Vanavond maken we ons op voor een wel heel erg sappig menuutje, waarin Cattle Decapitation en Shadow of Intent het hoofdgerecht uitmaken van een Europese tour die de naam The Terrasitic Reconquest Tour meekreeg. Aangezien Cattle Decapitation, als voorstanders van een vegetarische levenswijze, sterk opkomt voor de rechten van het dier, het welzijn van moeder aarde en aandacht heeft voor de vernietigende rol van de mens hierin verwacht je wellicht een menu zonder vlees. Welnu, dan hadden ze beter Vulvodynia niet meegenomen, want die zorgen dan weer voor een tegengeluid waar vlees wel degelijk perfect in thuishoort, wat duidelijk wordt als je hun teksten er even bijneemt:
“Fucking pieces of your corpse
I’ll take your life with no remorse
I’m storing your flesh for the main course
Psychosadistic design
Pus leaking from that pussy
Oh my God, that’s juicy”
Mooi dat dat gewoon kan. De Melkweg in Amsterdam is de plaats delict waar koppen zullen rollen en zoals we al schreven maken we ons op voor veel variatie. De chaotische death metal-grindcoremix van Cattle Decapitation, de symfonische deathcore van Shadow of Intent, de progressieve death metal van Revocation en de slammende deathcore van Vulvodynia zorgen voor een avontuurlijk avondje. Mell Haas is aanwezig om deze mooie mix aan bands op de fotografische korrel te nemen en JohannesV om het commentaar te leveren.
Om 18:30 stipt mag Vulvodynia het bal openen. Voor een al best gevulde zaal horen we bij aanvang van het optreden samples van de Lion King. Nu is Zuid-Afrika, thuisland van de band, het land van de Big Five en daar is de leeuw er één van. Of hebben we het allemaal mis en is het eigenlijk Vulvodynia dat een plek tussen de vijf dierlijke grootheden heeft bemachtigd? Machtig is overigens een treffende term wanneer je de muziek van de band beschrijft. Ook al ziet het er aan de podiumpresentatie niet naar uit, daar gitarist Kris Xenopoulos zich doodleuk in een watermeloenpakje hult en live-bassist Nate Gilbert met een hoela bloemenketting het podium op komt. Ondanks deze schijnbare luchtigheid is het niet altijd pais en vree geweest bij deze mannen. Wellicht zal het niemand zijn ontgaan, maar sinds 2023 heeft Lwandile Prusent de vocalen overgenomen van Duncan Bentley. Deze laatste scheen het nodig te vinden om steeds met drummer Thomas Hughes op de vuist te gaan, waarbij op het einde zelfs doodsbedreigingen genoemd werden. De band vond dat allemaal niet zo handig en besloot Bentley aan de kant te zetten. Prusent dus achter de microfoon en hij doet dat vanavond alleraardigst en probeert op energieke wijze de zaal mee te krijgen. Dat lukt best en een voorzichtige pit ontstaat al snel. De mannen hebben er zin in en met ludieke danspasjes houden ze het enthousiasme hoog. Hoog is niet wat van toepassing is op de muziek. Hoe laag kun je gaan? Nou, als de seismologische diensten geen uitslag hebben gemeten op hun aardbevingsmeters rondom Amsterdam dan moeten ze maar eens overwegen de boel opnieuw te kalibreren. Wat een verwoestende en loodzware slams toveren de vrolijke Zuid-Afrikanen uit hun instrumenten. Dit zal nog lang nadreunen en ik hoop dat mijn organen nog steeds op dezelfde plek zitten zoals dat ooit was bedoeld. Verder een prima optreden met diverse nummers van de nieuwe plaat, Entabeni. Enig minpuntje vind ik dat wanneer de zang richting het bree-bree overgaat dat het volume bij kans volledig wegvalt. Ik weet niet of dat aan de capaciteiten van de zanger ligt of aan de mix.
Revocation is de volgende band die zijn opwachting maakt. Persoonlijk ben ik groot fan van deze band, die in mijn ogen geniale progressive death metal maakt met heel veel focus op agressie, doorspekt met veel melodie, gevoel en technisch vernuft. Voor de live optredens huurt de band de diensten in van Harry Lannon, die normaal bij het eveneens technische deathmetalgezelschap Cognitive zijn kunsten toont. Dat snap ik ook wel, want er gebeurt veel gedurende de nummers die Revocation schrijft. Zie ook de recensie van de laatste plaat, alweer daterend uit 2022, genaamd Netherheaven. Dus een beetje extra snarenondersteuning is meer dan welkom. Overigens hebben we nog een inlener, namelijk James Knoerl die de afwezige Ash Pearson vervangt tijdens de eerste optredens van deze tour. De band is verder wars van tierelantijntjes en staat met redelijk standaard kleding, spijkerbroek en T-shirtje en gewoon op gympies, op het podium. Maar dat wil niet zeggen dat het de heren niet serieus is. Revocation speelt goed. Het is duidelijk dat hier een gelouterde band aan het werk is. Wanneer de band nummers als Diabolical Majesty, Scorched Earth Policy en Teratogenesis speelt dan is het wel heel moeilijk om stil te blijven staan. Maar ook tijdens de meer diepgaande nummers als That Which Consumes All Things en The Outer Ones komt er ook wel een gevoel van blijdschap over je heen. Machtige nummers! Het enige wat misschien jammer is, is dat het lastig is alle nuances te horen die normaal opgeborgen zitten in de nummers. Dat is wellicht inherent aan het feit dat live optredens geluidstechnisch vaak lastig perfect in te regelen zijn, maar het geluid in de Melkweg is ook niet echt optimaal. Het zal een combinatie zijn van beide.
Wat mij betreft hoop ik de band vaker te zien en na het horen van het nieuwe nummer Confines of Infinity hoop ik dat een volgende nieuwe langspeler niet lang op zich laat wachten.
Als een van de twee headliners van deze tour is het de beurt aan de symfonische deathcore van Shadow of Intent. Deathcore heeft wat mij betreft evenveel bestaansrecht als ieder andere muzieksoort. En zeker als het een band is zoals Shadow of Intent. Ik heb enorm veel respect voor een “Do-It-Yourself”-band als deze. Vier LP’s telt de discografie en geen enkele is uitgebracht via een platenlabel. Hoe je het wendt of keert, het blijft lastig naamsbekendheid te verwerven zonder steun van een label. En toch is het de band gelukt om als hoofdact een Europese tour te bemachtigen. Sterker nog, ik merk aan het publiek dat velen bekend zijn met het repertoire en zelfs fan zijn. Veel shirtjes dragen de naam van de band. Knap. Maar hé, het is ook weer niet zo gek. We hebben het hier ook wel over een heel goede band. Helaas niet veel besproken op Zware Metalen, maar lees hier toch de recensie van de laatste plaat.
Dat de band niet voor niets zo hoog staat op de bill blijkt al vanaf de eerste minuut. En dat gevoel duurt tot de laatste. Godsamme wat een geweldig optreden van een geweldige band. Dit Amerikaanse gezelschap laat met het prachtige en tevens betekenisvolle We Descend… direct horen dat we afdalen naar een helse omgeving waar we worden ondergedompeld in de duivelse mix van deathcore, klassieke muziek, black en death metal. Eens gevangen in de donkere krochten van de hel worden we niet meer losgelaten door de band en worden we gefolterd door de striemende blastbeats van de fantastische drummer Bryce Butler of door de bezeten zang van Ben Duerr. Wat een krachtpatser is deze man. Alle soorten brute zang beheerst hij en zoals we onze zielen hebben moet inleveren bij de hellepoort, zo geeft hij ziel en zaligheid in zijn passievolle vocale krachtpatserij. Nu we de muzikanten toch benoemen, mag er zeker notitie worden gemaakt van wat Chris Wiseman allemaal uit zijn gitaar weet te persen. Met zijn riffs, betoverende leads of zijn prachtige soleerwerk tilt hij het niveau van de band behoorlijk omhoog. Het baswerk van Andrew Monias lijmt het allemaal vakkundig aan elkaar en drummer Bryce Butler is een beest. Ik ben behoorlijk onder de indruk van wat Shadow of Intent op het podium neerzet. Iets waar het publiek ook zeker enthousiast op reageert. Met topnummers als het imposante The Heretic Prevails, het knalharde The Horror Within en het melancholische Melancholy raast het viertal zich naar het einde van de set en gunt ons als publiek een hereniging met het aardse. Wat een trip. Wat een band! Helaas was ook hier het geluid niet optimaal. De band leunt sterk op de symfonische impulsen die op plaat zeer goed te horen zijn en een belangrijke toevoeging zijn op de stevige metal, maar die in de Melkweg net te veel verzanden in het geheel. Het mag alleen de pret niet drukken en dus op naar het volgende en laatste deel van deze nu al geslaagde avond. Ten minste, als ik de sterretjes uit mijn ogen heb gewreven na de werkelijk manische lichtshow die onder andere bestaat uit felle lichten die het publiek inschijnen, zo recht je bakkes in.
En dan de band waar toch de meesten naar uit hebben gekeken: Cattle Decapitation mag eindelijk aantreden om de genadeklap uit te delen aan het publiek dat al fiks wat voor de kiezen heeft gekregen. De band behoeft natuurlijk weinig introductie en heeft zichzelf een zeer prominente plaats verworven in de “ultra-brute-extreme-metal-Champions League”. Voor mij persoonlijk heb ik een erg hechte band met het album Monolith of Inhumanity en schaar ik deze plaat uit 2012 onder een van de beste metalplaten ooit gemaakt. Cattle Decapitation tourt al geruime tijd rond om de nieuwe plaat uit 2023, Terrasite, te promoten. En wat ben ik dan blij dat er wordt geopend met het eerste nummer van Monolith of Inhumanity, genaamd The Carbon Stampede. Tja, dan kan het optreden natuurlijk al niet meer stuk! En met Travis Ryan als fantastische voorman zorgt de band er ook echt wel voor dat het optreden geslaagd gaat worden. Wat een beest is die man, zowel qua energie, maar toch wel zeker om zijn ongelooflijk grote variatie in zangstijlen. We kennen dat van plaat, maar dan is het nog altijd afwachten hoe dat live klinkt. Nou mocht er twijfel zijn, die gast is gewoon echt zo goed als je denkt. Maar de hele band bestaat uit topmuzikanten. De gitaristen en bassist staan super solide te spelen en speciaal wil ik toch drummer David McGraw benoemen. Ik heb vaak het gevoel bij de muziek van Cattle Decapitation dat de drummer steeds opnieuw maar wat improviseert, want zoveel snelheid en variatie in drumpatronen is toch nooit te onthouden? Nou, Dave timmert de hele zooi snaarstrak aan elkaar. En precies hoe ik het me van op plaat herinner. Pfoe. Klasbak. We krijgen uiteindelijk een mooie bloemlezing van nummers van de laatste vier platen en dat is een mooie verdeling. Mocht het nog niet duidelijk zijn, Cattle Decapitation zet een monsterlijk goede set neer en heeft in mijn ogen zijn elitestatus volledig waargemaakt. Het is volgens mij geen sinecure om de complexe en snoeiharde metal op een behapbare manier de zaal in te slingeren. Het lukt de band glorieus en daarmee komt er een einde aan een zeer toffe avond!
Datum en locatie
25 januari 2025, De Melkweg, Amsterdam
Foto's:
Link: