Zou het leven niet enorm saai zijn als altijd alles maar hetzelfde is? Natuurlijk, zaken als herkenbaarheid en voorspelbaarheid zijn voor veel mensen plezierig en behaaglijk. Ik ken de exacte cijfers niet, maar er zullen ongetwijfeld hordes mensen zijn die elke ochtend op hetzelfde tijdstip ontbijten en ’s avonds ook weer rond dezelfde tijd aan tafel aanschuiven. Volksstammen die het heerlijk vinden om binnen hun comfortzone te blijven. Voor een ander gedeelte van de mensen kan het leven echter niet spectaculair en avontuurlijk genoeg ingevuld worden. Voor hen is voorspelbaar zijn een synoniem van platgetreden en saai. Iets om ver weg van te blijven. En dan zijn er uiteraard nog legio mensen die zich tussen deze twee denkpatronen in bewegen.
Met muziek is het toch niet anders? Voldoende bands die maar wat graag in hun comfortzone blijven hangen, een soort van standaardformule hanteren en daar uitermate tevreden mee zijn. De meestal vrij trouwe en fanatieke groep liefhebbers denkt er net zo over. AC/DC, Disturbed, August Burns Red? En nee, hier zit geen waardeoordeel in verscholen, het is simpelweg een constatering. En dan zijn er die bands die zichzelf willen vernieuwen, het niet uit de weg gaan eens iets anders te proberen of accenten te verschuiven. En dan zijn er uiteraard nog legio bands die zich tussen deze twee denkpatronen in bewegen.
Als je naar de uit Philadelphia afkomstige deathmetalband Horrendous kijkt, kun je gemakkelijk stellen dat je ze onder de muzikale avonturiers kunt schalen. Geen album van het viertal is hetzelfde, elke keer wordt er weer een net iets andere invulling aan gegeven. Klonken ze op debuut The Chills (2012) nog als een typische retro, old school deathmetalband, dan was het geluid op Ecdysis (2014) al wat gevarieerder. Anareta (2015) kende een wat melodieuzere, maar ook donkerdere invulling, waar het meest recente, uit 2018 afkomstige Idol juist weer technischer, maar ook lomper en excentrieker, voor de dag kwam. Toen drummer Jamie Knox gevraagd werd naar het nieuwe album Ontological Mysterium, sprak hij woorden die heel exemplarisch voor Horrendous zijn: “Surprises always come up during writing – spontaneous ideas pull you into new territory and enable the realization of novel possibilities that previously were inaccessible.” (“Tijdens het schrijven komen er altijd verrassingen naar boven – spontane ideeën trekken je naar een nieuw territorium en maken de realisatie mogelijk van nieuwe mogelijkheden die voorheen ontoegankelijk waren.”)
Dat Horrendous het nieuwe Ontological Mysterium weer een levendige kijk op hun invulling van death metal meegeeft, mag dan ook geen verrassing heten. Veel van de muziek op het nieuwe album was al in 2019 geschreven. De opnames in 2020 konden echter geen doorgang vinden omdat een virus de wereld min of meer lam legde. Daarmee gaf de corona-pandemie de band de tijd alle nummers nog uitgebreider dan normaal onder handen te nemen en gedetailleerder uit te werken. En dat betaalt zich bijzonder fraai uit.
Ondanks de verfrissende kijk houdt de band vast aan een aantal karakteristieken uit eerder werk. Componenten als doordachte songstructuren, ongebruikelijke maatsoorten, kronkelige riffs, uitbundige melodieën, jazz-elementjes en de bezeten, rauwe vocalen van het duo Damian Herring en Matt Knox tref je op het nieuwe album weer volop aan. De accenten zijn echter wat verschoven. Ontological Mysterium toont wat directer, wat opener en er is wat meer ruimte voor een progressieve insteek. Technische complexiteit wordt heel vloeiend gecombineerd met gelaagde intensiteit. Er is geen nummer hetzelfde op het album. Dan klinkt het weer wat verbetener (Neon Leviathan, Cult of Shaad’oah), dan weer melodieuzer (Preterition Hymn) of experimenteler (Chrysopoeia (The Archaeology of Dawn), het instrumentale Aurora Neoterica). Het arsenaal aan geschreeuw en gebulder wordt op Ontological Mysterium door het vocale tweetal uitgebreid als in Chrysopoeia (The Archaeology of Dawn) en Preterition Hymn harmonieuze vocalen voorbij komen. En wat te denken van het onheilspellende, mysterieuze gefluister en gepraat in The Blaze en Exeg(en)esis? Het draagt sterk bij aan de mystieke, donkere ambiance op het album. Nummers als het onvoorspelbare Exeg(en)esis, het titelnummer en The Death Knell Ringeth zijn gelaagd, gedetailleerd, complex en bevatten een enigszins labyrintisch profiel, waar bijvoorbeeld een Preterition Hymn een stuk opener en toegankelijker is. Het maakt dat je wel wat tijd in het album zal moeten investeren; je hebt hier namelijk niet te maken met zoutloze eenheidsworst, geen hapklare brokken maar een verfijnde delicatesse, die het best tot zijn recht komt als je hem op je gemak tot je neemt.
En dat geldt zeker ook voor het tekstuele gedeelte. Ontological Mysterium is een symbolisch verhaal over het bestaan. Om maar even wat verdieping aan te brengen: ontologie is een filosofie die zich bezig houdt met de vraag wat het betekent om te zijn of bestaan. Vragen zoals: Wat is bestaan precies? Wanneer kunnen we zeggen dat iets bestaat en wat houdt dat in? staan centraal. Ik zei het toch: geen hapklare brokken, maar stevige kost die je tot nadenken sommeert.
Is Ontological Mysterium het meest progressieve, innovatieve album van Horrendous? Doet het er echt toe? Het nieuwe album pakt buitengewoon interessant uit door de enorme variatie, de avontuurlijke invulling en de complexe muzikale structuren. Iedereen die maar iets met progressief en death te maken denkt te hebben, zou inmiddels al gestopt moeten zijn met lezen, om zo snel mogelijk dit geweldige album aan te schaffen.
Score:
92/100
Label:
Season of Mist, 2023
Tracklisting:
- The Blaze
- Chrysopoeia (The Archaeology of Dawn)
- Neon Leviathan
- Aurora Neoterica
- Preterition Hymn
- Cult of Shaad’oah
- Exeg(en)esis,
- Ontological Mysterium
- The Death Knell Ringeth
Line-up:
- Damian Herring – Gitaar, zang
- Matt Knox – Gitaar, zang
- Alex Kulick – Basgitaar
- Jamie Knox – Drums
Links: