Na een benevelde nachtrust is de door Eurodance verstoorde vrijdag van Bloodshed Fest 2019 slechts ten dele verwerkt, maar de delegatie van Zware Metalen trekt de volgende dag weer naar Eindhoven om afscheid te nemen van dit prachtige festival. Niet om afscheid te nemen van deze editie of van deze locatie, maar van het festival zelf. Na twintig edities is de koek op en kan met een tevreden gevoel teruggekeken worden op een omvangrijke festivalgeschiedenis. De Effenaar had versierd kunnen worden met de kazige Xenos-quote “don’t cry because it’s over, smile because it happened”, maar Bloodshed Fest laat het inkleuren van de eindetappe over aan de spelende bands. In deze laatste ronde worden we overrompeld door het technische Tomb Mold, dabben we mee met Despise You, snappen we niets van S.O.B. en moshen we tijdens Iron Lung, maar uiteindelijk maakt de deathmetalgrootheid Aborted de cirkel rond.
Lees ook ons verslag van vrijdag 13 september!
Warmdraaien met boze gezichten en geblondeerde hanenkammen
Zoals steeds vaker word je als concertbezoeker uit elkaar getrokken en op deze zaterdag heerst er moordende competitie in het Nederlandse concertlandschap. Zware Metalen is aanwezig bij Baroeg Open Air 2019 en laat zich ontzielen door Wiegedood in Haarlem, maar redacteur Pim Kastelein en fotograaf Jurgen van Hest laten dat links liggen en kiezen voor de tot punkhol omgetoverde Effenaar. Aldaar draaien ze meteen warm, omdat de heren van Lifespite een grimmig sfeertje neerzetten met lompe hardcoregrooves en ongezellige filmsamples. Voor het geprojecteerde plakkatenlogo komen de boze gezichten, vooral van zanger Tim, en het agressieve spel van drummer Nabbe, die heel zijn ziel in zijn klappen stort, venijnig over. De negatieve boodschap is na twintig minuten wel overgekomen. Accion Mutante brengt de versnelling met punky grindcore en weet de gemoederen te stabiliseren met plezierige Obscene Extreme-onzin die naar verluidt fascisten zou vermoorden. De twee zangers hebben dezelfde soort brul, maar weten toch een leuke dynamiek af te geven. Op basis van de geblondeerde hanenkammen van de bandleden zou je eerder een NOFX– of Backstreet Boys-geluid verwachten, maar dat kan ook het Duitse stijlgevoel zijn. Het vapen op het podium is een vreemde gewaarwording, maar de Louis Armstrong-cover What A Wonderful World is precies zo tactloos als dat dit type versnelde punk hoort te zijn.
(Lifespite en Accion Mutante)
Complexiteitsprijs voor blubberdeath
Ook al is het lekker opwarmen met de bovenstaande punkbands, de zaterdag begint pas echt vorm te krijgen dankzij Tomb Mold. Recentelijk is gebleken dat doomerige old-school death metal aan een heropleving toe is en het Deense Killtown Death Fest is hipper dan ooit. En ook al staat Tomb Mold in deze sferen hoog aangeschreven dankzij het uitstekende en recent uitgebrachte Planetary Clairvoyance, een succesverhaal tijdens Bloodshed Fest 2019 is geen garantie. Spectral Voice verdronk namelijk in het zelf gecreëerde moeras tijdens de vorige editie. Vandaag blijken die zorgen ongegrond, want Tomb Mold tekent hier uiterst beheerst voor de complexiteitsprijs van Bloodshed Fest 2019. De muziek mag dan ogenschijnlijk primitief klinken (en sommige grooves als Pantera), de vingers krioelen als de poten van een duizendpoot over de gitaarhalzen. Gezien de overlappende universum-thematiek is het Coroner-shirt van bassist Steve Musgrave een rake verwijzing en in navolging van Autopsy levert drummer Max Klebanoff de blazende schreeuw af. Het geluid is dik, maar de snaaraanslagen toch helder. De techniek ontgaat niemand en trekt de toeschouwers naar zich toe. Hier wil je gewoon van dichtbij zien hoe de instrumenten bespeeld worden, met als bijkomend voordeel dat je als eerste verpulverd wordt door de platwalsbreakdown van het fenomenale Accelerative Phenomenae.
(Tomb Mold)
Voortgezette metalen koers
Het opvolgende Of Feather And Bone toert door Europa met Tomb Mold en zet de metalen koers voort. Het bij het kwaliteitslabel Profound Lore Records uitgebrachte Bestial Hymns Of Perversion gooide vorig jaar hoge ogen en wordt vandaag bijna volledig opgevoerd. Deze kettingzagende deathgrind met crusterige ondertoon heeft de basdrums goed ingevet en het drietal weet een massief geluid in de hoofdzaal neer te zetten. Aanvankelijk is die ietwat leeg, maar de stoïcijns-Amerikaanse en compromisloze speelwijze weet het publiek op te trommelen. Zonder omkijken maalt het geheel voort met een verfrissende aandachtsspanne van meer dan dertig seconden en een sporadische Immolation-scheur in de groove. Even doeltreffend als verpletterend. Net zo effectief is de zwartgeblakerde speed metal van Hellripper. Vorig jaar maakte het Belgische Bütcher er op ditzelfde tijdstip een theatraal feestje van, maar het gaat de band omtrent James McBain wat minder goed af. De venijnige speedmetalriffs zijn een welkome schop onder de kont en met gierende shredsolo’s en Venom-hooks wordt gretig gebruik gemaakt van genreclichés. De zelfbenoemde nostalgia rock-‘n-roll, onder toeziend oog van een behoornde geit en gehuld in old school witte bandshirts, doet denken aan Aura Noir of Deströyer 666, maar is wispelturig zoals de thrashcoreband Toxic Holocaust dat ook kan zijn. Toch blijft het geluid wat vlakjes en is de gespeelde muziek te eendimensionaal om lange tijd te boeien. De weinig doortastende heavymetalkrijs van de bandleider is exemplarisch voor het gehele optreden.
(Of Feather And Bone en Hellripper)
Dabbende powerviolencelegendes
Na het avondeten neemt de punk het stokje weer over, te beginnen met een uitpuilende kleine zaal voor Despise You. De Trappist-gitarist Phil Vera is een nachtje in Eindhoven blijven slapen en ontketent de avond met een aantal langzame hardcoregrooves. Toch is na een verpletterende band als Of Feather And Bone deze invloedrijke powerviolence met zijn organische geluid te dunnetjes om agressief te imponeren. Nog erger, tijdens de Wisdom In Chains-achtige sing-a-long van Fear’s Song bekruipt me het gevoel dat deze band in de afgelopen vijfentwintig jaar al lang en breed ingehaald is. Wat niet geëvenaard is, is het dynamische duo van zangers dat vanwege de vele instrumentale stukken zich vreemde gedragingen aanmeet. Als dronkenlappen staat het tweetal een groot deel van de tijd te dansen of dabben op de hoempanerende powerviolence. Cynthia Nishi, met groen gedipdyed haar en shirt van LA Dodgers, zou met haar Cocaine Pisserige schreeuw de eerste vrouw op het podium van Bloodshed Fest 2019 kunnen zijn. Zanger Chris Elder brengt als Bane-aanvoerder Aaron Bedard zijn oneliners met een hardcore delivery. Vanaf een afstand is Despise You een zooitje ongeregeld zoals de stad Los Angeles in Grand Theft Auto weergegeven wordt. En dan kan het dus ook zo zijn dat een enkele Morbid Angel-riff tien seconden wordt vastgehouden, of dat beide zangers voor het laatste nummer iedereen het podium op tillen.
(Despise You)
Doorgedraaide cultuurkloof en gedestilleerde hardcore
De organisatie van Bloodshed Fest heeft met een voor Europa exclusief optreden van S.O.B. goede zaken gedaan. De legendarische Japanse band stond ruim dertig jaar geleden met Napalm Death aan de wieg van de grindcore en geeft vandaag ‒ op hetzelfde tijdslot als de landgenoten van Coffins gisteren ‒ het meer geslaagde optreden. Dit komt omdat de bandleden de cultuurkloof niet uit de weg gaan, maar er juist dubbel op inzetten. “Nexte saaah” introduceert ieder nummer en de overige aankondigingen leveren een stilvallende zaal op. Het past perfect bij de Japanse hardcore die maling heeft aan westerse conventies. Relatief onschuldige thrashcore-riffs blijven ontsporen en zanger Etsushi springt steeds hoger met gehoekte benen de lucht in. Het momentum van Despise You wordt dus vastgehouden, maar er wordt gepiekt tijdens het opvolgende Iron Lung. Twee gasten ‒ drummer Jensen Ward en gitarist Jon Kortland ‒ reduceren powerviolence tot de kern en leveren met het gedestilleerde overblijfsel een uiterst imposant optreden af. Deze doorgedraaide hardcore is net zo fucking opgefokt als Trash Talk en weet hoe bekkens moeten galmen. Maar het geduld is de sleutel. Elke basdrum, elke schelle schreeuw is precies uitgedokterd en de stiltes ertussen zijn onderdeel van de muziek. Met Chris Dodge van Infest aan de zijlijn wordt de kleine zaal bedolven onder de even tactvolle als onvoorspelbare omschakeling van ontzettend hard gemepte snaresalvo’s naar losse gitaarslagen. Tijdens ophitsende beatdown-tomfills worden drumstokjes aan gort geramd en de galmende gitaarpummels inspireren woest armgezwaai. De Effenaar komt collectief tot de realisatie dat het vanavond niet overtuigender zal worden.
(S.O.B. en Iron Lung)
Langzaam overgehaald door naar commercie riekende death metal
Het afsluiten van Aborted op het hoofdpodium van de Effenaar levert gemengde gevoelens op. Enerzijds is dit de gepaste afsluiter van de laatste Bloodshed Fest, aangezien de Belgische extrememetalband ook op de eerste editie van het festival speelde en daarom een 66.6% old-school set belooft. Anderzijds wordt duidelijk dat Aborted het festival ontgroeid is. Je ziet het al aan de uitgebreide selectie fluorescerende shirts in de merchruimte. Zware Metalen laat het recentste TerrorVision zich prima smaken, maar het gelikte randje van de band is vanavond een dooddoener. De getriggerd klinkende drums, bassboosts voor breakdowns, podiumrook en andere aankleding laten zien dat dit een gepolijste Century Media-band geworden is. En dat wat naar commercie riekt, wordt hier niet warm onthaald. Zelfs lijkkasten met skeletten en van kleur veranderende ledlampjes erin zijn meegenomen. Maar toch, de stortvloed aan extremiteit begint na een half uur te beklijven, evenals de moordende grooves en het moddervette geluid. Tussen nieuwere nummers als Necrotic Manifesto en Retrogore horen we zelfs nog een oudje als Meticulous Invagination voorbij komen. De slams en pig squeels lijken aanvankelijk niet echt aan te komen, maar het is desondanks het laatste wat de Effenaar-hoofdzaal van Bloodshed Fest zal zien.
(Aborted)
Lees ook ons verslag van vrijdag 13 september!
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
14 september 2019, Effenaar, Eindhoven
Link: