Revocation – Netherheaven

Geschreven door op 12-09-2022 om 19:00.

“Heb toch eens geduld”. Als ik een euro zou krijgen voor iedere keer dat ik dat tegen mijn zoontjes heb gezegd de afgelopen vakantie, kon ik twee dagen (oké, één dag met de huidige inflatie) per week minder gaan werken. Geduld wordt beloond en geduld is een schone zaak zijn ook twee van die veel gehoorde gezegdes. Maar verrek (zo zeggen we dat in Brabant), het klopt nog ook, voor zover we dat nog niet wisten! Liefhebbers van technische death metal hadden een lange adem nodig, maar eindelijk is daar het album waar velen van ons vier jaar op hebben gewacht: Netherheaven. Het uit Boston afkomstige drietal van Revocation is inmiddels een door de wol geverfde speler op de markt en na het zeer goed ontvangen The Outer Ones (2018) mogen we gaan genieten van plaat nummer acht. Nog niet eerder zat er zo’n groot gat in het curriculum vitae van de Amerikanen, maar hopelijk wordt ons geduld dan ook beloond en horen we het bloed, zweet en de tranen die in dit schijfje zijn geperst – zo schrijft Revocation zelf – ook daadwerkelijk terug.

Allereerst hulde voor het gave artwork dat volledig in Renaissancestijl is vormgegeven en het feit dat de drie heren dit album opdragen aan de overleden Trevor Scott Strnad (The Black Dahlia Murder). De zanger doet samen met George Fisher van Cannibal Corpse nog een vocale bijdrage tijdens het afsluitende Re-Crucified. Mooi ook dat de ogen rechts- en linksboven op de hoes weer verwijzen naar die van het eerder verschenen The Outer Ones. En ja, het gaat hier om de details, zo werkt dat bij Revocation. Tegelijkertijd duikt Netherheaven lang niet continu het diepe in zoals de vorige plaat. Dit bleek op de tekentafel overigens al niet de insteek te zijn van dit nieuwe werkje. Doorgaans zijn de negen nummers namelijk meer ‘in your face’, maar wees gerust: vanaf de eerste seconde ligt de techdeath namelijk te sudderen in die vettige Revocation-jus waar we allemaal maar al te graag onze handen aan verbranden. De vuist op onze neus kregen we in een eerder stadium al met het overweldigende Diabolical Majesty, een nummer met onheilspellende gitaarpartijen, furieus drumwerk en een uit duizenden te herkennen zang van een geweldig spelende gitarist David Davidson. Indrukwekkend hoe de man zulke overtuigende en originele dingen laat horen op zijn gitaar, maar tegelijkertijd ook in staat is om de zang smerig en afwisselend te laten klinken.

Van hetzelfde kaliber zijn Lessons In Occult Theft, Nihilistic Violence en het moddervette God Forsaken, die vooral gedragen worden door oerdegelijke en retestrakke gitaarriffs, galopperende basloopjes en hakkende drumpartijen. Dat het drietal zelfs tijdens deze iets ‘rechtlijnige’ aanpak niet voor één gat te vangen is, blijkt uit de experimenteerdrang aan het eind van de laatstgenoemde nummer, om vervolgens weer doodleuk af te sluiten met een headbangende eindknal in stijl. Als een danser op topniveau balanceert het trio van Revocation op zijn koord waarbij het soms wat naar links helt en meer melodie en ‘galleryplay’ op de instrumenten laat horen, en soms wat meer naar rechts helt om ons te trakteren op lompe headbangriffs en stroperige songstructuren die enkel smaken naar meer. Die trekjes naar rechts zijn inderdaad overtuigender en doelbewuster ingezet dan ooit tevoren, met zeer fraaie composities als resultaat. In zijn meest hybride vorm levert dat kennelijk The Intervening Abyss Of Untold Aeons op: een smakelijk toprecept boordevol afwisseling en gedaanteverwisselingen. Werkelijk fenomenaal!

Met spannende en verrassende toevoegingen zit ook het overige materiaal op Netherheaven bijzonder sterk in elkaar. Zo steekt de vlammende mix van death en thrash tijdens Strange And Eternal vernuftig ineen en zorgt het melodische, progressieve uitstapje richting het eind voor een memorabel moment op het album. Tijdens The Galleries Of Morbid Artistry is een dergelijk ‘trucje’ eveneens te horen, maar dan middels een flirt met jazz. Ook de fraaie opbouw in het volledig instrumentale The 9th Chasm is er eentje van hoge kwaliteit. Met dat nummer laat vooral Ash Pearson weer even volledig terecht van zichzelf horen. Zijn drumpartijen zijn technisch dik in orde zoals we gewend zijn van de vorige twee platen. Zoals ik al eerder schreef hierboven, doen George Fisher en Trevor Scott Strnad nog een vocale duit in het zakje. De opzwepende hekkensluiter Re-Crucified laat naast een succesvolle samenwerking nog eenmaal horen dat Revocation een klasse apart is.

Met Netherheaven flikt Revocation weer iets bijzonders. De plaat laat zich niet makkelijk blootleggen en zelfs na talloze luisterbeurten die allesbehalve vervelen, blijf je interessante dingen ontdekken. Enkele nummers pakken wat meer door, terwijl andere juist weer wat meer zijn uitgekristalliseerd. Deze jas blijkt de drie Amerikanen prima te passen. Netherheaven levert je een muzikale ontdekkingsreis waarop Revocation zijn perfecte balans heeft gevonden. Als dit het resultaat van wat langer wachten is, maakt dat het meer dan waard. “Heb toch eens geduld”..

Score:

91/100

Label:

Metal Blade Records, 2022

Tracklisting:

  1. Diabolical Majesty
  2. Lessons In Occult Theft
  3. Nihilistic Violence
  4. Strange And Eternal
  5. Galleries Of Morbid Artistry
  6. The 9th Chasm
  7. Godforsaken
  8. The Intervening Abyss Of Untold Aeons
  9. Re-Crucified

Line-up:

  • David Davidson – Vocalen, gitaar
  • Brett Bamberger – Basgitaar, vocalen
  • Ash Pearson – Drums

Links: