Het is moeilijk te geloven, maar er bestond ooit een tijd dat we nog vrolijk naar optredens konden gaan kijken. Als sardienen op elkaar gedrukt in een veel te warme zaal staan headbangen, stampen incasseren en bier over je heen krijgen. Heerlijke tijden. Het was in een dergelijke setting dat ik Mother vorig jaar in een Gents jeugdhuis aan het werk zag. Je weet nooit wat je daar te zien kan krijgen. Schreeuwerige poseurs, drummers die geen maat kunnen houden of gitaristen die ten onrechte denken dat ze Eddie Van Halen zijn. Ik zag het allemaal. Vaak entertainend, zelden overtuigend.
Mother behoort tot een andere categorie. Deze band maakte indruk op mij. Het trio uit Oostende klonk waarachtig, als een soort hybride kruising tussen Amenra en Stake. Post-blackgaze van de zuiverste soort. Atmosferische post-metal die enorm populair is in onze lage landen. Belgen en Nederlanders hebben namelijk smaak. Bitterballen zijn daar het mooiste bewijs van.
We zijn nu anderhalf jaar na dat bewuste optreden en de band brengt nu zijn debuutplaat Mother I uit. Reken dus maar dat ik deze schijf direct wilde recenseren! Mijn verwachtingen lagen hoog en dat zet meestal de deur open naar een zware ontgoocheling. Gelukzalig is dit deze keer niet het geval. Eventjes een debuutplaatje maken zeggen ze dan… Na een rustige, opbouwende intro – kortweg I genaamd – vliegt de band er namelijk direct in met het magistrale II. Lynn Claus laat haar basgitaar de song op gang trekken en je voelt als luisteraar snel dat dit nummer geen gevangenen gaat maken. Zware doomgaze wordt door mijn versterker geblazen. Ik kijk spontaan op mijn horloge want ik ga het eerstkomende uur nergens heen. Dat weet ik nu al.
II is sowieso mijn favoriete nummer van de plaat. Negen minuten ongecensureerde, genadeloze post-metal die balanceert tussen rustig opbouwen en hevig uithalen. Een basriff die met een seismograaf te meten valt en Tuur Soete’s stem die barsten kan doen springen in beton, maar je tegelijk zacht en gelukzalig in een zeemzoete droom kan doen wegglijden. Zoals ze bij een bepaalde hamburgerketen plegen te zeggen: I’m loving it. Sluikreclame op Zware Metalen, de coronacrisis slaat ook hier toe.
Alle songs op deze schijf kregen trouwens een Romeins cijfer mee. Ik ga deze niet allemaal in detail bespreken. Ergens is het jammer dat de songs geen volwaardige titels mee kregen, maar tegelijk is dit ook een kracht want dit album dient in zijn geheel beluisterd te worden. De band vertelt naar eigen zeggen een verhaal van lijden in een één-nummer album dat na een intense tocht vol duistere gedachten en gevoelens opbouwt naar een hoogtepunt.
Soundscape begeleid door ritmische, strakke drums, krachtige gitaarriffs en een niets ontziend basgeluid. Deze band wil ik nog eens aan het werk zien! Als dat rotvirus het toestaat treedt Mother op 14 november te Schoten op met Sons Of A Wanted Man, nog zo’n band die ik hoog heb zitten. Nu we reclame maken voor hamburgers kunnen we net zo goed reclame maken voor dit optreden: allen daarheen! Mother I is het eerste deel van een trilogie. Ik ben altijd fan geweest van trilogieën. Of het nu Lord of the Rings, Star Wars of de muziek van Mother betreft. Ik ben helaas notoir slecht in het wachten op een deel II en deel III. Dat is deze keer niet anders. Laat dus maar komen die Mother II…
Score:
90/100
Label:
Eigen Beheer, 2020
Tracklisting:
- I
- II
- III
- IV
- V
- VI
- VII
Line-up:
- Tuur Soete – Zang/Gitaar
- Toon Soete – Drum
- Lynn Claus – Basgitaar
Links: