Regelmatig trilt het Haarlemse Patronaat op zijn grondvesten. Het programma van deze muziektempel leest als een seismografische kaart: overwegend zware bevingen met hier en daar een flinke aardverschuiving. Zware Metalen komt er dan ook graag. Zeker als op vrijdagavond 4 oktober 2019 de naschokken van het succesvolle Complexity Fest voelbaar zijn. Maar liefst vier bands die genre-overstijgend, progressief en met pioniersgeest te werk gaan. Niet voor het Grote Geld, of de massale erkenning, maar omdat hun muzikantenbloed nu eenmaal kruipt waar het moet gaan. Uw verslaggever Ruben Verheul (tevens tekenend voor de pixels) ziet Orbit Culture, MØL, Black Crown Initiate en Rivers of Nihil en ervaart een 8 op de schaal van Richter.
Orbit Culture: ritmisch, bruut doch melodisch geweld
Het Zweedse Orbit Culture maakt sinds 2013 een melodieuze, groovende variant van death metal. Gojira meets Lamb Of God meets Meshuggah, dat idee. Met stevige hooks en teksten over natuurkunde (luister maar eens naar het geniale nummer Planck Distance), heb je bij sommige Zware redacteuren al snel een streepje voor. De band is niet zo snel te zien in de Lage Landen, dus de verwachtingen zijn vanavond hooggespannen. Helaas merken we al snel dat de geluidsmix enigszins tegenvalt. De distinctieve vocalen van Niklas Karlsson treden namelijk wat op de achtergrond. Erg jammer! Toch maakt de (korte) setlist veel goed. We worden niet alleen getrakteerd op de ‘hitjes’ Red Fog en Saw, maar ook het fonkelnieuwe Nensha passeert de revue. Voor sommigen in de zaal blijkt de muziek wat te simpel en te saai te zijn. Eerlijk toegegeven, de Zweden komen vanavond inderdaad niet zo goed uit de verf als op hun albums. Graag binnenkort revancheren met meer speeltijd!
MØL: kraakt, schuurt en komt tot een uitbarsting
Post-black, shoegaze, hardcore… Het lijkt de laatste jaren een groei-industrie: bands die het puntige van hardcore proberen te combineren met het grimmige DYI-ethos van black metal en dat vervolgens ‘voor de glij’ dopen in een nostalgisch-escapistisch wave-sausje. Zo ook MØL uit het Deense Aarhus, sedert 2014. En MØL deugt! Onlangs was Zware Metalen lyrisch over de compilatie I/II, ietsje langer geleden bombardeerden wij MØL tot een van de revelaties van het Complexity Fest 2019.
Dat was geen eenmalige oprisping. Ook vanavond is MØL fenomenaal. Het kraakt, schuurt, barst uit en komt dan weer tot inkeer. Zanger Kim Song Sternkopf geeft alles. Zijn bandgenoten gunnen hem de ruimte, maar het podium wordt Sternkopf regelmatig te klein. Dan mengt hij zich in het publiek en kruipt hij zowat in de Eustachiaanse buizen van menig bezoeker… Deze gedrevenheid en ook de ruigere uitvoering van de nummers maken dat MØL live beklijft.
Black Crown Initiate: tande- en bloedeloos
Aan vakmanschap en pretentie geen gebrek bij de heren Black Crown Initiate. Maar Pennsylvania is geen Transsilvanië: de progressieve death metal die dit vijftal neerzet, mist de tanden en bloeddorst die je uiteindelijk toch verwacht bij dit genre.
Niet dat dit derde optreden tijdens deze ‘mini-Complexity’ slecht valt. Integendeel. De spelvreugde van de heren werkt aanstekelijk. Het Patronaat laat zich graag meenemen door de tamelijk ingewikkelde, lang uitgesponnen nummers, die vol overtuiging worden gebracht. Saxofonist Zach Strouse (die ook speelt bij Rivers of Nihil) maakt het feestje compleet. Al blijft, wat ons betreft, MØL veel langer nadreunen en betrappen wij onszelf soms op ongeduldig vooruitblikken naar de hoofdact van vanavond.
Rivers of Nihil: natuurgeweld
Onlangs bracht Rivers of Nihil (eveneens Pennsylvania; anno 2009) zijn derde langspeler uit: Where Owls Know My Name. Technische death metal… Maar ook heel gevoelige, zielvolle death. Niet helemaal ten onrechte klaagde Zware Metalen-platenbaas Bart over de productie: een “gepolijst en afgeknipt stuk computer metal“. Des te mooier dat het kwintet (vanavond door een tijdelijk gezondheidsprobleempje van een van de twee gitaristen gereduceerd tot een kwartet) dit album integraal speelt, zonder studio-trucages. Metal is immers uitgevonden om live te worden genoten.
Schokgolven teisteren de uitverkochte kleine zaal van het Patronaat. Verdedigingslinies brokkelen af, stuwdammen breken door. Rivers of Nihil overspoelt ons en neemt in de draaikolken de laatste restjes twijfel mee. Voor zulk natuurgeweld kun je slechts capituleren.
Voorman Adam Biggs heeft het publiek aan een touwtje: op zijn aangeven splijt het Patronaat-publiek in twee helften en storten wij ons in de moshpit. Het doet hem zichtbaar plezier, dit enthousiaste ontvangst. Zijn drie collegae stralen eveneens — ingetogen en bescheiden. Af en toe maakt Biggs plaats voor saxofonist Zach Strouse, wellicht de meest ‘feestelijke’ van het stel.
Een meesterlijk optreden van een meesterlijke band. Een verrukkelijke afsluiting van een verrukkelijke avond. Dank voor de gastvrijheid, Patronaat! Tot snel bij de volgende aardverschuiving!
Foto’s:
Ruben Verheul, Wishful Doing (site, Facebook, Instagram)
Datum en locatie:
4 oktober 2019, Patronaat, Haarlem
Link: