De mediterraanse metalinvasie van Moonspell en Rotting Christ in de Melkweg

Zwak in de euro, maar Portugal en Griekenland zijn wel sterk in de metal. Dat bewijzen Moonspell en Rotting Christ op 27 oktober in de Melkweg. Op nota bene de dag des Heeren brengen zij hun gothic metal en black metal naar de hoofdstad. Amsterdam is één van de eerste stops van de tour waar zij gedurende 52 dagen maar liefst 50 steden aandoen. De energie zit er dus nog goed in vanavond! Fotografe Ymkje en redactrice Marleen waren namens Zware Metalen getuige van deze mediterraanse metalinvasie.

Er staat vanavond echter meer op de agenda van de Melkweg. Met wat ninjutsu-praktijken weet ik me daarom te manoeuvreren tussen de enorme rij voor het comedy-duo Ninja Sex Party (die reikt tot de hoek van het Leidseplein!) richting de queue voor Rotting Christ en Moonspell. Helaas is ook deze rij erg lang en duurt het meer dan een half uur eer ik de Oude Zaal van de Melkweg kan betreden. Het voorprogramma, verzorgd door het Zwitserse Silver Dust, is dan al afgelopen.

Collega Frank, die de formatie een dag eerder aanschouwde in Hengelo, omschrijft Silver Dust als “nu-metal in een theatraal semi-aristocratisch jasje met System Of A Down-uitspattingen”. Erg rouwig ben ik dus niet om dit te hebben gemist, maar als ik eenmaal binnen ben, blijkt dat Rotting Christ eerder is begonnen dan was aangegeven in het tijdschema. Κατά τον δαίμονα εαυτού wordt dan al ten gehore gebracht en ik baal flink dat ik het wonderschone openingsnummer 666 (χξϛ) heb moeten missen. Na het voltrekken van dit kleine drama herpak ik mezelf met een klein biertje en gaan snel de haarclip en pareloorbellen uit om te kunnen headbangen op het eminente nummer wat draait om “Do What Thou Wilt”, het principe van Aleister Crowley waar velen van ons zich – denk ik – in kunnen vinden. Het gelijknamige album Κατά τον δαίμονα is overigens tot mijn grote genoegen hofleverancier van de setlist vanavond. Wat is het ook weer heerlijk om de gepassioneerde frontman Sakis Tolis te zien schitteren op het podium!

Niet alleen de backdrop van The Heretics is nieuw op het podium, maar ook de gitarist en basgitarist zijn nieuw. Giannis Kalamatas vervangt namelijk George Emmanuel, die zich volledig wilde toeleggen op zijn eigen band Lucifer’s Child en in de jonge Kostas Heliotis is vervanging gevonden voor Vaggelis Karzis, die nu basgitaar speelt in Wolfheart. Wisselingen in de line-up zijn echter niets nieuws onder de zon voor de Grieken. De gebroeders Tolis zijn gedurende het dertigjarige bestaan van de band ook de enige vaste bezetting geweest. Als toeschouwer merk je er maar weinig van, want er wordt gewoon strak gespeeld!

Van het laatste album The Heretics passeren slechts twee nummers de revue: Fire, God and Fear en Dies Irae. Eerstgenoemde hoorden wij vorig jaar al tijdens het optreden in Doornroosje met Watain, als voorproefje voor het nieuw te verschijnen album. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat Dies Irae live minder sterk uit te verf komt dan op plaat. Dit komt mede door de Latijnse koorzangen, die vanaf een bandje minder goed die lugubere sfeer weten te creëren, en verstaan kun je ze ook niet echt in de zaal. De massieve drums van Themis Tolis maken echter veel goed. De percussie is tijdens Apage Satana (Latijn voor ‘wegwezen, Satan’) eveneens uitmuntend. Bij dit nummer in het bijzonder komt het ritualistische van de band erg goed over.

Het is ook weer een tijd geleden dat Nemecic van Theogonia (2007) live werd gespeeld. Dat is duidelijk te merken aan het publiek, dat minder goed bekend is met dit nummer. Het korte en raggende The Sign Of Evil Existence haalt een ieder echter weer goed bij de les. Er ontstaat zelfs een moshpit te midden van de zaal! Ik begin van oor tot oor te stralen als The Forest Of N’Gai uit 1991 (!) wordt ingezet. Klappen maar met die handjes! Met het daarop volgende Societas Satanas gaan we nogmaals ver terug in de tijd, namelijk naar 1996. Toen bracht Sakis Tolis met zijn andere band Thou Art Lord de plaat Apollyon uit, met deze klassieker die steevast live wordt ‘gecoverd’ door Rotting Christ. Ach, wat een geneugten! Maar dan, dan komt met In Yumen-Xibalba het kolkende hoogtepunt van de avond. Is dit niet het beste Rotting Christ-nummer aller tijden? Die opbouw, die tempowisselingen, dat gitaarspel… Kwaliteit met een hoofdletter K.

Grandis Spiritus Diavolos volgt en is eigenlijk een best simpel nummer, maar doet het live altijd ontzettend goed. Ook de mensen achterin de zaal zingen en klappen mee. In de naam van Satan gaan alle armen keurig op het ritme de lucht in. De kers op de taart is Sakis’ lijflied Non “Fucking” Serviam en hiermee komt helaas na een veel te korte speeltijd al een einde aan het optreden van mijn favoriete Grieken.

Het is opvallend dat na afloop van Rotting Christ, de zaal een stuk leger raakt en dat ook blijft. Is Moonspell dan wel de echte headliner van vanavond? De fans die wel zijn gebleven barsten echter van het enthousiasme, dus het mag de pret niet drukken. Onder een luid applaus betreden de bandleden het podium. De inzet van het rustige maar bombastische Em Nome Do Medo betekent het startschot voor het optreden. Als bezoeker moet je wel even schakelen, want Moonspell klinkt toch wel erg lief na het atomiserende optreden van Rotting Christ.

Deze tour staat in het teken van de promotie van het album 1755 uit 2017. Hier krijgen we maar liefst vijf nummers van te horen. De diehard fans reageren enthousiast op deze in het Portugees gezongen nummers, maar je merkt goed dat het toch de oudere nummers (“souvenirs”) zijn die op de grootste bijval kunnen rekenen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Abysmo en aan het meeslepende Everything Invaded. Alma Mater van het beroemde debuut Wolfheart uit 1995 moet hierbij natuurlijk ook genoemd worden.

Ook al zou zanger Fernando Ribeiro af en toe wat meer kracht in zijn stem kunnen gebruiken, weet hij met zijn charismatische verschijning het publiek om zijn vinger te winden. Moonspell weet de toehoorders goed mee te nemen, doordat hij zijn gevarieerde muziek met zoveel overtuiging brengt. Ook als je (nog) geen fan bent van deze sympathieke Portugezen, word je kostelijk vermaakt.

De nummers van het juweeltje Irreligious (1997) vormen wat mij betreft het summum van de avond. Het publiek is als een deinende golf bij het haast dansbare Awake en de klassieker Opium zorgt voor een feestelijke stemming. Mephisto zorgt desgelijks voor een gepassioneerde meezingpartij. Afsluiter Full Moon Madness, die wordt ingezet na het horen van wolvengehuil uit de zaal, zorgt ervoor dat iedereen met een vergenoegd gevoel huiswaarts kan keren. Want een genoegen was het zeker vanavond!