De twintigste editie van Bloodshed Fest stond al een jaar van tevoren in de agenda, maar een aantal dagen voor het festival werden vrijdag 13 en zaterdag 14 september rood omcirkeld. Ondanks het gestage ontgroeien van Dynamo en de opschaling naar het Effenaar-complex bleek de aankomende editie van het geliefde Bloodshed Fest de laatste te zijn. De organisatoren hebben het te druk met het succesvolle boekingsbedrijf Doomstar Bookings en zijn het zat om telkens in dezelfde lineupvijver te moeten vissen. Zware Metalen trok daarom voor beide dagen naar Eindhoven om deze historische afsluiting van een crustinstituut te documenteren. Op de vrijdag komen natuurblack, houthakkersoverhemden, Japanse invasies, bierbands en de terugkeer van From Ashes Rise aan bod, maar niets weet zo te imponeren als de Eurovisie-verstoring die Hatari heet.
Lees ook ons verslag van zaterdag 14 september!
Voorbij de bekende muziekstijlen
Met festivalopener Bad Luck Rides On Wheels hebben we al meteen een breed spectrum aan haarstijlen te pakken. De lange dreads, kale kop met kabouterbaard en halflange haren van de bandleden zijn tevens een reflectie van het brede scala aan vertegenwoordigde muziekstijlen op Bloodshed Fest 2019: doom, hardcore, death, crust, black, punk, grindcore en later vandaag zelfs industriële technopop. We pakken een Gijtenbloed V2, de sinaasappelige IPA die speciaal voor dit weekend gebrouwen is, in de hand en beginnen met lome rekoefeningen van de nekspieren. Deze sludgerige voortploeging is niet de razernij die je traditiegetrouw van dit festival verwacht, maar opvolger Dödsrit is dat ook niet. Dankzij het feit dat deze black metal af en toe naar Wolfpack riekt, is het welkom festivals bij als Bloodshed Fest en Pitfest. Vorig jaar doorbrak Dawn Ray’d, hoofdact van het antifablack-festival Black Flags Over Brooklyn, dezelfde norm. In navolging van Wolves In The Throne Room is een nieuwe generatie van blackmetalmuzikanten opgestaan die de normen en waarden van een historisch gezien haaks genre herschrijft – tot op het punt dat Partij voor de Dieren-politica Esther Ouwehand in de Volkskrant beweert dat het genre draait om de verbondenheid van de mens met de natuur. De ijzige schreeuw en tremolo’s van Christoffer, aangevuld door sporadische d-beats, tekenen inderdaad natuurvisioenen op. Een luid applaus en gevulde zaal is het terechte resultaat.
(Dödsrit)
De aanwezigheid van Obscene Extreme en Kwik, Kwek, Kwak en Kwok
De optredens volgen elkaar in rap tempo op, want aan het begin van de dag duren ze niet langer dan dertig minuten. BRUCEXCAMPBELL mag als eerste op de main stage spelen waar de ophoging van de zaal achterin afgeschermd is met een doek, hetgeen de akoestiek en sfeerbeleving ten goede komt. De naam mag dan als die van een singer-songwriter (of cultacteur) klinken en het gekrabbelde logo eruitzien als dat van een deathcoreband in zijn hoogtijdagen, de muziek zelf komt neer op crusterige putgrind. Ondanks het korte oponthoud van een gebroken gitaarsnaar komt Bloodshed Fest los dankzij de speelse twostepritmes en Magrudergrind-grooves. Obscene Extreme is in Eindhoven gearriveerd! Gets Worse houdt hetzelfde moordende tempo aan middels Infest-erige powerviolence die met beatdown-bravoure gebracht wordt. De hardcore ligt er dik op dankzij Agnostic Front-bassolo’s en de beknepen keelschreeuw van drummer Rich. Het dunne gitaargeluid lijkt alleen van de monitoren te komen, maar is toch genoeg voeding voor geijsbeer in de pit. De vier bandleden maken als een soort Kwik, Kwek, Kwak en Kwok elkaars zinnen af en de blinde arrogantie straalt voorbij de zwekbroeken, honkbalpetjes en bandana’s. Wie bands als Six Ft. Ditch ook maar een klein beetje doorgrond heeft, snapt dat dat een vereiste is.
(BRUCEXCAMPBELL en Gets Worse)
Invasie uit Japan
Tijdens Bloodshed Fest is het Otemba Sake Project niet voor niets aanwezig om Japanse rijstwijn te serveren. De connectie met het Oosterse land gaat voorbij de vruchtbare handelsrelaties van vroeger, want het is tegenwoordig hofleverancier van de meest eigenzinnige ruis. Als eerste afgevaardigde presenteert Completed Exposition een onbegrijpelijke versie van grindcore met een door de zaal dwalende zanger en een volstrekt onsamenhangende instrumentatie. Dit proberen te doorgronden zou suggereren dat er daadwerkelijk iets in te ontdekken zou zijn. Dan liever de old-school death metal en headlinerwaardige uitstraling van Coffins. Zanger Jun Tokita doet in een shirt van Asphyx zijn beste Van Drunen-impressie en de logge, gruizige death doet denken aan het Autopsy dat volgend jaar op hetzelfde podium het verhuisde Netherlands Deathfest zal afsluiten. Wat is deze band toch meesterlijk tijdens de inval van bulderende basdrums en grafgrunts! Toch zit er vanavond iets teveel bindmiddel in de brij en na een opklaring boven de mixtafel begint het ontbreken van een tweede gitarist een waar gemis te worden. Coffins maakt het zichzelf dus niet gemakkelijk, maar tijdens dit optreden schijnt vooral door dat de band inmiddels ingehaald is door de giganten uit de recente wederopstanding van de doomdeath.
(Completed Exposition en Coffins)
Craftbier als antikapitalisme
Crusties zijn doorgaans niet per se straight-edge en sommigen van hen omarmen inmiddels de craftbier-revolutie. Want fuck de commerciële, grote merken! Het is dus passend dat er op de hoek van de Natte Gijt-bar een band optreedt die ontstaan is uit liefde voor alternatieve bieren. Het daarop afgestemde totaalconcept van Trappist geeft een handvat voor de nodige woordgrapjes en referenties. Zodoende paren wij deze Motörhead-geflairde Dischargecore met een Gijtenbloed V2; een stoot hop vol in je neus, afgesloten door een pittige nasmaak. De typisch Californische podiumgedragingen moeten natuurlijk overkomen, maar je voelt als toeschouwer dat een hoop van de natuurlijkheid wel degelijk ingestudeerd is. De cringerige publieksaansporingen maken in ieder geval duidelijk dat het hier een plezierproject betreft, maar schat de verdiensten van dit drietal (met Despise You, Infest en Spazz in het cv) niet te laag in. Hoe dan ook, de sporadische trashcore van Trappist levert alcoholgedreven plezier en doet de avond overgaan in de nacht. Die beneveling blijkt een vereiste voor het doorstaan van wat komen gaat…
(Trappist)
IJslandse belofte Une Misère ingehaald door Eurovisie-BDSM
Waar ga je van het bierophemelende Trappist naar de Palestinolatex van Hatari, de IJslandse inzending voor het Eurovisie Songfestival van 2019? Bloodshed Fest heeft breder geprogrammeerd dan de festivalnaam en reputatie suggereert en steekt hiermee een hele dikke middelvinger op. Aanvankelijk vat ik Hatari op als de Une Misère van Bloodshed Fest 2019: de hoofdzaal is immers net zo leeg, de schijn van diepgang net zo dik. Maar dit debuutoptreden in Nederland, nieuwswaardig genoeg geacht door nieuwssite NU.nl, is weergaloos. Ik herhaal: weer-ga-loos. Een computerstem met Australisch accent legt de Effenaar vijf minuten lang indoctrinerend anti-kapitalisme voor waar niemand naar luistert. Dan verschijnt het drietal in BDSM-harnas, beloond door een anticipatoire schreeuw van een enkeling vooraan, en wordt daadwerkelijk aangevangen. Eurodancedeuntjes, glow in the dark drumstokken, synthwave-opzwepingen, technobassen, doordringende flitslichten, Robyn-danspasjes, industriële stoorzenderkrijsen, poprefreinen in het IJslands… woorden schieten tekort voor deze buitenaardse novelty. Maar pas wanneer zanger Matthías Tryggvi Haraldsson de leus “wij zijn allen consument” scandeert, is de legendarische status van dit optreden bevestigd. Deze verzameling gespjes komt ons ontketenen van het kapitalistische firmament! Het introdeuntje van het NOS-journaal met een fictieve aankondiging van de apocalyps en de corresponderende middelvingertweet van een naar Mars vluchtende André Kuipers zal voor altijd in het geheugen van de Effenaar gegrift zijn.
(Hatari)
Een exclusieve hoofdact als dessert
Na Hatari voelt natuurlijk alles als een toetje op een volgevreten buik, maar met From Ashes Rise zijn we wel meteen terug op vertrouwd gebied. Dankzij het inmiddels ruim vijftien jaar oude Nightmares verdient deze melodische crustpunkband net zoveel gerespecteerd te worden als Catharsis vorig jaar. Het heeft natuurlijk niet dezelfde lading en intentie, maar From Ashes Rise is in muzikaal opzicht minstens zo sterk. De d-beat met gierende bovenriff doet denken aan Tragedy, maar weeft er een soort American Nightmare/Give Up The Ghost-achtige hardcore uit de vroege jaren ’00 tussen. Onderscheidende tempowisselingen en melodische gitaarlijnen zijn het gevolg, en als toeschouwer merk je totaal niet dat dit de eerste show van de band in vier jaar tijd is. Het gelaagde geluid van een tweede gitaar is ook een welkome afwisseling, al geeft de bijbehorende versterker halverwege de geest. Het maakt niet eens uit, want het spel van From Ashes Rise is krachtig genoeg. De halfvolle bierglazen vliegen door de lucht, voor het podium kolkt de grootste pit van de dag, op het podium lanceren stagedivers zichzelf en iedereen zingt de lyrics mee alsof ze betekenis dragen. Obscene Extreme wordt in de staart van de vrijdag ingeruild voor Fluff Fest.
(From Ashes Rise)
Lees ook ons verslag van zaterdag 14 september!
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
13 september 2019, Effenaar, Eindhoven
Links: