Terwijl het Nederlands Elftal tevergeefs op een Oostenrijks doel beukt en honderden voetballiefhebbers de EK-wedstrijd aanschouwen in de Ronda-zaal van TivoliVredenburg, neemt een grote horde zwartgekleden de roltrap naar de Pandora-hoek van het complex. Even oppassen dat er aan het einde van de roltrap linksaf wordt geslagen en niet rechtsaf naar de herdenking van iets dat al meer dan 160 jaar geleden werd afgeschaft, want de vleermuizen van Cradle of Filth zijn weer eens op pad. En als de band rond Dani zich meldt, is Remco Faasen van de partij. Ook als The Monolith Deathcult het voorprogramma verzorgt. Seth Abrikoos zorgde voor de foto’s.
De meest onderschatte metalband van Kampen en directe omgeving vergezelt Cradle of Filth tijdens de concerten in Nederland: eerst in Leeuwarden en nu dus ook in Utrecht. En dat is altijd fijn, want The Monolith Deathcult is niet alleen het best bewaarde metalgeheim van Kampen, maar misschien wel van heel Nederland. Een volstrekt origineel gezelschap dat altijd kwaliteit levert en zeker in zalen waarin het geluid als om door een ringetje te halen is. Zoals altijd in TivoliVredenburg. Een stampend al wat ouder nummer als Human Wave Attack komt daardoor net zo lekker binnen als Matadorrrr, afkomstig van de laatste plaat The Demon Who Makes Trophies of Men. Of als het furieuze (jaja) The Furious Gods. En het titelnummer van de laatste boreling van het svpreme avant-garde deathmetalgezelschap.
Het duidelijk voor de hoofdact gekomen en opmerkelijk gemêleerde publiek, kan de compromisloze spierballenmetal wel waarderen en gaat er steeds losser bij staan. Voor het laatste nummer, de TMDC-hit The Fist of Stalin, wordt een vrijwilliger op het podium gevraagd die een koebel aan gort mag slaan. De dame in kwestie kwijnt zich zo goed van haar taak, dat ze dit niet in een zaal in een kleinere stad dan Utrecht moet doen om het nabije vee niet in verwarring te brengen. Over de toegevoegde waarde van de koebel-act kunnen we nog lang discussiëren maar The Monolith Deathcult sluit er een opnieuw ijzersterk optreden mee af met een lach.
Daarna is het een beetje passen en meten om alles op het podium te krijgen maar uiteindelijk heeft iedereen zijn plek. De (live)bezetting van Cradle of Filth bestaat sinds 2022 naast voorganger Dani Filth op vocalen uit drumbeest Marthus (zoals altijd verborgen achter een doorschijnend scherm), bassist Daniel Firth, de gitaristen Donny Burbage en Ashok en toeteniste/achtergrondzangeres Zoe Marie Federoff. Binnenkort wordt dat mevrouw Ashok, want de Tsjech en de Amerikaanse hebben elkaar gevonden in de liefde. Aaaah, hartjes!
Na het intro van het laatste album Existence is Futile (de opvolger wordt dit jaar verwacht), The Fate of the World on Our Shoulders, gaan we knallend van start met Existential Terror gevolgd door het fijne Saffron’s Curse van het heerlijke Midian-album. Het What treachery this/that she breathed no more/Christ you bastard! komt er ook 24 jaar later nog heerlijk venijnig uit bij de kleine grote zanger. Zoals gewoonlijk de laatste jaren is Dani Filth in topvorm. Federoff is goed bij stem en de band klinkt fris, Pinhead-gitarist Ashok voorop. Hij steelt de show met z’n gekke bekken en bewegingen: nog nooit heeft een Cenobite er zo soepel uitgezien. She Is a Fire heeft wat technische problemen, ter herleiden tot het kunstmatige hokje van drummer Marthus, maar als dat is opgelost beginnen we gewoon met net zoveel geestdrift opnieuw.
Waar Cradle of Filth al jaren een soort extreme gothic metal maakt, was debuutalbum The Principle of Evil Made Flesh toch echt onvervalste black metal (de band was destijds een van de weinige tegenhangers in het Noordse geweld van Emperor, Dimmu Borgir, Gorgoroth, Satyricon, Dissection en noem ze allemaal maar op, hetgeen tours opleverde waar mensen nu een moord voor zouden doen (en ja, dan kijk ik naar mezelf) en dat kunstwerkje viert dit jaar de dertigste verjaardag. We krijgen vanavond het titelnummer te horen en Dani stuitert in het rond alsof hij nog steeds die gozer van twintig is en niet de man die Abraham vorig jaar heeft gezien. Snel weer terug naar nu met het lekkere Crawling King Chaos: fijn om te horen hoeveel meer body dit nummer heeft vergeleken met zijn voorganger op deze avond. Nymphetamine (Fix) wordt juichend onthaald en dat is natuurlijk terecht voor een van de betere nummers uit de toch al niet kinderachtige Cradle of Filth-discografie. Het applaus na afloop is lang en verdiend. Maar de band weet het te overtreffen met een waanzinnige uitvoering van Dusk and Her Embrace, het titelnummer afkomstig van het al sinds 1996 beste Cradle of Filth-album ooit. Na Necromantic Fantasies is het tijd voor taart: Zoe Marie Federoff is vandaag jarig en blaast 32 kaarsjes uit voordat we doorgaan met het heerlijk rollende Born in a Burial Gown: dat nummer voorzien van dat machtige gitaarwerk.
Als er een korte bijkom (of wie weet: taart eet)pauze is geweest, schuifelen de bandleden weer rustig terug naar hun plekje op het podium, waarbij Donny Burbage chocolaatjes en koekjes uitdeelt. Dani Filth heeft een staf met een bokkenschedel gevonden maar vliegt er weer vol op met The Promise of Fever, inclusief gehijg van de zanger zelf. Cruelty Brought Thee Orchids wordt furieus, maar dan ook werkelijk furieus afgeleverd en daarna razendsnel opgevolgd door het fraaie Her Ghost in the Fog.
Band en publiek brengen elkaar vandaag tot grote hoogten en daar speelt de zaal zeker ook een rol in. TivoliVredenburg stapelt financieel gezien tekort op tekort maar een slecht concert heb ik er vanwege de uitstekende faciliteiten nog nooit gezien. From the Cradle to Enslave is dan ook een passend einde van een wederom uitstekend Cradle of Filth-concert. En goed nieuws: nog dit jaar komen ze weer: 5 december in Amsterdam, 7 december in Luik en 8 december in Tilburg. Helaas zonder The Monolith Deathcult dus u hoeft niet op tijd te komen.
Datum en locatie
25 juni 2024, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's:
Seth Abrikoos (Linktree)
Link: