Sinds jaar en dag vaste prik middenin de zomer: Stonehenge. Op de parkeerplaats naast het station van Steenwijk worden twee podia neergezet en… spelen maar! Net als de christenen die buiten de hekken een poging doen bezoekers te bekeren en het zaterdagse publiek in het centrum van de stad dat vervreemd opkijkt als festivalbezoekers een sateetje komen meeprikken tijdens de Pasar Malam, was ook Zware Metalen weer present. Schrijversduo Remco Faasen en Black Swan zagen (bijna) alle bands.
Black Rabbit (Podium Station, Remco)
Het is even confronterend als de spreekstalmeester diep in het programma van de dag droogjes vaststelt dat we inmiddels zijn aanbeland bij band 24. Vooraf weet je dat het een lange dag gaat worden maar eenmaal op het festivalterrein raak je de tel snel kwijt als de bands elkaar afwisselen op Podium Noord en Podium Station. Wie zich precies tussen de beide podia opstelt hoeft de hele dag alleen maar zijn hoofd te draaien om alles mee te krijgen. De eerste van de 28 bands die vandaag langskomen begint dan ook nog later dan gepland. Neoceasar stond nog in de planning, maar die band heeft de snaren aan de wilgen gehangen. Black Rabbit opent daardoor niet om 10:00 uur maar om 10:20 uur het bal. Dat betekent toch een trein later pakken vanaf huis, waardoor de wekker niet om 05:30 uur ging maar lekker om 06:00 uur. Het is nu fijn wakker worden met de aanstekelijke mix van death en thrash van deze nog jonge band die onlangs al indruk maakte in Utrecht en met Parasite komt er ook al nieuw werk langs. Juist als we er lekker inkomen, zit de tijd er alweer op maar dat is nu eenmaal Stonehenge dus niet zeiken en door naar…
Insurrection (Podium Noord, Black Swan)
‘Heavy Metal for Breakfast’ lezen we op de Facebookpagina van Insurrection, de band die hélémaal vanuit Leeuwarden naar Steenwijk is afgereisd deze morgen. En dat eerste is een treffende omschrijving. De death/thrash met flink wat melodie blijkt een perfecte opwarmer voor het zich tersluiks met publiek vullende festivalterrein. Gewapend met zonnebrand, zonnebrillen en vooral goede zin: eindelijk na een gedwongen pauze van twee jaar weer een old school editie van metalklassieker Stonehenge!
Het Friese kwartet gaat al ruim een decennium mee en dat leverde de EP Catatonic (2015) en album Circles of Despair (2019) op. De metal is fris, uptempo met zeker ook de nodige log- en zwaarheid. Frontman Pieter Oevering maant de al aanwezige metalheads richting podium om de sfeer er nog wat meer in te brengen. Wat vliegen luttele twintig minuten speeltijd dan voorbij. Voor we er erg in hebben is het alweer tijd om 180 graden van positie te draaien en de blik te richten op podium Noord.
Putrefied Corpse (Podium Station, Remco)
Klassieke death metal met een zanger die zijn best doet zijn ingewanden tussen de twee afgehakte lijken die links en rechts op het podium staan te deponeren. Björn van Toorn brult, grunt, krijst en gilt en krijgt alle gelegenheid van zijn bandmaten te doen waar hij goed in is en als het moet springt gitarist Arno Ket wel bij met een angstaanjagende schreeuw. Dit is nou typisch zo’n band waarvan de argeloze bezoeker van Steenwijk die per ongeluk de verkeerde afslag neemt zou zeggen ‘Wat er hier nou mooi aan, aan deze muziek… als je het al muziek kunt noemen?’. Nou, ALLES is hier mooi aan en wees gewaarschuwd, argeloze bezoeker: Putrefied Corpse speelt ook nog een nieuw nummer dus we zijn nog niet van deze band af.
Indominus (Podium Noord, Black Swan)
Verder met de eerste internationale gasten op Stonehenge: het uit Noord Ierland afkomstige Indominus. Met hun eerste en tot nog toe enige EP Legion Within (2016) – met toevallig of niet een speelduur van twintig minuten – voldoet het gezelschap precies aan de condities voor een optreden tijdens dit overwegend door death metal gedomineerde festival. Deze heren spelen een overwegend groovend soort metal dat goed in het gehoor ligt door met name de prominent aanwezige, lompe bas. Dit is het type death dat ook prima gedijt op een zonovergoten parkeerplaats. Een kwestie van hoofd en lichaam in meedeinmodus gooien en mee in de duistere flow.
Sodomized Cadaver (Podium Station, Remco)
Ietwat lomp, een beetje zompig, maar tegelijkertijd ook fris klinkend. Sodomized Cadaver brengt het en deze mannen uit Wales weten de volle twintig minuten mijn aandacht te trekken. Zanger/gitarist Ryan Thomas Howes ziet eruit alsof hij zijn ouders nog om toestemming heeft moeten vragen af te reizen naar Nederland, maar maakt een uitstekende indruk: zowel vocaal als muzikaal. Met vaste bandmaat en drummer Gavin Davies weet hij variatie te brengen zonder toe te geven op kracht, want in twintig minuten word je volledig gesloopt door deze deathmetalmachine. Een fijne ontdekking!
Bloodphemy (Podium Noord, Black Swan)
Bloodphemy neemt geen halve maatregelen en pompt het volume op tot standje ‘de versterkers zelf zijn er gedurende het optreden nog niet uit of ze dit geweld aankunnen of niet’. Het is met dank aan deze band dat het publiek plotseling bruut wordt opgeschud uit zijn relaxte meedeinmodus. Revelation, met dat retestrakke intro, helpt hierin ook wel een handje mee. We noteren de eerste circlepit van de dag. De in kazuifel gehulde opperpriester Olivier van der Kruijf moet flink zijn best doen om vocaal boven het muzikale geweld uit te stijgen maar doet dat met een toewijding die een godslasterende leidsman waardig is. Stonehenge is in één klap wakker en hyperalert. We kunnen door!
Helslave (Podium Station, Remco)
Zanger Diego Laino is mij een tikje te vrolijk na alle bruutheid die de vorige bands tentoonspreiden en samen met zijn bandleden doet hij absoluut zijn best maar wil de vonk maar niet overslaan. En dat is toch vreemd, want laatste album From the Sulphur Depths van Helslave is geen kinderachtig deathmetalwerkstukje. Het publiek voor het podium is wél enthousiast en het publiek heeft altijd gelijk. Misschien moet ik gewoon even koffie halen.
Foetal Juice (Podium Noord, Black Swan)
Het is tijd voor perversiteiten en vunzigheid uit het Engelse Manchester door het kwartet Foetal Juice, dat sinds 2005 actief is. ‘A band with a passion for the gory and perverted side of life’, aldus het programmaboekje. En dan kun je als band maar beter man en paard noemen. Grappig contrast: met zijn keurig Britse accent spreekt Derek Carley (ook nog actief in een rits bandjes met al even aansprekende namen als Acral Necrosis, Wolfbastard en Burial) de songtitels überkeurig uit. De vaart zit erin, de band bouwt zijn eigen brutal-deathmetalfeestje op het podium en het publiek laat het zich naar het aanziet graag aanleunen. Niet mijn persoonlijke kopje thee, dit Foetal Juice, maar helemaal prima om getuige te zijn van het feest dat door mijn medemetalheads terplekke uit de grond wordt gestampt.
Abrupt Demise (Podium Station, Remco)
Geef maar weer een draai aam het rad om te kijken op welke deathmetalband het haakje nu blijft hangen… ah, Abrupt Demise! Bandje uit Steenwijk. Zanger annex festivalbaas Rene Brugmans is wel erg prominent hoorbaar maar de man kan brullen dus wat geeft dat. De lokalo’s spelen zich soepel door het materiaal van The Pleasure to Kill and Grind heen. De originaliteitsprijs zien ze aan hun neus voorbijgaan maar daar gaat het ook helemaal niet om. Gewoon effe lekker 25 minuten raggen en weer aan het bier. De death metal glijdt erin als een mes in een warm lijk. Heerlijk.
Disquiet (Podium Noord, Remco)
Disquiet wordt aangekondigd als een vreemde eend in de bijt (melodie! deels cleane zang!) maar doe mij elke festival maar een eend als deze. Want deze band heerst over Podium Noord: de energie spat ervan af en het is een wonder dat de stenen van de parkeerplaats netjes op hun plek blijven liggen. De focus ligt natuurlijk op de laatste plaat Instigate to Annihilate en met een nummer als No Moral Dignity is dat bepaald geen straf. Afsluiter Trenches of Blood is echter afkomstig van debuutplaat Scars of Undying Grief uit 2011 en is met het fijne gitaarspel minstens zo lekker. Zet deze band volgend jaar maar hoger op het programma want deze mannen verdienen meer aandacht.
Jurassic Park (Podium Station), Burial (Podium Noord), Cytotoxin (Podium Station, Remco)
Uw schrijversduo is niet helemaal okselfris vandaag en de fysieke ongemakken beginnen wat op te spelen. Om de rest van de dag vol te kunnen houden begeven we ons direct na het optreden van Disquiet onder de plaatselijke bevolking voor een tochtje naar de drogist. De traditionele metalklanken van Jurassic Park (over een vreemde eend in de bijt gesproken) begeleiden ons richting centrum. We missen het optreden van één van de veertien Burial’s die de metalwereld rijk is (in dit geval de Nederlandse) en keren weer terug als Cytotoxin-zanger Grimo een verkeersbord omhoog houdt. Het ding kondigt een rotonde aan maar is nu handig als teken dat de circle pit moet worden ingezet. Onder aanvoering van ’s mans pig squeals is het geen enkel probleem dit uit te voeren. Fijn om weer onder gelijken te zijn, want het centrum van Steenwijk heeft op zaterdag veel weg van een uitstapje met de bejaardensoos. Dan liever naar Grimo en zijn ongekend vette Duitse accent luisteren die de handen tot ver op het veld de lucht in krijgt. Wat we nog meekrijgen van de technical death metal klinkt goed.
(Burial)
(Cytotoxin)
Bodyfarm (Podium Noord, Black Swan)
Jaja, het is álweer tijd voor… death metal! The Dutch way, deze keer. En dan hebben we het over Bodyfarm, het Amersfoortse orkestje dat old school death metal speelt maar dan wel in een verfrissend jasje. Nummer voor nummer de moeite waard. En omdat er maar weer dertig minuten zijn toebedeeld is het doorbrullen voor Ralph de Boer en de andere musici. En laat dat maniakaal tekeergaan maar aan de beste frontman over. Er is een kleine hommage aan voormalig bandleider Thomas Wouters (1987-2019) en we worden getrakteerd op een nieuw nummer, naast ‘oude hits’ als Slaves of War en het machtige The Dark Age. Dat zorgt voor een flinke circlepit. Ook begint één van de jongste bezoekertjes van dit festival vriendschappelijk een kleine privé circlepit, naar het uitziet met zijn vader. Wat heerlijk ook de nieuwe generatie alweer vertegenwoordigd te zien. Voor we er erg in hebben verkondigt De Boer dat het tijd is om bier te drinken. Er had nog wel eens zoveel speeltijd bij mogen komen, maar ach, Stonehenge is Stonehenge en het moordende tempo waarin er 29 (!) bands voorbij razen zonder letterlijk ook maar één minuut (adem)pauze is nu juist ook de charme van dit inmiddels oudste Nederlandse metalfestival.
Hideous Divinity (Podium Station, Remco)
De prijs voor de band met de fraaiste naam gaat vandaag naar Hideous Divinity, dat Rome heeft achtergelaten voor Steenwijk. In Enrico “H.” Di Lorenzo heeft de band een zanger die uitstraalt niets liever te zijn dan frontman maar het komt toch wat gekunsteld over. Dat geldt ook voor zijn zangkwaliteiten overigens. Volgens de overlevering speelt Hideous Divinity technical brutal death metal, maar met slechts één gitarist is het niet echt technical. Ook niet erg brutal overigens. Gewoon redelijk doorsnee death metal dus die op de eerste rijden voor het podium nog wel op een enthousiast onthaal kan rekenen, maar verderop al weinig indruk maakt. Toch groeien de Italianen in de set en laat ook “H.” horen wel degelijk te kunnen zingen. Sluiten we toch nog positief af.
Gutalax (Podium Noord, Black Swan)
Als je plotseling vanuit je ooghoeken mannen in witte pakken voorbij ziet komen met een wc borstel in de hand dan weet je dat het niet de schoonmakers zijn, maar dat Gutalax op het programma staat. En jawel. Er worden driftig allerhande opblaasbare voorwerpen tevoorschijn getoverd en geprepareerd, wc rollen komen overal en nergens vandaan, confetti blijkt ineens in kilo’s voorradig. Voor uw anonieme scribent blijft het een eigenaardige combinatie, metal en feestartikelen, maar ieder z’n meug. En het publiek heeft er duidelijk veel zin in, zoveel is duidelijk. De handjes worden vast warmgespeeld met het hooghouden van strandballen en de strategisch beste plekken voor het podium worden uitgezocht.
En dan stormen de Tsjechen de bühne op en barst er een viering los die zijn weerga niet kent. Alsof er meer dan twee jaar opgekropte coronasores in één keer ontladen moet worden. ‘This was a new song, but you won’t recognize it because it sounds the same as the old one. And we don’t care!’, vat Maty de aantrekkingskracht van Gutalax treffend samen. De uiterst vriendelijke en aimabele frontman met zijn gekke, soms bijna aandoenlijke dansjes die met gemak eenieder om de vinger windt. Ook de overige bandleden glimlachen vrijwel het gehele optreden van oor tot oor. Het is lastig niet tóch een beetje aangestoken te worden met het Gutalax-virus op deze manier. Er blijken nog vijf minuten te resteren ‘so we can do another 22 songs!’ Het publiek zou ervoor tekenen. ‘The last song is always the last chance for a last dance.’ Het zijn deze intermezzo’s die je tussen de ultrakorte nummers onwillekeurig doen glimlachen.
Consolation (Podium Station, Remco)
De eerste wet in metal: als een band stopt hoef je alleen maar te wachten totdat ze de instrumenten weer oppakken en verdergaan. Gaf Stonehenge de laatste keer de herrijzenis van Nembrionic, nu is het de beurt aan de ‘bloedbroeders’ van Consolation. En dus staan daar 24 jaar na het laatste wapenfeit de mannen uit de Zaanstreek weer. De kwestie over wie de vocalen voor zijn rekening gaat nemen (Manoloxx die in 1995 Brave Melvin From the Southern Point inzong of Arjan van Exter die dat drie jaar later voor een deel deed op Stahlplaat) is eenvoudig opgelost: allebei. En dus staat iedereen er weer: de koppies wat kaler, de buikjes wat voller maar ouderwets beuken verleer je niet. Godmode komt langs en zelfs Victimizing van de demo uit 1991. Vadertje Tijd is genadig geweest voor de strotten van de heren zangers, want ze klinken uitstekend, iets dat ook gezegd moet worden van het gitaarspel van Dennis Jak. Met Killjoy en The Darkest Black is het dus gewoon weer een half uur feest.
“Veel bands klagen dat de speeltijd van een half uur veel te kort is. Voor ons niet, wij moeten er echt aan trekken”, deelt Van Exter droog mee. Aan de felheid waarmee wordt gespeeld is daar echter niets van te zien. Ik ben benieuwd welke reünieband Stonehenge volgend jaar uit de hoed tovert. Heeft iemand toevallig het nummer van Gorefest?
Cryptosis (Podium Noord, Black Swan)
Cryptosis is toch wel een beetje de held van Stonehenge dit jaar. De avond tevoren om tien uur zijn ze gebeld met de vraag om in te vallen voor het Zweedse Lik. En ze staan er gewoon, in volle glorie en met een bak energie ondanks de brandende middagzon. Dat wordt gewaardeerd, zo blijkt aan de reacties van het publiek te zien. De technische thrash met een futuristisch-experimenteel tintje is wel even iets anders dan het deathmetalgeweld dat vandaag de klok slaat en dat is meer dan prima voor de afwisseling.
Severe Torture (Podium Stadion, Remco)
Eentje in de categorie ‘Verdomd, die hebben we ook nog!’: Severe Torture uit Noord-Brabant. En kijk eens aan, onlangs is er nog een EP verschenen ook, meer dan tien jaar na het laatste materiaal. We hebben vandaag nog geen death metal gehoord Wederom een band uit het genre der death metal maar natuurlijk wel een die je om een boodschap kan sturen. Drummer Seth van der Loo is er niet meer bij maar zijn vervanger Damiën Kerpentier heeft geen enkele moeite zijn slaginstrument te geselen. Met de heren voor hem zit het ook wel snor en dus luisteren we lekker weg met Feces for Jesus. Het wordt een heerlijk lesje death metal. Het klopt aan alle kanten wat Severe Torture hier bij het vallen van de avond doet en dus is het genieten. Met het uitstekende Hands and Head Not Found van de nieuwe EP blikken we ook alvast de toekomst van de band in.
Sinister (Podium Noord, Black Swan)
Sinister! Dat is weer even geleden zeg dat ik deze oude vedette live aan het werk zag! Ik maakte kennis met deze band in de korte periode dat Rachel Heyzer de troepen aanvoerde. Nog niet eerder had ik (bewust) een dame horen grunten. Dit heeft er mede voor gezorgd dat album Creative Killings de nodige rondjes in mijn cd-speler heeft gedraaid. Van die line-up staat vandaag, negen langspelers dan dit bewuste album verder, alleen Aad Kloosterwaard nog op het podium. Hijzelf en de muzikanten moeten er even inkomen deze keer. Het duurt een valse start en nog een paar nummers voordat de motor een beetje stationair wil lopen, zeg maar. Gestaag komt de band erin en dan kunnen we genieten van nummers als Neurophobic, The Masquerade of an Angel en The Carnage Ending. De rookmachines draaien op volle toeren. Ja, dit is waar Sinister goed in is, het betere beukwerk en nog net geen nekblessure oplopen tijdens het headbangen.
Benighted (Podium Station, Remco)
De mannen van Benighted zijn niet vanuit Saint-Étienne vertrokken om het nu rustig aan te doen. De band vliegt erop en zanger Julien Truchan pigsquealt en gromt zich door de set heen. Er gaat een enorme dreiging uit van Benighted. Het gevoel bekruipt je dat een aan de band gelieerde krankzinnige je ieder moment van achteren kan bespringen om je de strot door te snijden. En als dat niet gebeurt dreigen de mannen op het podium je wel aan gort te spelen want er staat geen maat op deze maar doordenderende band. Truchan stuitert als een ontsnapte gorilla over het podium en kondigt veel te snel alweer het laatste nummer aan. Let the Blood Spill Between My Broken Teeth is een beest van een track: het levert Benighted een even luid als welverdiend applaus op.
Beheaded (Podium Noord, Black Swan)
Beheaded uit Malta is een goede bekende van Stonehenge. Zijn er nog meer smaken death metal? Jazeker, dit gezelschap brengt ons death met een Mediterraans tintje. Frontman Calleja kan headbangen als een tornado, onderwijl zijn ruwe grauwels uitspittend. Ook is hij niet vies van een lange uithaal hier en daar. Best fascinerend om aan te horen en aan te zien. Dat geldt ook voor de rest van de muzikanten die deel uitmaken van het gezelschap. Dit is inderdaad een typische Stonehenge-band, die prima in het programma past met net weer nét een andere muzikale schakering om de broodnodige variatie erin te houden. De band kent het Stonehenge-recept en is zich er bewust van de beperkte speeltijd. Het tempo wordt dan ook hoog gehouden. De focus ligt op de muziek, het murw slaan en opporren van het publiek waar de Maltezers zeer zeker in slagen.
Malevolent Creation (Podium Station, Remco)
Sinds wanneer is Malevolent Creation gereduceerd tot trio en sinds wanneer is dat zonder Phil Fasciana? Wel, sinds de bandleider nog herstellende is van het slachtoffer zijn van een auto-ongeluk en van de dokter niet mocht op tour. En dus staan er drie groentjes op het podium die gezamenlijk minder jaren onderdeel zijn geweest van de deathmetalband dan hun achtergebleven voorman in zijn eentje. Maar ach, wie maalt daar om? Het is nog steeds prima weer, de tosti smaakt uitstekend en er wordt death metal gespeeld op het podium. Kan het nog beter?
Nou, eigenlijk wel. Er is namelijk al veel beter langs geweest dan wat er nu te zien is: een wat voorspelbaar optreden van een niet bijster bevlogen band. Nou maakt Malevolent Creation vooral midtempo death maar toch, ik moet hier erg mijn best voor doen. Of komt het omdat ik inmiddels de tel ben kwijtgeraakt wat bands betreft? Mijn interesse wordt pas weer gewekt als het gas erop gaat maar ook dan blijft er weinig hangen van dit optreden. Snel door naar…
Misery Index (Podium Noord, Black Swan)
Misery Index is neergestreken in Steenwijk vanuit Baltimore, Maryland in de Verenigde Staten. Dat lijkt wat off-route, maar toevallig is de band net begonnen aan een Europese tour met onder andere Suffocation. Stonehenge is de eerste stop voor de Amerikanen. Tijd om te ontladen! En dat doen ze. Met nummers als The Carrion Call en Rites of Cruelty zetten ze Stationsplein 1 in lichterlaaie. De death metal met grindcore-injectie slaat de zweep er nog maar eens flink overheen deze avond, want we moeten immers nog even door tot aan de eindstreep. Met Misery Index en straks nog Suffocation gaat dat helemaal goedkomen.
Vader (Podium Station, Black Swan)
Ook weer van de partij op Stonehenge: die taaie Piotr Pawel Wiwczarek, ofwel Peter, met zijn onvermoeibare Vader. Deze geoliede machine, zonder dat zij overigens te betrappen is op routineus te werk gaan, is ook post-pandemisch opnieuw alomtegenwoordig. Zelfs tussen de lockdowns door wist de band namelijk op pad te gaan zoals in het najaar van 2020 om onder andere in Amersfoort, zij het in aangepaste vorm, hun oerdegelijke deathtrash aan de man te brengen. Broodnodig ook, voor beide partijen welteverstaan. Vanavond hoeft het publiek niet plaats te nemen aan een tafeltjes met geplaceerde stoelen op anderhalve meter afstand, maar mag naar goede gewoonte de beuk erin. Dat lukt niet meteen want er zijn wat opstartproblemen, te wijten aan hortende en stotende techniek. Vervelend, met name voor de band. Maar de frontman weet hiermee om te gaan als een pro. ‘Let’s start again!’, luidt zijn devies en aldus geschiedt. En dan is het simpelweg genieten van al het goeds dat Vader te bieden heeft zoals Triumph of Death en natuurlijk werk van het meest recente Vader-album Solitude in Madness. Peter klinkt oprecht verbaasd als hij bemerkt dat de speeltijd er alweer bijna op zit. ‘For the last one spread our wings wide!’, galmt onze oude vriend. En met Wings en natuurlijk niet te vergeten de Imperial March als welbekend outro komt er een einde aan weer een prima performance van de Polen.
Suffocation (Podium Noord, Remco)
Het Amerikaanse deathmetalinstituut Suffocation komt ook even een lesje geven. Het is te hopen dat de heren van Malevolent Creation nog present zijn: misschien steken ze er nog iets van op. Dit is namelijk pure klasse. Suffocation hakt zich werkelijk geweldig door de set heen met de uitstekende zanger Ricky Myers en de onvermijdelijke gitarist Terrance Hobbs voorop. Het is een lust voor het oor wat de band hier laat zien. Ja, Suffocation heeft het tijdstip mee: het is donker, het veld is klaar voor de grote namen maar het is simpelweg ook een klasseband. Luister alleen maar naar Clarity Through Deprivation. Niet alleen het oor krijgt wat, het oog ook. Myers steekt namelijk een kop boven zijn kompanen uit en oogt wat slungelig. Alsof Roald Dahl’s Grote Vriendelijke Reus opeens deathmetalzanger is geworden. Funeral Inception is heerlijk verwoestend, Infecting the Crypts is een heerlijke afsluiter. Goed voor de nekspieren, dit Suffocation.
Marduk (Podium Station, Remco)
Gezien de shirtjes lijken de meeste bezoekers vandaag Marduk als hoogtepunt in te schatten en dat is natuurlijk volkomen terecht. De Zweedse blackmetalmachine wordt als eerste band vandaag niet aangekondigd. Logisch, want dat gedoe doe je niet bij een roedel wolven. Werwolf opent de set en met The Hangman of Prague komt er al snel een relatief oudje voorbij. Helaas is het voor de tweepersoons Zware Metalen-equipe tijd om het voor gezien te houden. Door technische problemen bij Vader is het programma uitgelopen, maar vooral de trein is onverbiddelijk. De Nederlandse Spoorwegen heeft het reisschema weer eens in de wat geschopt dus de laatste trein is geen optie. Wachtend op het station voor de voorlaatste weerklinkt Marduk nog even luid, duidelijk en heersend. Als Samael zich als afsluiter op Podium Noord meldt, is de trein al nabij Zwolle. Maar nog lang niet in de buurt van huis.
Datum en locatie
30 augustus 2022, Steenwijk
Foto's:
Link: