Deel IV van Zware Metalen gaat op vakantie naar Noorwegen. Na de festivals Tons of Rock in 2019, Inferno Metal Festival in 2023 en Beyond the Gates vorig jaar, keren we weer terug naar het geboorteland van black metal. “True North Beckons”, zoals Vemod zou zeggen. Meer dan vijftig bands sieren namelijk de line-up van Inferno Metal Festival in Oslo, die deze editie veel moois belooft. En mooi was het. Het is dus tijd om enkele pareltjes uit te lichten.
Inferno Metal Festival vindt traditiegetrouw plaats tijdens het Paasweekend, van Witte Donderdag tot en met Eerste Paasdag. Op de donderdag en vrijdag is er ook de Inferno Music Conference. Dit vindt plaats in het centraal gelegen festivalhotel, Clarion The Hub. Bobo’s uit alle windstreken strijken er neer voor panels over ontwikkelingen in ons geliefde genre en de muziekindustrie. Clarion The Hub is ook de plek voor de afterparties (niet alleen op de kamers, maar ook met dj’s bij de hotelbar), een heuse metalbingo, veiling en kunsttentoonstelling.
Op enkele minuten loopafstand bevindt zich het hoofdpodium: de Rockefeller. In hetzelfde gebouw is er de John Dee voor een intiemere setting. Zonder overlap wisselen de concerten zich af zodat je niets hoeft te missen. Verspreid over de stad zijn er in barretjes overdag echter nog meer optredens te beleven.
Inferno gaat voor mij op donderdagmiddag van start met Dødheimsgard in de Rockefeller. Het bonte gezelschap -tien man/vrouw sterk- verzorgt na maar liefst twaalf repetities een ronduit magistraal optreden. Ik word sowieso altijd heel vrolijk van Vicotnik live, maar de zorgvuldig gecureerde setlist, het vioolspel tijdens Tankespinnerens smerte en het in een zwarte en witte bivakmuts gehulde synthduo dat losgaat bij It Does Not Follow, vergroten mijn grijns aanzienlijk. Kvohst van Hexvessel sluit wederom aan voor een vocale bijdrage aan The Snuff Dreams Are Made Of. Niet lang daarna baan ik me een weg naar de John Dee om geen seconde te hoeven missen van het optreden van Syn. Deze bij kwaliteitslabel Terratur Possessions getekende Noorse blackmetalband maakte op plaat veel indruk op me. De zanger lijkt op het podium wel een neef van Dead, hoe hij op haast maniakale wijze één wordt met de muziek. Fantastisch om dit live te kunnen aanschouwen! Iets wat in de Benelux niet vaak zal kunnen. Net als Udåd, die na het meer luchtige optreden van Necrophobic (Tsar Bomba blijft toch leuk om live te zien) zijn debuutshow geeft in de John Dee. Udåd is de nieuwe band van Thomas Eriksen, bekend van Peaceville-pareltje Mork. Gebiologeerd zweef ik in de atmosfeer, gedragen door slechts enkele riffs, een blastbeat hier en daar en getergde vocalen. Geen opsmuk, geen gezellige praatjes tussendoor. De muziek voor zich laten spreken is iets wat de Noren ontzettend goed kunnen. Dit had ik voor geen goud willen missen! Ik opteer voor een ultiem energiek einde van deze heerlijke festivaldag: Spectral Wound, de blackmetalmitrailleur uit Canada. Wild, hard en geweld(ad)ig!
Dødheimsgard door Uncle Allan Photo
Syn door Sotiris Zikas – Vfor5
Udåd door Sotiris Zikas – Vfor5
Spectral Wound door Uncle Allan Photo
Goede Vrijdag is inderdaad een goede vrijdag met een spetterend optreden van Gaerea, voor mij één van de redenen om weer naar Inferno te gaan. Met een gloednieuwe stageproductie en een perfect nieuw album op zak, Coma, maken ze de hooggespannen verwachtingen wederom waar. De promotie naar een plek op het hoofdpodium is dikverdiend en tevens hoognodig om hun grote fanschare te kunnen accommoderen. Lang vóórdat de zaal opengaat, stromen de straten rond Rockefeller al vol. Het is fantastisch om te zien hoe deze band groeit. Niet lineair, maar exponentieel. Kippenvelmomenten te over. Bravo!
Gaerea door Sotiris Zikas – Vfor5
Van de nummer drie in de ZM Jaarlijst gaan we naar de nummer één: Blood Incantation komt hier de instant klassieker Absolute Elsewhere integraal ten gehore brengen. En doet dat kna-ken-hard. Met verve. Dit gaan we volgende maand nog eens dunnetjes overdoen in een uitverkochte Tivoli in Utrecht, of natuurlijk Trix in Antwerpen. Eigenlijk heb ik al genoeg gezien om met een zéér tevreden gevoel terug te gaan, maar Non Est Deus gaat het podium nog beklimmen in de John Dee. Deze blackmetalband is het geesteskind van de briljante Noise, die we goed kennen van Kanonenfieber. Zijn hired guns voor tours met Kanonfieber zijn tevens de live musici voor Non Est Deus. En wát een oprecht en meeslepend optreden brengen deze Duitsers. Besprenkeld door wijwater ga ik graag mee in het bekoorlijke protest tegen religie, “een ziekte in de menselijke geest”. Heerlijke paasgedachte. Goede Vrijdag sluit ik voor de verandering af met een nivellerende doomsday rave van John Cxnnor in de burlesque bar Goldie, terwijl even later 1349 de Rockefeller in vuur en vlam zet. Voor wie het zich afvraagt, de drumstokken van Frost, die deze avond met Satyricon optreedt in Stockholm, komen in de capabele handen van Kevin Kvåle (Gaahls Wyrd).
Blood Incantation door Sotiris Zikas – Vfor5
Non Est Deus door Uncle Allan Photo
John Cxnnor door Uncle Allan Photo
Stille Zaterdag komt iets later op gang, om alle opgespaarde energie al snel weer kwijt te raken bij Rotting Christ. Geheel tegen mijn verwachtingen in blijkt dit optreden -na een tegenvallende show in 013 een week eerder- één van de hoogtepunten te worden. Dit komt door een ijzersterke setlist, door een band die énorm veel zin heeft om hier te spelen en door een superleuke sfeer in de moshpit. De bandleden stralen en geven álles wat ze hebben. Nummers die ik in Tilburg miste, zoals King of a Stellar War, In Yumen Xibalba, …Pir Threontai en The Raven zorgen voor een groot feest in de pit. Lachen, springen, dansen, duwen, trekken. En dan crowdsurfen bij mijn lijflied, Non Serviam. Kers op de taart!
Rotting Christ door Uncle Allan Photo
Tijd om te hydrateren en op adem te komen (‘moshen’ is een welkome workoutoptie op je smart watch) voordat Satyricon van start gaat. Qua populariteit de Backstreet Boys van Noorwegen. Het is extra bijzonder om een show in hun thuisland te ervaren. De Noren zijn zeer trots en groot fan. Dat is ook meteen te merken aan de dynamiek. Waar je in de Benelux ziet dat er nauwelijks een moshpit op gang komt en Satyr er zelfs om moet vragen, zoals bij Fuel for Hatred, gaat het hier vanaf het eerste moment los. En het gaat hárd ook. Now, Diabolical! Letterlijk en figuurlijk. De blauwe plekken verspreid over mijn lichaam dienen nog lang als souvenir om me te herinneren aan deze fantastische avond.
Zonder toeters of bellen brengen Satyr en Frost de meest memorabele show van Inferno. De setlist is om over naar huis te schrijven. Dit doe ik nu dus graag. Na Now, Diabolical komt een verfijnde versie van Repined Bastard Nation (“a darkness we cannot tolerate”!) van Volcano. Na deze explosie van euforie volgt er nog één met Black Crow on a Tombstone (The Age of Nero). Beste drums ooit? Het tempo wordt wat teruggeschakeld met Deep Calleth Upon Deep om vervolgens weer helemaal los te gaan op Walk the Path of Sorrow (Dark Medieval Times). Tijd voor nog meer oude hitjes: Du som hater god (Nemesis Divina), Hvite Krists død (The Shadowthrone), Rhapsody in Filth en Filthgrinder (Rebel Extravaganza).
Satyricon door Johannes Andersen
Het album Now, Diabolical komt weer terug met The Pentagram Burns (yes!) en To the Mountains, dat Satyr opdraagt aan Jan-Martin Jensen, de oprichter van Inferno die eerder dit jaar aan de gevolgen van kanker is overleden. Een man die ongelooflijk veel heeft betekend voor de metalscene in Noorwegen. Dit maakt het een extra beladen editie van zijn festival en vele artiesten brengen dan ook een eerbetoon aan hem.
Satyricon presenteert een grote verrassing met een gastoptreden van niemand minder dan Sivert Høyem (Madrugada). Hoe geweldig om de hit Phoenix met zijn vocalen live te zien?! Iedereen zingt woord voor woord mee, wat een prachtige ervaring. Dat meezingen houden we nog even vast voor de afsluiters Mother North en natuurlijk K.I.N.G.. Climbing down to rule Inferno! Dit optreden alleen al is mijn reis naar Oslo waard, bedankt heren!
Satyricon door Johannes Andersen
Eerste Paasdag brengt tot slot nog meer mooi zwartgeblakerds. Als een Verenigde Naties van Black Metal zien we achtereenvolgens Naglfar uit Zweden, Bythos uit Finland, Tsjuder uit Noorwegen, Celeste uit Frankrijk en Behemoth uit Polen. Waar Naglfar met zijn melodieuze black metal haast een feestje brengt, zet Bythos een meer serieuze toon. Ik ben zeer gecharmeerd van het bezwerende stemgeluid van Hoath Torog, tevens zanger van Behexen. Daarnaast zijn er de leden Infection en Kassara van Horna. Dan weet je dus wel genoeg. Dit móet je zien. Het nieuwe album, Chthonic Gates Unveiled, komt goed uit de verf met onder andere Wolves of Hades. Genieten geblazen!
Naglfar door Johannes Andersen
Bythos door Johannes Andersen
Drie man sterk laat Tsjuder ons ook weer genieten. Het is fantastisch om één van mijn allereerste blackmetalnummers, Mouth of Madness, live te horen. Wat vond ik dat toch stoer toen, echte nostalgie dit. Ook nieuw werk, zoals Gods of Black Blood, is puur genieten. Het laatste half uur van de set is een heuse tribute aan Bathory, samen met Frederick Melander. Hij was begin jaren ’80 eventjes de bassist van deze legendarische band en speelt sinds 2017 ook de baspartijen live voor Tsjuder. Het contrast met Celeste is groot. Erg groot. Toch is het heerlijk om al knikkend even weg te dromen met De Tes Yeux Bleus Perlés, in mijn optiek één van de beste post-blackmetalnummers.
Tsjuder door Johannes Andersen
Celeste door Johannes Andersen
Aan het oppermachtige Behemoth de eer om Inferno af te sluiten. Het publiek is moe, voor een groot deel beschonken en toch klaar om nog één laatste keer los te gaan. Als drie planeten in dezelfde constellatie toert Behemoth met Satyricon en Rotting Christ onder de noemer Unholy Trinity door Europa. De Rockefeller (capaciteit: 1.300 personen) is daarbij de kleinste zaal. Singles van het aanstaande album (The Shit ov God, 9 mei) doen het live al verrassend aardig. De introductie van Demigod geeft keer op keer kippenvel van top tot teen en Conquer All stelt ook telkenmale het ongenaakbare niveau tentoon. Met perfect geluid en een stageproductie die weer naar een nieuw niveau is getild, maakt Behemoth zijn headlinerstatus met het grootste gemak waar. Meer vuur, meer effecten, meer outfitwissels dan tijdens een gemiddelde Taylor Swift show. Het is opvallend hoe goed een nummer als Christians to the Lions het doet in Noorwegen. Het publiek wordt totaal uitzinnig. Chant for Ezkaton 2000 staat natuurlijk ook garant voor wat we maar ‘publieksparticipatie’ zullen noemen. Hail Satan! Ik voel de weemoed echter al opkomen bij de toegift, O Father O Satan O Sun!. Het einde van Inferno is nu toch echt in zicht. Een bloedmooie uitvoering zorgt -zoals altijd bij dit nummer- voor een brok in de keel. Nergal zingt “I’m most complete, yet so undone” en dit is precies hoe ik me nu voel na vier dagen Inferno.
Behemoth door Uncle Allan Photo
Ook in 2025 bewijst Inferno één van ’s werelds beste metalfestivals te zijn. Daarbij zie ik de kracht om niet coûte que coûte door te groeien, maar het kleinschalig in de huidige opzet te houden. Over het algemeen ligt het niveau van de optredens ontzettend hoog. Debet daaraan kan zijn dat de internationale industrie zich hier verzamelt voor de Inferno Music Conference. Met een zware delegatie in je publiek, bestaande uit al die platenlabels, boekingskantoren, festivalorganisatoren, journalisten en promopartijen, wíl je simpelweg geen slechte show geven. De beste shows zie je dus hier, in het mooie Oslo, tijdens het Paasweekend. Early bird tickets zijn al te koop, dus haal ze in huis voordat het festival weer uitverkoopt!
Deel V van Zware Metalen gaat op vakantie naar Noorwegen is overigens al in voorbereiding. Daarover later meer!
Datum en locatie
17 april 2025, Oslo
Links: