Voor de metalliefhebber die zich op 14 mei present meldt bij dB’s in Utrecht, belooft het bepaald geen doorsnee zaterdagavond te worden. En wat is het toch verdomd prettig om je na alle ellende van een pandemie op een avond als deze weer met een vanzelfsprekendheid van weleer onder gelijkgestemden te kunnen begeven. Al voor uw anonieme scribent dB’s goed en wel bereikt wordt ze in beslag genomen door het kenmerkende en o zo vertrouwde, ontspannen sfeertje. Er hangen wat mensen rond de ingang met een drankje in de hand. Ook binnen in het café is de sfeer gemoedelijk. Echt druk is het niet, maar wat niet is kan nog komen. En veel tijd om er uitgebreid bij stil te staan is er ook niet. De eerste band van de avond wordt omgeroepen en dus spoed ik mij de zaal in, alwaar aanstonds de eerste mokerslagen van de avond zullen worden uitgedeeld.
Men neme een stel enthousiaste muzikanten uit Apeldoorn met een voorliefde voor thrash en death metal en een grandioze bandnaam. Voilà: Black Rabbit. In 2020 bracht het vijfkoppige gezelschap een EP met de beeldende titel Warren of Necrosis uit. Ze blijken dit jaar tevens één van de finalisten van Metalbattle Nederland. Eerlijkheidshalve moet gezegd dat uw redacteur van dienst er, wat deze band betreft, volledig blanco instapt. Des te aangenamer is de verrassing als de eerste noten van La Bestia de zaal in worden gekatapulteerd. De aanwezigen worden zonder pardon meegezogen in het lugubere gangenstelsel van het zwarte gevaarte, dat zoals verwacht in geen enkel opzicht gelijkenissen blijkt te vertonen met mijn fluffy gezinslid, tevens een zwart konijn: Lord Ahriman (inderdaad vernoemd naar). Waar die stiekem best wel schattig is, is het zwarte beest dat hier dreigend binnen komt marcheren van een heel ander kaliber: namelijk van dood en verderf.
Foto: Joan Wolfie Photography
Als ik om me heen kijk constateer ik dan ook tevreden dat er steeds meer metalheads de zaal binnendruppelen. En terecht. Black Rabbit verpulvert nu al een zaaltje als dat van dB’s en het zou me niet verbazen als ze spoedig moeten uitwijken naar een groter toneel. Frontman Nino Thomas heeft absoluut een indrukwekkende strot, de grunts ontsnappen hem schijnbaar moeiteloos uit de keel. Ook de instrumentbeheersing is zeer dik in orde, met fijne gitaarsolo’s en melodische intermezzo’s tussen alle agressie door. En hou de koppen dan maar eens stil… Dat is lastig, zo niet onmogelijk bij een band als Black Rabbit. Naast nummers van de al genoemde EP spelen de jonge heren uit Apeldoorn enkele nummers van hun opkomende album. Een meer dan prima opener met potentie die doet verlangen naar meer.
Hierna is het de beurt aan de inmiddels toch wel oudgedienden van Disquiet om dB’s op zijn grondvesten te doen schudden. Dit alles ter eren van hun nieuwste langspeler Instigate to Annihilate waar collega Cor zich terecht al lovend over uitliet. Nadat het eerste nummer van het nieuwe album Rise of the Sycophants is ingezet, valt op dat er meteen fanatiek wordt gebruld vanuit de zaal. Zo vers als de nieuwe plaat is: hij staat nu al garant voor een potje meeblèren. Altijd fijn.
Disquiet is met deze thuiswedstrijd dan ook de absolute publiekstrekker van de avond. Zelfs een vertegenwoordiging van de fanbase uit Duitsland tekent present. Na The Condemnation is het tijd voor een heuse wall of death. Het publiek moet duidelijk nog wat opwarmen, maar dat is voor een doorgewinterd gezelschap als Disquiet natuurlijk een piece of cake. De heren brengen vanavond trouwens niet alleen nummers van hun nieuwste boreling ten gehore, ook het oude(re) werk wordt uit de kast getrokken om de aanwezigen ‘helemaal los te zien gaan’. En met een nummer uit de oude doos als Killing Silence slaagt dat voornemen wonderwel. Disquiet verlegt de focus gauw weer naar de nieuwe plaat, want daar draait het natuurlijk toch vooral om vanavond. We luisteren naar Demonic Firenado en Wrecked, stuk voor stuk hele fijne nummers die de mannen met een niet aflatend enthousiasme dB’s in knallen. In het laatste lied is er trouwens ook een gastbijdrage van Monica Janssen (X-Tinxion, Downcast Collision) bij afwezigheid van Vicky Psarakis die oorspronkelijk op Instigate to Annihilate in dit nummer te horen is.
Na No Moral Dignity neemt bassist Frank van Boven het woord. Hij vertelt hoe hij tweeëneenhalve week geleden op hetzelfde podium stond tijdens Big Ass Metal Fest met de releaseshow van het tijdens een lockdown gevormde Beyond the Pale, toen op tragische wijze vriend en gitarist Jeroen van Donselaar halverwege het optreden in elkaar zakte en overleed. Een gebeurtenis die nog zeer vers in het geheugen ligt. Het geroezemoes dat ik eerder nog om mij heen hoor, verstomt langzaam. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn om een luttele twee weken later weer op datzelfde podium te staan. Wat zal dat dubbel voelen. Maar als er iets blijkt uit de woorden van Van Boven dan is het wel dat Jeroen is overleden terwijl hij deed wat hij het liefste deed: metal spelen, voor publiek. Er volgt een moment stilte waarin hopelijk Jeroen op geheel persoonlijk wijze in ieders gedachte de revue passeert. Het is muisstil. Het daaropvolgende nummer Sicario draagt Disquiet op aan hun vriend. Een mooi en krachtig eerbetoon. En na afloop van het nummer schreeuwen we nog eens massaal voor Jeroen.
Disquiet is dan inmiddels alweer aanbeland bij de hekkensluiter van de avond in de vorm van Trenches of Blood. Nog eenmaal meebrullen en hup na afloop met z’n allen op de foto. Het was weer mooi. En precies zoals het moest zijn.
Als de aanwezigen nog druk doende zijn met het aanschaffen van een exemplaar van Instigate to Annihilate of aan de bar een drankje doen, blijkt de soundcheck van Coffin Feeder naadloos overgegaan in de allereerste show van dit Belgische gezelschap in Nederland. Er is een kans dat u Coffin Feeder (nog) niet kent, maar de bemanning daarentegen wordt naast Jan Hallaert, Bart Govers en Siebe Hermans onder andere gevormd door Sven de Caluwé (Aborted, Bent Sea, Fetal Blood Eagle) en Jeroen Camerlynk, de frontman van Fleddy Melculy. De geweldsexplosie die daarbinnen aan de gang is trekt nog niet meteen iedereen terug de zaal in, maar is zondermeer indrukwekkend. Toevallig wandelt uw redacteur van dienst binnen op de woorden ‘Death or Alive, you’re coming with me’. En dat vat de lyriek geïnspireerd op seriemoordenaars van deze metalveteranen eigenlijk wel goed samen.
Met hun death- en metalcore gooien ze zonder genade de beuk erin. Liters water worden verbruikt tussen de nummers door om even hard weer uitgezweet te worden, wat een topsport is dit. En daar is opeens ook een tamelijk wilde pit waar het er lekker ruig aan toe gaat op nummers als Stereo Homicide, See You At The Party, Toolbox en A Good Supply Of Bodybags. Muzikaal staat dit verder allemaal als een huis en qua vocalen denken we vooral aan Aborted, al doen ook Govers en Camerlynk op dit gebied een duit in het zakje. Die afwisseling is zeker fijn. Coffin Feeder is na dit bezoek aan Utrecht nog lang niet uitgespeeld en zal voorlopig nog wel even doorgaan met shows geven. Mocht u in de buurt zijn, ga dan gerust luisteren.
Met Severed Survival komt er een einde aan een zinderende avond. En wat zou het mooi zijn als Jeroen van Donselaar er op de een of andere manier iets van heeft meegekregen. Hoe dan ook: waar je nu ook bent Jeroen, ik hoop dat je lacht.
Datum en locatie
14 mei 2022, dB's, Utrecht
Link: