Tilburg verandert weer in het epicentrum van metalmuziek: tijd voor Roadburn 2024! Qua muzikaal aanbod is dit misschien wel de meest veelzijdige editie ooit. Naast enkele vertrouwde psychedelische, blackmetal- en sludgebands staan er ook (donkere) hiphop-, electro- en folkacts op het programma. Dit alles verenigd onder het motto ‘redefining heaviness’, ongeacht hoe je dat ook wilt interpreteren. Roadburn zorgt dit jaar bovendien ook weer voor een aantal unieke shows en dit alles resulteert in gevarieerde, interessante en uitputtende festivaldagen van een hoog niveau en een uitstekend geluid.
Ruth Mampuys nam de foto’s, Friso Veltkamp schreef de teksten, en bijkomende dank aan het Zware Metalen Osmium podcastduo Pim & Niels voor de diverse invalshoeken.
Lees hier ook de verslagen van dag één, twee en drie!
De slotdag. Als eerste even een woord over de organisatie. Elke band begint op tijd, er waren nauwelijks lange rijen waar te nemen, er stond altijd wel voldoende personeel achter de bar of merchandise stands. Ik heb zelf nauwelijks wanklanken gehoord, en dat is best knap, want het moet een flinke onderneming zijn om de organisatie in goede paden te laten gaan. Een pluim voor de organisatie.
Maar goed, nog één dag. De rug, de voeten, de sluimerende verkoudheid; alles zegt dat het vandaag de laatste dag is. Sowieso heerst er een heel groot zondag-gevoel over deze dag. Als een soort mistroostige deken die het festival bedekt. Het al opruimen van de Engine Room, de biertap die ermee ophoudt in de Terminal, de bezoekersaantallen die ineens gehalveerd zijn; het festival nadert zijn einde. Ook wat betreft de programmering is deze in aantal duidelijk minder. Er staan minder acts, maar dat wil niet zeggen dat het aanbod ook minder is. Integendeel, er staan een paar sets om naar uit kijken.
Zo was ik persoonlijk benieuwd naar de show van Habitants. Dat is een nieuwe band die opgericht is door René Rutten, de gitarist die bekender is van zijn deelname in The Gathering. Habitants heeft onlangs een prachtplaat uitgebracht; Alma, waarop de band teruggrijpt naar het geluid van The Gathering ten tijde van Souvenirs. Maar Habitants heeft wel degelijk een eigen smoelwerk, door het vele gebruik van beats en samples.
Dat blijkt ook live. De nummers worden vrij foutloos gespeeld en blijken live ook bijzonder sfeervol te zijn, zoals het prachtige Cod Fishing of Runners. De blauwe lichten en de rookmachine voegen daarbij veel sfeer toe aan de show. Mooi om te zien dat René niet op de voorgrond staat, maar achter de drie vrouwen, waarbij vooral bassiste Mirte opvalt, met haar ogen dicht, helemaal aan het opgaan in de muziek. Frontvrouw Anne oogt ietwat ongemakkelijk in haar presentatie. In het bewegen, maar af en toe ook in het zingen. Ze zet wel wat aan met haar stem, maar dan valt het daarna weer weg. Haar zang wordt bijgestaan door allerlei effecten, maar die vallen soms weg in het iets te harde geluid van de samples die de nummers opsieren.
Af en toe doet Anne ook nog een gitaar om, waarbij ik me afvraag of de muziek wel drie gitaristen nodig heeft. Maar goed, het zijn kleine vraagtekens bij een verder bijzonder sfeervol optreden. De nummers hebben allemaal een mooi, vol, melancholiek geluid. Dat sluit wel aan bij zo’n afsluitdag. Anne vraagt nog Esther Ouwehand er is, hun favoriete politicus. Er komt geen reactie uit het publiek. Of je volgende keer even acte de préséance wilt geven, Esther.
Tegelijkertijd met Habitants speelde Laster hun plaat Andermans Mijne integraal. Ruth nam de foto’s.
Ook op deze zondag is er nog een albumset, namelijk die van Verwoed, die onlangs de moddervette plaat The Mother uitbracht. Een plaat die wel te categoriseren valt onder black metal. Verwoed is een solo project van Erik, maar daar is vandaag niets van te merken. Verwoed presenteert zich als een echte band. Het eerste dat opvalt vandaag is de vette lichtshow, die met paars en rode lichten een worden met de backdrop van de band, die bestaat uit de prachthoes van The Mother.
Verwoed trekt regelmatig imposante geluidsmuren op, zoals bij The Child, waarbij ook blijkt dat Verwoed op het juiste podium staat, de Koepelhal wordt helemaal gevuld met de epische en bij vlagen hypnotiserende riffs, zoals bij het korte Seven Trumpets en ook het daaropvolgende The Child. Het moegeluisterde publiek wordt in ieder geval nog een keer goed bij de les getrokken.
De band is in de regel snoeihard, maar weet ook af en toe terug te schakelen naar wat meer rustige stukken waarbij de melancholie doorbreekt. Dat komt deels op conto van Mark, die naast schreeuwen ook verstaanbare partijen brengt, waarbij de band, ook mede door de riffs, wel in de vaarwateren komt van Regardes Les Hommes Tomber. Verwoed weet eenzelfde soort sfeer neer te zetten als die Franse band.
Vandaag is een dag waarop er menig weemoedige en melancholische klank te horen is bij de bands. Verwoed doet daar vrolijk aan mee, en sluit uiteindelijk af met de toffe song Death in a Rosaryvmet een mooi klinkend outro.
Ondertussen was Die Wilde Jagd met het Metropoolorkest aan hun optreden begonnen.
Een show waar velen ongetwijfeld reikhalzend naar hebben uitgekeken, is de show van Fluisteraars. De band trad tot dit weekend nooit op (nou ja, oké, één keer op een festival in IJsland). Maar nog nooit op Nederlandse bodem. Dit weekend gebeurt dat twee keer; een keer op zaterdag met de ambient set van Manifestaties van de Ontworteling, en nu op zondag met een reguliere set, waar vanzelfsprekend veel mensen op af zijn gekomen.
De band komt op met de nodige bravoure, vooral van zanger Bob Mollema. Met een vuist in de lucht begroet hij het publiek, om vervolgens met zijn armen wijd vooraan het podium te staan. Alsof hij wil zeggen hier zijn we dan. En muzikaal gezien is de band er ook gelijk; opener Dromen van de Zon laat direct een goed geluid horen. De instrumenten zijn goed te onderscheiden en met name de gitaren klinken echt teringvet.
Er zijn wat kleine problemen met de drums, maar de band lost dit vakkundig op door gewoon door te spelen en feedback te geven, tot het geheel weer werkt en vervolgens uit te pakken met een fantastische riff. Dat verraadt de klasse van de band wel. Weinig live ervaring, maar de band komt als een geoliede machine over. En als de band eenmaal op stoom is, dan is Fluisteraars ook echt los. Indrukwekkend is de dreiging en versnelling in Brand Woedt In Mijn graf, maar ook Zijsselt met het tromgeroffel aan het begin is wat mij betreft een hoogtepunt.
Zanger Bob levert, zowel wat betreft zijn schreeuw als de wat hoge lijntjes en de welgemeende Ughs. Alleen dat ingestudeerde geroeptoeter over een dorp in Gelderland mag van mij achterwege blijven en heeft de band eigenlijk niet nodig. Of is het met het oog om het plaatselijk toerisme in Bennekom een impuls te geven? Afijn, hij weet nog te vermelden dat al die jaren energie is opgeladen en dat dat er vandaag uitkomt.
Na aankondiging van het laatste nummer volgt Verscheuring in de schemering, een muzikaal epos dat bestaat uit tienduizend stukken, waarbij er echt van alles gebeurt. Het nummer gaat alle kanten op. zonder ook maar een moment te vervelen. Agressie en sfeer gaan hier hand in hand, Bob trommelt nog even mee, de band speelt vette riff na epische riff en dan is het voorbij. Fluisteraars en het publiek kunnen terugkijken op een toch memorabele show.
Na Fluisteraars begint Jesus And The Mary Chain. Ruth sleept zich nog een keer naar de mainstage om foto’s te maken.
Voor Dödsrit kunnen we ons laatste restje energie nog wel bij elkaar schrapen. De band sluit vanavond the Terminal af, en doet dat met een geluid dat zijn weerga niet kent. Want de tering, wat een geluid heeft Dödsrit vanavond. Alsof de geluidsmannen ook beseffen dat het festival er zo goed als op zit, en nog een keer alles in vol volume door de koepelhal willen jagen.
En dan heb je aan Dödsrit een goede band. Want die kunnen putten uit een enorm arsenaal vette riffs, die naast bruut, ook enorm toegankelijk zijn. Zoals te horen is op de platen die de heren tot nu toe hebben uitgebracht. Er is ook een nieuw document verschenen, Nocturnal Will, waar uiteraard vanavond enkele nummers van gespeeld worden, zoals de opener Irjala. Die nummers borduren verder op het oeuvre van de Zweeds/Nederlandse band, en dat is vooral: hard en melodieus. Hand in hand. Want vergis je niet, Dödsrit knalt, maar weet in hun nummers altijd wel een vette hook of lead te plaatsen, waardoor de muziek ook heel behapbaar en makkelijk tot je komt, zeker live.
Op het eerste oor sluimeren wel wat meer heavy metal invloeden in de muziek, met name in de riffs, bijvoorbeeld in Nocturnal Fire. Dat past weliswaar bij de band, maar het geeft het geheel af en toe ook een vleug hoempapa.
Maar jongens jongens jongens, wat heeft Dödsrit vanavond een vol geluid, waardoor de vette riffs van bijvoorbeeld Svard Aska volledig tot hun recht komen en de hele hal lijken te vullen, Het gaat ook maar door, de lichtshow sluit hier naadloos op aan. Door bijna alleen maar gebruik te maken van blauwe lampen en rook, ontwaar je soms alleen silhouetten, wat wonderwel goed werkt bij die melodieuze riffs. De band oogt zelfverzekerd in hun presentatie, speelt strak. Ook een pluspunt is de agressieve zang van beide gitaristen, die net een ander bereik hebben en elkaar uitstekend aanvullen.
De band ziet en overwint en na vijf nummers is het Apathetic Tongues dat de set in stijl afsluit. Lang, episch en hard. Had ik al iets gezegd over het geluid? Dödsrit overtuigt volledig en sluit in waarde the Terminal af
Ik kan nog net mijn trein halen, en besluit dat ook te doen. Ietwat overhaast, maar met een voldaan gevoel sluit ik Roadburn 2024 af. Een mooie editie, waarbij vaak een hoog niveau gehaald werd door de bands. Ook de veelzijdigheid van het programma verdient lof. Zo kon je na een blackmetalshow wel ergens een electro- of folkproject bekijken, sluipt hip hop ook met kousenvoeten in het Roadburn-gedachtengoed en waren er goed gekozen album-sets van bands. Bovenal; bij Roadburn heb je het gevoel dat je in een soort muziek bubble zit met gelijkgestemden. En dat vier dagen lang. Het unieke karakter van dit festival werd maar weer eens benadrukt.
Datum en locatie
21 april 2024, 013, Tilburg
Foto's:
Ruth Mampuys (Ruth-Less Photography website en Facebook)
Links: