkelijk zo afwisselend. Het is een genot om te horen.
De man die op het festival rondliep met een pet met de tekst “Make Opeth growl again” is er bij de tweede track Ghost Of Perdition al aan voor de moeite. Wat een ongelooflijk indrukwekkende grunt heeft die Åkerfeldt nog steeds. Sterker nog, hij klinkt aanmerkelijk beter dan bij de tussendoorset die Opeth vorig jaar op Fortarock speelde. Gelukkig laat hij zijn stembanden ook overigens in de set nog vele malen klepperen. Bijzonder is dat de gruwelijke grunt nergens misstaat bij of afbreuk doet aan de mooi kabbelende passages zonder distortion of het magistrale gitaarspel van Åkerfeldt in de fraai Floyd-iaanse solo’s. Maar voor de fans van de band is dit uiteraard niets nieuws.
Over niets nieuws gesproken, we krijgen vandaag nog geen nummers te horen van het nieuwe album In Cauda Venenum dat 27 september 2019 verschijnt. Volgens Åkerfeldt zou de band wel willen, maar weet men simpelweg nog niet hoe. Dat zal vermoedelijk later dit jaar in Utrecht wel anders zijn. Maar vandaag zullen we het moeten doen met oude en nieuwe klassiekers uit het omvangrijke oeuvre van de band en dat is zeker geen straf. Het “God is dead” stuk uit The Devil’s Orchard grijpt als altijd aan en het waanzinnige The Drapery Falls en slottrack Deliverance krijgen heftige, maar mooie uitvoeringen.
Tussen de nummers door neemt Åkerfeldt ruimschoots de tijd (hij heeft toch twee uur) om het publiek dan weer innemend dan weer grappend toe te spreken. Voor aanvang van In My Time Of Need krijgt hij zelfs een deel van het publiek aan het headbangen zonder muziek (iets waar Pestilence-opperhoofd Patrick Mameli vijfentwintig jaar geleden al een mening over had, zoek maar op).
Het belangrijkste is echter de muziek en die klopt aan alle kanten. En zo zet Opeth (weer) een groots en gloedvol optreden neer, waaraan alleen wat wordt afgedaan door het feit dat de twee uur niet worden volgemaakt en het vrijblijvende zondagavondgevoel van een deel van het publiek dat er lekker op los kletst. Maar hé, het is een festival en dan kan dat. Degene die echt wil opgaan in de muziek krijgt zijn kans weer bij het door The Vintage Caravan net iets te vroeg bekend gemaakte optreden in TivoliVredenburg later dit jaar.
Tot slot: (René)
Dan zitten drie dagen Into The Grave er weer op. De veranderingen die het festival dit jaar heeft doorgevoerd pakken wat de aanwezige redacteuren betreft wisselvallend uit. Het tweede podium is an sich een uitstekende toevoeging. Het is alleen wel belangrijk dat je daar dan voldoende bezoekers kwijt kan natuurlijk.
De nieuwe locatie van het hoofdpodium werkte goed. Als toeschouwer heb je minder last van de zon die voorheen achter het podium stond en gevoelsmatig wordt de ruimte op het plein nu beter benut.
Het toevoegen van een derde dag is prima, je kunt tenslotte nooit teveel muziek voorgeschoteld krijgen. Maak de toegang echter alsjeblieft NOOIT meer gratis! Dit trekt een soort mensen aan waar ik persoonlijk niet op zit te wachten.
Hopelijk kan en wil de organisatie iets met deze punten en kunnen we volgend jaar nog meer genieten van het festival. We weten alvast dat Kvelertak, Havok en Revocation acte de presence gaan geven tijdens de tiende editie van dit Friese feestje. Houd onze site in de gaten voor updates!
Lees ook ons verslag van vrijdag 9 augustus met Anthrax!
Lees ook ons verslag van zaterdag 10 augustus met Powerwolf!
Foto’s:
Ruth Mampuys (Ruth-Less Photography website/Facebook)
Datum en locatie:
11 augustus 2019, Leeuwarden
Link: