Tech Treck verpulvert Doornroosje

Onder de noemer van Tech Trek kwam de Canadese techdeathformatie Archspire al eerder op het Europese vasteland touren. Na het verschijnen van het ontzagwekkende Bleed The Future in 2021 heeft het vijftal de Benelux niet meer bezocht, maar daar komt vanavond eindelijk verandering in. Labelgenoten Benighted mogen eveneens aantreden en om het affiche helemaal compleet en verbluffend te maken, krijgen de bezoekers ook nieuw werk te horen van Entheos en Psycroptic: een pakket om de vingers bij af te likken! Niet voor niets is Doornroosje dan ook stijf uitverkocht. Vermoedelijk had de grote zaal eveneens goed vol gestaan als er nog meer kaarten te koop waren.

Hoewel de rij bij de garderobe wat opstroopt, ben ik precies op tijd aanwezig om de eerste band – enigszins abrupt en uit het niets – te zien starten om strak 19:30 uur. Gisteren (3 maart) is het nieuwe album Time Will Take Us All van het Amerikaanse duo Entheos uitgekomen en het is niet verwonderlijk dat de al goed gevulde zaal, in het half uur aan speeltijd die de band toebedeeld is, enkele nieuwtjes ervan voor zijn kiezen krijgt. Tijdens het eerste nummer vallen met name de drums wat weg in de geluidsmix, maar dat wordt al snel rechtgetrokken. Chaney Crabb schreeuwt en grunt er zo op los dat ze vrijwel meteen een bloedneus krijgt, maar daar laat de kleine frontdame zich niet door uit het veld slaan. De twee (inval)gitaristen leveren érg puik werk af terwijl ook drummer Koperweis strak zit te timmeren achter zijn drumstel. Ondanks dat we een basgitarist op het podium en toch ook in het totale geluid missen, komen nummers zoals Darkest Day, Absolute Zero en In Purgatory erg goed over. Nog vetter zijn de uitvoeringen van het ‘oudje’ White Noise en het geweldige, op en neer golvende The Sinking Sun. Entheos etaleert zichzelf prima en wint zeker zieltjes.

Vervolgens mogen de Fransmannen van Benighted de zaal opschudden en er gaat geen minuut overheen voordat de moshpit een feit is. Terwijl de lampen (zoals we inmiddels gewend zijn in Doornroosje) het podium volledig rood kleuren, blaft het vijftal zijn onvervalste, opgefokte deathgrind traditiegetrouw over de aanwezigen heen alsof het de normaalste gang van zaken is. En dat is het ook voor Julien en zijn stoottroepen, want vanavond staat het machine er weer opgeboend en fijn geolied bij. Hoewel we ook bij Benighted een extra gitarist missen op het podium, gaat de aandacht vooral weer uit naar de ijsberende frontman op zijn blote jatten en een retestrak drummende Kévin Paradis. De laatstgenoemde zit er akelig rustig bij, maar weet respect af te dwingen met zijn ketel- en vellenmartelarij. Omdat het gezelschap geen specifieke reden heeft om nummers van één album te spelen – die nieuwe plaat moet immers nog verschijnen – krijgt de inmiddels volle zaal een optreden met vooral songs van de laatste twee albums Necrobreed (2017) en Obscene Repressed (2020). Dat het publiek vooral goed gaat op één van het meest bekende nummer Let The Blood Spill Between My Broken Teeth is niet gek. Benighted levert zoals we gewend zijn een strak optreden af, maar ook live heb ik het trucje na een tijd wel gezien en gehoord, iets wat mij op plaat ook veelal opbreekt bij het gezelschap.

Met dezelfde rotvaart, maar met een pak meer afwisseling overrompelt het Australische Psycroptic vervolgens de complete zaal. Ook hier staat een band die door de wol is geverfd. Vooral het melodisch en virtuoos gitaarwerk is een sterke troef die zorgt voor extra smoelwerk. De heren staan er deze tour uiteraard om de nieuwste telg Divine Council ten gehore te brengen, maar hebben uitgerekend vandaag ook nog een andere feestelijke aangelegenheid te vieren. Zo is het op de dag af elf jaar geleden dat de band op Neurotic Deathfest in Tilburg speelde en daar de verjaardag van een vandaag uitmuntend spelende drummer Dave Haley kon vieren. Ook hier in Nijmegen neemt de charismatische frontman een moment de tijd om zijn kameraad in de spotlights te zetten terwijl er al “happy birthday” gruntend een taart met kaarsjes tevoorschijn komt voor hem. Nog grappiger is het tafereel dat volgt als de taart aan iemand in de pit overhandigd wordt. De opvolgende moshpit cirkelt vervolgens om de persoon heen die de taart omhoog probeert te houden, hetgeen hem nog bijzonder lang lukt ook. Het tekent de gemoedelijke sfeer én het akelig strakke optreden van Psycroptic, want de mannen uit Tasmanië mogen vandaag zonder meer de prijs voor het beste optreden in ontvangst nemen. De op en neer bewegende koppen en het luide applaus tijdens en na onder andere A Fools Errand, Rend Assunder, Enslavement en Cold bevestigen dat.

Toch zijn we allen tezamen gekomen om Archspire snelheidsrecords te zien slopen. De decibels worden heel de avond al netjes in de gaten gehouden door de geluidsmannen en zij mogen dan ook van geluk spreken dat er geen BPM-teller ligt, want die was ongetwijfeld binnen een minuut ontploft. De Canadezen trappen namelijk af met één van mijn favoriete nummers: Remote Tumour Seeker. Ook hier is het – na bijstellen van het geluid – alweer snel genieten van de razende wervelwind aan techdeath. Het vijftal brengt dergelijk geweld met zo’n speels gemak dat het een bijzonder en haast mysterieus aanzicht blijft. Zelfs als niet-liefhebber van de muziek is het meepikken van een optreden aan te raden. Wat ook al snel blijkt, is dat Archspire – of nog specifieker frontman Oli Peters – buiten zijn bombastische bak pleurisherrie ook nog beschikt over een andere prettige toevoeging aan het concert: een gezonde portie humor. Zo ontstaat er een humoristisch contrast tussen de losgeslagen beren in de moshpit en de rondvliegende bellenblaasbubbels waar zij zich doorheen slaan tijdens de beuker Bleed The Future. En wat te denken van een schijnbeweging waarbij het publiek denkt een ‘wall of death’ te moeten uitvoeren, maar er vervolgens een twisterspel tevoorschijn komt? De gymnasten die deelnemen en de orders voor het plaatsen van handen en voeten ontvangen worden weliswaar beloont met een T-shirt, maar krijgen enkele seconden later alsnog een ‘wall of death’ te verduren.

Het levert memorabele momenten op tussen als het machinale, muzikale geweld dat vakkundig dichtgetimmerd is door onnavolgbare drummer Spencer Prewett. De houthakker ratelt zijn gravity blasts net zo makkelijk weg als menig mens frikandellen speciaal na een zware avondje stappen weghapt. Ook de snarenplukkers staan er noemenswaardig ontspannen bij en leveren fenomenaal werk af, waarbij vooral de instrumentbeheersing van Dean Lamb in positieve zin opvalt. Ook hij heeft regelmatig een leuke interactie met het publiek. En als hij het niet doet, is het altijd wel de rondsluipende zanger die continu als een hongerige wolf opzoek is naar de lompe breaks in zijn muziek waarop zijn ‘stay tech’ ketting meedeint aan zijn headbangende nek. Met songs zoals A Dark Horizontal, Golden Mouth Of Ruin en Involuntary Doppelgänger is het dan ook louter genieten geblazen. Het échte eind van de avond krijgen we uiteraard met het nieuwe paradepaardje van Archspire genaamd Drone Corpse Aviator. Direct ná het eindigen van de eerste band Entheos hoorde we Break Ya Neck van Busta Rhymes door de speakers knallen en zo gek was die keuze nog niet op een avond als deze. De woordenkots die Oli over deze single heen spuugt kent veel aanknopingspunten en maakt dat we nog eenmaal kunnen genieten van de overweldigende muziek voordat we kunnen aansluiten in een lange rij voor onze winterjas. #stayhome = #staytech. Hopelijk snel weer!