Thrash, death en black: alles wat het leven leuk maakt kwam 19 maart samen in de Rotterdamse Baroeg. Onslaught, Bodyfarm en Helleruin meldden zich in de Maasstad voor een uitverkochte metalmatinee met een zwart randje wegens het ontbreken van een vierde geplande band. Maar uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken en had Remco Faasen namens Zware Metalen een topdag.
Stipt om 16:00 uur gaat de zaalverlichting van Baroeg uit en de lampen op het podium… niet aan. Het is donker. Zwart zelfs. Helleruin is gearriveerd voor een pot rasechte, kwaadaardige black metal uit de hel in de stijl van de grote Noordse voorbeelden. Nog geen tien jaar is het heerschap Carchost bezig met zijn geesteskind en met War Upon Man ligt er nog maar één plaat, maar verschillende kwalitatieve demo’s en splits drijven de discografie op. En nu is er dus zelfs een korte tour door Europa.
Terecht, want het is een streling voor alle zintuigen om veertig minuten lang getuige te zijn van muziek die verdomd goed in elkaar zit. Woest en furieus en dan weer de kalmte zoekend om vervolgens weer ongenadig hard toe te slaan: dat is Helleruin. Met voldoende aandacht voor subtiliteit, waardoor er volop variatie in de muziek is. En daar bovenuit immer de ijselijke snerpgrunt van Carchost. Het levert een geweldige set vol zwarte juweeltjes op met als grootste de waanzinnige nekbreker Mijn ziel aan de duivel. En direct daarna afsluiter No Light Shines Through, met dat heerlijke gitaarloopje dat live wordt gespeeld door Kjeld-gitarist Fjoer en later uitmondt in even geniale als waanzinnige, georkestreerde chaos. Kippenvel.
‘Na twee weken toeren zijn de naar de klote’, roept Bodyfarm-voorman Ralph de Boer voordat hij weer eens voorgaat in een nieuw monsterlijk deathmetalbeuknummer. Niemand heeft medelijden. Geen tijd voor. We moeten bangen en moshen op een heerlijk nummer als Dreadlord. Bodyfarm heeft zich met die heerlijke, wat zompige death metal naar een mooie positie tussen de oude en de nieuwe garde gespeeld. Simpelweg door steengoede albums vol nekwervelknappende nummers uit te brengen en simpelweg door steengoede optredens te geven. Zoals vandaag in Rotterdam, met een fraaie selectie oud en nieuw materiaal. Ik had de nummers van Ultimate Abomination nog niet tot mij genomen, maar The Swamp laat direct horen dat dat wel goed zit.
Een Bodyfarm op volle oorlogssterkte is een monster van een band. De muziek ligt zwaar op de maag, maar het is een baksteen die we graag verteren. En had ik al gezegd dat The Swamp een allejezus goed nummer is? Die constante dreiging die erin schuilt is bijna gekmakend. Torment, ook al van het nieuwe album, doet daar overigens niet voor onder: lekker het gas erop met het fraaie gitaarspel van Bram Hilhorst en dan dat geblaf van De Boer om een extra zetje richting genialiteit te geven. Ik heb Bodyfarm al vaker zien spelen, maar zou goed als vandaag was het nog nooit. Ik ben benieuwd waar het nieuwe album eindigt in mijn Jaarlijst.
Foto: Stefan Schipper
Op deze plek in de line-up had nu het van oorsprong Australische black/thrashgezelschap Deströyer 666 moeten staan, ware het niet dat een ‘anti-facist’ de muziek niet van de muzikant (in dit geval bandleider K.K. Warslut die met zijn uitspraken weigert in de algemeen geaccepteerde pas te lopen) wil onderscheiden en vervolgens deed wat een moderne strijder doet: naar de immer gretige en onwetende pers en graag happende politieke partijen rennen om te klagen over de geprogrammeerde band die vorig jaar nog zonder problemen op het Graveland-festival stond. Het voorspelbare gevolg na de commotie: geen Deströyer 666, dat het laatste album Never Surrender (hoe toepasselijk) kan laten horen en geen mogelijkheid voor de bezoekers om de tour-EP Bitter Scorn te kopen. Gelukkig is er nu wel een safe space gecreëerd voor de ‘bezoeker’ die het hele gedoe aanzwengelde. Maar die was niet aanwezig, zoals hij al jaren Baroeg niet van binnen heeft gezien.
Daarom klinkt de sirene die de komst van Onslaught aankondigt en zijn we na black en death nu bij het genre der thrash metal aanbeland. Nu kent u de Big 4 van de thrash metal: de gezelschappen Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax. En u bent vast ook wel bekend met de Teutoonse variant daarvan: Kreator, Sodom, Destruction en Tankard. Maar wist u dat Onslaught zowaar een vertegenwoordiger is van de Engelse Big 4? Met naast deze band uit Bristol de formaties Sabbat, Xentrix en Acid Reign? Ach, u kunt het gelijk weer vergeten want waar de Amerikaanse vier in stadions te bewonderen zijn of waren en de Duitsers in de grotere zalen, moeten de Engelsen het nu doen met een weekendtrip naar Uden, het Duitse Dortmund en Rotterdam voordat maandagochtend de wekker weer vroeg klinkt voor een nieuwe werkdag. En dat terwijl ik het laatste album Generation Antichrist nog graag opzet.
Let There Be Death klinkt lekker bruut door de extra aangerukte versterkers en onder aanvoering van de Benjamin van de band, zanger en vandaag ook gitarist David Garnett, vliegt Onslaught er vol op. Geen idee hoe oud de zanger precies is, maar ten tijde van het verschijnen van Power From Hell in 1985 had hij ongetwijfeld nog geen weet van het bestaan van Onslaught. In zijn voorkomen heeft hij dat overigens helemaal goed gemaakt: je zou zweren dat het gewoon weer de jaren ’80 is als je naar ‘m kijkt. Totdat je blik afdwaalt naar de onschuldige flesjes mineraalwater die klaar staan. Ach, als er een knaller als Sound of Violence of Strike Fast Strike Hard uitkomt, hoeft er geen bier aan te pas te komen.
Half Baroeg stuitert rond en er meldt zich een stagediver om een duik te namen die zelfs in een zwembad voor problemen zal zorgen. A Perfect Day to Die wordt opgedragen aan Lemmy en nu valt op dat het nummer klinkt als een verthrashte Motörheadtrack. Erg fijn. Geen opmerkingen over de lekkere stampers Metal Forces, Fight with the Beast of Killing Peace (het gitaarspel in dit nummer is indrukwekkend), maar het maakt ook wel duidelijk waarom de grote doorbraak voor Onslaught uitbleef: het materiaal is te weinig onderscheidend om grote zalen te vullen. Dat geeft niets, want wie wil er nou naar grote zalen? Liever naar Baroeg, waar bassist Jeff Williams zijn instrument bijna in je gezicht drukt omdat het podiumpje te klein is. En wokies: met ‘instrument’ bedoelde ik dus gewoon zijn basgitaar. Ik voelde me niet onveilig.
Onslaught (Power from Hell) staat 38 jaar na de release nog net zo fier overeind als de Euromast even verderop en dat geldt ook voor het nog twee jaar oudere Thermonuclear Devestation: het eerste nummer dat Onslaught ooit opnam. Als de heren de kleedkamer hebben opgezocht blijft het nog even donker in Baroeg, wat de hoop doet opleven dat er nog een vervolg komt aan de vette thrashshow, maar dan wordt het toch licht en laten we het hierbij. Het is goed zo, morgenochtend klinkt de wekker weer vroeg voor een nieuwe werkdag.
Datum en locatie
19 maart 2023, Baroeg, Rotterdam
Link: