Terwijl de meteorologische lente al is begonnen, doet Baroeg gewoon alsof het nog winter is door onder de naam In the Grip of Winter Fest een aantal bands uit de meer extreme hoek op het podium te zetten. Meer is er niet nodig voor een leuke zaterdag, al was de late afzegging van de thrashers van Grindpad geen fijne mededeling. Namens Zware Metalen sloegen Remco Faasen en Black Swan zich door die tegenslag heen en namen een kijkje bij de vijf overgebleven bands.
Deadspeak (Remco Faasen)
Lomp, lomper, Deadspeak. We zijn nog maar net onderweg met Knee Deep (in Death), afkomstig van het enige wapenfeit van de band tot nu toe (de EP Dissolve the Dreams), als al duidelijk is dat we hier te maken hebben met een orkest uit de categorie ‘van dik hout zagen we fokking dikke planken die we met veel plezier door je maag stoten’. Er is geen ruimte voor subtiliteit: als een lomp konijn rammen we in Bloodbath-stijl door. Sinds de release van de eerste boreling is er doorgewerkt aan nieuw materiaal dat dit jaar moet verschijnen, want we krijgen enkele nieuwe nummers te horen en die passen perfect tussen de kunststukjes die al bekend zijn.
“Wij zijn Deadspeak en wij spelen old school death metal”, roept zanger/gitarist Jasper Post als hij het titelnummer van de EP inzet. Ja, dat hadden we al begrepen toen het cement tussen de stenen begon af te brokkelen. Dat de snaarbespeler vaak vocale ondersteuning krijgt van zijn bassende collega Patrick Monsma, zorgt voor een extra dimensie aan de muziek en maakt het geheel nóg smakelijker. En juist als je verwacht dat het allemaal niet nóg zompiger kan, volgt er opeens een uitgebreid intro vol gitaargetokkel waardoor de bom die onvermijdelijk barst als een extra stoot in je maag voelt. Ga deze band zien, het is niet voor niets dat kwaliteitslabel Raw Skull Recordz hier bovenop zit.
Als de band met Death Shall Rise de set heeft afgesloten en DJ Pim alweer zijn knopje ‘play’ heeft gevonden, blijven de heren wat weifelend op het podium staan. Of we er misschien nog één willen? Nou, is de paus een pedo? Natuurlijk! En dus nemen we afscheid met een fijne uitvoering van Death-klassieker Evil Dead.
Onheil (Black Swan)
De titel van het meest recente album Storm Is Coming uit 2014 (!, maar nog maar nipt want op 9 juni staat de release van de langverwachte opvolger gepland) is eigenlijk een heel accurate omschrijving van wat Onheil het podium te bieden heeft. De band opent met Nemesis’ Light Fading van Razor uit 2009. En dat is een meer dan prima binnenkomer: de thrashy gitaarmelodieën en hier en daar zwartgeblakerde ritmesecties vliegen je vanaf dat moment energiek om de oren. Afwisseling blijkt het toverwoord bij Onheil en dat alles in een lekker vurig, agressief tempo. Terwijl de band de onstuimigheid op het podium gestaag verder opbouwt met As Hope Dies, Kill Tomorrow en Penetration of Innocence valt het oog op gitarist Wrok, tevens gewaardeerd Zware Metalen-collega, die het podium heeft verlaten om te midden van het publiek verder te spelen en het vlammetje aldaar wat verder op te poken. Geinig.
Helaas voor de hongerigen onder ons is er vanmiddag toch nog geen sprake van een sneak preview als het gaat om de komende plaat. Daarvoor is het toch echt afwachten tot de releaseshow op 23 juni. Dan maar twintig jaar terug in de tijd met Rain of Fire, ook niet verkeerd natuurlijk. Onheil speelt vandaag trouwens ook met ‘oude’ drummer Terger, die in allerijl de drumpartijen heeft moeten instuderen vanwege een blessure van de huidige drummer Toorn. Dat hij slechts anderhalve week de tijd had om dit klusje te klaren is er niet aan af te horen. En dan komt ook de track Storm is Coming nog aan de beurt. Frontman Amok gooit er met gemak extra agressieve schreeuwvocalen uit: het beest dat Onheil heet is niet langer te temmen. Als afsluiter klinkt Self-Destruction Mode en daarmee komt er een einde aan het optreden van deze fijne band uit de Nederlandse underground, die volgend jaar maar liefst alweer 25 jaar meedraait. Alle reden om uit te kijken naar opvolger In Black Ashes die het gat tussen 2014 en 2023 ongetwijfeld in één keer dichtslaat.
Knife (Black Swan)
Nu de vaart er lekker in zit, doen de heren van Knife daar met gemak nog een schepje bovenop. Bestaat er zoiets als ‘aanstekelijke’ metal? Deze kwalificatie zou niet snel in mij opkomen in combinatie met metal, maar de Duitsers van Knife doen er een gooi naar. Hun speed metal is snel, bruut en groovend, opgesmukt met een zwart randje. Deze combinatie compenseert dat de nummers, anders dan bij Onheil, beduidend minder variatie vertonen. Verwacht geen intro’s of uitgesponnen stukken, het is knallen, knallen, knallen. Het typische accent van de frontman als hij Engels praat en brult (hallo Mille Petrozza!) maakt het geheel zodanig charmant dat het voldoende afleidt van het soms repetitieve karakter van de nummers. In vinnig tempo ramt de band er een flink aantal songs doorheen en dan is het ‘time to eat the sword’. Nog één keer snoeihard… alhoewel, als Knife al gestopt lijkt, draaien de bandleden zich toch nogmaals om voor een laatste nummer. En daar is óók de circlepit voordat het, zij het zeer langgerekte, slotakkoord klinkt.
Consolation (Remco Faasen)
Wie zijn kamer wil behangen met setlists heeft er aan vier van Consolation genoeg, want de te spelen nummers passen niet op een A4-tje. Na drie minuten hebben de heren doorgaans wel gezegd wat ze willen zeggen. Zo was het althans op de platen Brave Melvin from the Southern Point en Stahlplaat uit respectievelijk 1995 en 1998. Ja, deze mannen go way back. Lang bleef het ook way back, totdat er vorig jaar opeens een herrijzenis was op Pitfest. En dat was leuk… maar vandaag is het nog beter. Er is al geen houden aan met nummers als Murder en Motocation maar met Godmode slaat de grindcore/deathmetalmeter helemaal rood uit. Alleen dit nummer al rechtvaardigt vandaag de aanwezigheid direct voor de afsluiter.
Brulboei Arjan van Exter moet het op dit winterfestival alleen doen. Hij vertelt nog waarom Manoloxx is achtergebleven in de Zaanstreek maar de uitleg gaat in het rumoer verloren. Bovendien zijn we hier om te beuken en dit Consolation is de perfecte partij om dat te verzorgen: met twee zangers of een. Trouwens, zet Van Exter met 99 andere mannen op een rij, vraag een willekeurige voorbijganger er de voorman van een metalband uit te halen en niemand zal hém aanwijzen wegens het dragen van een gewone-mannen-hoofd, maar hij heeft een strot die gevallen boombladeren weer terug laat schieten naar de tak. Als tweede troef is spil van de Zaanse metalscene gitarist Dennis Jak nooit ver weg.
Er wordt gewerkt aan nieuw materiaal en In Sickness and In Hell is daar een eerste voorproefje van. Kunnen we gelijk beoordelen of de band ouder is geworden of juist een tweede jeugd beleeft, waarschuwt Van Exter vooraf. Nou, de eerste tonen zijn nog niet weg of het oordeel is al geveld: Consolation is terug als een roedel jonge wolven.
Er zijn nog wat problemen met de drums (niet zo gek ook: Toep Duin geselt de verzameling vellen voor zijn neus behoorlijk), maar die zijn snel voorbij. Ruim op tijd om met Victimizing terug te gaan naar de demo uit 1991. Het is geniaal en maniakaal wat Consolation hier doet. Ogenschijnlijk gemakkelijk levert de band een brute deathmetalshow af, maar zie die vingers eens voorbij razen op de gitaren. Het is loeihard, loeistrak en loeibruut met The Darkest Black als perfecte afsluiter. Laat die nieuwe EP maar komen!
Wiegedood (Black Swan)
En dan is het podium aan de band die al enige tijd het wensenlijstje van Baroeg siert. En wat blijkt? Wiegedood en Baroeg vormen een excellente match. En wie zou ook anders verwachten? Als de allesvermorzelende, maniakale salvo’s van FN SCAR 16 losbarsten, schudt de robuuste bunker vanaf de eerste noten op zijn grondvesten. Het is de openingstrack van het laatste wapenfeit van de band: There’s Always Blood at the End of the Road. Alles klopt, alles loopt. Er zijn geen soundcheckperikelen geweest. Het geluid is mooi, vol en onomwonden. En dat betekent dat we afwisselen tussen zo nu en dan rustig achterover leunen met de soms minimale soundscapes, om vervolgens te worden opgeschrikt door de compromisloze gewelduitbarstingen die de heren even zo vaak in je gelaat laten ontploffen. De undergroundtempel is alsnog volgestroomd voor het optreden van deze Belgen en het is dringen geblazen in de zaal. Je metal zo te spelen moet wel een vorm van topsport zijn in opperste concentratie. Ligt het nu aan mij of zijn de heren van Wiegedood een tikje vroeg klaar met spelen? Ach, wat maakt het ook uit. Het was (weer) verpletterend.
Datum en locatie
4 maart 2023, Baroeg, Rotterdam
Link: