Allegaeon – The Ossuary Lens

Geschreven door op 24-04-2025 om 00:32.

Beter laat dan nooit bespreken we hier de nieuwe plaat Allegaeon. Dit is inmiddels de zevende en komt drie jaar na het fenomenale Damnum. De enthousiaste recensie van MrJingles is hier terug te lezen. Metal Blade komt de eer toe om dit nieuwe meesterwerkje op ons af te vuren. Ik zeg meesterwerkje, dat moeten we natuurlijk nog maar afwachten. Maar gezien de uiterst indrukwekkende discografie is de kans groot dat het er weer een is. Zoals al in de recensie van Damnum terug is te lezen is het bij Allegaeon death metal wat de klok staat met een zeer hoog technisch gehalte. Dit vervolgens gemixt met heel veel melodie en cleane muziekstukken of cleane zang. Hè, gedver. Cleane zang? Ja. Cleane zang. En dat kan waanzinnig goed uitpakken als dit goed wordt gebalanceerd en natuurlijk ook goed gezongen is. Een heel goed voorbeeld is de Nederlandse band Orphanage die ook de cleane zang en het grunten zo kundig weet te mengen. Hier en daar laat Allegaeon iets soortgelijks horen.

Waar bandlid en zanger van het eerste uur Ezra Haynes in 2015 van de aardbodem verdween is hij weer terug en heeft hij zich volledig gestort op de teksten. Nu was de vorige zanger al geen kattenpis, Haynes kwijt zich misschien nog wel beter van zijn taak en laat horen dat hij zich prima staande houdt tijdens verschillende zangstijlen. Tekstueel hebben alle songs een bepaalde insteek met de dood als gemene deler. Deze verschillende perspectieven op de dood zijn gevangen als botten verzameld in een knekelhuis die allemaal hun eigen verhaal vertellen. De titel van de plaat The Ossuary Lens is dus een treffende.

Dan nu eindelijk waar het allemaal om draait: de muziek. Tien nummers telt de plaat en hij duurt 44 minuten. In dit tijdsbestek worden we getrakteerd op een schier onuitputtelijke stroom aan muzikale ideeën waarin we worden meegesleurd alsof we meedoen aan een ritje wildwaterraften van de hoogste moeilijkheidsgraad. Dat is niet omdat de muziek zo chaotisch is maar omdat geen nummer gelijk is. Dat is bijzonder. Want het is te allen tijde steeds Allegaeon dat je hoort. Daarbij hanteert het gezelschap nog meer dan anders een avontuurlijke schrijfstijl waarin veel gebeurt per nummer.

Het album start met het nog rustig meanderende akoestische getokkel in het intronummer Refraction. Langzaam opbouwende spanningsboog met haast klassiek aandoende melodielijnen knalt het door naar Chaos Theory. Hier laat de band zich van de hardere death kant horen en zit de vaart er goed in. Ook hoor je het vernuftige technische gitaarspel door de bruutheid heen klinken. De subtiel solerende gitaren halverwege kietelen zachtjes je gevoelswereld en onbewust word je betoverd door de prachtige tonen. Verder in het nummer mag je weer langzaam ontwaken door de weer wat steviger aangezette vervorming op de gitaren. Driftwood start met een orgelachtig melodietje alvorens over te gaan naar een progressief klinkend deathmetalgedeelte. Hier gaan we ook de eerste cleane zang horen. En dan hoor je dat Ezra Haynes echt wel kan zingen. Met veel melodie en hoge uithalen zingt hij het refrein, om vervolgens weer moeiteloos over te gaan op een lage grunt. En wat ik zei over dat raften, waar de band zich bedient van de cleane zang, is dit weer een van de hardere nummers op de plaat. We gaan alle kanten op, heerlijk contrast!

Dies Irae start met heel veel dreiging in de begintonen alsof er een luchtaanval aankomt. Als het nummer dan losbarst blijkt dat deze waarschuwing niet onterecht was. Wat een energie laten de mannen los op ons arme luisteraars. Lichtjes neigend naar black metal horen we fantastisch getimede tempowisselingen en stampt en rolt het geheel maar door. Manisch, maar ook uiterst gevoelig solerend krijgen we een compleet gevoel van overgave na dit sonische geweld. Krijgen we nu rust? Nou zeker niet, want het nummer The Swarm staat alweer klaar voor de volgende aanslag. En wat een gaaf nummer is dit. Dit is een van de meest opgefokte riffs die ik denk in tijden gehoord heb. Meer op thrash gestoeld vlamt deze song door zijn drieënhalve minuut heen. Man, als er mensen zijn die stil kunnen blijven zitten dan kunnen ze denk ik rustig een plaatsje gaan uitzoeken in het eerdergenoemde knekelhuisje, want wellicht ben je al dood zonder het te weten. Nou ja, misschien overdrijf ik, maar wat een topper.

Carried by Delusion begint ook alweer zo gekmakend gevoelig. Prachtige melodieën luiden het nummer in en langzaam wordt het harder en harder. Voornamelijk midtempo en stampende death metal horen we hier terug, met gedoseerde melodieuze gitaarlijnen en solo’s. Dark Matter Dynamics verrast dan weer totaal door een uitgebreid akoestisch blues intro erin te prakken. Wat gaaf! Vervolgens gaat dat over in raspende death met malende riffs en hoge dynamische leads. Nog niet eerder genoemd maar de bas speelt continu een bescheiden maar zeker niet minder prominente rol in het geheel. En zeker in dit nummer mag de bassist zich wat meer op voorgrond zetten. Akoestisch leiden we het einde in en al solerend en blastend draaien we er vervolgens een eind aan. Top!

Flamenco gitaren? Prima, doen we. Imperial is verzadigd met malende en penetrerende riffs en glorieuze melodieën. De stampende ritmesectie zet een extreem solide basis neer waarop de snaarvirtuozen zich volledig mogen laten gaan. En het knappe is dat dit niet alleen techniekgedreven is maar dat Allegaeon daarbij ook nog eens een toegankelijk nummer heeft geschreven.

De laatste nummers zijn beide iets langer en hier gooit de band het over een wat meer progressieve boeg. De eerdere nummers waren al niet gespeend van progressieve invloeden, echter nu leunt het net wat meer die kant op. Verschillende samples zijn verweven en aardig wat meer cleane zanggedeeltes komen nu terug. De songs hebben ook iets van een episch karakter en kennen veel afwisseling. Een fantastisch auditieve trip levert dit einde van de plaat op. Een waar de band zich geen grenzen stelt en zich volledig ontplooit. Het kan alleen wel wat zoetig overkomen. Maar een kniesoor die daar op let.

Allegaeon heeft hier een fantastisch album geschreven en ik maak me hard dat deze op vele eindejaarslijstjes is terug te zien. De terugkeer van Ezra Haynes heeft de band geen kwaad gedaan en hij laat horen wat een klassezanger hij is. Allegaeon laat hier horen dat het een klasseband is. Aanschaffen zou ik zeggen!

Score:

86/100

Label:

Metal Blade Records, 2025

Tracklisting:

  1. Refraction
  2. Chaos Theory
  3. Driftwood
  4. Dies Irae
  5. The Swarm
  6. Carried by Delusion
  7. Dark Matter Dynamics
  8. Imperial
  9. Wake Circling Above
  10. Scythe

Line-up:

  • Ezra Haynes – Zang
  • Greg Burgess – Gitaar
  • Michael Stancel – Gitaar, zang
  • Brandon Michael – Bas, zang
  • Jeff Saltzman – Drums

Links: