Ik hou van Amaranthe. Zelfs al zou Maximalism een draak van een plaat worden (en dat is echt wel het geval), ik zou het nooit uitmaken met Amaranthe. Het debuutalbum Amaranthe was enorm lekker catchy, de opvolger The Nexus zat bomvol lichtindustriële power metal van de kleverigste soort en blijft in mijn favorietenkast staan, Massive Addictive had Digital World… en nu is er Maximalism. Een extra zanger erbij, nóg meer ambitie en nóg meer drang naar die doorbraak in nóg meer hitlijsten van nóg meer verschillende landen.
We beginnen met het “titelnummer” Maximize. Meteen is de toon gezet, met een elektronisch riedeltje, een disco-zanglijn en een tweede en derde zanglijn die contrasterend “mannelijk” en “jongensachtig” klinken. Het refrein is waar Maximalism helemaal kleur bekent, want het is zowaar nog swingender en rechtlijniger dan ooit tevoren. Poppy, maar zonder “foute” diepgang. Nog erger is het met Boomerang, waar rapperige wannabe Lady Gaga-achtige lijntjes en voorgekauwde Amerikaanse puber-popmuziek met übersimpele teksten gecombineerd worden met een kinderportie metal. Mijn zoon van 9 kon het na één luisterbeurt meezingen en wou het op zijn stick staan hebben. Zegt genoeg toch? En maar herhalen… het Coca Cola-effect.
Ergste nummer van het jaar is wellicht That Song waar Queen en Rihanna muzikale AIDS en tyfus uitwisselen. Neen, lekkere meisjeslijfjes in strakke lederen broekjes is niet wat je wil horen en zien in combinatie met iets waar metalfrequenties in verborgen blijven zitten. Daarbij is het ook echt onzinnig zwak qua teksten (niet normaal slecht gewoon, net als Supersonic en zowat alle nummers op deze plaat) en worden de refreintjes K3-gewijs verschrikkelijk vaak herhaald. Er wordt meer ge-woohoo’d, ge-nanananana’d en ge-yeahyeah’d dan tijdens een Taylor Swift of Justin Bieber concert.
Neen, zelfs Fury en Faster kunnen dit album niet redden. Amaranthe, gooi asjeblieft die grunter buiten en maak electropopmuziek, want dit heeft echt geen zak meer met metal te maken. Er zit geen power meer in. Dit zijn popaangedreven nummertjes met wat distortion geworden. En niet eens lekkere nummertjes! Dit is slechte popmuziek van een metalband die veel meer in zich heeft zitten dan dit. Neen echt, dan ga je beter Lady Gaga luisteren, the original. Of Günther. Of Ben & Ruurd. Ruurd is trouwens fan van dit nieuwe Amaranthe album. Wel Ruurd, jij doet het beter, net als Ben met zijn Soep.
Label:
Spinefarm Records, 2016
Tracklisting:
- Maximize
- Boomerang
- That Song
- 21
- On the Rocks
- Limitless
- Fury
- Faster
- Break Down and Cry
- Supersonic
- Fireball
- Endlessly
Line-up
- Johan Andreassen – bas
- Olof Mörck – gitaar en toetsen
- Elize Ryd – cleane zang
- Jake E – cleane zang
- Henrik Englund – growls
- Morten Løwe Sørensen – drums
Links:
Score: 38/100