En dan nu… Het lijkt wel Temptation Island. Ik ben verliefd geworden op een melodische heavy metal/powermetalplaat. Dat gebeurde vroeger wel vaker, ten tijde van de eerste Masterplan albums, de eerste Sonata Arctica platen, of zo nu en dan een verdwaalde schijf van Vhäldemar, Thunderstone, Lost Horizon, Heavenly en zelfs Edguy, ja. Ze stierven langzaam uit. De nieuwe albums die nog indruk maakten in dit genre, behalve dan Orden Ogan en Brymir (niet meteen full-blown power metal maar kom), raakten bij niemand nog de jaarlijst in. Tot nu. Dynazty… Ik weet het. De band bestaat sinds 2007 en is nog voor 4/5en dezelfde als toen ze gestart zijn. Ik had er eerlijk gezegd nooit veel bij gevoeld, Renatus uit 2014 was ik al compleet vergeten. Waarom dan nu plots wel? Die verdraaide Youtube-suggesties tijdens het thuiswerken natuurlijk. Zo kwam ook Beast in Black langs (daar ben ik nog niet helemaal over). Waarom Dynazty in mijn playlist terecht kwam werd me pas laat duidelijk: zanger Nils Molin is sinds 2017 ook actief bij… Amaranthe, waar ik toevallig grote fan van ben. Fouter dan fout, ik weet het.
The Dark Delight. Laat me beginnen met te zeggen dat het geen happy happy powermetalplaat geworden is. Dat was in het verleden ook niet echt het geval bij Dynazty, nu ook niet. Na vele luisterbeurten heb ik van deze plaat vier nummers onthouden die afwisselend weken door mijn hoofd blijven gaan, zo kleverig zijn ze. Vier sterke nummers, omgeven door een aantal vullers en tracks met iets minder monumentale cohesie. Het moge duidelijk zijn dat het Eurovisiesongfestivalgehalte richting Amaranthe opgegaan is, want er is geen ontkomen aan meezingen meer, waar dat op vorige platen wel nog het geval was. Zelfs mijn huisgenoten kennen ondertussen een aantal refreinen uit het hoofd van dit The Dark Delight. Een zeldzaamheid ten huize Alfvoet. Opener Presence of Mind is meteen een schot in de roos.
This is were we crash and burn
This is were we start to learn
Ground zero this fear of your presence of mind
Where the mind plans to perfect
We’ll emerge and we reset
Ground zero this fear of your presence of mind
Een halve metalhymne met niets dan herkenbaarheid, uitgedost met onnozel veel hitgevoeligheid. Een spoken word halfweg waar we niets van begrijpen maar dat toch een lekker stoere indruk achterlaat, gevolgd door een heavy solo en een a capella herhaling van het refrein. Schitterend. Een stukje canon, iets wat later op het album nog een paar keer perfect toegepast wordt door de volledige band (ze kunnen allemaal zingen ja) en je bent helemaal mee in het verhaal van Dynazty. Paradise of The Architect is een nummer dat de indruk wekt uit een vorige fase van Dynazty te komen, met een vorm van epische heroïek, niet de grootste troef van Dynazty maar desalniettemin goed beluisterbaar. Ook The Black is powermetalminded, met een galopperende intro, rijmelarij van het zevende knoopsgat, veel gegil en enkele leuke versnellingen. From Sound To Silence doet het met een pak grooves en theatraliteit, zonder echt op te vallen, net als de ballad Hologram. Wanneer komen die hoogtepunten vraag je me dan.
Wel, nu. Heartless Madness. Wat een nummer. Stukken catchier dan COVID-19, met een kleverigheid die minstens even groot is als het slijm dat diezelfde ziekte veroorzaakt. Dat refrein, die stem, die beleving… Dit is heavy metal. Daarbij is de opbouw van dit nummer ook perfect uitgebalanceerd. Wat een hit! En ja, de tekst is nu niet bepaald uiterst diepzinnig, maar who fucking cares. Handjeklap halfweg het nummer en dan weer uit volle borst meezingen, ook al heeft hij het over één of andere hemel.
Meteen daarna, weer pats erop. Waterfall, mijn favoriete nummer van deze plaat, doet er nog een schep bovenop. De clip van het nummer lijkt opgenomen in een douchebak en dat is de ideale plaats om deze na te doen. Ik haat (een sterk woord, maar het is zo) popmuziek, omwille van het herkauwen van refreinen en deuntjes, maar hier kan ik niet genoeg van krijgen. Allemaal in koor:
Waterfall, let the rain come wash away it all
One final overhaul, ’til we dream no more
Damn it all, we’re all waiting for a miracle
Wash away it all, with a waterfall
Even decompresseren met Threading The Needle, waarop Nils Molin nog eens laat horen hoe fijn en hoog hij kan zingen. Daarna volgt het vierde hoogtepunt van dit album, The Man and the Elements. Een Iers (denk ik) ritme/melodietje dat zo uit Lord Of The Dance gestolen lijkt, met een zeer aanstekelijke – geslaagd stoutmoedige – vibe van een man die ten strijde gaat tegen, ja hoor, de elementen. Nooit opgeven en zo, doen we niet hoor. Hierna loopt de plaat gezapig naar zijn einde en daar kan ik genoegen mee nemen. Dynazty krijgt bij deze een plaats in mijn jaarlijst en zorgt er zo voor dat mijn extreme metal street credits gedecimeerd worden. Ze mogen.
Score:
86/100
Label:
AFM Records, 2020
Tracklisting:
1. Presence of Mind
2. Paradise of the Architect
3. The Black
4. From Sound to Silence
5. Hologram
6. Heartless Madness
7. Waterfall
8. Threading the Needle
9. The Man and the Elements
10. Apex
11. The Road to Redemption
12. The Dark Delight
13. The Shoulder Devil
Line-up:
- Georg Härnsten Egg – Drums, zang
- Love Magnusson – Gitaar, keyboards, zang
- Nils Molin – Zang
- Mike Lavér – Gitaar, keyboards, zang
- Jonathan Olsson – Basgitaar, zang
Links: