Het nieuwe album van Death Angel, Humanicide, is lang niet misselijk. De titeltrack houdt zich zelfs prima staande tussen de klassiekers wanneer de band er zijn set op Graspop Metal Meeting 2019 verrassend mee afsluit. Een paar uur nadat de band “thrashback Friday” in gang zette, spreken wij met Ted Aguilar die sinds de reünie in 2001 samen met Rob Cavestany het gitaarwerk bij de band verzorgt. Hij blijkt een uiterst enthousiaste gesprekspartner die bijna ongemerkt ook wat diepere gedachten voor het voetlicht brengt.
Ha Ted, jullie hebben vandaag Main Stage 2 geopend. Hoe was dat zo vroeg in de middag? Het moet bijna als ochtend gevoeld hebben voor muzikanten.
Het voelde inderdaad als ochtend, maar het was wel de eerste keer dat we op een Graspop Main Stage stonden. Alle voorgaande keren stonden we in de tent.
Dus in zekere zin was dit een stapje omhoog?
Ja, het heeft “maar” vijf keer geduurd, maar het is ons gelukt (lacht)! En dan maakt het niet uit dat het vroeg is. Er stonden al veel mensen, dus we hebben genoten.
Als je nou de keuze zou krijgen, open je dan de Main Stage of zou je dan toch liever wat later op de dag een langere set spelen in de Marquee?
Dan geef ik toch de voorkeur aan de Main Stage. Er staan meer mensen en vandaag hadden we er ook nog eens een lekker zonnetje bij. In de tent hebben we al veel vaker gespeeld hebben en hoewel dat zeker zijn charmes heeft voelt dit als toch weer een stapje hogerop.
Ik denk dat ik vandaag een verandering heb gezien in de manier waarop jullie je liveoptredens aanvliegen. Mark (Osegueda, zanger –red.) houdt er nogal van om tussen de nummers door het publiek toe te spreken en aan te vuren. Op Fortarock vorig jaar hadden jullie net als vandaag slechts veertig minuten speeltijd maar dat weerhield Mark niet van zijn speeches. Nu hield hij het kort en konden jullie meer muziek kwijt in jullie set.
Ja, dat is wel een “bewussie”. We willen nu zoveel mogelijk muziek in veertig minuten stoppen ook omdat we een paar nummers van het nieuwe album willen spelen.
Ah, het nieuwe album. Voor mij klinkt het als een lekkere kruising tussen de twee vorige “wolvenalbums” en de laatste plaat The Evil Divide, maar jullie lijken het te zien als de afsluiting van de wolventrilogie. Hoe zit dat?
Mensen denken dat het de afsluiting van de wolventrilogie is. Ze trekken die conclusie omdat heel veel dingen in drieën komen. Het is “the third chapter” of “Act III” (al dan niet toevallig het laatste album dat de band maakte voordat hij in de jaren ’90 splitte –red.) dus het is klaar, zo redeneren ze. Hoewel ik de toekomst niet kan voorspellen, sluit ik echter zeker niet uit dat we nog eens teruggrijpen op dit concept. Overigens is dit mijn visie waarvan ik niet weet of de rest van de band dat ook zo ziet.
En wat is de betekenis van de wolf dan in deze reeks van platen?
We houden van de groepsmentaliteit (de term “pack” komt regelmatig terug in het werk van de band –red.) van wolven. Eén voor allen, allen voor één. Het is de instelling die wij als band hebben en ook moeten hebben. En daarbij zijn wolven ook schattig (lacht).
Nou…
Vooruit, en kwaadaardig. We zijn allemaal grote dierenliefhebbers in de band en we voelen ons verbonden met wolven. Net als zij werken we in een groep. kunnen we vurig uit de hoek komen – wanneer we muziek maken – en zorgen we voor elkaar.
Ja eindelijk man! Daar ben ik behoorlijk blij mee. Ik heb heel veel materiaal liggen maar ik lever eigenlijk nooit iets in. De dingen die Rob schrijft vind ik meestal zo goed dat ik het beter vind aan zijn materiaal werken dan zelf iets aan te dragen. Dit keer legde ik hem toch eens een track voor, gewoon om eens te peilen wat hij ervan vond. En hij zei meteen: “ik vind het tof. Laten we het gebruiken”.
Op een YouTubefilmpje legt Rob uit dat hij dat met name zei omdat je een hele song aanleverde en niet een los idee.
Hij wil inderdaad volledige nummers horen. Hij schrijft immers zelf hele nummers en daar heeft hij geen hulp bij nodig. Als je hem een riff aandraagt dan legt hij altijd terug dat hij die in het groepsgeluid moet horen voordat hij weet of het werkt of niet. Dat is de manier waarop hij componeert, dus een losse riff helpt hem niet echt.
Maar je hebt nooit het gevoel dat je iets moet met al dat materiaal dat je schrijft en hebt liggen, bijvoorbeeld in een soloproject?
Nee man. Ik heb wel veel liggen, maar ik kan me niet lang genoeg concentreren om echt iets af te maken. En het motiveert ook niet dat Rob heel goede nummers schrijft. Vaak is het voor de band beter die uit te werken en op te nemen. Hij blijft maar schrijven. Ik bedoel, kijk eens naar zijn discografie. Het houdt niet op!
Tekstueel is Humanicide maar een bleke bedoeling. Het persbericht spreekt zelfs van het desolate landschap na de ondergang van het menselijke ras. Is er werkelijk geen hoop meer zoals de laatste zin van jullie set vandaag was?
Als de wereld doorgaat op de voet waarop we nu bezig zijn dan zal het misschien niet tijdens ons leven zijn of dat van onze kleinkinderen zijn… Maar als de mensheid niets doet om zichzelf en de aarde te repareren dan zal alle hoop echt wel verloren gaan. Er is nog zoveel scheiding en tweespalt. Tussen rassen, religies, politieke voorkeuren. We ruïneren de aarde waarop we wonen. Het is maar goed dat er steeds meer mensen zijn die hun best doen, die veganistisch leven, die recyclen, die rekening houden met het milieu. Er zijn echt veel mensen die bewust met dit soort zaken om gaan.
Dat is waar, maar het lijkt alsof dit vooral individuen zijn. Als je naar het grotere plaatje kijkt van bijvoorbeeld gekozen staatshoofden dan ziet het er toch wat anders uit.
(voorzichtig) Het is vreemd. Ik wil zeker niet te politiek worden, want dat is niet waar we als band voor staan. Maar het belangrijkste is: “sharing is caring” (dat klinkt toch wat beter dan “delen is zorgzaam” – red.). Als je wilt dat een economie goed draait dan moet je ook zorgen dat mensen genoeg hebben om uit te geven en te leven.
Maar je wilt niet helemaal Phil Rind (zanger van Sacred Reich die in de betreffende week veel over zich heen kreeg omdat hij – niet voor het eerst – zijn voor Amerikaanse begrippen linkse politieke boodschap had verspreid) gaan begrijp ik?
Nee, want politiek en religie liggen zo gevoelig en iedereen is er zo gepassioneerd over dat je niet kunt winnen. Dan kun je beter maar accepteren dat je het niet met elkaar eens wordt en zoveel mogelijk benadrukken wat je wel gemeenschappelijk hebt en waar je het wel over eens bent.
Dus mogelijk een donkere toekomst, maar op het album staan toch ook een paar feestelijke “thrash-anthems” als I Came For Blood, The Pack en jouw Alive And Screaming. Die gaan eerder over de kracht van het collectief en dat soort zaken.
Ja, we willen over alles schrijven. Zowel over het positieve als over het negatieve. Als er iets positiefs is, is er ook iets negatiefs en andersom. In die songs pakken we gewoon iets negatiefs en draaien het om naar iets positiefs. Als je je neerslachtig voelt, moet je ook proberen iets te vinden dat je opbeurt. Om die reden is niet het hele album bezig met negatieve zaken. We willen het hebben over wat we voelen en horen, maar daarbij ook een positieve boodschap uitdragen zodat mensen iets hebben dat ze kan helpen om om te gaan met wat er allemaal gebeurt.
Hij heeft een harddrive vol met songs waarvan een deel echt niet zou werken in de setting van Death Angel. Tegelijkertijd hebben afwijkende songs als Volcanic en Opponents At Sides op Relentless Retribution wel een plek binnen ons werk. Gewoon omdat we graag alle kanten op schieten maar ook omdat we van veel verschillende soorten muziek houden.
Begrijp me goed, er is helemaal niets mis met stug vasthouden aan een vast geluid. Natuurlijk zul je daar de kritiek voor krijgen dat je elke keer hetzelfde album uitbrengt, maar als je experimenteert en iets nieuws doet krijg je ook kritiek. En dan kiezen wij maar voor dat laatste. Voor sommige mensen is het toch nooit goed, dus waarom zou je je daardoor laten leiden?
Een paar nummers van het nieuwe album hebben de setlist al gehaald. Hoe kies je deze?
Rob kiest meestal de nummers die we spelen. Humanicide is wat dat betreft geen moeilijke. De track is al een tijd uit en we houden gewoon van die song. Verder hangt het af van het optreden dat we gaan doen. Sommige songs werken heel goed op een festival maar minder in een zaaltje en andersom. Op een festival kies je eerder voor wat uplifting en groovy tracks omdat de noten van wat ingewikkelder tracks gewoon wegwaaien of niet landen bij een publiek dat niet speciaal voor jouw band komt. Als we headliner zijn hoeven we met dat laatste geen rekening te houden. De mensen die daar staan kennen je songs allemaal. We hebben gewoon een hele grote bak met nummers waar we uit kunnen kiezen en van sommige songs kun je zelfs zeggen: deze klinkt alsof het overdag in de zon gespeeld moet worden. De mogelijkheden zijn zo bijna eindeloos en daarmee valt het inderdaad niet mee een setlist te maken die iedereen bevalt. Er zullen echt mensen zijn die niet blij zijn als we Seemingly Endless Time niet spelen. Maar soms willen we eens iets anders spelen.
Maar hebben jullie die bak met nummers dan allemaal ingestudeerd? Ik zag eens een documentaire over Pearl Jam en bij die band moet iedereen zo ongeveer de hele discografie en wat covers kennen zodat Eddie Vedder een uur voor het optreden even kan aanwijzen welke nummers er gespeeld gaan worden. En ik vermoed dat Prince dat niet heel anders deed als die het al niet pas op het podium besloot.
We zouden het vermoedelijk wel kunnen, maar hebben het tot op heden niet gedaan. Metallica is daar echt gruwelijk goed in. Zij kunnen elk nummer uit hun oeuvre spelen. Sommige bands vinden dat echt leuk. Maar het hangt ook af van je status. Bands als Judas Priest en Pearl Jam zijn zo groot dat het publiek al hun nummers kent. Als wij een obscuur nummer spelen op een festival dan zou ongeveer één procent van de aanwezigen een schreeuw van enthousiasme uitbrengen, maar voor de anderen heeft dat geen toegevoegde waarde. Die komen voor de bekendere tracks. Metallica echter kan het podium oplopen en Disposable Heroes spelen en iedereen gaat uit zijn dak. Dus het hangt ook af van de band.
Nu we weer de livesituatie ingedoken zijn: Jullie hebben drie livealbums uit. Welke van die drie komt het dichtst bij de kracht van Death Angel als liveband en het optreden dat we vandaag gezien hebben?
De laatste, The Bay Call For Blood. Die release laat de band horen zoals we vandaag de dag klinken. Natuurlijk staan er wat veel nieuwe nummers op, maar ik denk dat het nieuwe materiaal zich prima staande houdt tussen de “klassieke” tracks. Dus dat zou het livealbum zijn waar ik voor ga. En ik vind ook dat het album een beter geluid heeft.
Ja, is er iets mis met het gitaargeluid op Sonic German Beatdown? Daar zit soms een heel raar gierend effect overheen.
Bij die release hebben we eigenlijk helemaal geen invloed op het geluid gehad. We wisten dat het optreden was opgenomen en dat het uitgebracht zou worden, maar het is op de persen beland zonder dat wij het resultaat gehoord hadden, of toch in ieder geval voor zover ik weet. Dat was heel anders bij The Bay Call For Blood. Daar hebben we de opnames wel eerst terug gehoord en nog wat aan de knoppen kunnen draaien. Dat we goed speelden dat wisten we zonder terug te luisteren trouwens ook wel, want in deze samenstelling zijn we ook alweer wat jaren bij elkaar en behoorlijk strak.
Ongeveer tien jaar nu…
Ja, dat is de langste periode zonder bezettingswissel. Deze bezetting is nu langer bij elkaar dan de originele line-up! Als je zo lang bij elkaar bent en zoveel tourt dan word je vanzelf een stuk strakker als band. Het is die energie en strakheid die je hoort op The Bay Call For Blood. Het geluid is het best en we speelden het best. Ik heb niets tegen de andere liveplaten, maar je hoort gewoon niet de band zoals die nu klinkt.
Jullie toeren heel veel. Zo speelden jullie in de periode december 2017 tot en met december 2018 driemaal in Nederland. Is er een moment dat verzadigdheid bij het publiek dreigt? Ik vraag dit ook omdat een band als Tool bijvoorbeeld na tien jaar niet langs te zijn geweest nu driemaal zoveel kaarten verkoopt.
Dat heeft mijns inziens niet zozeer met schaarste te maken maar veel meer met de kracht van internet. Muziek wordt nu veel meer gedeeld en is veel gemakkelijker bereikbaar. Dus zelfs als een band tien jaar niet langs komt kan de aanhang groeien. Iedereen beleeft zijn muziek tegenwoordig op shuffle en dan kom je nog wel eens met goede nieuwe muziek in aanraking. Dát is hoe bands groter en groter worden. En wat Tool ook slim aanpakt is dat ze altijd in het nieuws zijn. Zelfs als ze niet spelen en zelfs als het nergens over gaat zoals de wijngaard van de zanger. Er is altijd wel iemand over de band aan het praten.
Maar jullie willen blijven toeren tot je erbij neervalt?
Ja, wij willen het op de ouderwetse manier doen. Wij willen spelen!
Op de dag dat Slayer zijn laatste show in de Benelux speelt ontkom ik er natuurlijk niet aan je te vragen wat het is dat jullie enthousiast houdt om te blijven gaan. Death Angel begon (oorspronkelijk) immers niet veel later dan Slayer.
Oh man, er zijn zoveel dingen! Misschien speelt mee dat wij nog niet helemaal aan de top van de berg zijn gekomen. We gaan er nog steeds voor om die top te bereiken. Er is daar ruimte genoeg om te delen. En gelukkig zijn we nog steeds jong en gezond (klopt af). En we kunnen ook nog heel goed met elkaar opschieten. Van Slayer weet ik eerlijk gezegd niet waarom de band stopt en het maakt me ook niet uit. Het zijn mijn zaken niet en ik wens ze in ieder geval het allerbeste. Zelf willen wij echter nog progressie boeken. Wij houden nog steeds van het maken van muziek en van toeren en we kunnen het nog. Dus waarom zouden we niet? We hebben nog steeds het gevoel dat we steeds dichterbij komen en er bijna zijn.
Heb je nog wat laatste woorden voor onze lezers. Iets dat je nog gemist hebt in dit interview of dat je nog wilt vertellen.
Ik wil hen in ieder geval bedanken dat ze ons al die jaren gesteund hebben. We zijn in de jaren ‘80 begonnen en hebben drie grote veranderingen in de bezetting doorgemaakt. We willen iedereen bedanken die bij ons is gebleven en eigenlijk ook alle mensen die ons inmiddels uit het oog zijn verloren. En jij ook bedankt. Fans en pers maken ook dat we blijven doen wat we doen. De fans staan op één maar ook de pers, de platenmaatschappij, het boekingskantoor, het management en festivals als dit die ons boeken en ons de kans geven onze muziek aan velen te laten horen, maken dat we kunnen doen wat we willen doen. Dat voelt goed en wij vinden het leuk dat goede gevoel met onze fans te delen zodat zij hun goede gevoel weer kunnen delen met anderen. We zijn gewoon blij dat we dit kunnen doen.
Links: