Urza / Calliophis – Dawn Of A Lifeless Age

Een tweetal Duitse bands die de handen ineen slaan om zo samen een split aan de man te brengen. Zowel Urza als Calliophis begeven zich op muzikaal gebied in het deathdoomgenre. Urza weet hier dan aan zijn death ook nog wat funeral toe te voegen. Calliophis is wellicht de meest traditionele van dit tweetal bands, al zegt dit in essentie helemaal niets over de kwaliteit of inhoud van het gebodene.

Vreemd genoeg hebben we zowel het debuut The Omnipresence of Loss van Urza en de eerste drie albums van Calliophis gemist. Dit Dawn Of A Lifeless Age is dus de eerste kennismaking op Zware Metalen, iets waar een split zich goed voor weet te lenen. Per saldo krijgen de Duitsers van Urza net een paar speelminuten meer, maar beiden bands brengen een tweetal nummers ten gehore. De totale speelduur bedraagt dan een dikke drie kwartier, wat dan weer deels inherent is aan de aard van de genres een daarbij behorende uitgesponnen nummers.

Urza start de horror met Maunder Minimum. Drumaanslagen met behoorlijk wat galm en een niet al te gepolijste geluidsoverdracht, doch prima waarneembaar, in het bijzonder met een kwalitatief goede hoofdtelefoon. Dit is dan naar mijn mening ook muziek die het best geïsoleerd tot zijn recht komt. Sluit u zelf op, of kruip onder de dekens. “Mag het licht uit”, alleen dan net even iets anders, dan de bedoeling was in de gelijknamige song van De Dijk. Er is geen sprake van erotiek hier, wel esoterie, funeral en bedwelmende leadpartijen. Een zware grunt gaat bijna op declamerende wijze van start, waarna er ook nog even ruimte is voor een wat viezere doodskrijs. En ondanks het feit dat de Urza en Calliophis-bandbezetting een tweetal Thomassen laat zien, gaat het hier toch echt niet op hetzelfde heerschap. Urza is duidelijk wat meer death metal georiënteerd, waarbij de extreme funeralpassage met onder andere zuivere gezangen voor de rustige(re), doch zware afwisseling zorgt, best hoorbaar gedurende het tweede nummer Through Ages Of Colossal Embitterment. Toch zeker wel indrukwekkend, ik zou er in ieder geval graag meer van willen horen in de toekomst, al zou de geluidsoverdracht naar mijn smaak wel iets directer mogen. Nu zweeft er, inherent aan de hoeveelheid galm, soms nog wel eens wat door het luchtledige, waardoor je als luisteraar niet altijd even betrokken bent bij deze ervaring. Het is slechts een klein kritiek punt, want ik besef mij terdege dat deze afstelling ook wel de nodige sfeer toevoegt aan het tweetal nummers.

 Calliophis raakt dan net weer even een iets andere snaar met het elf minuten durende Trepak. Een hele sfeervolle – wat intrinsieke opening – start dit nummer op met smaakvol rustig drumspel en melancholische gitaarklanken. Het is wachten op de snerpende gitaarklanken en de zware, haast verstaanbare grunt. De heren pakken mij bij het nekvel en sleuren mij dan ook onverhoeds de diepte in. De tweede scherpere krijsvocaal werkt daarbij nog eens extra sfeer verhogend. En ondanks dat deze band meer traditionele deathdoom speelt in vergelijk met de landgenoten is er veel ruimte om eens terug te schakelen of op een andere wijze effecten toe te voegen. De laatste minuten zijn dan met name noemenswaardig door de mooie tremolo en de aparte vocale toevoegingen. Eindigen doet de band deze split met het weinig hoopvolle Endure Your Depression. Schijnbaar moet alles naar de klote, de overgang van het vorige naar dit nummer is haast naadloos, wat dan ook zorgt voor een soort van vacuüm. Heel fijn! De track zelf is dan ontzettend basgedreven, wat opzwepend in de beginfase en zoals verwacht tegelijkertijd op een vreemde manier neerslachtig. De fantastische lead geeft het nummer dan ook de nodige emotieve beroering. Het sleept en het sloopt langzaam, maar zeker verder en verder, tot een moment waarop de band bijna in totale stilstand (ver)valt. Na een enkele minuut, die eindeloos lijkt de duren, laat de vocalist een keeleruptie ontsnappen en is het ploeteren en happen naar zuurstof. Na de vijfde minuut lijken alle elementen samen te vallen en klinkt het nummer dan nog eens een pak zwaarder, vooral door die heerlijk gonzende baslijn. Schijnbaar weten deze heren exact wanneer en op welke momenten er één en ander ingezet moet worden om het maximale uit een nummer te halen. Het geweldige gevoel voor melodie zo tijdens de laatste minuten van het nummer wekt bij mij een enorme lading kippenvel op. Teken ik nog even op dat de vocalen echt iets aparts zijn qua klank en intonatie, perfect passend binnen het geheel.

Onder de streep hebben de Duitsers het beste van zichzelf laten horen op deze split en ben ik op basis van Dawn Of A Lifeless Age om totaal verschillende redenen benieuwd geworden naar het andere – en hopelijk toekomstige – werk van deze heren. Ik prefereer daarbij de nummers van Calliophis, al heeft Urza ook mijn volledige aandacht weten te vangen met de twee eerste nummers. Dit is bepaald geen kinderachtig (luister)materiaal!

Label:

Meuse Music Records / Aesthetic Death, 2024

Tracklisting:

1. Urza – Maunder Minimum
2. Urza – Through Ages Of Colossal Embitterment
3. Calliophis– Trepak
4. Calliophis – Endure Your Depression

Line-up:

Urza

• Thomas – Vocalen
• Hannes – Drums
• Marc – Bas
• Stefan – Gitaren, vocalen
• Olli – Gitaren

Calliophis

• Thomas – Vocalen
• Florian – Drums
• Andreas – Bas
• Matthias – Gitaren

Links:

• Urza
• Calliophis
• Meuse Music
• Aesthetic Death