Europa ligt onder vuur. Twee zwartgeblakerde packages toeren door het Oude Continent. In de ene tourbus bevinden zich het legendarische Mayhem, de Noorse blackmetalgod Gaahl met zijn Gaahls Wyrd en de heer Ba’al-berith, die onder de naam GosT synthwave maakt. In de andere tourbus de black/thrashers van Deströyer 666 en Nocturnal Graves, de dodelijke Grieken van Dead Congregation en het geheimzinnige Inconcessus Lux Lucis. 31 oktober troffen alle bands elkaar in Nijmegen, waardoor er in Doornroosje opeens een heus festival ontstond.
De spits wordt afgebeten door Inconcessus Lux Lucis, voor wie het nog steeds 1982 is en Venom de maat der extreme dingen is. De heren maken rommelige thrash/black met NWOBHM-invloeden en klassieke poses, voorzien van een schreeuwgrunt door zanger/gitarist W. Malphas. De kleine zaal van Doornroosje ondergaat het geheel bijzonder rustig, slechts een enkeling schudt het hoofd op de maat van live-drummer M. Hemlock . W. Malphas en bassist A. Baal waren samen eerder al actief in Whorethorn en hebben met beide bands inmiddels drie albums gemaakt. Er is dus iets van een markt voor deze muziek, maar het zou me verbazen als die vanavond is uitgebreid.
Dan maar op tijd naar GosT, lekker gemaakt door de woorden van collega Kreijeveld. Frontman Ba’al-berith beperkt zich tot zang en toetsen en wordt bijgestaan door een bassist. De dreunende beats die de twee voortbrengen gaan gehuld in minimaal licht en maximaal rook, maar het bevalt prima. Vooral ook omdat het bandbrein een krijs in huis heeft die menig Noorse blackmetalzanger terug het bos in zal sturen. De lol duurt echter maar één nummer. Ba’al-berith neemt daarna plaats achter zijn keyboard en haalt er geluiden uit die het alleen goed deden in de jaren ’80, waardoor Doornroosje opeens ruimte lijkt te geven aan een Depeche Mode-achtige show.
De rook en belichting slaan plotseling nergens meer op, totdat Ome Berith het weer op zijn heupen krijgt, de muziek op standje beter gaat en hij zingt als een woedende demoon. Waarbij het feestje maar weer één nummer duurt. Wát een schizofrene muziek is dit zeg! Alsof Tinky Winky, Dipsy, La La en Po een keyboard hebben gevonden in Teletubbieland en proberen muziek te maken door aan de ene kant lief en leuk te zijn en aan de andere kant Satan aanbidden.
Dan is het fijn dat Nocturnal Graves er is om fijne, behapbare thrash/black metal in het straatje van Behemoth te brengen. Het is allemaal wel niet bijzonder origineel, lekker is het wel. Drummer L. Wilson imiteert een octopus, gitaristen Shrapnel (jarenlang deeluitmakend van Deströyer 666) en Decaylust kunnen hun instrument prima bespelen en zanger/bassist Nuclear Exterminator (ook al ex-Deströyer 666) is kaal en dik. Dit Australische gerecht is uitstekend weg te werken en When the Demons Feast is een heerlijk nummer. Fijn te merken dat er een stijgende lijn in de avond zit.
Maar dan is het toch tijd voor het betere werk. Gaahls Wyrd is de eerste van de twee belangrijkste acts van vanavond, voor een concert dat al lang een rode cirkel had in de agenda van uw anonieme verslaggever en heus niet omdat hij dan even vrouw en kind kon achterlaten. Met de groep rondom de ex-Gorgoroth en ex-God Seed-zanger staat er een band van formaat in Doornroosje. Maar Gaahl heeft met GastiR – Ghotsts Invited eerder dit jaar ook een album afgeleverd dat minder blijft hangen dan zijn voorgaande werk. En het verhaal van Mayhem is natuurlijk bekend. De band heeft de legendarische debuutplaat nooit meer kunnen overtreffen.
Met enige scepsis sta ik dus klaar als de soldaten van Gaahl na een veel te lang intro het podium op komen en later worden gevolgd door hun baas. Die heeft al jaren dezelfde presentatie: langzaam op en neer schrijden en bloedserieus het publiek inkijken en -wijzen. We beginnen met Ek Erilar en From the Spear van het debuutalbum van Gaahls Wyrd, waarna met Aldrande van God Seed de vlam in pan slaat. Het geluid dat de man uit zijn strottenhoofd weet te persen, is angstaanjagend goed en daarmee zet hij de zangers die deze avond tot nu toe op het podium stonden direct als kleine jongetjes in de hoek. De ijzersterkte band rond de zanger zorgt voor een golf van geluid en een werkelijk fenomenale uitvoering van Carving the Voices.
Het niveau ligt hoog. Gaahls Wyrd raast door Doornroosje als een orkaan door het platteland van de Verenigde Staten. Vergeleken met deze mannen zijn Inconcessus Lux, GosT en Nocturnal Graves er louter om de zandbak te vullen, want er wordt een dijk van een set afgeleverd. Het briljante Allt Liv komt voorbij en Gorgoroth’s Exit – Through Carved Stones sluit een uitmuntend optreden af, waarbij Gaahls Wyrd het restje voorbehoud aan gort heeft gespeeld.
Dead Congregation heeft de ondankbare taak in de voetsporen van Gaahls Wyrd te treden en hoewel dat natuurlijk niet lukt, doen de nakomers van Zeus een geslaagde poging. De band is met twee albums in ruim vijftien jaar dan wel niet zo productief, spelen kunnen ze wel. Nummers als Vomitchrist en Martyrdoom gaan erin als souflaki. De band speelt fel en A. V. blaft zijn teksten rauw in de microfoon. Dead Congregation speelt tergend log en dan weer razendsnel en weet de argeloze toehoorder daarmee langzaam te vangen in een dodelijk effectief web van verderfelijkheid. ‘Pray for total death’ staat er op doeken op het podium. Dead Congregation doet zijn best dat te geven.
Het is donker als de hel in de grote zaal als we wat vage schimmen het podium op zien komen. Als daarna de lampen plots hun best doen het licht uit je ogen te schijnen, duurt het even voordat alles het weer doet en we Mayhem-zanger Atilla Csihar ontwaren. De Hongaar is fraai uitgedost met een Venetiaans duivelsmasker en een verschoten priestergewaad. Hij wordt terzijde gestaan door de Arische tweeling Ghul en Teloch op gitaar en de kleine Necrobutcher op bas. Drummer Hellhammer zal dan wel verstopt zitten achter het imposante drumstel.
Als zanger is Gaahl natuurlijk overtroffen, maar Atilla komt met zijn creepy gekrakeel aardig in de buurt en gaat moeiteloos de strijd aan met de Noor. Je zou zomaar kunnen stellen dat Mayhem zonder zijn zanger een veel minder interessante en relevante band zou zijn geweest, al staan de muzikanten hier vanavond strak als Noord-Koreaanse militairen te spelen en levert ook een zelfverzekerd overkomend Mayhem een hallucinerende prestatie.
Het concert is opgedeeld in drie delen. Tijdens het eerste deel komt er materiaal van het nieuwere Mayhem voorbij. Dus werk vanaf Grand Declaration of War met de nadruk natuurlijk op het nieuwe en nog steeds groeiende album Daemon. Het zorgt voor prima uitvoeringen van onder meer Falsified and Hated en To Daimonium. Na Invoke the Oath verdwijnen de mannen van het podium, zien we er vier doeken met demonische godsbeelden verschijnen en blijkt de band de garderobe en backdrop van de vorige toer, waarbij De Mystiriis Dom Sathanas integraal werd gespeeld, te hebben bewaard. Het enthousiaste onthaal van Freezing Moon spreekt boekdelen en met Pagan Fears, het machtige Life Eternal en de titeltrack, krijgen we nog vier nummers van Euronymous’ magnum opus.
Atilla sleept de hele avond al een aantal bijeengebonden botten mee en heeft van de vorige tour zijn doodshoofdvriendje overgehouden, wat een innige zoenpartij oplevert. Later komt er nog een opgeknoopt touw aan te pas, maar we houden het toch bij twee overleden bandleden. Muzikaal is Mayhem vanavond onovertroffen. De band speelt zo ijzersterk dat de helft van de zaal wel met een harde plasser moét staan.
Het feest is na de DMDS-set nog niet voorbij. Na weer een korte pauze hangt er opeens het felrode Mayhem-logo ten tijde van de Deathcrush-EP en voordat de zaal naar adem kan happen klinkt de meest geniale intro aller tijden: Silvester Anfang. 32 jaar later nog steeds een kippenvelmoment. Met het titelnummer begint de geschiedenisles en wat maakt het dan uit dat alleen bassist Necrobutcher destijds op de plaat te horen was? De punkwortels van Mayhem en daarmee het totale blackmetalgenre klinken goed door in de nummers die met veel plezier worden ontvangen door het massaal aanwezige publiek in Doornroosje. FortaRock mag dan wel gestopt zijn: Nijmegen is goede metalgrond. Na onder meer het bijtende Chainsaw Gutsfuck is het uiteraard Pure Fucking Armageddon dat voor de ultieme afsluiting zorgt.
Doordat Mayhem later is begonnen, de nodige uitloop kent en de laatste trein naar huis achter Doornroosje ongeduldig wacht, moet uw anonieme scribent de afterparty met Deströyer 666 helaas missen. Maar na Gaahls Wyrd, Dead Congregation en Mayhem was deze avond toch al niet meer te overtreffen.
Datum en locatie:
31 oktober 2019, Doornroosje, Nijmegen
Link: