Doen we het of doen we het niet? Waarom ook niet dan, speciaal voor al die keren dat in de vroege uurtjes op de marginale buurtfuif vroeger eens wat alternatieve muziek gedraaid werd en daar een Zero of Bullet With Butterfly Wings voorbijkwam. Nostalgisch tot en met, maar draaide ik toen de platen van dit gezelschap uit de jaren negentig, zoals Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness, dan moet ik toegeven dat het me toch niet de hele zitting meekreeg. Steeds joekels van platen, maar het duurde ook gewoon lang door het potje minimalistische rock die het gezelschap bracht.
Dat begrip ‘minimalistische rock’ gebruik ik ook zonder enige negatieve connotatie. In zijn essentie is de muziek van The Smashing Pumpkins steeds geniaal geweest, maar de voorbije jaren is er toch wat veranderd in de hardheid van de muziek. Vooral bij de laatste plaat uit 2018 klonk het me allemaal wat braafjes, maar dat is nog niets vergeleken met wat de pompoenheren ons nu voorschotelen. CYR heeft hier en daar nog wel een zwaardere gitaar, zoals op Wyttch, maar er wordt nog harder ingezet op synthrock en new wave.
Niet iets voor deze website eigenlijk, maar wie houdt van zoete synthgolven en een popsmaakje dat wat doet denken aan The Cure, Joy Division en bij vlagen zelfs wat Hooverphonic, kan hier wel wat mee. Mierzoet dus, met plakkerige nummers als The Colour of Love en Ramona die meteen in je hoofd zitten. Nul agressie, nergens enige grunge feel, maar wonderwel past het allemaal wel bij Billy Corgan met zijn stembanden produceert. Het viel al op dat de heer een solocarrière heeft die meer aanleunt bij deze muziek en op die manier is er al wat kritiek gekomen op het feit dat hij zijn stempel nu ook drukt op de muziek die zijn band brengt.
Dat betekent echter niet dat het allemaal slecht klinkt, ik ben zelf wel te vinden met de lekkere baslaag en de elektronische golven die dit alles doet klinken als een band die spijt heeft van de weg die ze in de jaren negentig was opgegaan. Ze mogen wat mij betreft gerust deze weg bewandelen, in essentie is hun muziek immers nooit zo zwaar geweest. Nog steeds goed voor even dus, als zoet achtergrondmuziekje als je een bad neemt ofzo, maar geen plaat om geconcentreerd te blijven uitzitten. Dat is ook het enige raakvlak met de stijl van de band uit het verleden.
Score:
70/100
Label:
Sumerian Records, 2020
Tracklisting:
- The Colour of Love
- Confessions of a Dopamine Addict
- Cyr
- Dulcet in E
- Wrath
- Ramona
- Anno Satana
- Birch Grove
- Wyttch
- Starrcraft
- Purple Blood
- Save Your Tears
- Telegenix
- Black Forest, Black Hills
- Adrennalynne
- Haunted
- The Hidden Sun
- Schaudenfreud
- Tyger, Tyger
- Minerva
Line-up:
- Billy Corgan – Zang, gitaar, synth, bas
- James Iha – Gitaar, bas, zang
- Jeff Schroeder – Gitaar, synth
- Jimmy Chamberlin – Drums
Links: