Een dag voordat Into The Void 2019 van start zou gaan, zou waarschijnlijk geen van de reguliere bezoekers direct stil hebben gestaan bij de gedachte dat de tweede dag van deze editie wel eens de allerlaatste dag van het bestaan van het festival zelf zou kunnen zijn. Maar inmiddels is er sprake van een crowdfundingcampage, welke toch nog licht in de duisternis weet te laten schijnen. De voortekenen uit Festivalland waren er echter en zo zal ook Zware Metalen met gemengde gevoelens terugkijken naar deze mogelijk laatste editie van Into The Void. Voor nu gingen Frank Geerligs (FG) en fotograaf Vitus-Frank voor nog één keer op pad naar de Neushoorn voor Into The Void, maar wordt het team vandaag ook uitgebreid met Joris Meeuwissen (JM), die helemaal vanuit het Vlaamse land afreist naar het hoge Noorden van Nederland. Ook voormalig Zware Metalen-schrijver Sem Niemeijer (SN) doet nog een duit in het zakje.
Yatra
Het laatste ritueel van Into The Void wordt vandaag geopend met de loodzware doom van Yatra. Muzikaal speelt het trio niet eens zozeer om de luisteraar iets baanbrekends te bieden, maar levert het vooral een uitmuntende dosis van het bekende recept af. De meest onderscheidende factor wordt gevormd door de smerige, demonisch klinkende vocalen, terwijl de ronkende bas van Maria Geisbert door de zaal dendert, aangesterkt door de beukende drums, die samen een krachtig fundament vormen. Ondertussen weet frontman Dana er nog wat uitstekend soleerwerk uit te rollen en lukt het daarmee deze Amerikanen om de tweede dag van Into The Void in stijl in te luiden. Yatra bracht eerder dit jaar het debuut Death Ritual uit en het nodigt ons allen bij dezen uit om hier nog wat meer tijd mee na te spenderen. Een ronduit aangename kennismaking dit! (FG)
Purpura
Purpura is de eerste band die we vandaag aan het werk gaan zien in de Big Hall en vormt met slechts twee man op het podium een opmerkelijke verschijning. De post-rock wordt op het podium gepresenteerd door slechts de bassist, voorzien van een zes-snarige bas, en de drummer. Het doet de podiumpresentatie van het Spaanse duo dan ook niet ten goede, dat de hoorbare gitaar via een backingtrack wordt afgespeeld. Ook klinken de door Cult Of Luna geïnspireerde vocalen wel erg geforceerd. Weliswaar zijn we getuige van twee uitstekende muzikanten op dit podium, daar is geen enkele twijfel over, maar wanneer er én weinig te zien valt én bovendien uit het overstromende post-rock vat getapt wordt, dan is de interesse toch snel vervlogen. De basgitaar wordt voor één nummer nog ingeruild voor een elektrische gitaar, welke het gehele optreden al op het podium geïnstalleerd stond, maar het stuk zelf klinkt vooral als een opbouw naar een climax die uiteindelijk nooit plaats zal vinden. Een band met veel groeipotentieel, dat wel, maar het heeft daarin wel dringend uitbreiding in zijn bezetting nodig. (FG)
Temple Fang
Nadat de Big Hall verlaten wordt en er een korte ouderdomspauze wordt ingelast, wordt er een vluchtige blik geworpen op Temple Fang, die inmiddels al in een uitpuilende Arena aan de gang is. Toch kan de band persoonlijk niet bekoren en wordt het plekje in de deuropening afgestaan, zodat we ons weer kunnen begeven naar de Big Hall, waar het afwachten is tot Morne de zaal komt platwalsen. (FG)
Morne
Ook de band uit Boston start mooi op tijd en heeft vandaag het plezier dat het optreden gefilmd wordt. Links op het podium (vanaf de zaal bekeken) staat een camera op een statief opgesteld en op de eerste rij zal met een handheldcamera het nodige aan extra beelden worden gefilmd. De muziek van Morne kenmerkt zich met de nadruk op atmosfeer en melodie, en bevat zowel krachtig gitaarwerk als een duistere schoonheid, variërend tussen sludge, doom en post. De band stond dit jaar maar liefst twee keer op Roadburn, maar werd geslachtofferd door toedoen van de altijd zo pijnlijke clashes. De band nu echt ontdekt te hebben, kan slechts geconcludeerd worden dat Morne een band is om te koesteren en dat lijkt het aanwezige publiek dan ook zeker door te hebben. Helaas kan het optreden niet afgekeken worden, omdat we te maken gaan krijgen met de eerste overlapping van het weekend. (FG)
Sâver
Want het is vandaag aan Sâver om Podium Bidi te openen, het podium dat vorig jaar zijn entree deed op het festival en zijn naam ontleed als eerbetoon aan de in 2017 overleden Bidi van Drongelen. Waar enkele jaren geleden de eerste verdieping nog werd gebruikt voor de meer intiemere sets, is het nu de kroeg op de begane grond die gebruikt wordt als extra podium. Het zorgt er dan ook voor dat de Noren vandaag in het volle daglicht het materiaal van het voortreffelijke debuut They Came With Sunlight aan de man zullen brengen. Het loodzware gitaarwerk van de kersverse post-metalformatie doet de kroeg nog net niet barsten uit zijn voegen en met het tweestemmige gekrijs worden voorbij lopende voetgangers al snel weggejaagd. Toch kan niet ontrokken worden aan de afkeurende gedachte over waarom deze band vandaag op dit podium staat, terwijl eerder Purpura in de Big Hall te zien was. Een vreemde keuze en toch een smet op dit optreden, wegens het al snel ontstaan van gebrek aan fatsoenlijk zicht op het podium en het op elkaar gedrukte publiek, waar men constant bij heen en weer blijft lopen, wegens juist het gebrek aan ruimte. Het is toch een miscalculatie geweest, dat ook voor Hemelbestormer zal gelden, maar daar komen we nog op terug. (FG)
Officium Triste
De Nederlandse doom/death grootheden van Officium Triste, die reeds 25 jaar podia onveilig maken, doen vandaag Into The Void aan net voor ze naar Boekarest, Roemenië afreizen om aldaar het Metal Gates Festival plat te walsen. Officium Triste staat er vandaag als een vijfmansformatie met aan de microfoon oergrunter Pim Blankenstein die nu en dan ook een voorzichtige cleane zanglijn op het publiek loslaat. Het valt op dat de kerels veel plezier uitstralen op het Arena-podium. Je kan je natuurlijk de vraag stellen of plezier maken aan de orde is als je doom speelt, maar kom. De heren brengen een stevige setlist waar nieuwe en oude nummers de revue passeren. De nieuwe nummers liggen me beter dan de oudere moet ik zeggen. Ze zijn meer matuur, meer doordacht en hebben meer gevoel.
De gitaren zingen en wenen meer, als je begrijpt wat ik bedoel. Daarom denk ik dat die nieuwe plaat The Death Of Gaia het uitchecken waard is. Als toeschouwers krijg je onder andere On The Crossroads Of Souls, World In Flames maar ook This Inner Twist, To The Gallows en My Charcoal Heart te horen. Eindigen doen ze met Like A Flower In The Desert. Ik blijf wel wat op mijn honger zitten, Officium Triste speelt sterk maar het klopt toch niet helemaal. De teksten die gezongen worden, kennen hun vergelijk niet in de muziek en de performance. Deze wordt bijvoorbeeld niet afdoende ondersteund door de nodige lichteffecten. Gelukkig staat er een schare trouwe fans die helemaal opgaan in de muziek en dat maakt veel goed. (JM)
Antimatter
Een band waar zeker naar wordt uitgekeken vandaag is Antimatter. De band van Mick Moss bracht een klein jaar geleden het heerlijke Black Market Enlightenment uit, dat een paar tikkeltjes duisterder klonk dan zijn voorgangers. Dark rock, dark prog, geef het beestje een naam, maar in het uur dat de band de Big Hall mag vermaken, weet het zeer te overtuigen. Wat we voorgeschoteld krijgen, is een redelijk gevarieerde setlist, maar waarvan het leeuwendeel bestaat uit nummers van het recente werk. Zo horen we onder andere de nieuwe nummers The Third Arm, Between The Atoms, Partners In Crime en Sanctifaction de revue passeren, terwijl Stillborn Empires en Monochrome van de twee voorgaande platen inmiddels ook vaste waarden zullen blijven tijdens toekomstige Antimatter-shows. Geen Black Eyed Man of een oudje als Over Your Shoulder helaas, maar wellicht kunnen we daar op 21 november in Doornroosje niet omheen. De Liverpoolse humor van de down-to-earth bandleider blijft ook niet uit vandaag, wanneer Mick – die weer uitstekend bij stem is – Sanctifaction aankondigt met: “This is a song about falling in love… With LSD!”. (FG)
The Moth Gatherer
Doordat de show van Antimatter in zijn geheel wordt gezien, rest er maar een klein half uurtje om The Moth Gatherer te kunnen aanschouwen. Met een nieuw album op zak spelen de Zweden voor de tweede keer op Into The Void, na eerder in 2016 al hoge ogen te hebben gegooid op het festival. De nu onherkenbare bandleider Victor Wegeborn, die zijn blonde coupe inmiddels heeft ingeruild voor een kale kop, neemt in tegenstelling tot hetgeen we in 2016 zagen de vocalen alleen voor zijn rekening, sinds het vertrek van bassist/zanger en medeoprichter Alex Stjernfeldt vorig jaar. Waar de band toen nog in de Arena speelde, zal het vandaag Podium Bidi aandoen, wat toch ook weer niet de meest geschikte locatie is voor een band als The Moth Gatherer, gezien de sfeer op die locatie. Maar het gaat om de muziek en die zal zijn taak vervullen. De sludgy post-metal knalt bij tijd en wijle de zaal in en de knikkende hoofdjes bevestigen dat het wel goed zit. (SN & FG)
Pensées Nocturnes
Met Grand Guignol Orchestra leverden de Franse avantgardeblackmetalclowns van Pensées Nocturnes eerder dit jaar een circustent van een plaat af. Eenvoudige klinkende, dissonante black metal wordt voorzien van gelaagde zangpartijen, vaak met een erg theatrale insteek, blackmetalscreams, deathmetalgrunts en al wat je wilt. Trombone, trompet en accordeon worden ook meesterlijk verwerkt op dit vrolijke plaatje door dit olijk orkestje. Maar vergis je niet, alles is doordacht, tot in de puntjes uitgeschreven en tot in de kleinste details verzorgd. Ik stelde me vandaag dan ook de vraag of frontman Vaerohn en trawanten in staat zouden zijn deze blackmetalcircusact live overtuigend te brengen. Natuurlijk! Wat had je gedacht! Compleet in outfit, rode circusdirecteurjas voor de frontman, ja, zelfs met rode neus voor de toetsenist, staat dit zestal, vanaf de eerste noten van Paria, vakkundig te musiceren en brengen ze een show die maar zelden gezien is.
Het lijkt allemaal chaotisch, het klinkt ook vaak zo maar opnieuw, vergis je niet. Dit is avant garde black metal in zijn puurste vorm, van de hak op de tak springen, of beter gezegd van de ene trapeze naar de andere slingeren, gebeurt alsof het geen enkele moeite kost. Alles klopt ook, de stageperformance met bijpassende outfits, meegebrachte attributen, de sound, het licht… Echt alles klopt. Op een bepaald moment lijken Vaerohn, met trompet en zijn circusclown, met accordeon, van het podium verdwenen om dan luttele ogenblikken later doodleuk langs een andere ingang opnieuw te verschijnen, maar dan tussen het publiek. Zigzaggend tussen de menigte wordt blij gemusiceerd… Knap gevonden! Nummers als Poil De Lune maar ook mijn favorieten van de plaat, namelijk Les Valseuses en Deux Bals Dans La Tête, komen voorbij in een erg strakke versie. Voor zij die nog twijfelen, kopen die plaat en echt waar ga ze live bekijken, je zal het je niet berouwen. (JM)
Truckfighters
De stonergrooves van Truckfighters zijn deze schrijver niet bekend, maar gezien dit de band is met de meeste merch, is de verwachting direct gegroeid. Het shirt van de energieke gitarist wordt al snel uitgetrokken en het publiek ingegooid (sympathiek!) en de volle zaal gaat volop mee in de sfeer. Onze fotograaf doet zijn uiterste best om zijn biertje te beschermen tegen die constant rondspringende snarenrammer en hem onderwijl op de plaat vast te leggen.
Dat laatste lukt wonderbaarlijk wel en dat verdient een tweede foto in dit verslag. De band is voortreffelijk in het neerzetten van een goede show, maar persoonlijk is er op muzikaal vlak geen klik en wordt de enthousiaste menigte na een paar nummers van Truckfighters verlaten. Het feest in de Big Hall zal nog wel even doorgaan. (FG)
Hemelbestormer
Met White Ward dat spoedig de Arena zal gaan betreden, kunnen we dan eerst nog even gauw een stukje van de Vlaamse bazen van Hemelbestormer meepakken op Podium Bidi. Zoals bij The Moth Gatherer ook het geval was, worden vandaag de visualisaties geprojecteerd op het plafond, wegens gebrek aan ruimte op een eventuele achterwand. Zonde, want de beelden die normaal gesproken een krachtige sfeersetting creëren, worden daarmee gereduceerd tot niets meer dan een extra bewegend plafondlicht. Hemelbestormer klinkt, voor de korte tijd die we overhebben, weer oorverdovend als altijd, maar Podium Bidi is gewoon geen leuke locatie voor een optreden. Het publiek kan zich slechts in de breedte verplaatsen, de in-/uitgang van het poppodium bevindt zicht in het gezichtsveld en vooral komt er teveel licht naar binnen. En juist voor sferische bands als Hemelbestormer en Sâver maakt de locatie het een mismatch. (FG)
White Ward
Een clubje troosteloos ogende Oekraïense pubers zitten in een dompige, rokerige jazz-club ergens kei laat in de avond. Ze babbelen wat met de lokale saxofonist en blijken toch op één of andere manier raakvlakken te hebben qua muzikale interesses. Ze besluiten samen op dat podium te kruipen, te jammen, te creëren en wat je dan te horen krijgt, is werkelijk waar, pure klasse. White Ward, zo heet deze band of beter gezegd, deze verzameling talenten. Met Love Exchange Failure leveren ze voor mij de plaat van het jaar af. Ultrasnelle melodische black metal wordt, op deze plaat, afgewisseld met jazzy geluidsescapades, sturende snorrende baslijnen en messcherpe vocalen. En ook live komt dit helemaal tot zijn recht. Deze verzameling jonge snaken, volgens mij met beperkte live-ervaring, pakken de toeschouwers meteen bij de strot en laten ze niet meer los. Niet teveel poespas bij de podiumpresentatie, gewoon een zwart shirt, zwarte broek en hup, spelen maar. Maar oh zo overtuigend. Op bepaalde momenten lijken ze zelf geëmotioneerd door de reactie van het publiek, dat dit wel weet te smaken. Naast het openingsnummer van de plaat, hoor ik ook Poisonous Flowers Of Violence voorbij komen. De meest beklijvende uitvoering vind ik echter de live-versie van Black Silent Piers van het Futility Report-album. Het liep wel wat mis om die ene magistrale riff naar het einde van het nummer toe, helemaal foutloos te krijgen, maar ook dat kan geen domper zijn op dit magistrale optreden! En hop, in de jaarlijst van optredens. Erg sterk. (JM)
Eyehategod
De laatste grote naam van de dag komt uit de klauwen van het agressieve, verzopen, doorgespoten en doorgesnoven Eyehategod. De vrienden van Phil Anselmo uit New Orleans weten als geen ander hoe ze zompige sludge riffs moeten creëren. De band speelt echter voor een halflege zaal vanavond, waarvan pakweg de helft zich bevindt op het balkon. Schreeuwlelijk Mike Williams wordt er blijkbaar een beetje droevig van, want als een kinderlijke aansteller jammert hij over het misplaatst zijn op het festival. Vervolgens maakt hij het nog bonter door zijn verdriet te uiten over het niet geaccepteerd te worden door zowel de punks als door de metalheads. Voor een band die al sinds 1988 actief is, laat het toch wel een kansloze indruk achter. Maar daar denkt het uitzinnige clubje fanatiekelingen vooraan anders over, dat zo’n beetje het gehele optreden zich weet te vermaken met een moshpit. En dat op Into The Void! Williams zelf blijkt inmiddels behoorlijk doorweekt en het podium ziet eruit alsof er zich een waterballet heeft afgespeeld, doordat de frontman constant flesjes water over zijn gezicht moet gooien, terwijl hij moeite heeft zichzelf staande te houden en geregeld nonsens door de microfoon mompelt (“Netherlands. Be there… As long as it still exists”). De band komt soms dan ook wel over als een zooitje, vooral omdat het optreden geregeld stil komt te liggen voor een groepsgesprek tussen de bandleden, want wat blijkt: de band heeft geen setlist. Toch gaan de agressieve sludge riffs met hardcore uitspattingen er goed in en weet de band nog een beetje energie aan te leveren, na de slijtageslag van de afgelopen twee dagen. (FG)
Black Pyramid
Stoner/doom metal uit de USA, Massachusetts om precies te zijn. Dat is waar Black Pyramid voor staat. Zijn verschijning is impressionant. Drie stevige, bonkige kerels bouwen een solide muur van geluid met enkel de basisinstrumenten. De snorrende gitaar van Andy Beresky neemt de bovenhand en stuurt je vakkundig door de nummers. Een ratelende bas, in de handen van Eric Beaudry, legt een stevig fundament en dan heb je de eenvoudige doch doordachte drumpartijen nog niet gehoord. Merk ik op dat om dit geluid neer te zetten, Andy Kivela maar een paar cymbalen en een simpele drumkit van doen heeft. De warmere cleane vocalen van Andy, plaveien verder de weg. Reeds in 2007 werden de fundamenten gelegd voor hun typische sound, let wel, de laatste release dateert al wel weer van 2013 en draagt de titel Adversarial. Het publiek kan, ondanks dit, de muziek van dit drietal wel smaken. Het lijken allen fans van het eerste uur te zijn die de nummers van voor tot achter kennen. Dat geldt echter niet voor ondergeschrevene. Ik ben evenmin thuis in het stoner/doomwereldje. Ondanks dit tracht ik toch mijn best te doen om wat in de sfeer, in de muziek te komen. Dit lukt me echter niet. Het klinkt voor mij allemaal als één en hetzelfde nummer, de fans stoot ik alzo waarschijnlijk tegen de borst. (JM)
Sunnata
Sunnata is de afsluiter van de grote zaal en daarmee waarschijnlijk de allerlaatste band die het hoofdpodium van het geliefde Into The Void festival aan zal doen. Bij binnenkomst krijg je een klap voor je kop van de wierooklucht die je tegemoet komt. Daarnaast is het podium sfeervol aangekleed met kaarsen. Dit alles past goed bij de sferische sludge die de uit Polen afkomstige band speelt. Echter na al het stoner/doomgeweld eerder op de dag en het late tijdstip lijken veel bezoekers ervoor te kiezen om elders een plekje te zoeken of huiswaarts te keren. De zaal is daardoor maar voor de helft gevuld. De band zelf speelt strak en het geluid in de zaal is prima. Zo nu en dan klinkt de cleane zang wat fragiel, maar voor de rest zet de band een uitstekende set neer. (SN)
Borgne
Tot slot sluiten we Into The Void 2019 op een voor dit festival atypische wijze af, namelijk met de onverwoestbare black metal van Borgne. Van 0:45 uur tot 1:45 uur denk je je weer even te bevinden op Into Darkness, maar het is laat en de meeste mensen zijn al afgetakeld. Na een paar nummers met de ogen dicht nog even te hebben genoten van het ijzige, creepy sfeertje. wordt ook gekozen voor de weg richting het hotel. De kennismaking met Borgne is echter een feit en één die niet vergeten gaat worden.
Zo komt Into The Void wellicht gepast aan zijn einde: in het zwart. Of wordt er toch nog een verrassing uit de hoge hoed getoverd? De tijd zal het leren.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
19 oktober 2019, Neushoorn, Leeuwarden
Links: