Into the Grave, het jaarlijks terugkerende metalfestival in Leeuwarden, is groter dan ooit. Voor het eerst sinds zijn bestaan beschikt het festival over twee podia en bovendien duurt het dit jaar geen twee, maar drie dagen. Redacteuren Meindert Meinsma, René de Jonge en Michiel Hoogmaker waren hard aan het werk om verslag uit te brengen van de negende editie en Ruth Mampuys maakte de foto’s.
Lees ook ons verslag van zaterdag 10 augustus met Powerwolf!
Lees ook ons verslag van zondag 11 augustus met Opeth!
For I Am King (Mainstage, René)
We trappen deze eerste dag af met For I Am King. Eerlijk is eerlijk, ik had voorafgaand aan dit optreden niet het idee dat ik dit überhaupt zou kunnen waarderen. De muziek van de band ligt namelijk buiten mijn comfortzone. De band aanschouwen betekent echter direct respect hebben voor de band. Het geluid dat uit de keel van de zo liefelijk ogende dame komt, gecombineerd met het strakke spel van de band, weet de aanwezige bezoekers te overtuigen. Ik begrijp waarom de band geliefd is, alleen blijft het simpelweg niet mijn genre.
Sworn Enemy (Hardcore stage, Meindert)
Het is tien voor half vijf en het is tijd voor de eerste band op het dit jaar nieuwe Loud Noise stage. Gezien de programmering van vandaag is dit podium voor het gemak omgedoopt tot Hardcore stage. De eer om dit podium te ontmaagden is aan de Amerikaanse band Sworn Enemy. De groep start meteen vol gas en laat zien dat hij er zin in heeft. Er is veel interactie richting het kleine beetje publiek dat er aanwezig is, maar dat weinig zin heeft om in beweging te komen. Heel jammer, want deze band verdient beter. In ieder geval zet Sworn Enemy een degelijk optreden neer.
Prong (Mainstage, René)
Tijd voor Prong nu. Ik heb de band twee keer eerder zien optreden in een club. Ik ben dus vooral benieuwd hoe de band zich staande houdt op een groter podium tijdens een festival. Wel… Simpelweg ‘uitstekend’ is het antwoord. Door middel van enkele van de bekendere nummers, zoals Revenge Best Served Cold, Who’s Fist Is This Anyway en natuurlijk Snap Your Fingers, Snap Your Neck, weten Tommy Victor en co het publiek goed te vermaken. Het trio speelt strak en vol overgave en weet het publiek dan ook voor zich te winnen met dit optreden.
No Turning Back (Hardcore stage, Meindert)
De tweede band op het Hardcore stage is het Nederlandse No Turning Back. Ook deze band start vol gas, maar wederom is het publiek erg mak. Maar dit mag de pret niet drukken en de band gaat vol door en blijft het publiek bespelen. Dit leidt ertoe dat bij het vierde nummer Left For Dead een voorzichtige moshpit ontstaat. Jammer dat het zoveel moeite moet kosten, want hardcorepubliek staat toch echt wel bekend om zijn crowdsurfen en moshpits. No Turning Back zet een goede show neer en kan tevreden terugkijken op dit optreden.
Soilwork (Mainstage, René)
Soilwork dan. Weer een band waar ik niet heel bekend mee ben, maar in dit geval was ik wel nieuwsgierig naar dit optreden. Naar aanleiding van het laatste album Verkligheten, was ik benieuwd of de Zweden de dynamiek van hun muziek live ook over kunnen brengen. Nou, deels is dat mijns inziens gelukt. Het geluid komt wat rommelig over door het gebruik van de nodige meelopende geluidsopnames. Ik begrijp dat de band die bijgeluiden nodig heeft om zijn nummers ten gehore te kunnen brengen, maar de uitvoering moet toch anders kunnen? Omdat ik drukte verwacht bij het tweede podium, zorg ik ervoor dat ik op tijd bij Dog Eat Dog sta. Hierdoor kan ik niet het hele optreden van Soilwork zien. Ik twijfel nog of dit een luxeprobleem is, of een kwestie van slechte planning van het festival.
Dog Eat Dog (Hardcore stage, Meindert)
Dan is het inmiddels kwart voor acht en tijd voor de godfathers in dit genre Dog Eat Dog. Het veld is goed volgelopen en het belooft een waar feest te worden, want daar staan deze mannen om bekend. En een feest wordt het. Vanaf het eerste nummer Expect the Unexpected gaat de band voluit en wordt het publiek volledig betrokken bij het optreden. Ook de klassiekers worden niet vergeten en als Who’s The King wordt ingezet, gaat het publiek ook los. Dolle moshpits, een enkele crowdsurfer en vooral veel meezingen maken dit optreden wederom tot eentje waar nog lang over nagesproken wordt. Mooi om te zien dat deze ‘oudjes’ nog volop meedraaien in de scene en een grote schare fans hebben van alle leeftijden.
Hypocrisy (Mainstage, René)
Volgende band op de affiche is Hypocrisy. De buitenaardse death metal komt vandaag niet echt goed uit de verf. Nummers als Eraser en Adjusting the Sun komen wat mat over. Hoewel het podium leuk is aangekleed, oogt de band bijna alsof hij een verplicht riedeltje afwerkt. Nou was ik al geen echte liefhebber van de space death die de band aflevert, maar Hypocrisy lijkt er vandaag ook weinig moeite voor te willen doen om mij op andere gedachten te brengen. Het wil op het hoofdpodium vandaag nog niet echt lukken om te knallen. Gelukkig is er straks nog Anthrax om daar verandering in te brengen, maar we gaan eerst snel even naar Sick Of It All.
Sick Of It All (Hardcore stage, Meindert)
Dan is het om half tien tijd voor de afsluiter van vanavond op dit podium, Sick Of It All. Deze band is één brok energie en vanaf het begin is duidelijk dat dit podium te klein is voor deze groep. De bandleden zijn constant bezig met uitkijken om elkaar niet te raken en dat verpest de podiumpresentatie. Maar dit alles mag de pret niet drukken en de band geeft een dijk van een optreden. De energie slaat over op het publiek en dat gaat ook helemaal los. Het wordt een groot feest op het plein en het is duidelijk dat dit extra podium een goede keuze is geweest. Wat nog wel gezegd mag worden, is dat het geluid op dit podium veel beter is dan op de Mainstage, en dat mag best wel bijzonder genoemd worden.
Anthrax (Mainstage, René)
De afsluiter van vandaag heet Anthrax. De Amerikanen zijn één van de zogeheten ‘Big Four’ en de enige van die vier thrashmetalbands die ik nog niet live heb mogen aanschouwen. Voor het optreden worden we gewaarschuwd dat er onweer onderweg lijkt te zijn, en dat als dat losbarst het einde voorstelling is en wij allemaal zo snel mogelijk het terrein moeten verlaten. De band knalt uit de startblokken met Caught in a Mosh en de Joe Jackson–cover Got the Time. De heren hebben er zichtbaar zin in vanavond. Er is een goede interactie met het publiek, dat het overduidelijk naar zijn zin heeft.
De regen barst inmiddels los boven het terrein, iets wat gek genoeg de sfeer alleen maar verbetert. Het is echt een Madhouse in Leeuwarden. Met de nummers Now It’s Dark, In the End en A.I.R. lijkt de band het publiek een beetje kwijt te raken, maar dat wordt helemaal goedgemaakt op het einde met, je raadt het al, Antisocial en natuurlijk de klassieker Indians, waarvoor Joey Belladonna deze keer zijn hoofdtooi niet tevoorschijn tovert. Anthrax toont aan waarom het vandaag de hoofdact is. Weliswaar weinig verrassend, maar wel erg goed gebracht. De band mist overigens een geweldige kans om Breathing Lightning te spelen, waardoor er nu geen enkel nummer van het nieuwste album gespeeld is. Into the Grave is bespaard gebleven van het voorspelde onweer en het publiek gaat nat tot op het bot, maar wel volkomen tevreden, naar zijn slaapplek. Op naar morgen!
Lees ook ons verslag van zaterdag 10 augustus met Powerwolf!
Lees ook ons verslag van zondag 11 augustus met Opeth!
Foto’s:
Ruth Mampuys (Ruth-Less Photography website/Facebook)
Datum en locatie:
9 augustus 2019, Leeuwarden
Link: