Editie nummer negen ondertussen al, van Hard Rock Fest Avelgem, het tweedaagse festival dat Avelgem eindelijk eens iets van naamsbekendheid bezorgt. Voor de rest is Avelgem vooral bekend van branden. Enkele jaren geleden brandde de kerk daar af, enkele dagen geleden nog de schoolkeuken. Op Hard Rock Fest was het vooral hellevuur, maar daar kwam de veiligheid in ieder geval niet in gevaar. Dit is het verslag van dag 1.
Opener van de avond is Saille, voor veel toeschouwers de eerste ontmoeting met de band. De band begint zijn set met twee nummers van het album Elderitch (Emerald en Walpurgis). Het is zoeken naar het juiste geluid, vooral het keyboard komt veel te weinig naar voren. Tijdens de midtempo stukken klinkt het gelukkig na een korte tijdspanne een stuk beter. Daarna volgen vier nummers van de plaat Gnosis (Benei Ha’elohim, Pandaemonuim Gathers, Genesis 11:1-9 en Prometheus). De keyboardsound (tape?) blijft te weinig hoorbaar, iets wat door een groot deel van het aanwezige publiek, die ik naar hun mening vraag, wordt gedeeld. Afsluiter Haunter of the Dark brengt geen verbetering. Niet het beste optreden van Saille ooit lijkt me, ook al blijft het op plaat een topper.
Na een lekkere – obligatoire – hamburger en wat meer drank is het tijd voor Thurisaz. Deze Belgische heren heb ik al vaak live aan het werk gezien. Vanaf het eerste nummer My Precious Unknown van The Cimmerian Years zit het geluid wel goed en is het volume een pak luider. Ieder optreden spelen de heren met veel enthousiasme en dat is deze keer ook zo, en ook het publiek laat zich niet onbetuigd. Het is weer genieten van de sfeervolle, dromerige stukken en headbangen op de uptempo stukken. Ondanks ze al zoveel gezien te hebben, blijft het een gevarieerde set met One final Step en In All Remembrace van The Pulse of Mourning. Drie nummers van Circadian Rhythm (Falling, Point of No Return en Betrayal). Wederom een geslaagd optreden van deze heren, die behoorlijk wat bijval krijgen vanuit het publiek.
Vol spanning is het uitkijken naar Ghaal’s Wyrd en we worden meteen beloond met opener Steg. Eerste gedachte: man wat staat dit luid! Oordoppen waren misschien verstandig geweest maar dit is alle pijn en doofheid van de dag nadien waard (ook al wil ik dit geenszins promoten). Ghaal en co zijn duidelijk het hoogtepunt van de avond, tot spijt van de andere bands. Wat kan ik zeggen? This is black metal. Snoeiharde scherpe gitaarsound, een zalige drumsound die door de nummers raast en de vocalen van Ghaal die door merg en been gaan. Is het nu met Wardruna, Gorgoroth of Ghaal’s Wyrd iedere keer brengt Ghaal een begeesterende trance mee en is het genieten van de muzikale trip. Zwarte audionarcotica, pur sang. Een heel groot deel van het publiek is ook speciaal hiervoor opgedaagd, inclusief de knappe dame naast me (met vriend natuurlijk) die een scream heeft die beter klinkt dan die uit de betere horrorfilm. Zelfs Ghaal is danig onder de indruk. Gorgoroth is nooit veraf, maar in feite heeft Ghaal’s Wyrd zodanig veel eigen karakter dat er nooit of te nimmer een 2.0 gedachte komt. Wie anders beweert is verkeerd.
Belphegor is het dessertje van de avond, en doet zijn ding met een prima soundafstelling en iets minder volume. Het is continu versnelling vier en vijf (van Totenkult tot Conjuring The Dead), en ik beslis al gauw verstandig te zijn en huiswaarts te keren in tweede en derde versnelling, na de ‘hit’ Baphomet natuurlijk. Kwestie van de volgende dag opnieuw fris voor de dag te kunnen komen.
Foto’s en support:
Tessa Verstraten & Dennis Alfvoet
Datum en locatie:
5 oktober 2018, CC Spikkerelle, Avelgem
Link: