1000mods – Youth of Dissent

Geschreven door op 22-09-2020 om 18:50.

Een lezer van ons e-zine vroeg me een paar maanden geleden waarom ik alleen maar positief schrijf over de albums die ik recenseer. Dit klopt slechts voor een deel. Na mijn snoeiharde doch eerlijke verdict over de laatste plaat van de sci-fi metalband Mytra werd me bijvoorbeeld voor vijfentwintig jaar de toegang tot Hongarije ontzegd. Maar ja, het klopt dat ik vaak vrij enthousiast ben over de platen die ik van een recensie voorzie. Dit komt vooral door het feit dat ik nogal de neiging heb om me te smijten op albums van bands die ik reeds ken en waarvan ik weet dat ze kwaliteit brengen.

Meteen dus de reden waarom ik vandaag de nieuwste plaat van 1000mods wil bespreken. Dit is naar mijn bescheiden mening de op één na beste band die Griekenland ooit kende. Laten we eerlijk zijn: aan Rotting Christ kan geen enkele andere Griek tippen en Nana Mouskouri of Demis Roussos hun muziek mogen ze voor mijn part op mijn begrafenis draaien, dan kan ik mijn familie en vrienden nog een laatste keer op de zenuwen werken. 

1000mods is – voor wie deze nog niet zou kennen – een stonerband uit Chiliomodi, Griekenland. De bandnaam is best goed gevonden want ‘chillia’ betekent 1000 in het Grieks, dus 1000mods verwijst naar de geboortestad van de bandleden. In een snelcursus 1000mods voor beginners zou ik zeker de songs Vidage, Road to Burn en Claws naar voren willen schuiven. Lekkere, pure onversneden stonerrock, gemaakt om je uit je sokken te blazen. Ik zag de band vorig jaar – tijdens die zorgeloze periode dat Corona gewoon nog een flauw biertje was – aan het werk in Brussel en liet achteraf net geen tatoeage van de bandnaam op mijn arm plaatsen. Deze band is zo machtig goed! Mijn nek doet alweer pijn als ik aan dit optreden terugdenk. 

Moet ik er nog een tekeningetje bij maken dat ik echt enthousiast uitkeek naar de nieuwste plaat? Misschien ligt hier wel het probleem. Mijn verwachtingspatroon lag na de voorgaande platen best wel hoog. Deze Youth of Dissent kan me echter niet bekoren, en dat is best een prestatie want ik ben normaal hondstrouw aan bands die me in het verleden trakteerden op sublieme muziek en/of optredens.

Is dit daarom een slecht album? Neen, over smaak valt te twisten dus geef het gerust een kans. Het is misschien zelfs een voordeel als je deze band nog niet kent en je dus niet gaat vergelijken met hetgeen hiervoor werd uitgebracht. Nummers als Pearl of Blister zitten nog wel leuk in elkaar hoor. Lekker ritme met hier en daar een gitaarsolootje en Dani’s ruwe, ongepolijste stem die alles aan elkaar brult. Het voelt echter allemaal nogal braafjes en afgelikt aan, zeker als je – ik herhaal mezelf – het vergelijkt met het tochtige garagegevoel dat de band vroeger moeiteloos wist op te roepen.

Eigenlijk is het vanaf de openingstrack Lucid reeds duidelijk dat dit album niet zal brengen hetgeen ik ervan verwacht. De band speelt het op veilig, zoveel is zeker. De nummers Young en Warped doen me om uiteenlopende zaken aan mijn puisterige tienerjaren denken, toen ik nog ongegeneerd naar Silverchair’s emotionele puberrock luisterde. Nu ik wat dikker, grijzer en lelijker ben geworden krijg ik het niet langer warm van muziek die eigenlijk gewoon als soundtrack voor series als One Tree Hill of Dawson’s Creek kan fungeren.

Nu goed, voor ik als haatsmurf word gecast in de nieuwste smurfenfilm wil ik graag nog het positieve benadrukken. Er staan een paar nummers op dit album die zo weggeplukt kunnen zijn uit een vorige plaat. So Many Days start met zo’n diepe baslijn dat ik er spontaan van begin te kwijlen. Er volgt hierna een leuke melodie die netjes opbouwt tot zo’n typische stonerrock-explosie. Al heel veel voorgedaan door andere bands natuurlijk, maar kan dit iemand een barst schelen? Dit nummer rockt keihard. Daar draait het om. Ook Mirrors vind ik het vermelden waard. De song krijgt de eer om de plaat af te sluiten en doet dit met het nodige kabaal. Halfweg het nummer zit een heerlijk ritmische riff verborgen die ervoor zorgt dat deze zeven minuten durende song nooit gaat vervelen. De echte ster van het album heet echter Dear Herculine. Zweverige stonerrock die je een glimp biedt tot wat deze band in staat is. Beetje grungy zelfs. De song doet bij momenten denken aan Kadavar, de compromisloze seventies revival rockband bij uitstek. Meer van dit alsjeblieft!

Conclusie! Alles samen is dit niet echt de 1000mods die ik ken. Weg is het rauwe gitaar-inpluggen-en-rammen-gevoel dat deze band zo kenmerkte. Het is alsof de bandleden hun wilde haren lieten knippen en ze nu allemaal, strak in het pak, met een klodder gel de haartjes netjes naar achter kamden. De bad boys zijn getemde schoonzonen geworden. Het scherpe kantje is eraf en wat overblijft is een zielloze herinnering aan de muziek die ze ooit maakten. Dus kijk – ik wilde dat het anders was – maar klaarblijkelijk schrijf ik niet altijd positief, zelfs niet als het om bands gaat die ik zeer hoog inschat. Jammer. Ik heb ondertussen toch nog maar eens naar Silverchair geluisterd. Om één of andere reden werd ik in een nostalgische bui gebracht. Dank u 1000mods. Nu voel ik me nog oud ook.

 

Score:

80/100

Label:

Ouga Booga And The Mighty Oug, 2020

Tracklisting:

  1. Lucid
  2. So Many Days
  3. Warped
  4. Dear Herculine
  5. Less Is More
  6. 21st Space Century
  7. Pearl
  8. Blister
  9. Young
  10. Dissent
  11. Mirrors

Line-up:

  • Dani G. – Zang/Basgitaar
  • Giannis S. – Gitaar
  • Giorgos T. – Gitaar
  • Labros G. – Drum

Links: