Pestilential Shadows – Devil’s Hammer

Geschreven door op 13-06-2024 om 22:47.

Waar blijft de tijd toch? Het Australische Pestilential Shadows is toe aan zijn zevende album. Zoals onder andere collega redacteur heer Alfvoet al beschreef is er heel wat kruisbestuiving gaande in de blackscene van de Aussies. Zo weten wij dat Nazxul, Austere en Germ niet in absolute zin op elkaar lijken qua uitvoering, maar dat er door de jaren heen wel wat overdracht is geweest tussen de leden van de ene en de andere band. Laat ik voorop stellen dat er voor mij persoonlijk niets boven Nazxul gaat als we het hebben over waanzinnige sterke black uit het land van de kangoeroes. Al kon ik met diens laatste plaat Irkalla maar weinig beginnen. Iconoclast is voor mij daarentegen verplichte kost, wanneer u zich eens tegoed wil doen aan razende black. Maar goed, ik dwaal wat af van de essentie, een duivelse hamer dus in dit geval. Eerder verschenen de volgende recensies op Zware Metalen over het plaatwerk van Pestilential Shadows: In Memoriam, III Omen, Depths, Ephemeral en Revenant. Het is even de vraag waar dit Devil’s Hammer ons gaat brengen, horen we vooral een stuk onversneden agressie of toch ook wel wat meer melancholische uitspattingen?

Ik concludeer alvast na de eerste luisterbeurten dat er voor beide muzikale uitingen ruimte is gemaakt. Soms is de band buitengewoon onstuimig en gaat het voornamelijk om een behoorlijke hoeveelheid riff- en drumgeweld, eigenlijk al direct bij aanvang van titelnummer en opener Devil’s Hammer. De vocalen moet u daar niet bij onderschatten, de harde, verdorven krijsen gaan door merg en been. Melancholie horen we toch vooral terug wanneer de viezeriken even wat gas terug nemen tijdens Bitter Cross of bijvoorbeeld aan het einde van Goddess of Winter.

 
Jackal laat een wat nieuwer licht over de muziek van de band schijnen. Drums met een punk ritme en bijbehorende vocale attitude zijn nu niet direct iets wat ik met deze band associeer, maar ik verklap u bij deze alvast dat het past als een leren jas met de juiste snit. Na de opening klinkt het allemaal heel bevlogen en tegelijkertijd authentiek. Net als op de andere platen horen we nu ook weer die kruisbestuiving terug tussen Zweedse meloblack en de Amerikaanse scene, maar mogen we dit ook gewoon Australische black noemen inmiddels? Eigenlijk maakt het natuurlijk geen ene reet uit, want Pestilential Shadows is inmiddels wel een naam van betekenis voor al wie de band kent. En dit Devil’s Hammer is ongetwijfeld een fijne kennismaking voor de ‘groen-als-gras-fans’ die nog onbevlekt zijn op het gebied van obscure black. Ik zou zeggen, luister hier vooral eens naar het toegevoegde vlammende en getergde Armour Satanised. Een heerlijk nummer met een snelle opening en een wat Mardukiaanse sfeer door de continu aanhoudende blasts en neerwaartse spiraalriffs. Shards of Dusk is als afsluiter in de opbouw heel kil en dramatisch vormgegeven, om na een kleine drie minuten ruimte te maken voor een atmosferische tussenpassage. Het is wachten op de getergde schreeuw en het opvoeren van het tempo, zo net na de vierde minuut ontsteken de bandleden opnieuw het onheilige vuur om te marcheren en te blasten. Wat een geweldige manier om dit bepaald niet misselijke album passend af te sluiten!

Score:

90/100

Label:

Northern Silence Productions , 2024

Tracklisting:

1. Devil’s Hammer
2. Bitter Cross
3. Despot of Cathartic Vigor
4. Tears of the Scythe
5. Scaphism
6. Jackal
7. Armour Satanised
8. Goddess of Winter
9. Shards of Dusk

Line-up:

  • Balam – Gitaren, bas, vocalen
  • Basilysk – Drums
  • Krvna Vatra – Gitaren
  • Mourn – Gitaren

Links: