Aan de voet van de Leeuwarder Oldehoofsterkerk, prachtig in al zijn lelijkheid, vond in het tweede weekend van juni eindelijk weer metalfestival Into the Grave plaats. En dus sjokten duizenden in het zwart gekleedde liefhebbers der zware metalen zich naar het kerkhof aan de rand van het centrum, tot schrik van het winkelend publiek. Namens Zware Metalen sjokten René de Jonge, Cor Vos en Remco Faasen mee als schrijver. Op zaterdag sloot Marko Bok zich aan. Christel Janssen was present voor de foto’s. Dag 3: Into the Grave dag 3: dringen bij de merch, plaggen uit de grond, Death-klassiekers en een zieke drummer.
Lees ook het verslag van dag 1: Friezen binne frij, een Graceless Groupie, Kleine Dennis en de chirurgische precisie van Carcass.
Lees ook het verslag van dag 2: zingende dwergen, Golden Earring, tyfusharde death metal en het feestje van een gimmick band.
Space Chaser (Mainstage, René)
Sinds het Duitse Space Chacer een split opnam met Distillator (inmiddels omgedoopt tot Cryptosis) probeer ik de band een beetje muzikaal te volgen. Ik was dan ook verheugd dat de heren deze zondag mocht openen om mijn oordeel te vellen. Op papier ligt de crossoverthrash van de uit Berlijn afkomstige band namelijk wel in mijn straatje, maar helemaal overtuigd had de band mij nog niet. Welnu, ik kan vertellen dat Space Chaser niet alleen mij heeft weten te overtuigen. Na het optreden was het dringen geblazen bij de merchandisestand. De shirts en albums vlogen als koude biertjes over de toonbank. De band speelt vol overtuiging en weet het publiek goed mee te krijgen. Zanger Siegfried Rudzynski ziet eruit als een goedkope versie van Glenn Danzig met de stem van een oudere Bruce Dickinson, maar straalt duidelijk uit dat hij er zin in heeft en dat merk je aan alles. Met een goed afgesteld geluid en een scala aan pakkende nummers heeft Space Chaser menig toeschouwer weten te overtuigen.
Urne (Reaper Stage, Remco)
Sludge met een hardcore ondertoontje: welkom bij Urne. Dat hardcoredeel uit zich vooral in hier en daar het gas erop gooien en de schreeuwerige vocalen. Vocalist/bassist Joe Nally babbelt veel tussen de nummers door en heeft complimenten voor het publiek, de organisatie, de vrijwilligers, de wereld in het algemeen, de vogels, de bloemen en verder iedereen die zich aangesproken voelt. Sympathiek, maar we zijn hier toch echt voor de muziek. En die wil me toch maar niet echt pakken. Het probleem zit ‘m toch wel in het verschil tussen muziek en vocalen: het past gewoon niet zo goed bij elkaar. Iemand moet de dag openen en vandaag is het Urne op de Reaper Stage. Aan de inzet van de band ligt het niet, maar het is toch allemaal iets teveel het ene oor in en het andere oor uit.
Evil Invaders (Mainstage, René)
De Vlamingen van Evil Invaders zijn voor mij geen onbekenden. Sterker nog, de eerste keer dat ik de band zag optreden was ook in Leeuwarden. Neushoorn om precies te zijn, slechts een paar honderd meter hier vandaan. Grootste verschil met de voorgaande keren is dat de band nu met Shattering Reflection meer dan ooit een afwisselend album heeft afgeleverd. Waar ik Evil Invaders de vorige keren zag optreden, was het vooral vol gas gaan,maar nu heeft de band dankzij nummers als Die For Me en vooral In Deepest Black de mogelijkheid om wat meer variatie in de set aan te brengen. Ook Hissing In Crescendo en Sledgehammer Justice van het laatste album zijn fijne toevoegingen aan de live set van de Belgen. Evil Invaders blijft mij in positieve zin verbazen door bij elk optreden weer verder te groeien. Hulde!
Ad Infinitum (Reaper Stage, Remco)
Zolang niemand mij een hele flinke zak geld geeft met de mededeling: ‘Hier, stel zelf maar de line-up van Remco Faasen’s Open Air Festival samen. Veel plezier’, bestaat het perfecte festival niet. En dan is het soms schipperen als je zoals Zware Metalen alle bands op een festival wilt verslaan. Dan is het soms een gevalletje ‘take one for the team’. Ad Infinitum is vandaag mijn take one for the team. Symfonische metal. Met een zangeres. Moet ik nog meer uitleggen? Nee, inderdaad.
De muziek van deze Zwitsere band staat volledig in het teken van Melissa Bonny, die het ooit begon als soloproject. Ze zingt prima en gooit er op veel te spaarzame momenten een grunt in. Op het podium voelt ze zich overduidelijk thuis: haar glimlach verdwijnt nimmer. De nummers lijken evenwel wat veel op elkaar, maar dat kan ook gewoon met het genre te maken hebben. Laten we zeggen dat het live-debuut van Ad Infinitum in Nederland vooral leuk is voor Ad Infinitum zelf en een aantal toekijkers, maar verder hoeven we hier niet teveel woorden aan vuil te maken. Oh ja, als u van dit genre houdt, geef deze band dan eens een kans. Als u dat niet doet, is er ook geen man overboord en zijn er vast betere gezelschappen te vinden.
High on Fire (Mainstage, René)
High On Fire… Ik had enkele nummers van het laatste album Electric Messiah beluisterd en was wel nieuwsgierig naar deze band. De aankondiging riep nog dat we een levende legende aan het werk zouden zien in de vorm van gitarist Matt Pike. Ik was er helemaal klaar voor en toen… toen ging High On Fire spelen. Godskolere, wat een slaapverwekkende bedoeling zeg. De combinatie van distortie en de gruntzang van Pike zorgt bij mij voor een eentonige muur van geluid waar niet doorheen te komen is terwijl het ook niet tot mij doordringt. Na enkele nummers houd ik het dan ook voor gezien om ergens wat te eten te kunnen scoren.
Carnation (Reaper Stage, Remco)
Carnation. Of: een stel gewone Vlaamse jongens met een zanger die vlak voordat hij het podium opgaat nog even snel in een bad met bloed duikt. Subtiliteit verdween mee in het afvoerputje want met deze jongens is het old school beuken geblazen. Iron Discipline, Necromancer, Napalm Ascension… noem ze allemaal maar op: de ene nekbreker is nog lekkerder dan de andere haaizwaaier. Zanger Simon Duson voert de troepen met verve aan en dicteert de Reaper Stage. Hij vraagt om een pit? Hij krijgt een pit. Gelukkig nodigt de muziek van de band daar absoluut toe uit. Het is rücksichtsloos rammen met af en toe een lekkere solo van Bert Vervoort en fenomenaal drumwerk van Vincent Verstrepen. Sepulcher of Alteration speelt de plaggen uit de grond: Carnation zorgt letterlijk voor bloed, zweet en tranen. Met Stench of Death krijgen we nog een nieuw nummer voorgeschoteld ook, die gelukkig geen grote koerswijziging vergeleken met het oude materiaal verraadt.
Orden Ogan (Mainstage, René)
Aangezien collega Bart er niet is in Leeuwarden, moest iemand anders Orden Ogan maar verslaan en die eer kwam mij dus toe. Met lage verwachtingen zocht ik een plekje tussen het publiek om mij te laten verrassen door wat er komen gaat. Ik moet zeggen dat van alle powermetal die ik dit weekend voorbij heb horen komen, dit verreweg niet het meest erge is. Niks geen dwergen, piraten of eenhoorns, gewoon vijf gasten met lange haren die muziek maken. Niks geen synthesizers, maar gewoon drums, bas en gitaren. Het houdt het een beetje simpel en de focus ligt dus op de muziek en hoewel dit niet te boek zal staan als het meest memorabele optreden van dit weekend, valt de band mij niet tegen. Goed geluid, lekker zonnetje en een lekker biertje in de hand. Ja hoor, de muziek van Orden Ogan is goed te doen op deze manier.
Gatecreeper (Reaper Stage, Remco)
Een productief bedrijfje, dat Gatecreeper: bijna ieder jaar sinds 2014 is er een release uitgebracht die geen van allen mijn oor nog hadden bereikt. Maar daar gaat verandering in komen want die dikke death metal met een hardcorelaagje bevalt uitstekend. Het is allemaal lekker laag gestemd zodat de muziek in golven op je middenrif beukt. Chase H. Mason gromt en bromt en grunt erop los, gitarist Eric Wagner wil alleen maar circle pits zien en tweede gitarist Israel Garza en bassist Sean Mears houden nauwelijks op met hun pogingen hun hoofd van hun romp te scheiden. En ondertussen zit er wel een hele lekkere groove in de muziek van deze Amerikanen.
Carnation speelde eerder de plaggen uit de grond hier bij de Reaper Stage, Gatecreeper begint aan de bodemlaag eronder. Zet deze band drie uur op een podium en we duiken op in de buurt van Nieuw-Zeeland. Mason is voorzien van zo’n typisch Amerikaanse grunt en daagt zijn pornosnor met trots. Loeistrak en loodzwaar geeft de band hier een indrukwekkend visitekaartje af. Als een doordenderende hogesnelheidstrein gaat het door, de tussenliggende stationnetjes als onbeholpen toeschouwers achterlatend. Gatecreeper: wij gaan nog veel van elkaar zien en horen, ik iets meer van jullie dan jullie van mij. Dat dan weer wel.
Death to All (Mainstage, Cor)
Vandaag is uw trouwe redacteur beter voorbereidt op de weersomstandigheden en gaan we met pet, sjaal en longsleeve bijtijds op weg naar de Mainstage na een indrukwekkende show van Gatecreeper op de Reaper Stage. Want ja ja, eindelijk is het zover en is de Death-tributeband (?), genaamd Death to All in Nederland om ons allen te trakteren op diverse nummers van Death uit de gehele catalogus en uiteraard ter ere van de reeds overleden Chuck Schuldiner. Het is zes jaar geleden dat de formatie van vandaag (Gene Hoglan op drums, Steve DiGiorgio op bas, Bobby Koelbe op gitaar en Max Phelps op gitaar en zang) met elkaar hebben gespeeld en Into The Grave kan hier de vruchten van plukken, want de mannen hebben er megaveel zin in!
Startend met het machtige Overactive Imagination blijkt dat het geluid echt ontzettend goed is afgemixt. Wat een genot om deze toch wel legendarische deathmetalmuziek live te mogen horen met zulk goed geluid (bandleden, als jullie dit lezen, nooit meer die geluidsman laten gaan!). Een diverse set wordt het zeker, als bijna elk album wordt aangedaan, maar extra bijzonder is dat Perennial Quest voor de allereerste keer in de hele geschiedenis van Death live wordt gespeeld hier op het plein in Leeuwarden. Dat dit halverwege het nummer bij een overgang niet helemaal goed gaat, is dan ook al gauw vergeven, want de metalheads op het plein gaan he-le-maal los. Jong en oud staan met volle teugen te genieten en uit volle borst mee te zingen. De beste man achter mij geniet van zijn sigaar en besluit dit met mij te delen door de rook naar mij toe te blazen en te assen in mijn capouchon (beetje jammer, volgende keer graag niet meer doen), maar ik verkeer in een soort roes. Eindelijk mag deze fanboy deze geweldige muziek live beleven (hetzij zonder Chuck) en het had niet beter kunnen wezen.
Red Fang (Reaper Stage, Cor)
Ietwat laat aangekomen bij de Reaper Stage (want ik stond nog na te genieten van een geweldig optreden van Death to All), kom ik hier verslag leggen van Red Fang. Geen flauw idee wat ik kan verwachten, want ik ben heel niet bekend met de muziek. Wat volgt is een mix van Amerikaanse stoner rock en sludge metal met een rauw randje dat eigenlijk best wel aangenaam klinkt. Het publiek denkt volgens mij hetzelfde en menig bekers met drank vliegen door de lucht. Dansen, springen, hossen en zuipen. Missie geslaagd.
Emperor (Mainstage, Cor)
Uit betrouwbare bronnen vernam ik eerder op de dag dat drummer Trym zich hartstikke ziek voelt en het is al de hele dag duimen of Emperor nog wel kan spelen met de Noor achter het drumstel. Voor anderhalf uur mogen deze blackmetalgeweldenaars uit Noorwegen het toch al epische festival afsluiten en dat is een beste kluif als je niet lekker bent. Gelukkig voor ons allen gaat het optreden door en opent het machtige Emperor met het net zo geweldige In the Wordless Chamber. Mega strak, snel, bruut en vol overtuiging wordt het één na het ander hoogtepunt van de discografie gespeeld en is het echt wel duidelijk dat we hier met doorgewinterde soldaten te maken hebben. Ziek of niet, gaan met die banaan!
Thus Spake the Nightspirit en The Loss and Curse of Reverence mogen vanavond uiteraard niet ontbreken, maar ook Ensorcelled by Khaos, Curse You All Men!, I Am the Black Wizards en Inno A Satana komen voorbij. De verrassing voor mij was toch wel dat The Majesty of the Nightsky en Cosmic Keys to My Creations & Times werden gespeeld. Naar mijn idee worden deze twee nummers niet vaak live uitgevoerd en het is geweldig om deze hier in Leeuwarden te mogen beleven. Het plein staat propvol en iedereen geniet in volle teugen van deze toch wel zeer bijzondere show. Helaas is het om tien over half elf dan toch echt afgelopen, twintig minuten eerder dan de afgesproken eindtijd. Drummer Trym lijkt te signaleren dat hij echt niet meer verder kan en Ihsahn neemt daarmee het besluit om eerder te stoppen. Helaas voor ons, maar alle hulde aan Trym, hoor! Geef de beste man een fruitmand en een dikke, vette beterschapsknuffel, want wat hij hier even doet (zeventig minuten lang een brute setlist van de hardere Emperor-tracks wegtikken), terwijl hij zo ziek is, daar kan je niets anders dan de meest diepe respect en ontzag voor hebben.
En daarmee komt een mooi driedaags festival op het plein aan de voet van de Oldehoofsterkerk te Leeuwarden aan een einde. We hebben genoten, gelachen, geheadbangt, bier gezopen, gefeest en vooral heel veel metal gezien en gehoord. Ik dank u zeer en volgend jaar weer? Dan proosten we er weer eentje.
Lees ook het verslag van dag 1: Friezen binne frij, een Graceless Groupie, Kleine Dennis en de chirurgische precisie van Carcass.
Lees ook het verslag van dag 2: zingende dwergen, Golden Earring, tyfusharde death metal en het feestje van een gimmick band.
Datum en locatie
12 juni 2022, Oldehoofsterkerkhof, Leeuwarden
Foto's:
Christel Janssen (Christel Janssen Photography)
Link: