GosT – Possessor

Geschreven door op 24-03-2018 om 09:00.

Synthwave is een genre dat vrijwel geen gitaren kent en toch geliefd is door menig metalhead. Acts als Perturbator en Carpenter Brut bewezen al een thuis te hebben op een festival als Roadburn. GosT, een producer die sinds 2013 onder deze naam opereert in dit genre’s duistere broertje darkwave, zal zich dit jaar op dat festival moeten gaan bewijzen. Ik verwacht echter niet dat dit een probleem gaat zijn, gezien deze derde langspeler het meest extreme werk is dat deze mysterieuze man tot dusver heeft afgeleverd. Wie kitscherige synths of trommelvlies strelende melodielijnen verwacht, komt bedrogen uit.

De biografie die geleverd werd bij deze promo stelt dat GosT het personage van Ba’al-berith, een prins uit de hel, aanneemt. Deze omschrijving was echter niet nodig, want opener en tevens titeltrack Possessor maakt direct duidelijk dat we hier te maken hebben met een sinister album. Deze eerste track is een verzameling soundclips met verhalen over duistere cult rituelen en mensen wiens lichamen als vessel voor Satan fungeren en daarmee demonische schreeuwen uitbulderen. Niet lang daarna laat Garruth je oorsmeer smelten middels een hamerende blastbeat waarover een ranzig hard overstuurde synth wordt gesmeerd, terwijl er een scream te horen is die uit de diepste krochten van de hel lijkt te komen. Op dit punt is duidelijk dat de komende veertig minuten alles behalve gezellig gaan worden.

Deze schijf puilt uit van dit soort opzwepende Satanische lekkernijen. Zo klinkt Legion als iets wat Lucifer zelf zou opzetten terwijl hij wat gekwelde zielen over een pijnbank heen haalt. Beliar laat je rennen voor je leven omdat je achterna wordt achterna gezeten door een moordlustige maniak die een blastbeat bazooka hanteert als wapen. Commandment kent gelijkenissen met de spijkerharde, industriële black metal die Anaal Nathrakh maakt en laat je achter met een vieze smaak in je mond.

Echter is het niet alleen gitzwarte lompheid die je voor de kiezen krijgt. 16 A.M. grijpt terug naar de jaren tachtig en wekt beelden op van het rijden door Californië met de kap naar beneden en het haar in de wind, zoevend langs palmbomen en rolschaatsende mensen die een hoeveelheid kleren aan hebben waar God van gaat blozen. Even lijkt GosT zicht hier op Carpenter Brut’s terrein te bevinden, maar gelukkig is in het kop en staartstuk van dit nummer weer een vertrouwd kwaad te bespeuren. Ook Sigil heeft een wat lossere sfeer en kent zelfs wat zang, maar in de achtergrond lonken nog altijd die duistere synth lijntjes waardoor je nergens in een geriefelijke gemoedstoestand raakt.

Daarover gesproken: Loudas Deceit is een prima soundtrack voor als je zenuwachtig in de wachtkamer van de dokter zit, omdat je je geslachtsdeel weer eens hebt gebruikt op een persoon die meer bacteriën met zich mee draagt dan een vaatdoekje waarmee drie dagen geleden de rand van een Dixie plee is afgeveegd op een trucker festival. Je gaat je er niet bepaald van op je gemak voelen.

Deze sfeer loopt als een rode draad door dit hele album: elk nummer draagt iets zenuwachtigs, onheilspellends of ronduit kwaadaardigs met zich mee. Dit is tevens terug te horen in de productie. De beats klinken strak, maar zijn nergens netjes of zoetsappig. Het heeft allemaal een “oempf” die voelbaar is. Op sommige plekken is er zelfs een analoge drumkit te horen, ook al is deze waarschijnlijk digitaal in elkaar gejast. Dikke pluim tevens voor de synthesizer sounds die je dit hele album lang in je gezicht krijgt gesmeten. Ja, er zijn genoeg in galm verdrinkende akkoordjes te vinden in de achtergrond die de macabere ambiance nog verder aandikken, maar het zijn de vunzige, krankzinnig hard overstuurde baslijnen die de show stelen. Soms liggen deze tegen glitchy aan, andere keren heeft het een ijzingwekkende kwaliteit, vaak is het ronduit vadsig. Welke smaak het ook heeft: het gaat er allemaal in als koek.

Possessor is een smerige plaat. Er is geen lieve compositie te bekennen, en zelfs het meest bekoorlijke nummer laat je ’s nachts badend in het zweet wakker worden. Dit is vuig, vunzig, vies en daarom ontzettend lekker.

Score:

85/100

Label:

Blood Music, 2018

Tracklisting:

  1. Possessor
  2. Garruth
  3. The Prowler
  4. Sigil
  5. Loudas Deceit
  6. Beliar
  7. Legion
  8. 16 A.M.
  9. Shiloh’s Lament
  10. Malum
  11. Commandment

Line-up:

  • Ba’al-berith

Links: