The King’s Head – The King’s Head

Geschreven door op 01-02-2021 om 20:10.

De Lage Landen weten de eer hoog te houden als het op steviger gitaarwerk aankomt. Zowel Nederland als België hebben een mooi palmares van bands om trots op te zijn. Groepen die niet misstaan in het internationale circuit. Kenners kunnen dit beamen en bands bij de vleet opsommen. Start misschien eens bij klinkende namen als Mother, Amenra, Pothamus wat België betreft en beluister zeker ook Gorefest, Legion Of The Damned en Fluisteraars om te horen wat voor talent Nederland zoal huisvest. De rest is aan jullie om even uit te pluizen, maar wees voorbereid om een aantal uren te verdwalen in de donkerste krochten.

In 2018 zag Breda zo een nieuwe telg ontwaken onder de vorm van vijf mannen, die zich statig The King’s Head  doopten. Geen jonkies die zich aan een proefstuk waagden, maar ervaren rotten die reeds sinds de latere jaren ’90 meedraaien in de muziekscène. Samen trachten de heren hun gekoesterde voorliefde voor verscheidene genres als klassieke hardrock en grunge te verenigen met metal en progressieve sludge. Een gewaagde onderneming om de juiste balans te vinden zonder het geheel uit het oog te verliezen, als je het mij vraagt.

The King’s Head slaagt er echter wonderwel in de fijne lijn tussen de bovengenoemde genres te bewandelen. Heldere, ongecompliceerde riffs met de doorleefde stem van Tim Van Bokhoven erdoorheen gemixt. We stevenen als het ware een tweede maal af op het nieuwe millennium. Chris Cornell komt soms zelfs even voor de geest bij het luisteren naar het nummer The White Horse. Naast de cleane vocalen wordt er echter hier en daar ook stevig gegrunt, een job die Pim Van Zuilen met gratie tot zich neemt. Wat moest de man anders doen naast de keyboards evenals de gitaar bespelen? Al die emotie moet gekanaliseerd worden, dus gooi het er maar eens uit!

Ook het gitaargeluid weet vlot te schakelen tussen hardrockriffs en iets snellere, doch melodieuze metalriffs. Luister maar eens naar de opener Rise waar alles netjes in elkaar lijkt over te gaan. Zowel qua gitaren als qua zang kan je meerdere genres ontwaren. Het zijn voor mijn oren onbezongen klanken, maar het geheel klinkt alles behalve losgeslagen of ongefocust. Het is duidelijk dat deze band niet over één nacht ijs is gegaan alvorens een album op de wereld los te laten.

Toch zijn er ook mindere nummers aanwezig en dus is er ruimte om te groeien. Borderline voelt zowel tekstueel als muzikaal iets té plat en te repetitief. De titel leent zich dan ook eerder aan een metalcoreband, die zijn psychisch lijden heel expliciet naar voren wil brengen. Should I Be Home brengt me ook niet meteen in bekoring en het wringt in vergelijking met de rest van de plaat. Gelukkig keert het tij naar het einde toe en wordt er nog eens flink uitgehaald op Mountainess, dat het moet hebben van sludgeriffs (hoor ik daar trouwens niet ei zo na de riff van Channel Zero‘s nummer Black Fuel?)en quasi uitsluitend giftige grunts.

The King’s Head slaat de bal zeker niet mis met het debuutalbum. Zelfs The Smashing Pumpkins hebben het anno 2020 wel gehad met grunge, terwijl deze band ons nog eens doet terugdenken aan de hoogdagen van het genre. Gelukkig spelen andere invloeden gretig mee en blijft het geheel op die manier fris in de oren klinken. Links en rechts kopt het hoofd van de koning wel eens naast het doel, maar er is voldoende potentie en originaliteit om in de toekomst vol in het net te stampen!

Score:

73/100

Label:

WormHoleDeath Records, 2020

Tracklisting:

  1. Rise
  2. The Far Beyond
  3. The Fall
  4. Anymore
  5. Miss Comprehension
  6. Borderline
  7. Should I Be Home
  8. Mountainess
  9. Waiting
  10. White Horse

Line-up:

  • Tim Van Bokhoven – Zang, gitaar
  • Pim Van Zuilen – Zang, gitaar, keyboard
  • Koen Koniuszek – Gitaar
  • Jasper van der Hoeven – Zang, basgitaar
  • Chris Stadhouders – Drums

Links: