Het leven kan soms zo simpel zijn. Sluit een parkeerplaats bij een station af, gooi er een paar hekken omheen en zet er twee podia neer: voilà, een festival. In Steenwijk doen ze het zo alweer een paar jaar onder de naam Stonehenge en dit jaar was de biggest little metal festival in the world uitverkocht met zo’n tweeduizend liefhebbers van de betere muziek. Onder hen: Ghostwriter (G) en Black Swan (BS) die een kijkje namen bij het overvolle programma.
Stonehenge 2017 begint al om 10 uur, met sets van twintig minuten. Vroeg, maar op zich goed te doen. Met het vooruitzicht dat 14 uur rondhangen in natte kleding geen pretje is, laat ik de regenbui over Steenwijk maar even voorbij drijven en sluit ik aan bij My Minds Mine. Deze heropgerichte Friese grindcorejongens weten wat je moet doen als je maar twintig minuten hebt. Gas geven. En dat doen ze. De kiezelharde nummers tikken de minuut vaak nog niet eens aan en dat is maar goed ook voor zanger Rosco, die af en toe even op adem moet komen om zijn longen weer op hun plek te duwen. Met een nummer als Cyberchrist ben je trouwens wel gelijk wakker. (G)
Deceptionist is speciaal overgekomen uit Rome. Het gezelschap speelt technische death metal. Bij aanvang van het optreden valt op dat de gitaren een beetje wegvallen in het geheel, maar naarmate het optreden vordert wordt dit beter. Deze band lijkt juist bedreven in het snelle gitaarwerk. Antonio Poletti en Fabio Bartoletti rennen geconcentreerd met hun vingers over de gitaarhals en vinden tussendoor ook nog volop de mogelijkheid om te headbangen. Toch klinken nummers als inal Innovation – Automatic Time en Industrivolutionaction niet bijster origineel en komt het totale geluid wat rommelig over. Zanger Andrea Di Traglia doet zijn best om het publiek enthousiast te krijgen, maar dat blijft er desondanks wat gelaten bij staan. (BS)
Profanity is gekomen om snelle, technische death metal ten gehore te brengen. Dat doen de heren met z’n drieën, waarbij Thomas Sartor de belangrijke rol heeft. Met zijn stem en gitaar bepaalt hij het geluid van de band. En dat doet hij redelijk, zonder dat er nu gelijk enorme Steenwijkse potten worden gebroken. Een nummer als I Am Your Soul (You Made Me Flesh)? Prima om aan te horen. Maar je kunt ondertussen ook rustig even de kraampjes scannen op cd’s (G).
In tegenstelling tot de eerdere bands weet Korpse plotseling de aandacht van zo’n beetje elke aanwezige naar zich toe te trekken. En inderdaad, het lijkt onmogelijk om je gezicht niet naar het podium te keren. De zompige, brute en krachtige deathmetal verandert het Stonehenge-terrein stante pede in een serieuze pit. De krachtige lichaamstaal van frontman Sven van Dijk (tevens zanger/bassist bij Visionary 666) spreekt boekdelen, daar hoeven we verder geen woorden aan vuil te maken.
Ook de overige bandleden leveren knap werk, zoals drummer Marten van Kruijssen, die met zijn bos opvallende haren als een beest tekeer gaat achter zijn drumstel, en de woeste Mike Boogaard. Devil’s Breath, Stoneage, Retaliation… nummer voor nummer zet Korpse alles op alles, hier en daar aangevuld me tenkele indrukwekkende en goed getimede bass drops. Bottomline: zeer krachtig en in het oog springend optreden en dat al vroeg op de dag, maar absoluut één van de uitschieters van deze editie van Stonehenge. (BS)
Volgens het programmaboekje is Doomas ‘a must see’ voor fans van Anathema, My Dying Bride en Paradise Lost. Daar zit wel een kerntje van waarheid in, maar de Slowaken halen het niveau van deze geweldenaren natuurlijk niet. Toch slaagt dit orkestje er redelijk in om tussen al het brute geweld voor een sfeervol rustpuntje te zorgen. Veel blijft er niet hangen van de band die net zo traag is met het uitbrengen van albums (twee stuks sinds 2008) al het maken van muziek, maar de heren doen hun best en vallen zeker niet uit de toon. Het is gewoon wat ondankbaar spelen tussen Korpse en Braincasket in. (G)
Braincasket bestaat officieel uit een bezetting van zes man, maar daar past er voor de gelegenheid best nog eentje bij, moeten ze gedacht hebben. Er wordt een ‘roze viespeuk’ het podium opgeroepen, het is Gerard Frijlink (van het ter ziele gegane Côte d’Aver) die de gastvocalen verzorgt. In een nauwsluitend pakje met daaroverheen een roze tutu, is Frijlink een opvallende verschijning. Het is geen hoogstaand technisch vernuft dat Braincasket brengt, wel een lekkere pot death met een komische noot in de persoon van Frijlink. De Friezen spelen hun vieze liedjes met verve en er is ook aandacht voor de debuutplaat. Ondanks dat het gezelschap al de nodige jaartjes meegaat (eerst als Temple of Eternity en sinds 2005 onder de huidige naam) is Ratchet of Perdition namelijk pas de eerste officiële langspeler. Enthousiasme alom, zowel bij publiek als band. (BS)
Helaas moet Disabuse de strijd aangaan met het in de rij staan voor de muntjes. Twee kassa’s zijn er: eentje met en eentje zonder pin. Voor muntjes. U begrijpt dat de rijen er groter zijn dan die voor de kerk op zondag. Ik pak Disabuse dus letterlijk met één oor mee, maar wat dat ene oor hoort, bevalt. De heren zijn al sinds 1987 bezig (met een pauze tussen 2011 en 2014) en kunnen dus wel een aardig moppie muziek spelen. Lekkere hardcore/thrash in dit geval, met toppertjes als Fast But Not First en Master of Prayer.
Lekker enthousiast gebracht, zoals alle bands vandaag hun beste beentje voorzetten. Zelfs al moeten ze het doen met een speeltijd waarin je nog geen ei kunt bakken. Dit gezelschap uit Winterswijk is echter de beste wachtmuziek ooit. Het zonnetje schijnt, we gaan nog veel moois beleven, de christenen blijven op respectvolle afstand buiten het terrein en het leven is goed. Met Disabuse als fraaie soundtrack. (G)
Bij de aankondiging van deze band luidt de vraag: ‘Wie is er 40?‘ Voor het jongere publiek betreft het hoogstwaarschijnlijk een eerste kennismaking. Hoe dan ook, Altar is terug. In gewijzigde bezetting én met een vrouw aan het roer in de persoon van Janneke de Rooy. Gitarist Marcel Verdurmen heeft een nieuwe groep muzikanten bij elkaar weten te brengen en na een try-out in Drachten en een show in dB’s, staat de Nederlandse death metal-formatie vandaag op Stonehenge. Altar steekt direct van wal met Throne of Fire van debuutplaat Youth Against Christ. De Rooy brengt een flinke dosis energie mee en weet haar mannetje te staan met haar grunt, maar het klinkt absoluut anders dan het oude Altar. Wanneer men echter wegblijft bij deze vergelijking (al is dat wat lastig nu er nog geen werk is van het Altar in zijn huidige vorm) is het prima te doen. Het gezelschap speelt ook I Am Your Provider, Wasted World en Egovernment, voordat er wordt afgesloten met God Damn You. (BS)
We gaan doorrrr met de death metal bonanza, ditmaal uit Tsjechië. Tortharry. Een opvallende naam voor een opvallend bandje, dat sinds 1994 al acht platen op de mensheid heeft losgelaten. De drie Tortharry’s weten wel van wanten, maar niet van compromissen sluiten, want de dodelijke zware metalen denderen als een bulldozer het parkeerterreintje in Steenwijk over. Soepel spelen de mannen zich in een half uur door het uitgebreide aanbod aan materiaal heen, waarbij gitarist Heatley lekker grunt en zijn bassende collega Lemy meer een pigsquelstrot heeft. Muzikaal zit er een lekkere groove in het hetgeen dat wordt gebracht. Inner Frost bijvoorbeeld, van het debuutalbum uit 1994. Lekker hoor! Wederom een welbesteed half uurtje. (G)
De heren van Evil Invaders komen letterlijk het podium opgestormd begeleid door het snerpende geluid van hun gierende gitaren. De bandleden lijken zo uit de jaren ’80 geplukt met hun snorren en bakkebaarden. En het publiek van Stonehenge? Dat weet wel raad met deze speedmetalband. Evil Invaders steekt van wal, want het gezelschap is duidelijk niet gekomen om tijd te verspillen. De band heeft dan ook maar een half uurtje speeltijd volgens het schema. En het schema is strak. Het is verrassend hoeveel volume er uit de strot van Joe komt, terwijl hij ondertussen ijverig zijn gitaar bewerkt. Tussen de bedrijven door spreekt hij het publiek opruiend toe: ‘Is that all you got?’… ‘That’s better you Shitheads.’
Er staat een nieuw album op de rol dat eind september zal verschijnen. Evil Invaders geeft alvast een voorproefje van Feed Me Violence met Mental Penitentiary. Het optreden raast voort en dan blijken de dertig minuten al om. Tijdens het laatste nummer ontstaat er dan ook wat verwarring. De Belgen willen doorspelen, maar het lijkt erop dat de volumeknop gewoon omlaag wordt gedraaid, deze muzikale maniakken zijn anders niet te stoppen. Heerlijk bandje, formidabel optreden. Kortom, dit smaakt absoluut naar meer. (BS)
Na het thrashuitstapje van Evil Invaders, keren we op rasse schreden weer terug naar death metal. Beheaded uit Malta, mag als eerste band vanavond veertig minuten spelen! Dat had niet gehoeven. De strot van Frank Calleja is niet echt krachtig, laat staan onderscheidend en qua songmateriaal houdt het ook niet over. Het publiek is nauwelijks in beweging te krijgen, een teken dat de mening van uw verslaggever wordt gedeeld. Eigenlijk is het optreden van Beheaded de eerste tegenvaller van de dag, buiten de regen in de ochtend en de rij voor de kassa. Jammer als je hier helemaal voor uit Malta moet komen. (G)
Thrash van Nederlandse bodem. Dead Head heeft er duidelijk zin in. Helaas voor frontman Tom van Dijk zijn er vanaf het begin van het optreden problemen met het geluid, waardoor zijn vocalen aan de zachte kant staan. Na enkele nummers wordt het iets beter, maar het evenwicht wordt niet volledig hersteld. Muzikaal gezien hebben de nummers overigens de potentie om keihard te knallen en dat doen ze ook. Bovendien werkt het enthousiasme van de band en de humor van Van Dijk aanstekelijk. Nadruk ligt op de nieuwe plaat Swine Plague die net voor de zomer is verschenen (en die van collega Schaap alvast een lovende recensie kreeg).
Helhuizen wordt gespeeld en – speciaal voor Guido Heijnens van Hammerheart Records – het nummer Dühr. En als we dan toch bezig zijn: Van Dijk draagt het nummer Fortress of Greed op aan Annemoon. En (‘we kunnen natuurlijk niet genoeg krijgen van de zwijntjes’) wordt ook The Awakening gespeeld. Voor het laatste nummer kiest Dead Head echter voor een ‘oudje’ met Cold Being. Vandaag spelen de Kampenaren een korte set, maar verzoeknummers zijn volgens Van Dijk welkom voor het optreden van 8 september in Hedon, Zwolle. De band zal dan een langere set spelen tijdens de officiële album release show van Swine Plague. Houd hiervoor overigens ook de prijsvragenpagina van Zware Metalen in de gaten… (BS)
Al voor aanvang van het schrijven van dit verslag wist ik dat mij niet in dank zou worden afgenomen als ik zou verklaren niet onder de indruk te zijn geweest van Absu: de zwartgeblakerde thrashmetalband met zingende drummer. Deze Proscriptor McGovern – het langstdienende bandlid – is nogal van het theatrale in zang en gebaar en dat valt niet echt lekker in huize Ghostwriter. Ik ervaar het muzikaal als lange halen, gauw thuis. Veel geschreeuw, weinig wol. Lekker Amerikaans dus. McGovern laat het drumwerk na een kwartier over aan inhuurkracht Gunslut en gaat met headset nu helemaal op de theatrale toer, staand tussen zijn snarenplukkende collega’s.
Voorzien van mantel en behangen met een paar gouden kettingen, verbeeldt McGovern de zwartgallige teksten, maar mij pakt het niet. Het komt nogal rommelig over en als er zelfs een doedelzak vanaf een bandje te horen is, haak ik definitief af. Hoezeer de zanger ook zijn best doet. Maar hé, de publieksrespons is groots en trotseert de regen die inmiddels gemeen naar beneden komt. En daar draait het om. (G)
Het weer is beduidend slechter geworden, dus er worden poncho’s aangetrokken en paraplu’s tevoorschijn getoverd. Want de volgende band wil het gros van de aanwezigen duidelijk niet missen. Zanger Julien Truchan van het brute deathmetal-orkestje Benighted maakt het zichzelf ondertussen alvast gemakkelijk op het podium en verschijnt op blote voeten onder het genot van een deuntje dat wel wat wegheeft van een wiegliedje. De Fransen zouden eigenlijk vorig jaar al op Stonehenge staan, maar moesten toen afzeggen. Dat komen ze nu ruimschoots goedmaken met hun snoeiharde extreme metal. Vanaf de eerste seconden lijkt het alsof er een molotovcocktail afgaat, maar dan zonder ophouden. Wanneer Truchan Let the Blood Spill Between My Broken Teeth aankondigt begint het publiek de teksten spontaan mee te scanderen. Het is één groot feest, één grote regendans, maar wat is het lekker. Een uitstekende live performance. Zo horen en zien we het het liefst. (BS)
Voor een overheerlijke portie lekkere death kunt u altijd bellen naar huize Camargo/Kolesne in Brazilië. De drie gebroeders (ja, ze hebben niet allemaal dezelfde achternaam maar dat is een artistieke keuze) op bas/zang, gitaar en drums die samen Krisiun vormen, doen hun kunstje al sinds 1990 en stellen nooit teleur. Sterker nog, ze komen vaker langs om hun kunstje te laten zien dan je schoonfamilie koffie komt drinken. Ook nu grijpen de drie het inmiddels flink natgeregende publiek vanaf de eerste tonen bij de strot, om veertig minuten niet meer los te laten. Heerlijk! (G)
Macabre komt de festivalgangers vermaken met sprookjes over moordenaars, kannibalen en andere maniakken. Het eerste nummer handelt over een perverse Romeinse keizer gevolgd door Albert Was Worse Than Any Fish in the Sea (Albert Fish) en Dr. Holmes (He Stripped Their Bones). En uiteraard mag ook een nummer over Ed Gein niet ontbreken. Tijdens dit nummer (en twee andere nummers) komt er een verkleed mannetje buurten op het podium terwijl hij de bezongen personages uitbeeldt. Het optreden van de Amerikanen kan ermee door en is onderhoudend, maar de zang is verre van zuiver en het samenspel van de band had een tikje meer bevlogen gekund. (BS)
Het is opgehouden met zachtjes regenen als Marduk aftrapt. Terwijl het fenomenale The Blond Beast over Steenwijk wordt gestort, breekt hoog boven het Overijsselse plaatsje een wolk doormidden. De Zweede blackmetallegende begrijpt dat er extra hard gewerkt moet worden en haalt vervolgens alles uit de kast. Zanger Mortuus brengt de halve set liggend op het podium door, zijn longen uit zijn lijf schreeuwend en zijn band klinkt strak als een klok terwijl nummers als Materialized in Stone, het machtige Souls for Belial en uiteraard Panzer Divsion Marduk voorbij komen. De zware weersomstandigheden zorgen zelfs voor een extra zwart en luguber tintje aan de muziek. Voor zover dat nog kan natuurlijk. (G)
Het Britse Godflesh heeft de oversteek gemaakt naar Nederland, maar speelt vanwege het vele hemelwater dat naar beneden stort voor een (veel te) bescheiden aantal toehoorders. Het publiek dat is gebleven staat echter aandachtig te luisteren naar de twee Britten, die nummers spelen met toepasselijke titels als Streetcleaner en Tiny Tears. Godflesh is een belangrijke naam als het gaat om de industrial metal: de band wordt samen met Ministry beschouwd als één van de grondleggers van het genre. De regen deert het muzikale duo van geen kanten. Ze steken gewoon van wal en al snel gaan ze volledig op in hun performance.
Zanger/gitarist Justin K. Broadrick loopt tussen het gitaarspelen en zingen af en toe op en neer om aan knopjes te draaien. Green bespeelt de bas. Achter de heren staat een scherm opgesteld waarop hele diverse projecties worden getoond, van Jezus aan het kruis en besneeuwde landschappen tot bewegende organische en abstracte beelden. Veel nummers hebben een aangename cadans, ondersteund door dat typerende geluid van de drumcomputer, waar je je heerlijk op kunt laten meevoeren. Die regenponcho en drie centimeter water in je schoenen? Die vergeet je op den duur vanzelf. (BS)
Net als Godflesh begint Carcass later aan de set: de vervanger van Morbid Angel, dat op het laatste moment de paspoorten voor de reis over de grote plas niet geregeld kreeg. Alsof de regen het leven op Stonehenge nog niet lastig genoeg heeft gemaakt. Op een gegeven moment wordt er op het podium geroepen dat de band moét beginnen, klaar of niet. En dus worden de paar honderd volhouders die nog over zijn, na introtrack 1985 getrakteerd op 316L Grade Surgical Steel.
De aanblik van het uitgedunde en verregende legioen metalheads voor zijn neus, maakt van Carcass-voorman Jeff Walker een filosofisch man. Hij heeft het over buien van bijbelse proporties die het veld uiteen hebben gereten. Alle posers zijn weggespoeld, alleen de diehards zijn nu nog over. ‘Maandag zullen duizenden mensen zeggen dat ze Carcass hebben gezien. Maar jullie weten wel beter’.
Met chirurgische precisie en duidelijk dankbaar voor het gebleven publiek, strooien de Engelsen met de welbekende klassiekers. Buried Dreams bijvoorbeeld, Unfit for Human Condition, de gruwelijke goede combi Exhume to Consume/Reek of Putrefaction. Regenbuien worden afgewisseld met periodes van droogte, maar dat maakt nu allemaal geen fuck meer uit. Het publiek wil Stonehenge waardig afsluiten en laat de hoofden veelvuldig rollen, terwijl de laatste moshpits worden opgestart.
Alleen de tijd is niet aan de zijde van band en publiek. Carcass moet stoppen. Om middernacht sluit de tent. Drummer Daniel Wilding geldt als het eerste aanspreekpunt voor het podium en geeft een paar keer ietwat zenuwachtig aan bij opperhoofd Walker dat er toch echt gestopt moet worden. Die haalt grijnzend zijn schouders op, roept dat hij de boete wel betaald, maar moet dan toch capituleren. Met Keep On Rotting in the Free World wordt de set voortijdig afgesloten. Legendarisch werd Carcass niet, memorabel wel. Net zoals deze hele editie van Stonehenge.
Foto’s:
Datum en locatie:
29 juli 2017, Steenwijk
Link: