Frayle – 1692

Geschreven door op 20-02-2020 om 20:28.

Frayle is niet je typische muziekgroep. Sean Bilovecky en Gwyn Strang leerden elkaar kennen in 2015 wanneer ze beiden, houd je vast want deze zag ik niet komen, aan het werk waren als kledingontwerpers. Ze werden twee jaar later een koppel en pas een jaar daarna begonnen ze samen muziek te maken. Bilovecky had zijn vriendin voor kerstmis immers opnamesoftware cadeau gedaan. Want waarom ook niet? Ik krijg doorgaans kousen…

De rest is geschiedenis, want reeds enkele maanden later brachten ze een EP uit genaamd The White Witch. Deze titel is niet toevallig gekozen. Het duo noemt zijn muziek namelijk witchrock, oftewel heksenrock. Als je het mij vraagt een heel toepasselijke naam. Wat deze twee allemaal samen gooien in hun heksenketel houd je niet voor mogelijk. De formule om tot hun specifieke sound te komen is echt uniek. Je legt de basis met wat Black Sabbath doom metal, plaatst daar het gitaargeluid van een stonerband als Sleep over en laat Chelsea Wolfe teksten schrijven die op een Portishead-triphopachtige wijze ingezongen worden door Gwyn Strang. Niet combineerbaar voor de meeste stervelingen, maar de meeste stervelingen zijn geen kleding ontwerpend heksenkoppel dat elkaar muzieksoftware voor kerstmis geeft natuurlijk.

Ik vind het intrigerend hoe dit duo allerlei bands die ik hoog heb zitten weet te combineren om tot deze geheel eigen sound te komen. De debuutplaat loopt ervan over. De intro zendt een onheilspellende vibe uit die grimmig doorloopt in de titelsong 1692. Doom metal van de bovenste plank! Strang’s stem torent boven Bilovecky’s gitaar uit als een krachtig verlichte vuurtoren boven een woelige, stormachtige zee. In het jaar 1692 startte trouwens het eerste heksenproces in Salem, Massachusetts. Wedden voor een stel ongebruikte kerstkousen dat dit nummer hierover gaat?

In Gods of No Faith probeert een mannenstem mee te zingen met de zeemzoete sirenestem van Strang, maar helaas klinkt deze als een varken dat gekeeld wordt. Ik vraag me af voor wie het meer pijn doet? Voor de luisteraar die dit moet aanhoren of voor de man zelf, want het klinkt echt niet gezond. Goed ja, het verpest gelukkig het nummer niet en het went zelfs na een paar keer luisteren.

Mijn favoriete nummer op de plaat is Dead Inside. Het kent zo’n krachtig vibrerende gitaarriff dat mijn buren hun keukentafel zagen trillen. Mazzy Star via kernfusie samengesmolten met Monolord. Beter kan ik het niet omschrijven! Dreampop gaat wel degelijk samen met doom- en post-metal, al heb je daar misschien een geblondeerde heks voor nodig om het voor mekaar te krijgen. Het helpt ook dat er tijdens dit nummer geen knorrende krulstaartjes werden vermoord.

Verder kan ik jullie nummers als Godless en Burn aanraden want dit album stroomt over van de goeie doomnummers. Laat dit door een kerkhof weergalmen rond middernacht en zelfs de vleermuizen maken dat ze zo snel mogelijk weg zijn. De laatste nummers op de plaat springen er minder bovenuit, maar daar ga ik echt niet over klagen. Ik hoop dat ik deze kerst deze plaat krijg in plaats van een paar kousen. Enkel voor mijn bovenburen zou dit minder goed nieuws betekenen.

Score:

88/100

Label:

Lay Bare Recordings, 2020

Tracklisting:

  1. Introduction (Arise)
  2. 1692
  3. Gods Of No Faith
  4. Monsters
  5. Darker Than Black
  6. Dead Inside
  7. Burn
  8. Godless
  9. If You Stay
  10. Stab

Line-up:

  • Sean Bilovecky – Gitaar
  • Gwyn Strang – Zang
  • Pat Ginley – Drum
  • Eric Mzik – Basgitaar
  • Ellliot Rosen – Gitaar

Links: