Het grootste metalfestival van Noorwegen, Tons Of Rock, besloot voor de editie van 2019 te verhuizen van het pittoreske Fredriksten-fort nabij Halden naar de Ekeberg van Oslo. Bovenop de overblijfselen van de eerste beschaving van Noorwegen en met uitzicht over het moderniserende stadscentrum dat Edvard Munch op angstaanjagende wijze portretteerde, werd een indrukwekkende line-up samengesteld. Met headliners als Kiss, Volbeat en Def Leppard, lokale helden als Satyricon, Mayhem en Gluecifer en internationale zwaargewichten als Slayer, Behemoth en Dream Theater was het festival van te voren al geslaagd. Zware Metalen werd uitgenodigd om namens de Nederlandstalige metalpers verslag te doen en werd vijf dagen lang op sleeptouw genomen door de organisatie. Daarbij hoorde een openingsconcert van Accept in het prestigieuze operahuis van Oslo en een rondleiding over het festivalterrein.
Lees ook ons verslag van de donderdag met Kiss, de vrijdag met Slayer en de zaterdag met Def Leppard!
De verplaatsing van Tons Of Rock naar Oslo
Omdat de organisatie van het Tons Of Rock festival vanaf het begin erg ambitieus was, wist het in korte tijd uit te groeien tot het grootste metalfestival van Noorwegen. Black Sabbath, Slayer, Twisted Sister, Megadeth, Ozzy Osbourne en Emperor kwamen op bezoek in Halden, maar de capaciteitsgrens werd snel bereikt. Om een Europees instituut te worden dat zich in het rijtje van Graspop, Hellfest, Wacken, Summer Breeze en Metal Days mag plaatsen, was een grotere, beter bereikbare locatie nodig. Live Nation kocht een meerderheidsbelang in het festival en de lokale overheid van Oslo bood de organisatie daarop de historische Ekeberg aan: een unieke locatie op steenworp afstand van het stadscentrum dat rijp was voor de gewenste opschaling. Metal wordt in Noorwegen gezien als een belangrijk exportproduct en de overheid, het operahuis van Oslo en het Munch museum zochten zonder negatieve vooroordelen de samenwerking met Tons Of Rock op.
De missie voor de organisatie is duidelijk: creëer een festival dat zowel een groot publiek aantrekt met bijvoorbeeld Volbeat en Kiss, als een festival dat een platform biedt aan lokaal talent. Noorse muzikanten trekken al sinds decennia naar de hoofdstad en zodoende is Oslo uitgegroeid tot muzikale hotspot. Tons Of Rock probeert kleine en jonge bands als Obliteration en Heave Blood & Die zoveel mogelijk te ondersteunen en zal in de toekomst meer speciale optredens van lokale helden naar het Roadburn-model programmeren (Satyricon dat Rebel Extravaganza integraal opvoert past daar goed bij). Tegelijkertijd wordt tijdens de editie van 2019 duidelijk dat het festival hiermee twee van elkaar afgesloten doelgroepen aanspreekt. Overdag resideert de ‘echte’ metalhead in de kleinere tenten voor optredens van Possessed, Vreid, Vltimas, Testament en Carcass en ‘s avonds komt de gematigde luisteraar tot leven bij optredens van rockbands als Kiss, Volbeat, Def Leppard, Dropkick Murphys en Wolf Mother.
De eenheidsworst ligt qua programmering dus op de loer, maar tegelijkertijd is de boeking van Ulver, Perturbator en The Hu gedurfd. Hoe dan ook, wat tijdens deze korte vakantie naar Oslo duidelijk wordt, is dat de liefde voor de hardere muziek in het DNA van de Noren opgeslagen zit. Voltallige families slepen hun buggy en picknickmand de Ekeberg op om van het mooie weer, sfeer en muziek te genieten. Het festival is niet goedkoop, zoals alles in Noorwegen, maar het voordeel hiervan is dat in relatieve kleinschaligheid bands van formaat geboekt kunnen worden. Met prijzen die twee keer zo hoog zijn als gewoonlijk, zijn er ook twee keer zo weinig bezoekers nodig. Het land ploft van welvaart uit elkaar en hier is het goede leven.
Zware Metalen is niet zonder toeval beland in dit metalen walhalla. Voor een grotere internationale zichtbaarheid en het overbrengen van de festivalfilosofie heeft de organisatie een delegatieprogramma in het leven geroepen. Zodoende belandden uw scribent en fotograaf om zeven uur ‘s ochtends in een vliegtuig richting de Noorse hoofdstad. Naast drie dagen festivalvertier (waarvan binnenkort uitgebreid verslag), dronken we bier met Abbath in de fameuze Kniven bar, poseerden wij naast het Mayhem-kladderwerk in de kelder van Neseblod Records, bezochten we de sterfplek van Euronymous, netwerkten we met de internationale metalpers, zagen we de zenuwzinkende kunst van Edvard Munch en bezochten we een Staafkerk die Burzum graag had willen verbranden. Het begon echter allemaal met het openingsconcert van Tons Of Rock 2019: Accept met orkest in het operahuis van Oslo.
Accept met Kringkastingsorkestret in Operaen
De aankomst van Tons Of Rock in Oslo moet ingeluid worden met een speciaal optreden. Festivaldirecteur Jarle Kvåle (tevens bassist van Vreid) is op zoek naar een klassieke metalshow in het hypermoderne operahuis en komt op een idee nadat hij terugdenkt aan Wacken Open Air 2017, waar Accept met een orkest optrad. Een paar maanden eerder is violiste Ava-Rebekah Rahman gerekruteerd door de Duitse heavymetalband voor de aankomende Symphonic Terror Tour. Prestigieuze theaters in Kiev, Hamburg, Sint-Petersburg, Moskou en Plovdiv, staan al op het programma, maar een optreden in Noorwegen ontbreekt nog. Met een vertegenwoordiging van het symfonische Noorse orkest KORK, kan het symfonische festivaloptreden uiteindelijk herhaald worden in Oslo. Een concertavond die maanden van te voren uitverkoopt is het natuurlijke gevolg.
Voordat nummers van Accept voorbij komen, wordt geopend met een klassiek drieluik dat ook tijdens Wacken Open Air 2017 gespeeld werd: Night On Bald Mountain (Mussorgsky), Scherzo en Pathétique (beiden van Beethoven). Het orkest is gehuld in skelettenpakken en tijdens de voorafgaande rondleiding door het operahuis zien we hoe de gezichtsverf aangebracht wordt. Het gotische, Emperor-gestileerde doek achter het podium versterkt de pompeus gierende gitaren en kracht bijzettende klassieke strijkinstrumenten. Je vraagt je alleen af waarom er naast een vijftienkoppig orkest nog synthesizertoetsen nodig zijn. Hoofdgitarist Wolf Hoffmann meldt zich aan de rand van het podium om gefotografeerd te worden en drummer Christopher Williams zwiert het publiek aan tot meeklappen. Het zorgt voor een hoog André Rieu-gehalte, maar door anticipatie laat het publiek zich meevoeren (daarnaast is meeklappen de enige mogelijke vorm van interactie in de theaterzaal).
Wolf Hoffmann zoekt de wisselwerking met violiste Ava-Rebekah Rahman, maar zij beantwoordt zijn avances met een beleefde glimlach en gebruikt haar instrument als schild. Toch forceren de latere duels tussen de twee strijkers wat toenadering, waarbij de gitarist met zijn shredsolo’s weet te overwinnen. Op deze magische momenten staat het concept van Symphonic Terror in bloei, een duidelijk contrast met de teleurstellende samenwerking tussen Triptykon en het Metrople Orkest tijdens Roadburn 2019. Maar na twintig minuten is het dan toch echt tijd voor de nummers van Accept, waarin het orkest gedegradeerd wordt tot een ondersteunende rol met ademruimte tijdens de bruggen. Princess Of The Dawn ruilt het indrukwekkende strijkwerk in voor de herkenbare hoho’s van het publiek.
De zwakste schakel van de avond is echter zanger Mark Tornillo. Zijn beknepen stem levert een redelijke nabootsing van Udo Dirkschneider op, maar duidelijk is dat de man een dagje ouder wordt. De hardste uithalen worden ver van de microfoon gedaan, Dark Side Of My Heart krijgt meerstemmige ondersteuning en het optreden grijpt tijdens de instrumentale stukken beduidend meer. Gedurende de wenende gitaarlijnen van Stalingrad mag Mark Tornillo met een Accept-vlaggetje zwaaien en tijdens het introduceren van zijn collega’s vergeet hij per abuis de naam van de violiste met wie hij al minstens tien concerten optreedt. Die ongemakkelijke oneerbiedigheid contrasteert tegen bandleider Wolf Hoffmann die het optreden nog lang niet verleerd is.
Na het zwakke Breaker verdwijnt Mark Tornillo weer, volgen een aantal klassieke stukken van Tchaikovsky en wint het optreden aan overtuigingskracht. Toch is voor de klapper van de avond, Balls To The Wall (hoe kan het ook anders), Mark Tornillo weer nodig. Het publiek, waarvan het lastig in te schatten is hoe enthousiast het precies is omdat headbangen op een stoel wat lastig gaat, doet gelukkig een flinke duit in het zakje. Na deze apotheose staat iedereen snel op om het vuurwerk buiten te kunnen zien. Binnen het operahuis was vuurwerk afsteken natuurlijk geen optie, maar omdat de zon hier in de zomer nauwelijks onder gaat, is er maar weinig van te zien. De sfeer is echter gezet, Tons Of Rock 2019 is begonnen en we trekken naar de Kniven bar om dat te vieren.
Lees ook ons verslag van de donderdag met Kiss, de vrijdag met Slayer en de zaterdag met Def Leppard!
Foto’s:
Niek van de Vondervoort (website en/and Facebook)
Datum en locatie:
26 juni 2019, Oslo Operaen, Noorwegen
Links: