Inferno Metal Festival in Oslo: Emperor heerst nog altijd (woensdag en donderdag)

Het Inferno Metal Festival in Oslo prijkt jarenlang bovenaan mijn wensenlijst. Als blackmetalfan pur sang lijkt het mij iets hebben om net in Noorwegen zulke concerten te beleven. Daarnaast heeft de stad Oslo mij als muziek-, natuur- en kunstliefhebber veel te bieden: indrukwekkende musea, mooie bossen, de Oslofjord waar je heerlijk kunt varen, een staafkerk uit de dertiende eeuw en natuurlijk de wereldberoemde blackmetalkelder van Euronymous’ voormalige platenzaak Helvete. De line-up van deze twintigste editie gaf voor mij de doorslaggevende factor: 2023 wordt hét jaar dat ik deze blackmetalpelgrimstocht ga ondernemen. Grote favorieten zoals Gaerea, Watain, Sakis Tolis, Dold Vorde Ens Naven, Dark Funeral, Urgehal, Emperor en Abbath sieren namelijk de poster. Maar vergis je niet, het is niet louter black metal dat wordt geprogrammeerd. Nee, verandering van spijs doet eten dus de organisatie achter Inferno boekt ook death-, industrial-, doom- en thrashmetalbands en zelfs progressieve acts. Zo is er voor iedere metalhead wat bijzonders te beleven!

Het is woensdagmiddag wanneer ik me naar Schiphol begeef en ik de speciaal gecureerde playlist van Inferno download zodat de voorpret tijdens de vlucht ongestoord door kan gaan. Eindelijk is het dan zo ver om Pasen geheel in stijl te vieren! Op de luchthaven Oslo Gardermoen is er een frequente treindienst die je in twintig minuten voor omgerekend €20 naar het Centraal Station in Oslo brengt. Vanaf daar is het slechts twee minuten lopen naar het officiële festivalhotel: Clarion Hotel The Hub. Dit viersterrenhotel is het grootste van Noorwegen en herbergt een groot deel van de festivalbezoekers en de artiesten. Zo sta je bij het luxe ontbijtbuffet naast Erik Danielsson je bord op te scheppen en sta je met Sakis Tolis in de lift. Daarnaast vindt hier op donderdag en vrijdag de Inferno Music Conference plaats, de grootste conferentie over metal ter wereld. Daarover later meer. Tip: boek vroeg met de kortingscode ‘INFERNO’ en krijg een korting op je verblijf.

Bij aankomst ben ik onder de indruk van de sfeer in het hotel. Overal hangen Inferno-posters, er klinkt luide metalmuziek door de speakers en zelfs het hotelpersoneel loopt rond in heuse Inferno-shirts. De nietsvermoedende hotelgast die niet speciaal voor Inferno hier is ingecheckt, werpt af en toe een verwonderde blik op het zwartgeblakerde geheel met rode accenten.

Hoewel Inferno morgen officieel van start gaat, zijn er vanavond verspreid over de hele stad al meerdere evenementen georganiseerd. Zo is er een speciale borrel voor de afgevaardigden (de bobo’s van de muziekindustrie), de Indie Recordings Label Night met optredens van onder andere Eradikated en In Vain, het optreden van Imperial Triumphant en de Vaterland Club Night met Bizarrekult. In aanloop naar Inferno had ik al een gesprek met Roman van Bizarrekult en het laatste album Den Tapte Krigen staat reeds op de shortlist voor mijn jaarlijst. Vaterland is ook verreweg de meest ‘metal’ pizzatent die je ooit zal treffen en draagt het motto ‘Hail Pizza, Eat Satan’ uit. Per toeval ontdekte ik vorig jaar dit etablissement toen ik samen met mijn vriend in Oslo op vakantie was. Ik raakte gecharmeerd van het logo dat een pizza gesneden als een omgekeerd pentagram uitbeeldt. Bovenin is een knusse bar die een kleinschalig podium biedt aan pareltjes uit de underground, zoals BRUIT ≤, Orm en Nadir. De keuze voor deze woensdagavond is dus toch gemakkelijk gemaakt: in het vertrouwde Vaterland ga ik genieten van de post-black metal van het bij Season of Mist getekende Bizarrekult.

Startend met I Mørket, For 1000 Ar Siden, Ut I Skogen, Alt Er Bortkastet en Skrik I Tomhet kiest Roman voor werk van het debuutalbum Vi Overlevde. Dan is het eindelijk tijd voor recenter werk: de ‘meezinger’ Kongen en Midt I Stormen van Den Tapte Kringen. Afsluiten doen de Noren met een cover van Metallica: King Nothing. Deze versie is vorig jaar als single uitgebracht en doet het live aardig, zoveel is te merken aan het publiek in ieder geval. De hoofden gaan en masse knikken bij die beroemde riff. Ik had eerlijk gezegd toch meer werk van het nieuwe album verwacht vanavond. En hoewel Romans bandlid absoluut goed werk verricht als ‘lichte’ stem in contrast met zijn screams, kan ik niet anders dan de conclusie trekken dat het gemis van vrouwelijke vocalen groot is. Kwalitatief hoogstaand of niet, het dekt toch niet de emotionele lading die de nummers zo mooi doen raken. Ik hoop dat bij een volgend optreden Romans vrouw Dina toch mee kan doen, al is het maar alleen om Du Lovet Meg live ten gehore te brengen.

Het is donderdag en Oslo ontwaakt onder een deken van sneeuw. Witte Donderdag wordt op deze manier wel heel letterlijk genomen. Voordat de Inferno Music Conference van start gaat, besluit ik om lekker door de sneeuw naar het Operahuis te lopen. Sinds vijftien jaar is dit een modern architectonisch hoogstandje, als het ware een ijsberg herrijzend uit de Oslofjord. Het dak van het Operahuis biedt een mooi uitzicht op de stad, de fjord en het nieuwe Munchmuseum (eveneens een architectonisch hoogstandje, laat dat maar aan die Scandinaviërs over!). Veel tijd om te mijmeren is er niet want de Noorse zanger Harald Fossberg (die naam herkennen we inderdaad van de punkband Turbonegro) opent eind deze ochtend Inferno’s conferentie in het hotel. Inferno is volgens hem een geweldige start van het festivalseizoen en God zegene onze levers! Dat zal met die hoge bierprijzen hier wel meevallen, maar dan valt de beurt aan de Colombiaanse deathmetalband Masacre om samen met Kjetil Manheim (jawel, die van Mayhem vroeger!) te vertellen over de beginjaren. Masacre noemde zijn muziek ultra metal want de bandleden waren zodanig geïsoleerd dat termen zoals thrash metal en death metal vooralsnog onbekend waren. Via het blad Metal Maniac kregen de Colombianen uiteindelijk contact met Mayhem en zodoende startte de uitwisseling van brieven vergezeld door democassettebandjes met Euronymous. Mayhems muziek vonden de bandleden van Masacre veel beter klinken, het was voor hun het begin van een nieuw begrip van muziek. Mayhem vond daarentegen de muziek van Masacre lekker ruw en ongepolijst. Manheim voelde subiet een verbinding, en dat op zo’n grote afstand. Het voelt voor mij bijzonder om zóveel geschiedenis op één podium te zien. Een dag later zorgt Masacre ook voor een kolkend hoogtepunt op het John Dee podium van Inferno. Dit is dé old school en ietwat primitieve ervaring die je in iedere vezel voelt en om nooit te vergeten is.

Mijn favoriete pizzatent heeft ter ere van Inferno een speciaal matinéeprogramma dus spoed ik me na het gesprek tussen Masacre en Mayhem naar Vaterland voor de Amerikaanse black metal van Stormruler. Deze jonge act maakt onderdeel uit van de Europese tour met Cannibal Corpse, Dark Funeral en Ingested, die dan ook stuk voor stuk zijn geprogrammeerd voor Inferno vandaag. Ik zit dus gebakken! Gelukkig ben ik er ruim op tijd om een mooi plekje vooraan bij het podium te krijgen terwijl even later aan vrienden van me de toegang wordt ontzegd vanwege de uiterst beperkte capaciteit van het zaaltje. Je moet er echt (ruim) op tijd bij zijn om hier een concert mee te kunnen pakken. Met een glimlach van oor tot oor ben ik getuige van een enorm enthousiast, guitig gezelschap dat met volle overtuiging het ‘hitje’ Reign Of The Winged Duke brengt. Aaarrrggghhh! Ook bij Sacred Rites & Black Magic spat het speelplezier van het kleine podium. Ze zijn zó blij om in Oslo te spelen, aldus zanger en gitarist Jason Esberry. Eigenlijk spelen de Amerikanen gewoon een nieuw subgenre binnen de black metal: queeste black metal. Het propvolle zaaltje neemt gretig deel aan het muzikale avontuur met allerlei symfonische elementen. En dat de mannen bij het laatste nummer gebruikmaken van een intro op een bandje, nemen we maar voor lief want de gitaarsolo is van dermate epische aard dat we die kitscherige akoestische gitaar meteen (willen) vergeten.

Ik weersta de verleiding om voor €10 op deze vroege middag een biertje aan de bar te halen en blijf pontificaal voor hetzelfde podium staan waar Ingested zijn opwachting maakt. En daar heb ik geen moment spijt van. Hoe bijzonder is het om deze populaire band in zo’n intieme setting te ervaren! De slamdeath uit het Verenigd Koninkrijk gaat er als zoete koek in. De heren zijn gekomen om onze botten te breken en onze schedels te verbrijzelen maar desondanks ben ik heelhuids thuisgekomen. Logge, lompe breakdowns doen het publiek als een golf meedeinen. Ik heb bewondering voor het feit dat de mannen erin slagen om al om 15:00 uur een heuse wall of death te bewerkstelligen, en dat in zo’n kleine bar! Het nummer No Half Measures maakt indruk door het scanderende publiek: ‘Fuck your gods!’, maar ook Impending Dominance laat de aanwezigen uit de hand van Jason Evans eten. Moet ik hier nog aan toevoegen hoe gru-we-lijk hard het eraan toe ging tijdens Invidious? Ik denk dat je je daar zelf wel een voorstelling van kunt maken. Die arme nekspieren van me, en dit is nog maar de eerste middag! Nog ruim drie dagen te gaan…

Dan is het nu tijd voor het eerste ‘officiële’ programmaonderdeel van Inferno op het hoofdpodium Rockefeller (capaciteit: 1500 personen). Na een lange tijd in de rij te hebben gestaan met onder andere jeugd die zich heeft gehuld in corpsepaint (dat loopt lekker uit in de moshpit!) is het na black metal en slamdeath tijd voor de simpele maar doelmatige thrash metal van de Noren van Nekromantheon. Conform verwachting brengt het nummer Gringo Death een groovy hoogtepunt, maar resteren er verder weinig memorabele momenten.

Op naar Djevel! Een lieveling onder vele aanwezigen. Het laatste album Naa skrider natten sort heeft op ons allen een verpletterende indruk gemaakt. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Hoewel de gitaar bij wijlen iets te schel doorklinkt, zijn de vocalen echt ‘on point’. Zeer gelijkend aan het album! De zanger sjokt een beetje zoals Gaahl dat ook zo kan doen over het podium. De podiumaankleding behelst niet meer dan een paar aangestoken kaarsen. Het publiek oogt tam maar de muziek resoneert als een malle. Jemig, wat een zalig uurtje wegdromen. Dank je wel, Djevel! Ik heb werkelijk intens genoten.

Dan naar de kleine zaal: de John Dee. Mutilated Tyrant komt hier gesteund door de Amerikaanse ambassade zijn black metal geworteld in het indianenreservaat Navajo ten gehore brengen. En ja hoor, afsluiten doen ze natuurlijk met het ontzaglijke, instrumentale Ho’dichiih Dóó’ Sáji’, dat bij mij altijd een gevoelige snaar weet te raken. Zo mooi, deze muziek is moeilijk met iets anders te vergelijken.

En ja hoor, tijd voor deze fangirl om los te gaan bij Dark Funeral. Aanvankelijk staan de vocalen van Heljarmadr iets te zacht in de mix maar naarmate het optreden vordert, wordt er een prima balans gevonden. De hitmachine draait vanavond op volle toeren: van jong tot oud komt hier aan zijn trekken met werk van In The Sign… tot en met Where Shadows Forever Reign en We Are The Apocalypse. The Arrival Of Satan’s Empire wekt subiet horripolatie op en My Funeral weet diep en diep te raken. Wanneer Heljarmadr het podium betreedt met een houten kruis in zijn hand, weet iedere fan hoe laat het is: we gaan onze nek molesteren op het ultieme blackmetalnummer Nail Them The Cross. Likken die handel en hop, door naar In The Sign Of The Horns! Bij Unchain My Soul raak ik -zoals altijd- diep geëmotioneerd en is het ook de eerste keer dat het overwegend Noorse publiek een moshpit creëert. De Noren tonen zich tamelijk ingetogen en er is een hoop voor nodig om ze los te weken. Let The Devil In brengt op zijn beurt weer met bijtende vocalen een intens en hartelijk welkom aan het wezen in de schaduw van onze ziel. Het nummer Where Shadows Forever Reign tekent het slotstuk van de indrukwekkende set van de Zweden en zou zomaar de tagline voor Inferno Metal Festival kunnen zijn. Dark Funeral is met vlag en wimpel geslaagd voor dit optreden!

Door naar Mork, de band rond Thomas Eriksen. Hij is toch wel het lievelingetje van de hedendaagse Noorse blackmetalscene. Getekend bij Peaceville Records rekent hij zelfs op de steun van Fenriz. En hoe vriendelijk Thomas ‘in real life’ overkomt tijdens het festival, hoe misantroop hij het podium domineert. Veel werk van zijn nieuwe album Dypet kunnen we overigens niet verwachten maar desalniettemin neemt hij ons mee op een onaangename en ijzingwekkende reis. Dit is toch het maximale van de ‘true Norwegian black metal’ die je in deze tijd mag verwachten. Het is zo ‘lelijk’ dat het mooi is. Het is zo kil dat ik het er warm van krijg. Als je dan toch in Noorwegen bent…

Goed, door naar de headliner van deze imposante dag: de nog altijd heersende Emperor. Hoe bijzonder om Ihsahn met onder andere Samoth eindelijk live te zien, en dat in Oslo nota bene! Ik merk dat er na deze lang dag niet heel veel nodig is om me te emotioneren. Met Into The Infinity Of Thoughts als openingstrack probeer ik mijn kiezen op elkaar houden. Dit is waarlijk van epische proporties, wie krijgt hier nou niet een brok in zijn of haar keel van?! Ihsahns vocalen klinken meer dan perfect en het publiek heeft er zó veel zin in. Het voelt alsof werkelijk íedereen vandaag is gekomen om ‘the mighty Emperor’ live te zien. Geef ze eens ongelijk! En ja, dan wordt er met Cosmic Keys to My Creations & Times, I Am The Black Wizards en Inno A Satana niets minder dan cultureel erfgoed ten gehore gebracht. Ik geniet volop en afsluiter Ye Entrancemperium doet me nog lang nagenieten tijdens de korte wandeling naar het festivalhotel. Het was een indrukwekkende maar bijzonder goede dag. Op naar dag 2 van Inferno!